182 – ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
ในห้องนอนมีของหลายอย่าง เช่น ไม้ถูพื้น ไม้กวาด กองอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรแปลกประหลาดกับสถานที่แห่งนี้
แต่โจวเจอรู้ดีว่าในเมื่อหวังเป่าอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน มันจะต้องมีบางสิ่งที่พิเศษอย่างแน่นอน
โจวเจ๋อนั่งลงบนเตียงที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเตียงก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
การมองเห็นของโจวเจ๋อเริ่มเลือนลางเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน ความรู้สึกที่คลุมเครือหายไป
ตั้งแต่ที่เขาเป็นผีเขาไม่สามารถนอนหลับได้หากไม่มีผือยู่ใกล้ๆ แต่ที่นี่เมื่อสักครู่นี้เองที่เขารู้สึกง่วงนอนมันย่อมแสดงให้เห็นว่าหวังเป่าอยู่ในบริเวณใกล้เคียง
กูดูกดู……..
กูดูกูดู……..
ข้างล่างมีเสียงน้ําพุพลุ่งพล่านและกลิ่นเลือดก็โชยมาทั่วทุกมุม
โจวเจ๋อเริ่มถอยกลับอย่างช้าๆ อย่างไรก็ตามเมื่อโจวเจ๋อหันกลับ เขาพบว่าประตูเมื่อเขาเข้ามาในเวลานี้ถูกเปลี่ยนเป็นกําแพงไปแล้ว
ที่พื้นของบริเวณห้องพักนี้มีเลือดผุดขึ้นมามากมาย และในระยะเวลาไม่นานเลือดก็ท่วมจนถึงบริเวณข้อเท้าของเขาแล้ว
กูดูกดู……
โจวเจ๋อจมอยู่ในเลือด และทุกสิ่งรอบตัวเขาถูกปกคลุมไปด้วยความแวววาวของพลังหยิน ซึ่งทําให้โจวเจ๋อมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากําลังเดินเล่นอยู่ในน้ํา
ในเวลานี้เสียง ด็กๆ ตึกๆ ดังมาจากด้านนอกของกําแพง
ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกําลังสวมรองเท้าหนังและเดินอย่างช้าๆ
เขาเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจากนั้นเขาก็มาถึงตําแหน่งกําแพงซึ่งโจวเจ๋อเดินเข้ามา
เขาเคาะผนังเสียงดัง
แสงไฟในห้องเปิดๆปิดๆ !
ป้า!
ดูเหมือนว่ามีมวลของควันสีดํากระจายอย่างดุเดือดในเลือดที่ไหลนองเต็มพื้นห้องนั้น ความมืดมิดทั่วทั้งห้องเปลี่ยนเป็นสีแดง
ความรู้สึกเหนียวเหนอะเกาะแน่นรอบตัวเขาชัดเจนจนโจวเจ๋อไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นภาพลวงหรือของจริง
นี่เป็นมาตรฐานที่สูงมากซึ่งแสดงให้เห็นว่าผีตัวนี้ไม่ใช่ผีธรรมดาแบบที่เคยปรากฏตัวในร้านของโจวเจ๋อโจวเจ๋อจําได้ว่าเมื่อคุณหนูไปสร้างความบันเทิงให้เขาและซูชิงหลางเธอก็ใช้ความสามารถที่คล้ายคลึงกันนี้
เธอเปลี่ยนให้โลกความเป็นจริงเป็นไปตามจินตนาการของเธอแม้แต่ซูชิงหลางก็ยังกินแมลงวันและไส้เดือน อยู่ในจานเหล่านั้นอย่างเอร็ดอร่อย
หวังเป่าคนนี้อาจไม่ใช่คนที่อยู่เบื้องหลังเขาเป็นคนที่ตายไปเมื่อเดือนที่แล้วดังนั้นระดับของเขาจึงไม่เพียงพออย่างแน่นอน ต่อให้เขามีความคับแค้นมากแค่ไหนก็ตาม
นั่นหมายความว่าผู้ที่ฆ่าซุนชิวและทําให้วิญญาณของเขาไม่สมบูรณ์นั้นเป็นอีกคนหนึ่ง
โจวเจ๋อค่อยๆกางแขนออก ความรู้สึกสั่นไหวรอบตัวเขาทําให้เขารู้สึกเหมือนกําลังเดินอยู่ในอวกาศราวกับว่าแรงโน้มถ่วงถูกขจัดออกไปโดยสิ้นเชิงในเวลานี้
แต่ด้วยเล็บของโจวเจ๋อที่แผ่ออกไป ควันสีดําก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วและเลือดสีแดงที่หนาทึบรอบๆก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับการพบศัตรูโดยธรรมชาติ
ปัง!
ไม้กวาดตกลงบนพื้น
สีของเลือดหายไปอย่างสมบูรณ์
โจวเจ๋อหันกลับมาและมองไปข้างหลัง ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ข้างนอกรองเท้าหนังสีดําคู่หนึ่งถูกวางไว้อย่างเงียบๆ
รองเท้าหนังเคลื่อนไหวด้วยตัวเองและเริ่มเดินออกไปด้านนอก ไม่มันกําลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
โจวเจ๋อวิ่งไล่ตามรองเท้าคู่นั้นพวกเขาวิ่งลงบันไดหลายชั้น พวกเขาวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ในความเป็นจริงโจวเจ๋อตั้งใจช้าลงและรอดูว่ารองเท้าคู่นั้นจะวิ่งไปที่ไหน
โจวเจ๋อคาดเดาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แม้ว่าระดับอาจจะไม่ถึงคุณหนูไปแต่ก็คงไม่แตกต่างกันมากนัก
เขาเคยร่วมงานเลี้ยงอําลาของคุณหนูไปมาแล้ว คุณภาพของสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมากับสิ่งที่เขาพบในวันนี้แทบจะไม่มีความแตกต่างกันเลย ดังนั้นตัวตนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จะต้องมีระดับสูงมาก
ตึก ตึก ตึก…
นี่คือเสียงที่รองเท้าหนังทําเวลาเดิน ในตอนแรกโจวเจ๋อไม่ได้สังเกตเห็นมาก่อน แต่ตอนนี้เขาสังเกตเห็นแล้วเขารู้สึกสงสัยว่าทําไมเวลารองเท้าหนังเดินถึงปรากฏเสียง ตึก ตึก ?
เมื่อตามไปเรื่อยๆโจวเจ๋อก็พบว่าเขาวิ่งเป็นวงกลม ขึ้นไปที่ชั้นถัดไป เดินตามรองเท้าแล้วกลับมาที่ห้องพักอีกครั้ง
รองเท้าเข้าไปในห้อง โจวเจ๋อไม่รอช้ารีบตามมันเข้าไปทันที
แต่คราวนี้การปรากฏตัวของห้องนอนนี้ไม่ใช่ห้องรกหรือทะเลเลือดอีกต่อไป ทุกอย่างกลายเป็นห้องพักที่มีความธรรมดาเป็นอย่างมาก
บนเตียงมีผ้าห่มพับไว้ มีอ่างล้างหน้าและตู้พลาสติกใต้เตียง แปรงสีฟันและผ้าเช็ดตัววางอยู่อีกด้านของอ่างล้างหน้าอย่างเป็นระเบียบ
นี่คือหอพักของนักศึกษาคนหนึ่ง
โจวเจ๋อมองดูการเปลี่ยนแปลงรอบตัวแล้วยิ้มออกมา เขาไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายแสดงห้อง นอนของนักศึกษาให้เขาเห็นย่อมมีจุดประสงค์บางอย่าง
โจวเจ๋อรอสักครู่ คราวนี้ไม่มีทะเลเลือดและไม่มีเสียง กูดูกูด ทุกอย่างดูเงียบสงัดมาก ราวกับว่าเขาเข้ามาในห้องนอนธรรมดาๆ
เพียงแต่ว่าถ้าคุณมีสมองหน่อยจะเห็นว่าที่นี่ไม่ธรรมดาเลยสักนิด ทําไมในห้องพักนี้ทั้งที่ไม่มีคนอยู่แต่กลับเปิดไฟทิ้งไว้?ตอนนี้เป็นช่วงดึกชัดๆแต่ทําไมถึงมีแสงลอดเข้ามาทางหน้าต่าง?
เอี้ยด เอี้ยด เอี้ยด…
มีเสียงดังจากการเสียดสีมาจากระเบียง
ในตอนแรกโจวเจ๋อเดินไปที่ระเบียงเพื่อดูว่าต้นเสียงนี้มาจากไหน แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดลงเพราะมีใครบางคนกําลังปืนขึ้นมาที่ระเบียงใช้
เขาคนนั้นกําลังปืนขึ้นมา เขาเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ส่วนล่างของร่างกายของเขาถูกตัดขาดโดยสมบูรณ์ เหลือเพียงส่วนบนของร่างกายเท่านั้น และหลังจากที่เขาขึ้นมาที่ระเบียงเขาก็คลานต่ออยู่ที่พื้นอีกด้วย
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่เขาคลาน ซึ่งทิ้งคราบเลือดหนาทําให้หนังศีรษะของโจวเจ๋อชาด้าน
เด็กชายหันศรีษะมามองโจวเจ๋อ ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นต่อโจวเจ๋อแต่ในขณะเดียวกันเขาก็ยังพยายามดิ้นรนคลานเข้ามาหาโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อค่อยๆย่อตัวลงและมองไปยังเด็กชายที่อยู่ข้างหน้าเขา
ผม…
เด็กชายอ้าปาก แต่เมื่อเขาพร้อมที่จะพูด เลือดก็ทะลักออกจากปากของเขาไม่หยุด เขามองไปที่โจวเจ๋อและปากของเขายังคงเปิดและปิด แต่เขาไม่สามารถออกเสียงที่ชัดเจนได้
ดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อนเล็กน้อย แต่ยิ่งวิตกกังวลมากเท่าไร ก็ยิ่งไม่สามารถส่งเสียงออกมาในที่สุดมันก็กลายเป็นเสียงเห่าของสุนัขด้วยซ้ํา!
ร่างกายครึ่งหนึ่งสั่นไหวด้วยความโกรธ เขาต้องการพูด เขาต้องการบอกโจวเจ๋อบางอย่าง แต่เขาทําไม่ได้!
เขากําลังจะคุ้มคลั่งไปแล้ว ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาดิ้นรนอยู่บนพื้นใช้กําปั้นกระแทกพื้นกระเบื้องไปมาด้วยความโกรธ
โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไป ใช้นิ้วชี้คราบเลือดบนพื้นแล้ววาดภาพเบาๆบนกระเบื้อง
แปลว่าพูดไม่ได้ก็เขียนได้
เด็กชายตกตะลึงครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขารู้ว่ามีทางอื่น เขาพยักหน้าทันที เขาใช้นิ้วของตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดเขียนคําบางอย่าง
แต่เพียงเขาลากเส้นออกมาได้เส้นเดียวเท่านั้น
คลิก!
นิ้วชี้ของเด็กชายหักโดยตรงเด็กชายตกตะลึง ดวงตาของโจวเจ๋อก็เบิกกว้างเช่นกัน
แต่เด็กชายไม่เชื่อ เขายังคงเขียนด้วยนิ้วนางของเขาต่อไป แต่คราวนี้เขาไม่ได้เขียนแม้แต่ขีดเดียวทันทีที่นิ้วนางของเขาแตะพื้นกระเบื้องมันก็ถูกหักออกไปโดยตรง
ในที่สุดเด็กชายก็หมดหวังเขายกแขนขึ้น ชนิ้วกลางเพียงข้างเดียว พร้อมกับคํารามออกมาอย่างคุ้มคลั่ง
นิ้วกลางนี้คือความหมายที่ชัดเจน เขากําลังสาปแช่งคนที่ทําเรื่องนี้กับตัวเขา
