“หวังว่าแผนของนายจะราบรื่น ไม่งั้นความโกรธของฉันในวันนี้ จะเสียเปล่า!” เฉิงดันถิงเข้ามานั่งในรถ
“ฉันรับปากเลย ความโกรธของเธอจะไม่เสียเปล่า”
“นายพูดแล้วนะ”
“แน่นอน”
รถเคลื่อนตัวออกมา
ท้องฟ้าแจ่มใส ลมพัดเอื่อยๆ ระหว่างทางเจียงชื่อหยิบมือถือขึ้นมา ส่งข้อความที่คิดเอาไว้เรียบร้อยให้มู่หยางอี มีเพียงสองคำเท่านั้น: ลงมือ
นอกจากเฉิงดันถิงแล้ว เจียงชื่อยังให้ผู้บริหารระดับสูงบริษัทอื่นๆ แยกย้ายไปพบประธานโรงภาพยนตร์แต่ละแห่ง เพื่อพูดทำนองเดียวกับเฉิงดันถิง
แน่นอนว่าไม่มีประธานคนในสนใจ ‘คำขู่’ ของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์
คนใกล้ตาย มีอะไรให้กลัวงั้นเหรอ
ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังโทรหากัน และพูดดูถูกอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์
ไม่นาน พฤติกรรมเช่นนี้รู้ถึงบริษัทเทียนติ่ง ซุนหย่งเจิน ซุนจ้ายเย้น รู้ความเคลื่อนไหวของเจียงชื่อ
ซุนหย่งเจินมีความสุขมาก
“เฮ้ยๆๆ เจียงชื่อโง่หรือเปล่า คิดไม่ถึงว่าจะให้คนพวกนั้นเป็นฝ่ายสำนึกผิด”
“ไม่รู้เหรอว่า ถ้าสำนึกผิด ก็จะเป็นศัตรูกับคนอื่น แถมยังโดนประณามอย่างรุนแรงจากสังคมด้วย”
“คนโง่น่ะสิที่จะแถลงข่าวสำนึกผิด!”
ใช่ เรื่องแบบนี้คนทั่วไปก็คิดได้
เรื่องที่คนปกติคิดได้ ทำไมคนฉลาดอย่างเจียงชื่อจะคิดไม่ได้ล่ะ
อีกอย่าง สองสามวันก่อนหน้านี้ อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไม่มีความเคลื่อนไหวใด พวกเขาดูใจเย็นเมื่อต้องเผชิญกับการประณามของสังคม ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงออกโรงล่ะ
ซุนจ้ายเย้นยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ
เขาเปิดสมุดแผนการ เขาดูแผนการทีละขั้นตอนอย่างละเอียด เพื่อตรวจดูว่ามีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า
ไม่มีนิ
อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรผิดพลาด ในสายตาของซุนจ้ายเย้น
“เจียงชื่อ นายกำลังวางแผนอะไรกันแน่”
“ปล่อยมาหลายวัน เพิ่งจะออกมา ทำให้ ‘ตกใจ’ ยังคงลงมือแบบตั้งตัวไม่ทันเหมือนเดิม นายโง่จริงๆ หรือนายมีแผนที่ล้ำลึกกว่านี้กันแน่”
ซุนจ้ายเย้นคิดยังไงก็คิดไม่ออก เจียงชื่อจะเปิดโปงยังไงกันแน่
เปิดโปงแผนการอันแยบยลนี้
……
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
รถ SUV สีดำคันหนึ่ง มาจอดใต้ตึกบริษัทของฟางชิงหยาง ชายในเครื่องแบบหลายคน เดินลงจากรถ คนพวกนี้เดินเข้าไปในตึกสำนักงาน เพื่อขอพบฟางชิงหยาง
ฟางชิงหยางยังดื่มชาและดูหนังอยู่ในห้องทำงาน เพลิดเพลินกับช่วงจิบชายามบ่าย จู่ๆ ก็เห็นเลขาวิ่งเข้ามา
“ลุกลี้ลุกลนอะไร”
“ประธานฟาง คนของกรมสรรพากรมาค่ะ”
“กรมสรรพากรงั้นเหรอ พวกเขามาทำไม”
ฟางชิงหยางขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น คนของกรมสรรพากรมาทำไม
แต่ทว่าเป็นคนของทางการ ไม่ต้อนรับก็ไม่ได้
“เชิญเขาเข้ามา”
“ค่ะ!”
ไม่นาน คนของกรมสรรพากรเดินตามกันเข้ามา ทุกคนอยู่ในชุดสูท นำโดยคนที่ดูค่อนข้างมีอายุที่สวมแว่นสายตา
เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมคือเมิ่งเซิง รองผู้อำนวยการกรมสรรพากร”
“เอ่อ สวัสดีครับรองผู้อำนวยการเมิ่ง ไม่ทราบว่าพวกคุณมาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
เมิ่งเซิงพูดเนิบๆ “เรื่องการเก็บภาษีรายได้จากการขายตั๋วครับ”
“เก็บภาษี……รายได้จากการขายตั๋วเหรอ”
ฟางชิงหยางใจหล่นไปที่ตาตุ่ม เขารู้สึกผิดปกติ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์แบบเขา รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายมาทำอะไร
เพราะเขารู้ จึงกลัวและร้อนใจ เหงื่อไหลลงจากหน้าผากไม่หยุด
ตอนนี้เขาเข้าใจคำว่า ‘ลงมือ’ ที่เฉิงดันถิงพูดแล้ว!
