เมื่อตกกลางคืน หลิงเหยากลับมาถึงที่หน้าบ้านของเธอเพียงลำพัง
เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ เธอหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน
ปิดประตูและเปิดไฟ
ชายสามคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอ!
หนึ่งในนั้นคือโม่ซ่าวหงอดีตแฟนหนุ่มของเธอ ส่วนอีกสองคนเธอไม่เคยไม่รู้จักมาก่อนเลย แต่ดูจากท่าทางที่สับปลับของอีกฝ่ายแล้ว
พวกเขาไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน
“โม่ซ่าวหง ฉันให้เงินคุณไปแล้ว ทำไมคุณยังมาที่บ้านฉันอีก?”
โม่ซ่าวหงยักไหล่ “อย่าพึ่งเข้าใจผิดสิ วันนี้ผมไม่ได้อยากมานักหรอก แต่เฮียคางคกและเฮียไส้เดือนเห็นว่าคุณสวยก็เลยต้องการเป็นเพื่อนกับคุณน่ะ”
“ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกคุณ ได้โปรดออกไปจากบ้านฉันซะ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”
คางคกหัวเราะคิกคัก “อืม ผมชอบผู้หญิงจองหองแบบนี้แหละ”
เขาหยิบเช็คออกมาใบหนึ่งและวางลงบนโต๊ะ
“คุณไม่ต้องกังวล ผมจะชดเชยค่าเสียหายแก่คุณอย่างแน่นอน”
“ขอแค่คุณทำให้เราสองคนพี่น้องสบายกายในคืนนี้ คุณอยากได้เท่าไหร่ก็ไม่ใช่ปัญหา”
“หากคุณต้องการจะให้เรา ‘เหมาทั้งเดือน’ เลยก็ได้ เงินจำนวนนี้เยอะกว่าค่าจ้างของนักแสดงไม่ใช่เหรอ?”
หลิงเหยาที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ก็รู้สึกละอายและโกรธมาก
เธอไม่เคยเห็นชายไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน
“ออกไป!”
“ฉันไม่ต้องการเงินของพวกแก!”
คางคกหงุดหงิดทันที เขาเอื้อมมือไปทุบโต๊ะกาแฟอย่างแผ่วเบา และกล่าวขณะที่มองหลิงเหยาอย่างเย็นชา “เรามาเสนอราคาและคุยกับเธอดีๆ นั่นเพราะว่าเราสองคนให้เกียรติเธอ เธออย่ามาเล่นตัวให้มันมากนักเลย”
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”
“เป็นแค่ของมือสองเท่านั้น ยังจะมาแสร้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นดาราสาวที่ไร้เดียงสาอีกเหรอ?”
“ถ้าวันนี้เธอไม่บริการพวกเราอย่างดีล่ะก็ พรุ่งนี้ผมจะทำให้โลกรู้ว่าเธอเป็นสินค้ามือสอง และเมื่อถึงตอนนั้นแล้วเรามาดูกันว่าเธอยังจะดังอีกไหม? ฮ่าฮ่า ฝันไปเถอะ!”
น้ำตาของหลิงเหยาหลั่งลงมาทันที
ทำไม?
ทำไมเธอจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย?
เพียงเพราะความไร้เดียงสาและความโง่เขลาในสมัยเรียนวิทยาลัย หลงเชื่อคนร้าย และ ‘มอบ’ ความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายเฮงซวยคนนี้ด้วย ตอนนั้นคนที่ต้องเจ็บปวดทรมานคือเธอ แล้วทำไมตอนนี้เธอยังต้องมาแบกรับความเจ็บปวดอีก?
กว่าเธอจะผ่านพ้นความยากลำบากมาได้นั้นเธอต้องทำงานหนักมาตั้งหลายปี ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะจบลงโดยเพียงเท่านี้แล้วเหรอ?
ตอนแรกก็ถูกแบล็กเมล์ไปสองล้านหยวน
แล้วตอนนี้ยังต้องนอนกับผู้ชายอีก
ความต้องการของพวกมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และโลกของเธอก็มีแต่ความมืดไม่มีแสงสว่างเลยแม้แต่นิดเดียว
ปัง!
หลิงเหยาคุกเข่าต่อหน้าชายทั้งสามและพูดด้วยน้ำตาว่า “ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ กว่าฉันจะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ง่ายเลย ฉันไม่อยากเสียมันไปแบบนี้ นี่คือความฝันของฉัน หากคราวนี้ความฝันของฉันไม่สามารถเป็นจริงได้ ชีวิตนี้มันคงไม่อาจเป็นจริงได้อีก ขอร้องแหละ ขอร้องจริงๆ”
จริงๆแล้วผู้ชายชอบผู้หญิงร้องไห้
โดยเฉพาะคางคกที่ซาดิสคนนี้
เขาพูดด้วยความยินดีว่า “โธ่ ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้คุณเป็นดาราอีกต่อไปสักหน่อย ผมแค่อยากให้คุณนอนกับเราสองคนพี่น้องสักคืนหนึ่งเท่านั้น คุณไม่ต้องกังวลนะ หลังจากได้ลิ้มรสแล้ว เราจะไม่เปิดเผยเรื่องของคุณต่อสื่อมวลชนอย่างแน่นอน และเราจะช่วยคุณโปรโมทและขยายอิทธิพลของคุณอีกด้วย คุณว่าดีไหม? ”
หลิงเหยาร้องไห้และพูดว่า “ไม่ ไม่ได้ ฉันจะไม่เห็นด้วยกับคำขอที่หยาบคายเช่นนี้”
ใบหน้าของคางคกเย็นลง
ก่อนที่เขาจะพูดต่อนั้น ไส้เดือนที่อยู่ข้างๆ เขาก็เดินขึ้นไปหาหลิงเหยา และจับผมของเธอแล้วลากเธอลงไปที่พื้น
“อ๊ะ~~ !!!”
หลิงเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความคับข้องใจ ความละอาย ความเจ็บปวด และความสิ้นหวัง อารมณ์ทุกรูปแบบพัวพันอยู่ในใจเธอ
ไส้เดือนพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมเคยบอกพวกนายแล้วว่า เจอหน้าเธอปุ๊ปก็ถอดเสื้อเธอและพุ่งเข้าไปได้เลย จะเสียเวลาพูดอีกทำไม? พวกนายจู้จี้มาตั้งนาน สุดท้ายเธอก็ไม่ยอมอยู่ดี?”
