สองคนจับมือกัน จู้หมิงพูดว่า “สรุป ตามข้อตกลงในตอนแรก ฉันแพ้แล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป เจียงชื่อ เจอกันคราวหน้า ในการแข่งขันจักรยานเสือภูเขา ถึงตอนนั้นคนที่แข่งกับนายไม่ใช่ฉันแล้ว แต่เป็นผู้ชายคนนั้น นายมีแต่จะแพ้เท่านั้น”
เจียงชื่อยิ้ม “ขอโทษที ชีวิตนี้ฉันเขียนคำว่า “แพ้” ไม่เป็น”
ทั้งสองคนล้วนบ้าระห่ำ
จู้หมิงยิ้มอย่างชอบใจ “เขียนคำว่า “แพ้” ไม่เป็นเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่านายเป็นคนไม่รู้หนังสือ ว่างๆ ก็ไปซื้อพจนานุกรมมาใช้ซะล่ะ”
เขาโบกมือ แล้วหันหลังจากไป
ขณะที่ผ่านหยางจุนเทียน จู้หมิงก็ส่งเสียงเยาะ “หึ น่าแปลกจริงๆ คนบางคนมีความสามารถต่ำเตี้ยเรี่ยดินแต่กลับได้เป็นกัปตันได้ไง ถ้ารู้ตัวก็ไสหัวออกไปแต่เนิ่นๆ หลีกทางให้ยอดฝีมือที่แท้จริงเขาเถอะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้หยางจุนเทียนกัดฟันกรอด
ความโกรธเพิ่มพูนสะสม
การแข่งขันคืนนี้ เจียงชื่อแย่งซีน และทั้งการเยาะเย้ยดูถูกเหน็บแนมจึงล้วนตกใส่ตัวหยางจุนเทียน
หนึ่งท้องฟ้าหนึ่งพื้นดิน
ถ้าทำได้ หยางจุนเทียนปรารถนาจะฉีกเจียงชื่อเป็นชิ้นๆ!
จบการแข่งขัน ทีมรถลัมโบร์กีนี ทยอยกันจากไป หยางเมิ่นหยุนวิ่งเข้าไปอย่างดีใจ พูดกับเจียงชื่ออย่างตื่นเต้น
มองดูผู้หญิงที่รักพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุข ความริษยาของหยางจุนเทียนยิ่งเอ่อล้น
ความโกรธกับความริษยา ผสมผสานปนเป
หยางจุนเทียนกวักมือเรียกเถียนจีที่อยู่ข้างๆ
“กัปตัน มีอะไรครับ” เถียนจีถามอย่างระมัดระวัง รู้ว่าตอนนี้หยางจุนเทียนอารมณ์ไม่ดี ไม่ควรขัดใจง่ายๆ
หยางจุนเทียนกระซิบว่า “หาคนมาจำนวนหนึ่ง ไปซ้อมไอ้เวรนั่นให้ฉัน!”
ไอ้เวร แน่นอนว่าหมายถึงเจียงชื่อ
เถียนจีพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะโทรออก
หยางจุนเทียนเสริมอีกว่า “อย่าโทรเรียกคนของตัวเอง จ้างคนนอกทำเรื่องนี้ จะให้คุณหลินกับเมิ่นหยุนรู้ไม่ได้”
“ครับ ผมเข้าใจ”
หลังจากเถียนจีเลื่อนค้นหา ก็เจอเบอร์ที่เหมาะสม แล้วกดโทรไปทันที
“ฮัลโหล พี่เจี่ย มีงานนึง รับไหม”
“สามแสน?” เถียนจีมองหยางจุนเทียน
หยางจุนเทียนพยักหน้า
“ได้ ทำงานก่อนค่อยจ่าย จัดการให้เสร็จคืนนี้”
“เฟอร์รารี่ 458 คืนนี้จะไปทาง…”
ทางฝั่งเถียนจีกำลังหาคนจัดการเจียงชื่อ ทางฝั่งหยางเมิ่นหยุนกับเจียงชื่อนั้นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ยังคงคุยอะไรกันไม่หยุด
หยางเมิ่นหยุนประหลาดใจและสงสัยเกี่ยวกับทักษะการขับขี่ที่ยอดเยี่ยมของเจียงชื่อ
เธอถามว่า “เจียงชื่อ ทักษะการขับรถของคุณเรียนรู้มาจากที่ไหนเหรอ”
“เวสเตอร์แลนด์”
“เวสเตอร์แลนด์? ไปที่นั่นได้ยังไง”
“เมื่อก่อนผมเคยเป็นทหารอยู่ที่เวสเตอร์แลนด์ มีเจ้าหน้าที่ฝึกสอนพิเศษคอยสอนทักษะการขับรถให้เรา”
“เจ้าหน้าที่ฝึกสอนสอนยังไงเหรอ”
“หลักการคือต้องเร็วกว่าคนอื่นหนึ่งจังหวะ”
เจียงชื่อยักไหล่ “เราเรียนรู้การขับรถเพื่อฆ่าและหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ว่าจุดไหน คุณต้องทำให้เร็วกว่าคนอื่น ต้องใช้ประโยชน์จากทุกวิถีทางเพื่อจะแซงคู่แข่ง เร็วกว่าเขา ถึงจะสามารถดำเนินการขั้นต่อไปได้ การขับรถในเวสเตอร์แลนด์ ใครช้าคนนั้นตาย”
หยางเมิ่นหยุนพยักหน้า
เช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจที่เจียงชื่อสามารถมีทักษะการขับรถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้
เพราะถ้าคุณช้ากว่าคนอื่น ชีวิตของคุณก็ไม่รอด มันบังคับให้คุณต้องเหนือกว่าคนอื่นยิ่งๆ ขึ้นไป
“ดึกแล้ว ผมควรกลับบ้านเสียที”
“อืม งั้นเจอกันที่สนามฝึกพรุ่งนี้”
สองคนลากัน เจียงชื่อขึ้นรถ ตรงจากไป ไม่ทันสังเกตหยางจุนเทียนที่แย้มยิ้มเหี้ยมอยู่ด้านหลัง
กลับบ้านครั้งนี้ เขาจะถึงบ้านได้อย่างราบรื่นหรือเปล่า
