“ที่แท้ก็เป็นอย่างงี้นี่เอง รถนี่เป็นของติงเฟิงเฉิงงั้นเหรอ？”
“ถูกแล้ว ขึ้นรถเถอะ”
เนื่องจากดื่มเหล้ามา เพราะฉะนั้นเจียงชื่อไม่สามารถขับรถได้ เขาจึงต้องไปนั่งเบาะข้างคนขับ แล้วให้ติงเมิ่งเหยนเป็นคนขับรถกลับไป
ติงเมิ่งเหยนขับรถบนถนนที่กว้าง ด้วยความเร็วไม่มากนัก
ขับมาได้ถึงครึ่งทาง เธอก็รู้สึกร้อนขึ้นมานิดหน่อย จึงเปิดหน้าต่างให้ลมพัดเข้ามา ขับรถไปลมพัดมา เธอจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่
ในเวลานี้ มีGTR สีขาวเงินคันหนึ่งขับขึ้นมาจากด้านหลังรถของพวกเขา เนื่องจากถนนเป็นถนนคู่ขนาน อีกทั้งยังมีแถบสีเหลืองขีดทับ รถGTRที่อยู่ด้านหลังต้องการที่จะแซงขึ้นไป แต่ติงเมิ่งเหยนไม่สามารถให้ไปได้ในเวลานี้
อีกฝ่ายบีบแตรสี่ห้าครั้ง
ติงเมิ่งเหยนขมวดคิ้วและพูดว่า “รถคันหลังนี่มันอะไรกัน？ดึกขนาดนี้แล้วยังจะขับเร็วอยู่ได้ อีกอย่าง ถนนเส้นนี้ก็ไม่มีทางให้แซงด้วย”
ขณะที่พูด ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจขึ้นมา
เห็นเพียงแค่รถ GTRได้ขับแซงเส้นคู่ขนานสีเหลืองขึ้นมา ด้วยความเร็วสูง และค่อยๆไล่ระดับขึ้นมาเทียบกับติงเมิ่งเหยน
ด้านตรงข้ามเป็นชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยมากๆสองคน
คนขับสวมผ้าโพกหัวเอาไว้ เป็นคนสูง คนที่นั่งในเบาะผู้โดยสารเป็นเด็กชายที่ดูกระฉับกระเฉงอีกคน
ชายคนกระฉับกระเฉง เงยหน้าขึ้นและดื่มโค้กในมือ
เขาหันหัวและตะโกนใส่รถของติงเมิ่งเหยน “เฮ้ ยัยนี่ ขับรถเป็นหรือเปล่าเนี่ย？ขับช้าขนาดนี้เป็นหอยทากหรือไง？ไอ้ขยะเอ๊ย！
หลังจากพูดจบ ก็โยนขวดโค้กไปที่หน้าต่างรถของติงเมิ่งเหยน ซึ่งนั่นทำให้โดนหน้าของติงเมิ่งเหยนเข้าอย่างจัง
จากนั้น ชายที่ดูกระฉับกระเฉงก็ยกนิ้วกลางให้ติงเมิ่งเหยน
ชายโพกผ้าก็เหยียบคันเร่งขึ้น รถGTRเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยที่ได้ทิ้งเมิ่งเหยนเอาไว้
“ไอ้สวะเอ้ย！”
ติงเมิ่งเหยนโกรธแทบจะบ้า ขับรถมาตั้งหลายปี เพิ่งจะเคยเจอคนเลวๆแบบนี้
ทับเส้นเหลือง ขับไม่ตรงเส้น แถมยังโยนขวดโค้กใส่คนอื่นอีก
นี่มันละเมิดกฎหมายชัดๆ！
แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน？กลางดึกที่ไม่มีตำรวจจราจรแบบนี้ ตนก็ไม่ได้ขับรถเร็วเท่ากับอีกฝ่าย จะทำอะไรได้ล่ะนอกจากใบ้รับประทานไปเลย？
ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจ พร้อมกับหยิบขวดโค้กออกมาแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่าง
ในขณะนี้ เจียงชื่อได้คว้าข้อมือของติงเมิ่งเหยนไว้แล้วส่ายหัว “โยนทิ้งไป คุณก็จะโกรธเสียเปล่านะ？”
ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ？”
“โยนกลับไป”
“โยนกลับไป？”
เจียงชื่อวางมือบนพวงมาลัย “มานี่ มาเปลี่ยนที่นั่งกับผม”
สีหน้าของติงเมิ่งเหยนนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก “เจียงชื่อ อย่ามาทำมั่วซั่วแบบนี้ นายดื่มเหล้ามา จะมาขับรถไม่ได้！”
เจียงชื่อยิ้ม “แค่เหล้านิดเดียว คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมดื่มได้มากแค่ไหนกัน？”
ภายใต้การยืนกรานซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเจียงชื่อ นั่นทำให้ติงเมิ่งเหยนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟัง ทั้งสองเปลี่ยนตำแหน่งกันในขณะที่รถกำลังเคลื่อนที่อยู่ และตอนนี้เจียงชื่อได้เป็นคนขับแล้ว
“คาดเข็มขัดให้ดี”
“ได้เลย”
เจียงชื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ จับพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเหยียบคันเร่งลง รถเร่งความเร็วอย่างแรงตัดผ่านแรงลม เร่งขึ้นไป
ติงเมิ่งเหยนนั้นกลัวจนหัวใจเต้นแรง
“ช้าหน่อย ช้าหน่อย”
“เจียงชื่อ ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากโยนกลับไปแล้ว นายขับช้าลงหน่อย”
เธอรู้สึกเสียใจภายหลังเสียแล้ว เธอไม่ควรให้เจียงมาเป็นคนขับรถเลย ตอนนี้ความเร็วของรถนั้นเร็วมาก อีกนิดอาจเกิดอุบัติเหตุได้ เธอกับเจียงชื่อจะต้องเล่นเกมนี้ให้จบ！
