เจียงชื่อยิ้มแล้วพูดกับเจี่ยจ้านว่า “โอเค เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว จริงสิ นายไม่มีวิธีกลับไปอธิบายหยางจุนเทียนได้ใช่ไหม”
เจี่ยจ้านยิ้มขมขื่น
ยังต้องอธิบายอีกเหรอ
แค่เขาไม่กลับไปเล่นไอ้ฉิบหายหยางจุนเทียนนั่นให้น่วมก็ถือว่าสุภาพมากแล้ว แทบจะอยากผลักมันลงกองเพลิงสิไม่ว่า!
เจี่ยจ้านบอกว่า “พี่ใหญ่เจียงคุณวางใจ ผมกลับไปจะจัดการหยางจุนเทียนทันที”
เจียงชื่อโบกมือ “ไม่ต้อง หลังจากนายกลับไปแค่ตัดขาดการติดต่อกับเขาก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องสน”
เจี่ยจ้านพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ”
เจียงชื่อลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นตามตัว เดินตรงไปที่รถ แล้วขับออกไป
เหตุผลที่เจี่ยจ้านไม่ต้องจัดการหยางจุนเทียน เพราะเจียงชื่อมือแผนของตัวเอง
อย่างแรก หยางจุนเทียนเป็นกัปตันทีม การเสียกัปตันไป ทีมจะพินาศทันที เช่นนี้มันไม่ดีต่อทีม
เจียงชื่อไม่สามารถทำเรื่องที่ผิดต่อหลินเจียหรงได้
อย่างที่สอง ความแค้นของเจียงชื่อ ปกติแล้วจะแก้แค้นด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นยื่นมือเข้ามายุ่ง!
เห็นรถของเจียงชื่อไกลออกไป เจี่ยจ้านและคนอื่นๆ ถึงได้ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เจี่ยจ้านในตอนนี้หวาดกลัวจนหลังเปียกโชกมาสักพักแล้ว ไม่มีส่วนไหนแห้งเลยสักที่
เขามองคนอื่นๆ และพูดอย่างโกรธจัดว่า “ต่อไปพวกมึงแม่งอย่าเอะอะก็เรียกบุ่มบ่าม ดูให้ชัดเจนก่อนค่อยเรียก”
อันธพาลก้มศีรษะลง “ผมไม่รู้ว่าเจียงชื่อเก่งกาจมากขนาดนั้น แต่ว่านะลูกพี่ เจียงชื่อเป็นใครกันเหรอครับ”
พูดถึงเรื่องนี้ เจี่ยจ้านก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพที่ถูกเจียงชื่อทรมานในคืนนั้น
มันเป็นเงามืดที่สุดในชีวิตของเขา
เขาพูดอย่างหวาดผวาว่า “เขาไม่ใช่คน เขาคือชูร่า ปีศาจชูร่าจากขุมนรก!”
ค่ำคืนที่ยาวนาน
แล่นเร็วโฉบเฉี่ยว
เจียงชื่อกลับถึงบ้านหลังจากขับรถนานกว่าสี่สิบนาที เมื่อเข้าประตูบ้านมามันก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว
ภรรยาติงเมิ่งเหยนนั่งอยู่บนโซฟา ใส่ชุดนอน ดูทีวีตาสะลึมสะลือ ท่าทางเหมือนว่าจะหลับลงไปได้ทุกเมื่อ
หลังจากเห็นเจียงชื่อกลับมาแล้ว เธอทำท่าทางดีใจทันทีแต่เพียงไม่กี่วินาที จากนั้นก็เบ้ปากส่งเสียงขึ้นจมูกหน้าบึ้งแล้วหันหน้าหนี
เจียงชื่อราวกับเด็กที่ทำผิด ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปหาติงเมิ่งเหยน
ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างเย็นชา “หึ คนงานยุ่ง คุณยังรู้ทางกลับบ้านเหรอ คุณดูสิว่านี่มันกี่โมงแล้ว!”
เจียงชื่อถอนหายใจ “มีธุระนิดหน่อยก็เลยทำให้ช้าน่ะ ขอโทษนะ”
“คุณมีธุระทำไมไม่บอกก่อน ฉันโทรไปคุณก็ไม่รับ เหอะเหอะ ในมุมมองฉัน คุณเลี้ยงนังจิ้งจอกอยู่ข้างนอกต่างหาก ใช่หรือเปล่า!”
ต้องบอกว่า ผู้หญิงพอหึงขึ้นมา เรื่องไร้สาระสะระตะอะไรก็สามารถคิดไปได้หมด
ติงเมิ่งเหยนค้นตัวของเจียงชื่อ สุดท้ายก็พบกุญแจรถ รถเฟอร์รารี่
เธอมองกุญแจรถด้วยความประหลาดใจ
“นี่ไม่ใช่กุญแจของรถที่ซื้อก่อนหน้านี้นี่ คุณซื้อเฟอร์รารีมาอีกคันเหรอ”
ไม่รอเจียงชื่ออธิบาย ติงเมิ่งเหยนก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เมียงมองไปยังโรงรถ เห็นเฟอร์รารีคันที่สองจอดอยู่ตรงประตูโรงรถ ทั่วทั้งร่างพลันไม่สงบทันที
เธอซักถามอย่างทั้งหงุดหงิดทั้งโกรธว่า “คุณอธิบายมาหน่อย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!”
“คุณเงินเดือนแค่นี้ทำไมสามารถซื้อรถที่แพงขนาดนั้นได้”
“ยังมีอีกกี่เรื่องที่คุณปิดบังฉัน”
ทันใดนั้น ติงเมิ่งเหยนก็เหมือนจะคิดอะไรออก ไล่บี้ถามว่า “เจียงชื่อ คุณตอบฉันมาตามตรง คุณใช้ร่างกายแลกเงินใช่ไหม!”
