บทที่ 460
ลูกพี่ฝั่งโน้นมองหน้าไป๋ยี่เฟย “แกเป็นใคร? มาทำอะไร?”
“นักสู้” ไป๋ยี่เฟยตอบเสียงเรียบ
ลูกพี่ถือคำพูดของไป๋ยี่เฟยเป็นจริง นึกว่าเขาเป็นนักสู้จริง ยังเป็นนักสู้ที่หัวล้านหลิวจ้างมา จึงหัวเราะอย่างดูถูก พูดว่า “ไอ้ไก่อ่อนแบบนี้มาเป็นนักสู้? ไม่กลัวถูกหัวเราะจนฟันหลุดเหรอ”
“กูใช้มือข้างเดียวก็ทุบแกล้มได้แล้ว”
“ฮาฮา……”
คนที่อยู่ข้างหลังลูกพี่ต่างพากันหัวเราะ ต่างดูถูกไป๋ยี่เฟยที่ถูกเรียกว่า “ไก่อ่อน”
หัวล้านหลิวรู้ว่าไป๋ยี่เฟยเคยเรียนกังฟูมาบ้าง ลำพังวันนั้นที่กระทืบเฝิงหย่งก้างก็พอดูออก แต่เขาไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยเรียนมามากน้อยแค่ไหน ต่อสู้กับคนเดียวไม่ใช่ปัญหา แต่สู้กับคนมากมายขนาดนี้ น่าจะไม่ง่าย
ผ่านไปสักพัก หัวล้านหลิวก็พูดขึ้น “เถ้าแก่ ผมเรียกลูกน้องผมมา”
“ไม่ต้อง” ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธ
“นี่……” หัวล้านหลิวลังเล ความจริงก่อนหน้านี้หวังโหลวเคยบอก ไม่ต้องเรียกคน แต่ว่าเขาค่อนข้างเป็นห่วง ไป๋ยี่เฟยจะจัดการคนเดียวไม่ได้
เวลานี้ มีคนเดินเข้ามาอีก คือไป๋หู่กับสวีลั่ง
หัวล้านหลิวเห็นสองคนนี้แล้ว ก็เข้าใจทันที ทำไมเขาถึงลืมสองคนนี้ไป มีสองคนนี้อยู่ มาอีกยี่สิบคนก็ไม่ใช่ปัญหา
ฝั่งโน้นเห็นไป๋หู่กับสวีลั่งเข้ามา ต่างก็พากันระวังตัว ไป๋หู่สูงใหญ่ บึกบึน แค่ดูก็น่ากลัว ส่วนสวีลั่ง ร่างสูง ถึงจะผอมหน่อย แต่ความดุดันในตัวเขาก็ทำให้ดูน่าเกรงขาม
“พวกแกเป็นใครอีก?” ลูกพี่ถามอย่างระวัง
ไป๋หู่กับสวีลั่งไม่สนใจ แต่ยืนข้างไป๋ยี่เฟย ถือว่าแสดงจุดยืนแล้ว
เห็นภาพแล้ว ลูกพี่คนนั้นก็เริ่มขมวดคิ้ว จะจัดการไป๋ยี่เฟยคนเดียว เขาไม่น่าจะมีปัญหา แต่สองคนนี้ ค่อนข้างอันตราย
คิดไปครู่หนึ่ง สายตาลูกพี่เปลี่ยน แล้วโบกมือ “ลุย จับไอ้หัวล้านหลิวมา”
เป้าหมายเขาคือหัวล้านหลิว ขอแค่กับหัวล้านหลิวได้ ทุกอย่างราบรื่น อย่างอื่นเขาไม่สนใจ
พูดจบ ลูกน้องก็พุ่งไปข้างหน้า ต่างก็วิ่งเข้าหาหัวล้านหลิว
หัวล้านหลิวก็ไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้นั่งตำแหน่งพี่ใหญ่ในเขตเหนือ
สักพัก หัวล้านหลิวก็สู้อยู่กับหลายคน เอียงตัว ต่อยหมัด ยกเท้า ถีบข้าง หมุนตัว ทุกท่าทำได้อย่างว่องไว
ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยสามคนก็พุ่งไปข้างหน้า
ไป๋หู่กับสวีลั่งไม่ต้องพูด แค่ลงมือ คนรอบข้างแทบไม่มีคนยืนขึ้นได้
ส่วนไป๋ยี่เฟย ผ่านมาหนึ่งเดือนนี้ ก็พัฒนาขึ้นไม่น้อย โดยเฉพาะการเตะ ถีบข้าง หมุนตัวถีบ กระโดด เตะ ทุกท่าที่ใช้เท้าไป๋ยี่เฟยทำได้อย่างถนัด
คนที่ถูกเตะต่างพากันร้องโหยหวน กระเด็นไปไกล
มีคนล้มทั่วล้าน แต่ว่าล้วนเป็นคนของฝ่ายตรงข้าม ทางด้านพวกเขา มีแค่สี่คน แต่ไม่มีแผลแม้แต่น้อย
ลูกพี่กลัวแล้ว ควรบอกว่าตั้งแต่เห็นไป๋หู่กับสวีลั่งลงมือก็กลัวแล้ว สองคนนี้น่ากลัวเกินไป
“ถอย รีบถอย” ลูกพี่ก็เป็นคนฉลาด เมื่อเทียบกับเงิน แน่นอนว่าชีวิตสำคัญกว่า เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่สนใจเรื่องค่าตอบแทนหนึ่งล้านแล้ว แต่ให้ลูกน้องของตัวเองรีบหนี”
ไป๋ยี่เฟยไม่ยอมปล่อยพวกเขา “ขวางพวกเขาไว้”
ไป๋หู่กับสวีลั่งวิ่งไปข้างหน้า ขวางคนที่วิ่งหนีไว้ และกั้นทางออกไว้
“พูดว่า ใครใช้พวกแกมา?” ไป๋ยี่เฟยถามเสียงเรียบ ความจริงเขารู้ว่าเป็นเฝิงหย่งก้าง แต่ว่า เขาต้องการหลักฐาน
ลูกพี่คนนั้นไม่มีสัจจะแม้แต่น้อย ได้ยินคำถามของไป๋ยี่เฟย ก็รีบตอบทันที “คือเฝิงหย่งก้าง เขาออกเงินหนึ่งล้าน ให้พวกเรากับตัวหัวล้านหลิว บอกว่าหัวล้านหลิวเป็นคนของไป๋ยี่เฟย เขาต้องการจับหัวล้านหลิวมาระบายอารมณ์”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้ว ก็หัวเราะ ส่งสายตาให้ไป๋หู่กับสวีลั่ง ทั้งสองคนเอียงตัว ไม่ได้ขวางประตูอีก
ลูกพี่เห็นแล้วก็รู้สึกงง “นี่……จะปล่อยพวกเราไป?”
“ยังไม่รีบไป ก็ไม่ต้องไปแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดเย็นชา
ดังนั้น ทุกคนก็พากันวิ่งหนีออกไป ไม่นาน ภายในร้านเหล้าก็เหลือเพียงคนของพวกเขา
“ขอบคุณเถ้าแก่ที่มา” หัวล้านหลิวเดินเข้าไปยิ้มพูด
ไป๋ยี่เฟยโบกมือ “เมื่อกี้พูดแล้ว เรื่องนี้เป็นเพราะผม คุณไม่ต้องขอบคุณ อีกหน่อยก็ระวังหน่อย”
……
ไป๋ยี่เฟยสามคนออกไปแล้ว เดินเข้าไปในซอยมืดแห่งหนึ่ง จากนั้นถูกคนล้อมไว้
สำหรับเรื่องนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่แปลกใจเลย ตอนนี้คนที่จะฆ่าเยอะเกินไป ไม่ว่าเขาจะไปถึงไหน แค่มีโอกาส ก็ต้องมีคนมาฆ่าเขา
ไป๋ยี่เฟยมองข้างหลังตัวเอง ถูกล้อมไว้หมดแล้ว ถ้าต้องการออกไป ก็ต้องจัดการคนพวกนี้ให้หมด
แน่นอน ถึงไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ เขาก็ต้องจัดการให้หมด ตอนนี้เขาไม่ใจอ่อนกับคนที่จะฆ่าเขาแน่นอน
“ไป๋ยี่เฟย ตายซะเถอะ”
หนึ่งในนั้นตะโกน แล้วก็พุ่งเข้ามา
ไป๋ยี่เฟยสามคนสีหน้าจริงจัง ต่างวิ่งเข้าไป โจมตีก่อน
ไป๋ยี่เฟยถีบไปคนหนึ่ง หมุนตัวจับแขนคนข้างหลังไว้ แย่งมีดในมือเขามา แล้วหมุนตัว ก็ส่งสองคนลงนรกไป
อีกฝั่ง ไป๋หู่ไม่ต้องการอาวุธ แค่หลบ จากนั้นก็หาโอกาส กำปั้นเดียวชกเข้าที่หัวใจ หรือไม่ก็คอ คนนั้นก็สิ้นลมทันที
ส่วนสวีลั่งเอามีดของตัวเองออกมา ใช้ความมืดอำพราง วิ่งอยู่ท่ามกลางนักฆ่าพวกนี้ เก็บชีวิตไปทีละคน
ไม่กี่นาทีผ่านไป นักฆ่าก็ล้มไปทีละคน คนยิ่งอยู่ยิ่งน้อย
สุดท้าย เหลือเพียงสี่ห้าคน
นักฆ่าสบตากัน อยากวิ่งหนี แต่ว่า ถูกชายคนหนึ่งในชุดกีฬาขวางไว้
“อยากไป?”
ไป๋ยี่เฟยสามคนได้ยินเสียงก็มองไป คือฉางเชี่ยว
ฉางเชี่ยวลงมือทันที นักมวยรู้ว่าจุดอ่อนอยู่ไหน ก็เจาะจงที่จุดนั้น นักฆ่าไม่ใช่คู่ต่อสู้แม้แต่น้อย
ถูกฉางเชี่ยวชกตายไปแบบนั้น
อีกสองคนก็ถูกไป๋ยี่เฟยทั้งสามคนจัดการ
สุดท้าย ในซอยก็เต็มไปด้วยศพ ยืนอยู่เพียงสี่คน ไป๋ยี่เฟย ไป๋หู่ สวีลั่ง ฉางเชี่ยว
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วมองศพที่นอนเต็มไปหมด ถามฉางเชี่ยว “มาที่นี่ได้ยังไง?”
“เดินผ่าน เจอโดยบังเอิญ” ฉางเชี่ยวพูดเสียงเรียบ
เชื่อก็บ้าแล้ว
อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เจอโดยบังเอิญในสถานที่แบบนี้?
ฉางเชี่ยวไม่ใส่ใจ ก็แค่บอกเหตุผลหนึ่งไปก็พอ เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่
“นายจะมาหาฉันเพื่อต่อสู้?” ไป๋ยี่เฟยคิดถึงความเป็นไปได้แค่นี้
เป็นไปตามนั้น ฉางเชี่ยวพยักหน้า “ใช่ แต่ว่านายดูค่อนข้างยุ่ง ไม่ว่าง”
นี่มันไม่ใช่พูดไร้สาระเหรอ? เมื่อกี้จัดการเรื่องในร้านเหล้า แล้วมาเจอนักฆ่าอีก ไม่เว้นว่างแม้แต่น้อย
ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบ “ตามนั้น เพราะฉะนั้นช่วงนี้ฉันไม่มีเวลาต่อสู้กับนาย”
“แล้วเอาไงดี?” ฉางเชี่ยวเหมือนรีบร้อน
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “ง่าย นายก็ช่วยฉัน ช่วยฉันจัดการเรื่องพวกนี้ก่อน ฉันก็มีเวลาต่อสู้กับนายแล้ว?”
ฉางเชี่ยวรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมพราง แต่ก็หาเหตุผลตอบโต้ไม่ได้
ไป๋หู่กับสวีลั่งสบตากัน จากนั้นก็มองฉางเชี่ยว สายตาเห็นใจเล็กน้อย
สุดท้ายฉางเชี่ยวก็ตอบด้วยสีหน้าหดหู่ “ได้ ฉันช่วยนาย”
