ทันใดนั้นบรรยากาศในขณะนั้นก็อัดแน่นขึ้น
แม้ว่าผางจงกังจะไม่ใช่ข้าราชการ แต่เขาเป็นผู้จัดการของสนามบิน สนามบินอยู่ภายใต้เขตอำนาจของเขา และแม้แต่ตำรวจก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้ในที่นี้
มันยากที่จะเคลียร์ให้เสร็จ
ในช่วงเวลานี้ มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามา
โอ้? ใครที่กล้าดีอย่างงี้?
คราวนี้เป็นเสียงผู้เฒ่าดังขึ้น
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เขา และเห็นชายชราผมขาวที่ดูแข็งแรง สวมสูทสีเทา-ขาว ดูดีเป็นระเบียบเรียบร้อยไร้ที่ติ
มองแวบแรก ก็รู้ว่าเป็นชายผู้สูงศักดิ์
เมื่อเห็นคนนี้ ผางจงกังก็รู้สึกท้อแท้ พลังงานที่เมื่อกี้ที่มีอยู่ก็หายไป
ชายชราคนนี้ ก็คือรองผู้อำนวยการจางสำนักการบินเขตเจียงหนาน
สนามบินและสายการบินขนาดใหญ่และขนาดเล็ก เป็นเขาที่เป็นผู้ควบคุม เขาเป็นหัวหน้าของผางจงกัง
ทันทีที่เขาเห็นรองผู้อำนวยการจาง ผางจงกังก็เหมือนลูกบอลกิ่ว เขาวิ่งเข้าไปแล้วหัวเราะและพูด โอ้ รองผู้อำนวยการจาง ลมอะไรพัดท่านมาที่นี่ครับ? ท่านยุ่งขนาดนั้น มีเวลามาสนามบินทำไมครับ?
รองผู้อำนวยการจางยิ้มและพูด ฉันมาที่นี่ เพื่อที่จะมาส่งคุณเจียงไงล่ะ?
เอ่อ……
ใบหน้าของ ผางจงกังซีด หากเป็นเซี่ยเมิ่งจื้อก็จะสามารถต่อปากต่อคำได้ แต่ถ้าเผชิญกับรองผู้อำนวยการจาง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก
แม้ว่าผางจงกังจะไม่ใช่ราชการ แต่เขาก็ได้รับการควบคุมจากเขาล้วน
หากทำให้รองผู้อำนวยการจางขุ่นเคือง ตำแหน่งผู้จัดการนี้ก็คงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เริ่นจื่อหลันก็ปล่อยเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว: รองผู้อำนวยการจางฉันว่าท่านการเดินทางของท่านในครั้งนี้เปล่าประโยชน์แล้วค่ะ เจียงชื่อออกจากเขตไม่ได้นะคะ ท่านไม่ต้องมาส่งก็ได้นะคะ
รองผู้อำนวยการจางหัวเราะ เขาได้ยินการสนทนาทั้งหมดในเมื่อกี้แล้ว
เขาพูดอย่างเบา ๆ : คุณเจียง ไม่ต้องกังวลนะครับ วันนี้ไม่มีใครกล้าแตะต้องคุณครับ และไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะห้ามคุณไม่ให้ออกนอกเขตได้!
คำพูดของรองผู้อำนวยการจาง ผางจงกังไม่กล้าแม้แต่จะผายลม
หลังจากที่โชคดีไปหลายครั้ง ผางจงกังยังคงไม่พอใจและพูดอย่างกล้าหาญ: รองผู้อำนวยการจาง ท่านจะทำเช่นนี้ทำไมครับ? มาส่งนักโทษด้วยตัวเองเลยแบบนี้ ท่านก็เสียหน้าไปเปล่าๆ นะครับ?
กล้าดียังไง!!!
รองผู้อำนวยการจางคำรามทำให้ผางจงกังถอยหลังไปสองสามก้าว
ทันทีหลังจากนั้น รองผู้อำนวยการจางก็ดุเขาและพูดว่า: คุณเจียงเป็นผู้มีพระคุณของเขตเจียงหนานเขาทำให้เขตเจียงหนานกลายเป็นความเจริญรุ่งเรืองในปัจจุบัน นายจะมากล้าดูหมิ่นแบบนี้ได้ยังไง?
นายบอกว่าคุณเจียงเป็นนักโทษ?
ฮ่าฮ่า แม้แต่ตำรวจก็ไม่คิดว่าเป็นอย่างที่นายพูด นายเป็นแค่ผู้จัดการตัวเล็กๆ คนหนึ่งสามารถตัดสินคดีในนามของตำรวจได้หรือไง? ผางจงกังนายมันกล้าดีมาจากไหน!
เขาโบกมือ รองผู้อำนวยการจางได้สั่งคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา แจ้งคนในสำนักทันทีและถอด ผางจงกังออกจากตำแหน่งผู้จัดการ! คนเหล่านี้จะทำงานที่นี่ต่อไปได้อย่างไร หากพวกเขาล้างแค้นในสาธารณะ และการแก้แค้นส่วนตัวและคุณธรรมของพวกเขาไม่คู่ควรกับตำแหน่งที่มีอยู่ ดูหมิ่นและดูถูกทีมของเรา!
ครับผม!!!
ทันใดนั้นมีคนไปจัดการกับเรื่องของผางจงกัง
คราวนี้มันจบลงอย่างสมบูรณ์
ผางจงกังคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดด้วยทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหล: รองผู้อำนวยการจางผมผิดไปแล้วครับ ท่านทุบตีผมอยากทำอะไรกับผมได้เลยครับ แต่อย่าถอนตำแหน่งผมเลยนะครับ ผมมีครอบครัวที่ต้องเลี้ยง พึ่งงานนี้ทั้งครอบครัวเลยนะครับ ถ้าผมตกงาน ครอบครัวของผมก็จะอดตายกันหมดนะครับ
รองผู้อำนวยการจางหัวเราะเยาะเย้ยแล้วชี้ไปที่ท้องของผางจงกัง
อ้วนๆ แบบนายเนี่ยนะ ตกงานก็จะอดตาย? ทุกคนในโลกจะอดตายหมด นายก็ไม่มีวันอดตาย
นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง? นายได้จัดตำแหน่งส่วนตัวที่ได้รับค่าตอบแทนสูงให้ภรรยา น้องชาย และพี่เขยของนาย นายโกงเงินไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้!
วันนี้ เนื่องในโอกาสนี้ กำจัดพวกขยะออกไปให้หมด จัดการให้หมด!
ผางจงกังตกตะลึง
เดิมทีเขาต้องการแก้แค้นให้น้องชาย สั่งสอนเจียงชื่อให้ดีๆ
อีกอย่างเจียงชื่อไม่มีอำนาจ และเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกลัว
แต่ใครจะรู้ แม้ว่าเจียงชื่อจะไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงแล้ว แต่ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของเขาก็ยังอยู่ที่นั่น และทุกคนก็ยังรักเขาเคารพเขาเหมือนเดิม และพวกเขายินดีที่จะช่วยเหลือเขาและยืนหยัดเพื่อเขา
นี่เป็นการยืนยันการทำงานของ เจียงชื่อในช่วงเวลานั้น
รองผู้อำนวยการจางติดบุญคุณเจียงชื่อ คุณเจียง คุณพอใจกับการจัดการของผมหรือไม่?
เจียงชื่อโบกมือของเขา
รองผู้อำนวยการจาง คุณช่วยเหลือผม ผมก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากแล้วครับ ไม่ต้องเกรงใจผมเลยครับ
ผางจงกังมีคำหนึ่งที่พูดถูก ผมไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงแล้วครับ และไม่ใช่หัวหน้าของพวกคุณอีกต่อไปแล้ว พวกคุณควรอย่างไรก็ทำไปเลยครับ ไม่ต้องขอคำแนะนำกับผมเลยครับ
รองผู้อำนวยการจางพยักหน้าและพูดกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา: งั้นก็ทำตามที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ กำจัดลูกน้องของผางจงกังให้หมด อย่าเหลือแม้แต่คนเดียว!
ทันทีที่ผางจงกังได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็มืดมัว และความกังวลของเขาก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็หมดสติไปในทันที
