เจียงชื่อแทบไม่สนใจทำเป็นไม่ได้ยินจดจ่อกับการใช้เข็ม เพื่อให้มั่นใจว่าเข็มแต่ละอันได้ดึงชี่ไปยังตำแหน่งที่ถูกต้องที่สุด
“พวกเราไป”
หวงหวาลู่นำพาผู้คนออกไปและคนทั้งกลุ่มก็ออกไปรออยู่ที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง
มีคนขึ้นมาพูดว่า “พี่ใหญ่ พี่ว่าคนที่เสี่ยวเหยียนเชิญมา คงไม่รักษาโรคของคุณพ่อให้หายได้จริงๆ นะ?”
หวงหวาลู่ยิ้มอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหม? พวกเราเชิญหมอที่มีชื่อเสียงมากี่คนยังไม่สามารถรักษาให้หายได้ แม้แต่แพทย์ต่างประเทศก็ไม่รู้ว่าเชิญมาแล้วกี่คน แต่ก็รักษาไม่หาย คนเขาก็บอกแล้วอาการของพ่อต้องเสริมพลังแก่นแท้ปริมาณมาก ถึงแม้จะเป็นโสมร้อยปีบำรุงก็ไม่หาย มันไม่ใช่ปัญหาของทักษะทางการแพทย์อีกต่อไป วัตถุดิบยายิ่งสำคัญกว่า”
“ดังนั้น พวกเรามีอะไรต้องกังวลอีก?”
“ตอนนี้คุณไปหาคนมาเยอะๆ หลังจากหนึ่งชั่วโมง จัดการสั่งสอนไอ้เด็กนั่นได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานบ้าง”
ชายคนนั้นพยักหน้า หันหลังเดินไปหาคน
ผ่านไปไม่นาน นักอันธพาลกลุ่มใหญ่ก็เข้ามาในห้องโถง
หวงหาลู่มองดูนาฬิกาอย่างเงียบๆ หลังจากรออย่างอดทนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง เขาตบต้นขาแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“ไป ขึ้นไปคิดบัญชีกับไอ้เด็กคนนั้น!”
เขาพาคนกลุ่มใหญ่ขึ้นบันไดมาที่ห้องของคุณท่านหวงบนชั้นสอง เตะประตูเปิดออกทันที
“ไอ้สารเลว ถึงหนึ่งชั่วโมงแล้ว!”
“คุณบอกจะรักษาโรคของพ่อผม รักษาหายแล้วเหรอ?”
“เหอเหอ คุณคิดว่าคนในตระกูลหวงของพวกเราสามารถหลอกลวงได้ง่ายๆ เหรอ”
“ทุกคน ช่วยผม…”
ขณะที่หวงหวาลู่กำลังได้ใจ ก็มองเห็นชายชราที่นั่งอยู่บนเตียง ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะลืมตาอยู่!
เขาชะงัก แล้วมองอย่างละเอียดอีกครั้ง
ถูกต้อง คุณท่านหวงลืมตาอยู่จริงๆ ด้วย โรคของคุณท่านหวงถึงกับรักษาหายเป็นปกติแล้ว!
นี่ นี่ นี่ …
หวงหวาลู่ตกตะลึงตาค้าง เขาคิดเป็นพันครั้งหมื่นครั้งก็คิดไม่ถึงว่าเจียงชื่อถึงกับรักษาอาการป่วยของนายท่านจนหายได้จริงๆ
หมอที่มีชื่อเสียงกี่คนก็ไม่สามารถรักษาให้หาย ทำไมเขาถึงรักษาให้หายได้?
เป็นไปไม่ได้
ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ !
หวงหวาลู่เดินไปที่เตียงของคนป่วยอย่างระมัดระวัง หัวเราะเหอเหอแล้วถามว่า “คุณพ่อยังจำผมได้ไหม?”
เขาต้องการดูให้แน่ใจว่าคุณท่านหวงหายดีแล้วจริงๆ หรือว่าเป็นลางฟื้นก่อนตาย
ปรากฏว่าคุณท่านหวงจ้องมองเขาอย่างดุร้ายและตะโกนว่า “ไอ้เด็กบ้ายังมีหน้ากลับมาอีกหรือ? ฉันไล่นายออกจากบ้านไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ไสหัวไปซะ ออกไปให้พ้น !”
สีหน้าของหวงหวาลู่ดูไม่ได้เลย
เดิมทีคิดว่าฉวยโอกาสที่นายท่านป่วยหนักกลับมาคว้าเงินสักก้อน สุดท้ายนายท่านไม่เพียงแต่ไม่ตาย แต่กลับฟื้นฟูจนหายเป็นปกติ ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือ อาการป่วย ไม่ใช่คนของเขาเป็นคนรักษาให้หายด้วย
เจียงชื่อพูดเบา ๆ “ผู้ป่วยเพิ่งฟื้นตัว ไม่ควรโกรธง่าย คุณ รีบไสหัวไปเถอะ”
หวงหวาลู่กัดฟัน ไม่สามารถพูดออกมาได้สักคำ
“ฮึ!”
เขาไม่กล้าอวดดีต่อหน้าคุณท่านหวงหันหลังตรงออกไปจากห้องนอน เดินจากไปอย่างโกรธเคือง
ก่อนออกจากตระกูลหวง หวงหาลู่ชี้ไปที่ประตูคฤหาสน์และด่าว่า “เป็นขยะทั้งครอบครัว พวกคุณรอกูแล้วกัน สักวันหนึ่งกูจะกลับมาทำให้พวกนายตาย!”
เขาพูดไปด่าไปแล้วออกไปจากตระกูลหวง
ตระกูลหวง ในห้องนอน
พอนายท่านได้รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว จับมือเจียงชื่อด้วยความตื่นเต้น
“คุณเจียง ท่านเป็นหมอเทวดาจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะท่าน ชีวิตของตัวฉันก็คงจบสิ้นแค่นี้!”
เจียงชื่อพูดนิ่งๆ ว่า “อันที่จริงผมแค่คล้อยตามสถานการณ์ คนที่ท่านควรจะขอบคุณมากที่สุดคือหวงลี่เหยียน ถ้าหากไม่ใช่เขาจ่ายเงินหนึ่งล้านห้าแสนเพื่อซื้อโสม ถึงขั้นไปพูดเหตุผลกับเจ้าของร้าน ผมก็คงจะไม่เจอทุกอย่างนี้”
