ทั้งที่มีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ แต่กลับสามารถอดทนกล้ำกลืน ทำตัวเหมาะสมอยู่ในบ้านของพวกเขาได้
ไม่เคยเปิดเผยตัวตนมาก่อน
ไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือความสามารถต่างก็สุดยอดทั้งนั้น ‘ผู้วิเศษ’ ที่ขงจื๊อพูดถึง มันก็แค่เท่านั้นเองมั้ง?
ตาแก่ นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย? ทะ ทำไมผู้บริหารระดับสูงที่ยืนอยู่บนเวที หน้าตาเหมือนกับชื่อเอ๋อของเราเลย?
ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออก แต่เป็นเพราะไม่กล้าที่จะเชื่อ
ผู้บริหารระดับสูงเป็นคนระดับไหน? มาเป็นเขยในบ้านซูฉิน เธอยังไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเลย
ฮึๆ พูดไปใครจะเชื่อ?
ยังไม่ทันที่ติงฉี่ซานจะได้ตอบ ติงเฟิงเฉิงที่อยู่ข้างก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า น้าสะใภ้ นั่นเป็นเจียงชื่อไม่ผิดแน่ ไม่ผิดแน่นอน ชุดสูทที่เขาใส่ ผมเป็นคนซื้อให้เอง!
เพราะเจียงชื่อทำตัวติดดินจนชินไปแล้ว จึงไม่มีเสื้อผ้าที่มียี่ห้ออะไร ด้วยความที่ติงเฟิงเฉิงต้องการตอบแทนเจียงชื่อเขาจึงตัดสูทให้ชุดหนึ่ง
แต่เจียงชื่อก็ไม่เคยใส่มันมาก่อน
หนึ่งคือเจียงชื่อไม่ชอบใส่ สองคือปกติถ้าไม่มีงานจะมีใครที่ชอบใส่สูทอยู่ตลอดเวลาล่ะ?
ดังนั้นที่ผ่านมาจึงไม่มีโอกาส
แต่ว่าวันนี้ งานเปิดตัวที่สำคัญขนาดนี้ ยังไงเจียงชื่อก็ต้องแต่งตัวให้ดีหน่อย ใส่สูทราคาแพงที่ติงเฟิงเฉิงสั่งตัดให้เขา
สไตล์แบบนั้น ติงเฟิงเฉิงมองออกตั้งแต่แวบแรกแล้ว
แต่พูดตามตรง ต่อให้ไม่มีสูทนั่น ติงเฟิงเฉิงก็ไม่มีทางจำเจียงชื่อไม่ได้หรอก
นั่นมันเจียงชื่อเลยนะ เคยเป็นดั่งฝันร้ายของเขา ด้วยบุญคุณในตอนนี้ ต่อให้ติงเฟิงเฉิงจะจำพ่อของตัวเองไม่ได้ ก็ไม่มีทางจำเจียงชื่อไม่ได้แน่นอน!
ติงเฟิงเฉิงส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่ขมขื่น
เจียงชื่อนะเจียงชื่อ นายนี้มันร้ายกาจจริงๆ การพนันในครั้งนี้ ฉันเป็นฝ่ายแพ้อีกแล้ว
พวกเขาพนันกันว่าจะมาเจอกันในงาน
ที่ผ่านมาติงเฟิงเฉิงคิดว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน แต่ตอนนี้พอเห็นเจียงชื่อที่ยืนอยู่กลางเวที ยืนอยู่หน้าไมค์ และทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เป็นจริงขึ้นมา
พวกเขาเจอหน้ากันในงานแล้วจริงๆ
แถมระยะห่างของที่นั่งแถวหน้ากับเวทีไม่ถึงห้าเมตรด้วยซ้ำ พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก!
แพ้แล้ว
แพ้อย่างยอมจำนนแล้ว
แพ้จนติงเฟิงเฉิงทั้งปรบมือทั้งหัวเราะเสียงดัง
เจียงชื่อ นายนี่มันเหลือเชื่อจริงๆ!
ติงเฟิงเฉิงหันไปพูดกับติงเมิ่งเหยนว่า น้องเล็ก เห็นรึยัง? คนที่อยู่บนเวทีนั่นคือเจียงชื่อ เป็นสามีของเธอน่ะ!
ทำไมจะมองไม่เห็นล่ะ?
วินาทีที่เจียงชื่อก้าวเท้าออกมา ติงเมิ่งเหยนก็จำได้แล้ว
แค่เธอยังไม่กล้าเชื่อเท่านั้น
เธอในเมื่อก่อน เคยคิดว่าเจียงชื่อเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหน เป็นคนปอดแหกที่ถูกคนอื่นเหยียดหยามแล้วไม่กล้าเอาคืนต่อให้ภายหลังเจียงชื่อจะช่วยเธอให้หลุดพ้นจากอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ยังแอบรู้สึกว่าเจียงชื่ออยู่ไปวันๆ ไม่เหมือนผู้ชายที่มีความรับผิดชอบเลย
แต่ในตอนนี้ เธอแล้วว่าตัวเองคิดผิด
ผิดอย่างมหันต์!
เจียงชื่อไม่ได้อยู่ไปวันๆ ยิ่งไม่ใช่คนที่อ่อนแอ สิ่งที่เจียงชื่อแบกอยู่บนบ่านั้นเป็นถึงเขตเจียงหนานทั้งเขตเลย ความรับผิดชอบของเขา เดือนตะวันยังสามารถเป็นพยานได้!
ติงเมิ่งเหยนไม่เคยรู้มาก่อนว่าการที่เจียงชื่อออกไปทุกวันนั้นเพื่ออะไร
ตอนนี้เธอรู้แล้ว
ในทุกๆ วันเจียงชื่อต้องยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของเขตเจียงหนาน
เธอรู้สึกภูมิใจที่มีสามีที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ การได้แต่งงานกับเจียงชื่อ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของติงเมิ่งเหยนแล้ว!
ไม่เสียใจแล้ว ไม่ผิดหวังแล้ว
จะไม่มีใครหาว่าสามีของเธอเป็นเขยไม่ได้เรื่องที่แต่งเข้าบ้านแล้ว ความอับอายที่เคยได้รับ ในตอนนี้ มันได้ถูกปลดปล่อยไปหมดแล้ว
น้ำตาไหลออกมาที่หางตา
เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตัน
ติงเมิ่งเหยนจ้องมองสามีบนเวทีด้วยสายตาที่ตื่นเต้นและจริงใจ ปรบมือให้เขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ผู้ชายของเธอ ดีที่สุดในโลก!
