เจียงชื่อพยักหน้า
“ติงหงเหย้าคนนี้อันตรายมากจริงๆ อีกทั้งศักยภาพที่เขามีตอนนี้เก่งกว่าพวกเรามาก พวกเราต้องอดทน และต้องหาทางป้องกัน จนกว่าพวกเราจะมีอำนาจและความสามารถเพียงพอที่จะล้มเขาลงได้”
จ้าวซานเหอเอ่ยพูด “ตอนนี้ผมจะแจ้งความ ว่าเขาลักพาตัวและข่มขู่”
เจียงชื่อโบกปัดมือ “ไม่มีประโยชน์หรอก อย่างมากคุณก็ทำได้แค่จับพวกสวะพวกนั้นไม่กี่คน จัดการติงหงเหย้าไม่ได้หรอก และตอนนี้เป็นช่วงสำคัญของโครงการพวกเรา จะให้เรื่องพวกนี้มากระทบกับการดำเนินงานไม่ได้”
“แล้วจะปล่อยไปอย่างนี้เหรอ?”
“ไม่ พวกเราต้องจำความแค้นนี้เอาไว้ แต่ไม่ต้องรีบร้อนเอาคืน รอมีอำนาจและกำลังมากเพียงพอค่อยจัดการทีเดียว!”
……
อีกด้าน ติงจื่อยวี่กลับมายังตึกสำนักงานของบริษัทติงหรง แล้วกลับไปที่ห้องทำงานของประธานกรรมการด้วยความโมโห
“เป็นอะไรไป? ให้เธอไปดูเรื่องสนุกๆ ทำไมถึงได้โมโหกลับมาล่ะ?”
ติงจื่อยวี่กลอกตาใส่เขา “ดูเรื่องสนุกอะไรกันล่ะ? พังหมดแล้ว!”
“ห๊ะ?”
“ตำรวจมาตรวจแล้วเจอแค่หนังสือการ์ตูน 18+ เล่มหนึ่ง ไม่เจอสมุดบัญชีปลอมสักเล่ม พี่ พี่จัดลำดับอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?”
ติงหงเหย้าขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร
เขานั่งดื่มกาแฟอยู่เงียบๆ แล้วทบทวนทุกอย่างอีกครั้ง
ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นี่นา
ตกลงเกิดข้อผิดพลาดขึ้นตรงไหนเนี่ย?
“หรือว่าไอ้สารเลวจ้าวซานเหอนั่นจงใจหักหลังฉัน ไม่ได้เอาสมุดบัญชีปลอมไปวางไว้?”
“เป็นไปไม่ได้นี่นา ภรรยาและลูกของมันอยู่ในมือฉันแล้ว”
เมื่อพูดจบ ก็เห็นชายร่างกำยำหน้าตาฟกช้ำบวมปูดสี่ห้าคนพากันประคองเข้ามาในห้องทำงาน
แต่ละคนเสื้อผ้ายับเยินไปหมด
“ประธานติงครับ พวกเราถูกคนทำร้าย!”
“อะไรนะ?”
ติงหงเหย้าลุกพรวดขึ้นทันที “ใครเป็นคนทำ?”
“เจียงชื่อ”
“แล้วภรรยากับลูกของจ้าวซานเหอล่ะ?”
“ถูกเจียงชื่อพาตัวไปแล้วครับ”
ตอนนี้ติงหงเหย้าเข้าใจแล้วว่าปัญหาเกิดขึ้นตรงไหน เขาไม่มีเครื่องต่อรองอยู่ในมือแล้ว งั้นก็ต้องแพ้แน่นอน
“พวกแกนี่มันไม่ได้เรื่อง ฉันเลี้ยงพวกแกไว้จะมีประโยชน์อะไรห๊ะ? ตัวประกันถูกช่วยไปได้ก็ไม่รู้จักโทรศัพท์มาบอกฉันหรือไง?”
“ไม่ใช่ไม่แจ้งครับ โทรศัพท์ของพวกเราถูกเจียงชื่อทำลายหมด พวกเราทุกคนถูกมัดไว้กับต้นไม้ใหญ่ ถ้าหากไม่มีคนผ่านมาช่วยพวกเรา พวกเราคงถูกมัดอยู่ในป่าทั้งคืน”
คนพวกนี้ยิ่งพูดก็ยิ่งน่าสงสาร
ติงหงเหย้าทั้งโมโหทั้งขำ เพิ่งเคยเจอครั้งแรกที่โจรลักพาตัวถูกจับมัดไว้ซะเอง พูดออกไปใครจะเชื่อ?
เขาเอ่ยถาม “ทำไมเจียงชื่อถึงได้มาเจอพวกแก?”
“ระหว่างทางกลับบ้านบังเอิญเจอกันพอดีครับ”
“บังเอิญขนาดนั้นเลย?”
ติงหงเหย้าถอนหายใจ ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ แสดงว่าแม้แต่สวรรค์ก็ไม่ช่วยเขา
ครั้งนี้แหวกหญ้าให้งูตื่นไปแล้ว จะต้องทำให้พวกติงเฟิงเฉิงระวังตัวกันมากขึ้นแน่นอน ต่อไปคิดจะใช้วิธีเดิมมาจัดการคงยากแล้วล่ะ
เขาเดินไปที่บริเวณหน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่าง
“เจียงชื่อนะเจียงชื่อ แกนี่มันก็ใช้ได้นี่นา”
“ช่วยคนได้แล้วกลับไม่ยอมบอกติงเฟิงเฉิงให้ระวังตัวไปตรงๆ แต่ใช้แผนซ้อนแผน จงใจเล่นกับพวกฉัน ปั่นหัวพวกฉันเหมือนคนโง่”
“เหอะเหอะ เป็นวิธีที่ดีและกล้าหาญจริงๆ”
เขากำหมัดแน่น “เจียงชื่อ แกอยากเล่นนักใช่ไหม? ได้ ฉันจะเล่นกับแกเอง! ฉันติงหงเหย้าไม่เคยกลัวใครมาก่อนในชีวิตนี้!”
กล้าเล่นกับคนอย่างติงหงเหย้า จุดจบไม่สวยแน่
ไม่รู้ว่าเจียงชื่อจะกลายเป็นผีไม่มีศาลหรือเปล่า
