ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลและนั่งรถเก๋งสีเทา
ตันหลงชิงถามว่า ผู้จัดการทั่วไป ตอนนี้เราจะไปไหนกัน?
เหวยซือกระซิบบอก โกดัง
โกดัง?
แม้ว่าบริษัทจะถูกธนาคารเอาไปค้ำประกัน แต่สินค้าที่ซื้อด้วยเงินจำนวนมากตั้งแต่แรกก็ยังถูกเก็บไว้
ตอนแรกเขาได้ทำการไลฟ์สดแล้ว ยังมีสินค้าเหลืออยู่ในโกดังอีกจำนวนมากที่ยังเจียระไนไม่เสร็จ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหมดเป็นขยะ
ไม่มีใครอยากเห็นขยะพวกนี้ รวมทั้งธนาคารด้วย และผู้ซื้อจากแต่ละแห่งก็ไม่ได้โง่เขลา ไม่รับทั้งหมด ก็เลยไปกองรวมกันที่โกดังชั่วคราว
ตันหลงชิงไม่เข้าใจจึงถามว่า ผู้จัดการทั่วไป สินค้าพวกนั้นเป็นขยะไม่ใช่เหรอ? คุณลืมไปแล้วหรือว่าเราตายเพราะสินค้าชุดนั้นยังไง จะกลับไปหาความซวยทำไม?
เหวยซือพ่นลมหายใจแรง เจียงชื่อ ไอ้สารเลวนั่น ใช้กองขยะมาหลอกฉัน เขาสามารถใช้สินค้าขยะพวกนี้มาใส่ร้ายฉันได้ แล้วทำไมฉันจะวางแผนเขาไม่ได้บ้าง?
วางแผนเขา?
วางแผนอย่างไร?
ด้วยความสามารถของเจียงชื่อ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะซื้อสินค้าคืนกลับไป แล้วจะทำลายเจียงชื่อได้อย่างไร?
ตันหลงชิงไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
เหวยซือพูดออกไปตามตรง อย่าถามมากอีกเลย ไปโกดัง
ครับ
ตันหลงชิงเหยียบคันเร่งตรงดิ่งไปที่โกดัง
ในอีกด้านหนึ่ง
ภายในวิลล่าเก่าทรุดโทรม เจียงชื่อและติงเมิ่งเหยนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาภายในบ้าน ศึกษากิจกรรมไลฟ์สดการเจียระไนไปทั่วโลกในอีกสามวันถัดไป
นี่คือการแผ่ขยายอิทธิพลของเครื่องประดับดาวฤกษ์ไปสู่เขตเจียงหนานตอนบน จะยอมให้มีอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นไม่ได้
ตอนนี้ พวกเขาสองสามีภรรยา คนหนึ่งคือผู้จัดการทั่วไปของเครื่องประดับดาวฤกษ์ อีกคนเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ ทั้งคู่อยู่ในตำแหน่งสูง พวกเขาทั้งสองเป็นคนควบคุมกิจกรรมนี้ทั้งหมด รับภาระหน้าที่มากขึ้น ไม่กล้าหย่อนยาน
ซูฉินวางสับปะรดจานหนึ่งไว้บนโต๊ะน้ำชา เมื่อเห็นคู่สามีภรรยาร่วมมือกันทำงานก็รู้สึกชื่นชมขึ้นเป็นทวีคูณ
คู่สามีภรรยามันควรเป็นแบบนี้
หลังจากวางจานลง ซูฉินก็ก้าวถอยหลังไปทางด้านหนึ่ง โดยไม่กล้าส่งเสียงใดๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนพวกเขาสองคน
ติงเมิ่งเหยนวิเคราะห์สถานการณ์ในวันนั้นโดยละเอียด และจัดวางเครื่องจักร อุปกรณ์ บุคลากรเคลื่อนที่และมุมมองอย่างเหมาะสม ในด้านนี้ เธอมีความได้เปรียบในฐานะผู้หญิง พิจารณาทุกรายละเอียดมาเป็นอย่างดี
ถ้าเจียงชื่อมาทำสิ่งนี้ เขาจะประมาทแน่นอน และจะมีปัญหามากมายตามมา
ดังนั้นเจียงชื่อจึงไม่ทำอะไร นั่งอยู่ที่นั่นและจ้องมองมาที่ติงเมิ่งเหยน
ติงเมิ่งเหยนน้ำลายยืดและเหงื่อออกเต็มหน้า แต่เจียงชื่อไม่สนใจเลย เขากลับหัวเราะแปลกๆ เป็นครั้งคราว
ในที่สุด ติงเมิ่งเหยนก็พบอะไรไม่ชอบมาพากล
เธอหันมามองเจียงชื่อ ที่รัก คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุยเรื่องงานกับคุณ คุณอยู่ที่นี่ไม่ใช่แค่ไม่ทำงาน แต่ยังขัดจังหวะเราด้วย คุณคิดจะทำอะไร?
เจียงชื่อยักไหล่ ผมว่างานแบบนี้ คุณทำคนเดียวก็พอแล้ว
แล้วคุณล่ะ?
ผม? ผมแค่ต้องรับผิดชอบในการเฝ้าดูคุณ ชื่นชมความงามของคุณก็พอแล้ว โลกนี้ไม่เคยขาดความสวยงาม แต่ขาดดวงตาที่พบความงดงาม ส่วนผมก็เป็นดวงตาคู่ที่ค้นพบความงามของคุณ
ติงเมิ่งเหยนกลอกตาใส่ด้วยความโกรธ
เจียงชื่อคนนี้ ไม่รู้ว่าเริ่มน้ำเน่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้
อันที่จริง ความรักสามารถเปลี่ยนนิสัยของคนได้ เมื่อคนสองคนอยู่ในโถน้ำผึ้งอุ่นๆ เป็นเวลานาน แม้แต่เทพแห่งสงครามชูร่าผู้เยือกเย็น ก็ยังต้องละลาย
