สือเหวินปิ่งถึงกับตะลึงงันและหันกลับมาเพ่งมองเจียงชื่อ
“มึงแมร่งประสาทแดกเหรอวะ?”
“หกสิบล้าน? มึงมีเงินหกสิบล้านจริงเหรอ?!”
“มึงก็แค่อยากกวนกูไม่ใช่เหรอ? มึงรู้ไหม ถ้ากูไม่ตามราคามึงอีก มึงจะต้องจ่ายเงินหกสิบล้านเพื่อเอาเข็มเงินชุดนี้กลับบ้านนะ?”
“ถ้ามึงไม่จ่าย มึงจะถูกพวกเขาเอาไปเป็นทาสขององค์กรฟ้าน้ำตลอดชีวิต!”
เจียงชื่อตอบอย่างเฉยเมย “พูดจบยังครับ? ส่งเสียงรบกวนคนอื่นแบบนี้ เอาเวลามาคุยเรื่องจริงจังจะดีกว่าไหม? แล้วสรุปคุณจะตามหรือไม่ตาม?”
สือเหวินปิ่งทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “มึงคิดว่าเสือทีไม่คำรามแล้วจะเป็นแมวงั้นเหรอ? มึงรู้จักเสือซ่อนเล็บไหม? วันนี้มึงจะได้เห็นความมั่งคั่งที่แท้จริงของตระกูลสือ! มึงเพิ่มราคาแล้วยังไง? มึงก่อกวนแล้วยังไง? ต่อหน้าความมั่งคั่งมหาศาลของตระกูลสือของกู ทุกสิ่งที่มึงทำมันก็แค่ไร้สาระทั้งนั้น”
จากนั้นเขายกมือขึ้นแล้วพูดตัวเลขอย่างมั่นใจว่า “ผมให้เจ็ดสิบล้าน”
คำเดียว เจ็บสิล้าน!
ตอนนี้ราคาของพวกเขาเพิ่มทีละสิบล้านแล้ว ไม่มีเศษ ไม่มีส่วน และทุกคนในงานต่างก็ตื่นเต้นกันหมด
แม้จะไม่มีส่วนร่วม แต่แค่ได้ยินตัวเลขที่พวกเขาเสนอก็สะใจมากพอแล้ว
สือเหวินปิ่งยิ้มถามว่า “ไอ้หนู ตอนนี้มึงรู้แล้วใช่ไหมว่าตระกูลสือของกู……”
“หนึ่งร้อยล้าน”
ก่อนที่สือเหวินปิ่งจะเห่อเหิมเสร็จ เจียงชื่อเพิ่มเข้าไปอีกสามสิบล้านและทำให้ราคากระโดดไปเป็นร้อยล้านทันที
สือเหวินปิ่งถึงกับถ้าซีด
ใครเขาจะเสนอราคาแบบนี้กัน?
เข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยนั้นมีค่าก็จริง แต่ไม่แพงจนถึงร้อยล้านแน่นอน
ตอนนี้สือเหวินปิ่งอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าเขาไม่ตามราคา ศักดิ์ศรีของเขาก็จะไม่เหลืออีก แต่ถ้าเขาตาม เจียงชื่อต้องเพิ่มราคาไปเรื่อย ๆ แน่ แล้วใครจะไปรู้ว่าเจียงชื่อมันจะเพิ่มราคาไปถึงไหน?
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก สือเหวินปิ่งก็แสดงรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย
จากนั้นพูดว่า “ผมให้หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน”
เพิ่มขึ้นอีกห้าสิบล้านภายในพริบตา!
แต่เจียงชื่อกลับยกมือตอบอย่างไม่ต้องคิด “สองร้อยล้าน!”
ที่ประชุมถึงกับแตกตื่นกันหมด มันเป็นการเสนอราคาที่น่าทึ่งจริงๆ ราคาไปถึงสองร้อยล้านแล้ว เพิ่มครั้งละห้าสิบล้าน ไม่สนในช่องว่างระดับสิบล้านแล้วด้วยซ้ำ
ดูเหมือนว่าถ้าสือเหวินปิ่งต้องการเข็มเงินชุดนี้ เขาต้องถึงกับเข้าเนื้ออย่างแน่นอน
ซินจื่อหมินกับซินยุ่นต่างก็รู้สึกเป็นห่วงเจียงชื่อมาก พวกเขารู้ดีว่าเจียงชื่อไม่มีเงินเยอะขนาดนี้อยู่แล้ว และที่เสนอราคาออกไปก็เพื่อจะสั่งสอนสือเหวินปิ่งเท่านั้น
พวกเขาคิดว่าเจียงชื่อมั่นใจ ไม่ว่างอย่างไรสือเหวินปิ่งจะต้องซื้อเข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยอย่างแน่นอน ฉะนั้นถึงได้เพิ่มราคาไปเรื่อย ๆ เพื่อทำให้สือเหวินปิ่งต้องเสียเงินเยอะที่สุด
และทุกคนในงานประมูลต่างก็คิดเหมือนกันหมด
เดิมทีสือเหวินปิ่งที่ถูกเขาชักนํามาโดยตลอด แต่จู่ ๆ เขากลับเอนตัวพิงที่พนักเก้าอี้ จากนั้นนั่งไขว่ห้างและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “สองร้อยล้าน? อุ๊ย! เยอะเงินขนาดนี้ กูไม่ตามแล้ว”
เขาไม่ตามแล้ว!
สีบนใบหน้าของซินจื่อหมินกับซินยุ่นถึงกับร่วงหล่นและซีดราวกับกระดาษขาว
เดิมทีจะใช้การเพิ่มราคาเรื่อย ๆ ในการทำให้สือเหวินปิ่งเจ็บตัว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตามราคาแล้ว นั่นหมายความว่าเจียงชื่อต้องใช้เงินสองร้อยล้านเพื่อซื้อเข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยชุดนี้?
ล้อเล่นหรือเปล่า?
สองร้อยล้าน เจียงชื่อจะไปหาเงินสองร้อยล้านนี้มาจากไหน?
นี่มันขว้างงูไม่พ้นคอ หรือยกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเองชัดๆ!
ผู้คนในงานถือโอกาสนี้หัวเราะเยาะออกมา เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งแล้ว คนที่ตั้งใจจะยกราคาให้สูงขึ้น แต่สุดท้ายคนอื่นไม่ตามและสุดท้ายต้องเข้าเนื้อตัวเอง
แต่ครั้งนี้แตกต่างจากปกติ เพราะคนทั่วไปไม่เคยเสนอราคาที่สูงลิ่วขนาดนี้
สองร้อยล้าน เหอะ ๆ สงสัยต้องเอาชีวิตไปแลกแล้วล่ะ
ซินยุ่นตกใจจนมือเท้าเย็นไปหมด เธอรีบพูดกับสือเหวินปิ่งอย่างกังวลว่า “คุณรีบเสนอราคาต่อสิ! ถ้าคุณเสนอราคาครั้งนี้ เราจะไม่ตามอีก”
นี่เธอกำลังขอความเมตตาอยู่หรือ
สือเหวินปิ่งไม่ได้สนใจ ได้แต่ส่ายขาแล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า “พวกคุณรวยนักไม่ใช่เหรอ? เสนอราคาครั้งละห้าสิบล้านไม่ใช่เหรอ? ผมจะสนองความอยากของพวกคุณเอง ครั้งนี้ ผมจะไม่ขอตามอีก!”
