ใบหน้าของหวงเย่าเหลียงเปลี่ยนไปทันทีที่เขาประกาศผลออกมา ทุกอย่างต่างไปจากที่เขาคิดอย่างสิ้นเชิง!
ทำไม?
หวงเย่าเหลียงรู้สึกไม่พอใจ “ผมจะไม่เก่งเท่าเชฟบ้านๆได้อย่างไร ไม่ ผมไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ เธอไม่ใช่เชฟด้วยซ้ำ!”
เน่ร์เจิงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหวงเย่าเหลียงจะพูดเช่นนี้
เขาไม่รีบร้อนและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ที่จริงถ้าพูดถึงระดับทักษะการทำอาหารแล้วอ้ายเสียก็ไม่เก่งเท่าคุณหรอก”
“แล้วทำไม…”
“เพราะฉันจ้างผู้ช่วยไม่ใช่เชฟน่ะสิ และฉันไม่สนใจว่าใครมีทักษะในการทำอาหารที่เยี่ยมกว่าด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นมันคืออะไรเหรอ?”
เน่ร์เจิงชี้ไปที่ห้องครัวด้านหลัง “คุณสามารถมองเห็นได้ด้วยตัวเอง”
หวงเย่าเหลียงเดินไปที่ห้องครัวด้านหลังด้วยท่าทางที่สับสน และวินาทีที่เขาเปิดประตูนั้นเขาก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้าอย่างมาก
ห้องครัวทั้งห้องสะอาดสะอ้านอย่างมาก ถึงแม้ว่าห้องครัวเพิ่งจะถูกใช้งานไปในไม่ช้านี้ แต่มันยังคงรักษาระดับความสะอาดไว้ได้มาก และแม้แต่พื้นในครัวก็ถูเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย
เครื่องใช้ในครัวที่ใช้แล้วทั้งหมดถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบซึ่งทำให้ผู้คนดูสบายตา
จากนั้นเขาก็คิดทบทวนพฤติกรรมของตัวเอง
เมื่อเขาทำอาหารเสร็จ มีด หม้อ ชาม และตะเกียบต่างๆก็ยุ่งเหยิงไปหมด พื้นดินก็ถูกเหยียบจนสกปรกไปหมด และน้ำมันก็ถูกเทลงในอ่างล้างจานอีกด้วย
เมื่อเปรียบเทียบกับอ้ายเสียแล้ว สามารถใช้คำว่า ‘ซกมก’ กับหวงเย่าเหลียงได้เลย
เขาเข้าใจในทันทีว่าทำไมตัวเองถึงแพ้การแข่งขันในครั้งนี้
หวงเย่าเหลียงเดินกลับมาอย่างเชื่องช้า และก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไรอีก
เน่ร์เจิงถามเบาๆว่า “คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมคุณถึงแพ้?”
หวงเย่าเหลียงพยักหน้า ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เน่ร์เจิงปลอบเขาว่า “คุณสามารถประสบความสำเร็จในด้านศิลปะการทำอาหารตั้งแต่อายุยังน้อย ตราบใดที่คุณยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างแน่วแน่และไม่ใจร้อน คุณจะกลายเป็นพ่อครัวที่โดดเด่นในอนาคตอย่างแน่นอน แต่วันนี้ คุณแพ้แล้ว”
จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ได้รับชัยชนะแล้ว
สาวใบ้อ้ายเสียกลายเป็นผู้ช่วยของเน่ร์เจิงโดยไม่คาดคิด ส่วนหวงเย่าเหลียงก็จากไปกับความรู้สึกเสียใจกับการล้มเหลวของตัวเองในครั้งนี้
เน่ร์เจิงให้กำลังใจกับอ้ายเสียว่า “ฉันเห็นว่าคุณขาดความมั่นใจอย่างมาก ซึ่งส่งผลให้ฝีมือในการทำอาหารของคุณไม่ก้าวหน้าสักที และต่อไปนี้คุณควรปล่อยวางและเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่านี้ คนพิการที่มีแขนเพียงข้างเดียวอย่างฉันยังสามารถทำอาหารได้เลย มันแน่นอนอยู่แล้วที่คนมีครบสองแขนอย่างคุณ จะประสบความสำเร็จมากกว่าฉัน!”
อ้ายเสียพยักหน้าอย่างหนักแน่น
มีความปรารถนาแฝงอยู่ในสายตาที่เธอมองไปยังเน่ร์เจิง
เจียงชื่อยิ้มและหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบปลากะพงนึ่งกับหมูตุ๋นมากิน และพูดขณะที่กิน “พวกคุณตามสบายได้เลย ฉันจะกินก่อนล่ะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”
ในระหว่างที่ทานข้าวนั้น เจียงชื่อเหลือบมองที่เน่ร์เสี่ยวหวินเป็นครั้งคราว
เขาถามว่า “เสี่ยวหวินอายุเท่าไหร่ในปีนี้ เธอควรไปโรงเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เน่ร์เจิงถอนหายใจ “อันที่จริงเธอควรไปเข้าเรียนที่โรงเรียนแล้ว แต่ฉันยังไม่พบโรงเรียนอนุบาลที่เหมาะสม และอีกอย่างช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยมีเวลาด้วยเรื่องไปโรงเรียนก็เลยถูกล่าช้าไปชั่วคราวน่ะ”
“ได้ยังไง? การไปโรงเรียนเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเด็ก ดังนั้นจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ได้อย่างไร”
เจียงชื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันรู้จักโรงเรียนอนุบาลแห่งอนึ่งที่ไม่ไกลจากนี่นัก ไปกันเถอะ ไปสมัครเรียนให้กับเด็กกัน”
“ไปตอนนี้เลยเหรอ?”
“มิฉะนั้นอะไร? คุณเป็นพ่อที่ไร้ความรับผิดชอบมาก”
เจียงชื่อจับมือเน่ร์เสี่ยวหวินและพาเธอเดินออกไปในทันที เน่ร์เจิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมอบกิจการของร้านให้กับอ้ายเสียแล้วรีบไปที่โรงเรียนอนุบาลกับเจียงชื่อ
โรงเรียนอนุบาลที่เจียงชื่อกล่าวถึงนั้น เป็นโรงเรียนอนุบาลที่ลูกของกู่หลังเคยศึกษามาก่อน
โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย
ทันทีที่ครูใหญ่กานเต๋อหยางเห็นเจียงชื่อเขาก็ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ คุณเจียงคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”
“ผมพาเด็กมาสมัครเรียนครับ”
