“เป็นอย่างที่คิด เป็นทหารอยู่ที่เวสเตอร์แลนด์มีความเหนียวแน่นมากกว่าคนทั่วไป”
เจียงชื่อไม่ได้พูด เขารู้ว่าติงจ้งให้เขาอยู่ต่อ ไม่ใช่เพียงแค่พูดเรื่องไร้สาระพวกนี้
ติงจ้งหยุดชะงักสักครู่ แล้วพูดต่อ “แต่เจียงชื่อ เกรงว่าคุณจะเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่ง”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว “เรื่องอะไร?”
“คุณเคยคิดบ้างไหม ทำไมความสามารถของคุณถึงแข็งแกร่ง จนถึงตอนนี้ยังยากจนและว่างเปล่าคุณยังเป็นลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน ทักษะรถของคุณ ความสามารถในการต่อสู้ของคุณ และแม้แต่ความมุ่งมั่นของคุณก็ยังโดดเด่น แต่คุณเอาดีไม่ได้ คุณรู้ไหมทำไม?”
เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ “ต้องการฟังคำแนะนำ”
ติงจ้งจ้องไปที่เจียงชื่อสักครู่ “เพราะคุณแข็งแกร่งเกินไป!”
“พอเจอเรื่องก็ไม่รู้จักเอาตัวรอด ไม่รู้จักพลิกแพลง มีความสามารถแล้วยังไง? สุดท้ายแล้วก็แค่คนจนคนหนึ่ง?”
“ด้านนี้คุณต้องเรียนรู้จากถังแหวนโม่ เป็นทหารเหมือนกับคุณ แต่เขารู้จักสังเกตสีหน้าและคำพูด มีลู่ทางที่ประสบความสำเร็จ เป็นถึงรองผู้บัญชาการ แต่คุณ เป็นแค่คนต่ำต้อยตลอดไป ”
“ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีเงินทอง ไม่มีเส้นสาย”
“คุณไม่มีอะไรเลย ยังจะมีท่าทีที่ ‘หยิ่งยโสโอหัง’ ขอถามหน่อย คุณจะมีลู่ทางได้ไง? เจียงชื่อ บางครั้ง คุณต้องยอมอ่อนข้อบ้างนะ”
เจียงชื่อยิ้มเย็นชาในใจ
อ่อนข้อ?
เป็นถึงเทพแห่งสงครามชูร่า ยอมตายดีกว่าคุกเข่าเพื่อมีชีวิตอยู่!
เจียงชื่อพูดอย่างเฉยเมย “คุณกับผมสิ่งที่เราแสวงหาไม่เหมือนกัน พูดเยอะก็ไม่มีประโยชน์”
ติงจ้งส่ายศีรษะ “เด็กที่ไม่สามารถสอนได้ ช่างเถอะ ผมก็จะไม่เปลืองน้ำลายกับคุณแล้ว”
“สุดท้ายผมขอเตือนคุณประโยคหนึ่ง อย่าคิดว่าจะทำให้ผมอ่อนข้อให้หลายครั้ง ก็จะคิดว่าตผมไม่รู้จะทำยังไงกับคุณ ถ้าหากตผมอยากจัดการคุณจริงๆ ทุกนาทีก็สามารถทำให้คุณตายได้ !”
“และคุณก็อย่าคิดว่าเมิ่งเหยนได้หุ้นส่วนไป5% ก็จะทำอะไรก็ได้ ผมสามารถให้หุ้นส่วนเธอ ก็สามารถเอาคืนได้!”
“เจียงชื่อ ผมขอเตือนคุณต่อไปไม่ว่าจะทำอะไรก็ระวังตัวหน่อย ทำตัวให้ดีๆ”
“ระวังตัวให้ดี”
เจียงชื่อพยักหน้า ลุกขึ้นโบกมือ “คุณปู่ติง ผมก็เตือนท่านประโยคหนึ่ง พูดอะไรไม่ควรพูดจนหมด เพราะถ้าหากพูดหมดแล้ว ทุกอย่างก็จบไว”
พูดจบ เขาก็หันหลังจากไป
เมื่อเห็นด้านหลังของเจียงชื่อจากไป ติงจ้งก็จับเครา แล้วบ่นพึมพำกับตัวเองว่า “เจียงชื่อเอ้ยเจียงชื่อ คุณ ก็บ้าเกินไปแล้วมั้ง ไม่ช้าก็เร็ว คุณจะต้องได้ชดใช้ความเจ็บปวดจากความบ้าของตัวเอง!”
ประตูบริษัท
ติงเมิ่งเหยนรออย่างใจจดใจจ่อ เห็นเจียงชื่อออกมา รีบก้าวเข้ามา
“คุณปู่พูดอะไรคุณบ้าง?”
“ก็ไม่เมีอะไร แค่ให้ผมช่วยคุณจัดการกับกิจการของบริษัทให้ดี อย่าทำให้คุณต้องทำงานหนักเกินไป”
“แค่นี้หรอ?”
“ใช่”
แม้ว่าติงเมิ่งเหยนจะไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเจียงชื่อก็สั่น
เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู ใบหน้าของเจียงชื่อที่เจออะไรก็ไม่แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่แสดงสีหน้ากังวลออกมา แม้แต่ติงเมิ่งเหยนก็สงสัยมาก เรื่องอะไรถึงขนาดทำให้เจียงชื่อกังวลได้ขนาดนี้?
“ทำไมหรอ?”
เจียงชื่อหายใจเข้าลึกๆ ราวกับว่ากำลังพยายามระงับความเศร้าโศกของเขา
เขาปิดโทรศัพท์มือถือและพูดอย่างโศกเศร้าว่า “เพื่อนร่วมรบของผมที่อยู่เวสเตอร์แลนด์ เสียชีวิตแล้ว”
“…”
ติงเมิ่งเหยนถึงเข้าใจว่าทำไมเจียงชื่อถึงไม่สบายใจ และโศกเศร้าขนาดนี้
เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ยื่นมือออกมา จับมือเจียงชื่อที่หวาดกลัวและไม่สบายใจของเขา เพื่อทำให้เขาสงบลง
