จู่ๆก็ได้ยินเสียงคุยกัน และยังเป็นเสียงที่คุ้นหู เราสามคน จึงมั่นใจได้ทันทีว่าคนที่กําลังพูดอยู่คือผีลามกที่เราตามหา มาทั้งคืน
ผมเลิกคิ้วขึ้น รีบลดระดับลมหายใจและพลังหยางบนร่างทํามือส่งสัญญาณให้เหล่าเฟิงและหยางเนิ่วหมอบลง ซ่อนตัวให้พ้นจากสายตาศัตรู
จากนั้นพวกเราก็หันมาสบตากัน แล้วเขยิบเข้าไปอย่างช้าๆ
หลังจากเราค่อยๆเปิดพุ่มไม้ตรงหน้า และมองผ่านช่องว่างที่เปิดออก
ก็จะสามารถมองเห็นป่าไผ่ในแนวเฉียง ตอนนี้กําลังมีใครสองคนยืนอยู่ถ้าพูดให้ถูกน่าจะเป็นผู้สองตน
เป็นผีผู้ชายสองคน ล้วนใส่ชุดคนตาย เท้าไม่ติดพื้นหน้าขาวจนน่าตกใจพวกเขากําลังคุยอะไรกันอยู่สักอย่าง
หนึ่งในนั้นค่อนข้างอ้วน มีพุงใหญ่มากๆ ท่าทางเป็นลุงวัยกลางคนคนหนึ่งส่วนอีกตนกลับผอมสูง ใบหน้าดุร้าย
เพิ่งเห็นถึงตรงนี้ จู่ๆผีผอมสูงตนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า“ เจ้าแน่ใจนะ ? ว่าไม่มีใครตามเจ้ามาจริงๆ”
นี่คือเสียของผีแปลกหน้า ส่วนเจ้าอ้วนอีกตนน่าจะเป็นเจิงต้าจือผีลามกที่เราตามหา
เพิ่งต้าจือรีบส่ายหน้า “ พี่เก้าท่านสบายใจได้เลยข้าสลัดพวกมันพ้นแล้วแถมร่างตุ๊กตาสีทองของข้าก็เอามาแล้วท่านดูซิไม่มีร่างตุ๊กตาสีทองแล้วพวกมันหาข้าไม่เจอแน่นอน !
“ งั้นก็ดี ! เรื่องของเจ้าข้าต้องพยายามขอร้องอาจารย์ให้แน่นอนขอแค่อาจารย์เอ่ยปาก ทางนักพรตจางนั่นก็ต้องไม่ มีปัญหาอะไรแน่ๆ!”ผู้ชายสูงผอมพูดเบาๆ
เมื่อเจิงต้าจือได้ยินคําพูดนี้ ก็ดีใจขึ้นมาทันที่ใบหน้า เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ พี่ พี่เก้า งั้นก็ขอบคุณท่าน มากเลย……
“ ติงฝาน เฟิงเฉิวหาน ตอนนี้พวกเราควรทํายังไงดี ? ” หยางเนิ่วลดเสียงลงต่ําเธอถามด้วยความสงสัย
ผมและเพิ่งเฉ้วหานมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ ได้ยินผมพูดว่า “ผีที่โดนเรียกว่าพี่เก้าตนนี้ น่าจะไม่ใช่ผีดี อะไร ในเมื่อมาแล้วงั้นก็จัดการทีเดียวเลยก็แล้วกัน ”
เมื่อเหล่าเฟิงได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็พยักหน้าอย่างหนัก แน่น “ ถ้าเราแอบเข้าไปต้องทําสําเร็จแน่ๆ !”
ผมและเหล่าเพิ่งมีความคิดแบบเดียวกันหยางเฉ่วก็ไม่ ได้พูดอะไรออกมา
หลังจากนั้น พวกเราก็คุยกันเบาๆสองสามประโยคแล้วถึงได้แยกกันออกเป็นสามทาง เริ่มล้อมผีสองตนนี้เอาไว้
ส่วนเจิงต้าจือและผีอีกตน ตอนนี้ยังคุยกันอยู่
ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคําพูดหยาบคายทั้งนั้น และยังมีคำพูดประเภทจะเล่นกับผู้หญิงยังไง ช่างน่ารังเกียจจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าผีทั้งสองตนนี้ไม่ใช่ผีดีอะไร ดังนั้นยังไงก็ต้องจัดการพวกเขา
แต่นอกจากนี้แล้ว ก็ยังมีคําบางคําที่เราคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่บ้างเช่นอาจารย์ งาน นักพรตจาง
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผมก็สัมผัสถึงบางอย่างลางๆจากจุดนี้คนที่อยู่เบื้องหลังผีลามกกระจอกตัวนี้ คงไม่ได้มี แค่นักพรตจางคนเดียวแล้ว
ดูเหมือนเบื้องหลังของนักพรตจาง ยังมี “ อาจารย์ ” คนที่อยู่สูงกว่าเขาอีกหนึ่งคน
พวกเขาถูก “ อาจารย์ ” คนนี้สั่งให้ทํางานบางอย่างให้สําเร็จ
ส่วนคนที่มอบงานและเป็นตัวกลางของงานนี้ ดูเหมือนจะเป็นนักพรตจางคนนั้น
ผมฟังไปและหย่องเข้าไปพร้อมกัน
จนถึงตอนนี้ก็ได้แค่ข้อมูลที่จํากัด จึงไม่สามารถสรุปหาต้นสายปลายเหตุได้ทันที
หลังจากเข้าไปอย่างช้าๆ ในที่สุดพวกเราก็มาอยู่ใกล้ๆผีสองตนแล้วเข้าไปอยู่ในตําแหน่งที่ควบคุมได้แล้ว
อยู่ห่างจากผีทั้งสองตนแค่ห้าเมตรเท่านั้น
ตําแหน่งนี้ ผมไม่กล้าหายใจแรงเพราะกลัวว่าศัตรูจะรู้ ตัวซะก่อน
ผมถือดาบไม้เอาไว้ในมือกวาดสายตามองเหล่าเพิ่งและหยางเนิ่วที่อยู่รอบข้าง
พวกเขาสองคนก็พร้อมแล้วแถมยังพยักหน้าให้ผมรอเพียงคําสั่งให้ลงมือเท่านั้น
เห็นผีสองตัวหัวเราะไม่หยุด ผมละกัดฟันแล้วกัดฟันอีกและแล้วผมก็ไม่ลังเลอีกต่อไป
โบกมือขวาหนึ่งครั้ง แล้วจากนั้นก็พุ่งออกไปทันที
ทางด้านเหล่าเฟิงและหยางเนิ้วเห็นผมโบกมือก็ไม่ลังเลเช่นกันพวกเขาก็ไม่ส่งเสียงใดๆ ราวกับดวงวิญญาณที่เงีย บงัน แบ่งออกเป็นสามทางพุ่งตรงไปหาผีสองตนนั้นทันที
พวกเราออกมาปรากฏตัวอย่างกระทันหัน ดาบไม้ในมือตรงเข้าไปหาผีทั้งสองตน
ด้วยความที่ผีทั้งสองตนกําลังยังยิ้มหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จึงไม่ได้เตรียมตัวรับมืออย่างสมบูรณ์
หลังพวกเราออกจากพุ่มไม้ พวกมันยังไม่ได้ตอบสนองใดๆเพียงจ้องมองด้วยความตะลึงงัน
ระยะห่างเพียงห้าเมตรจะไกลสักเท่าไหร่เชียว แถมพวกเรายังวิ่งอย่างเต็มกําลัง
จนกระทั่งพวกเราสามคนเข้ามาในระยะสังหารฝีที่ถูกเรียกว่า “ พี่เก้า ” ถึงดึงสติกลับมาได้ “ รีบหลบเร็ว ! ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงตัวเจิงต้าจืออย่างรุนแรง
ในเวลาเดียวกัน การจู่โจมอย่างกระทันหันของเราสามคนคมดาบทั้งสามเล่มกลายเป็นเส้นเดียว ต่างแทงออกไปตรงๆ
เจิงต้าคือตกใจจนไม่เหลือสติคิดไม่ถึงว่าในเวลานี้พวกเราสามคนจะไล่ตามมาถึงที่นี่ แถมยังออกมาโจมตีอย่างกระ ทันหัน เขาจึงตกตะลึงในทันที
ผีที่ถูกเรียกว่าพี่เก้าตนนั้น กลับมีความสามารถอยู่บ้าง
แม้จะมีการตอบสนองแบบเร่งรีบ แต่เขาไม่เพียงหลบคมดาบของพวกเราได้ยังลากตัวเพิ่งต้าจือหลบคมดาบของเราได้อีกด้วย
หลังจากผีทั้งสองตนหลบพ้นแล้ว ก็รีบลอยถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว
พวกเราสามคนแทงเข้ากับอากาศ จึงอดไม่ได้ที่จะไม่พอใจรีบหันไปมองศัตรูทันที พวกเราไม่ได้หยุดหรือลังเลแต่ อย่างใดพลิกมือโจมตีต่อทันที
เพิ่งต้าคือตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อเห็นพวกเราตามมาฆ่ามันก็พูดด้วยเสียงติดอ่างว่า “ พี่ พี่เก้าพวกพวกมันนี่แหละ… ”
ผีสูงผอมทําหน้านิ่ง ทันใดนั้นเองมันก็ตะโกนมาทางพวกเรา “ สวรรค์มีทางให้เดิน แต่พวกแกกลับเลือกมาหาประตูนรก ”
หลังจากพูดจบ ร่างของผีตัวนั้นก็กลายเป็นหมอกในชั่วอึดใจทั่วทั้งร่างก็แพร่หมอกสีดําออกมา
พลังชั่วร้ายระเบิดออกมาทันที
ทันใดนั้นความรู้สึกหนาวเย็นก็แล่นพล่านไปทั่วร่างพลังหยินเข้มข้นสุดๆ อากาศรอบๆลดลงอย่างรวดเร็ว
พวกเราขนลุก อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นยังไงวันนี้เราก็ต้องจัดการผีสองตนนี้ให้ได้
สีหน้าของผมเคร่งขรึม พร้อมพูดออกมาว่า “ ฉันว่าพวกแกละซิที่ควรไปลงนรก !”
หลังจากพูดจบ ผมก็โจมตีต่อทันทีดาบไม้ในมือมุ่งไปที่หัวผีผู้ชายตนนั้น
ผีผู้ชายตนนั้นก็แยกเขี้ยวกรีดร้องโหยหวนพุ่งเข้ามาเผชิญหน้า
แม้พวกเราจะมีกันถึงสามคนแต่มันก็ไม่มีทีท่าหวาดกลัวเลยสักนิด
“ รนหาที่ตาย ! ” เหล่าเฟิงก็พูดอย่างเย็นชาโจมตีซึ่งหน้าเช่นกัน
ในขณะที่ดาบไม้กําลังแทงเข้าไปที่ร่างผีผู้ชายตนนั้นผีผู้ชายตนนั้นก็ยกมือขึ้นใช้กรงเล็บปัดดาบของผมและ เหล่าเฟิง
“ ปังปัง ” เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังแปลกประหลาดบางอย่างสาดเข้ามาทําให้ง่ามมือของเราสองคนชาในทันที ส่งผลให้ดาบในมืดหล่นตามมาติดๆ
ส่วนผีตัวนั้น กลับอ้าปากกว้าง หมายจะกัดคอของผม
แต่ไม่รอให้มันเข้ามาใกล้ หยางเนิ่วก็เข้ามาโจมตีจากอีกทางด้านหนึ่ง
“ พี่เก้าระวัง ! ” เฉิงต้าจือที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่โผล่หน้าออกมาเตือนอย่างกระวนกระวาย
ผีผู้ชายตนนั้นหันมามองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหยางเฉวกําลังเข้ามาโจมตีมันก็พ่นควันสีดําออกมา
ควันสีดําพุ่งตรงไปที่หน้าของหยางเนิ่ว
หยางเนิ่วตกใจ จึงรีบเบี่ยงตัวหลบทันที
ส่วนผมและเพิ่งเฉ่วหานก็ใช้โอกาสนี้ หยิบดาบไม้ขึ้นมาแล้วเข้าไปโจมตีผีผู้ชายอีกครั้ง
แต่ผีที่ถูกเรียว่า “ พี่เก้า ” ตรงหน้า กลับดุร้ายผิดปกติมีวิธีต่อสู้หลากหลายไม่อาจเทียบกับเจิงต้าจือที่เราไล่ตามหามาตลอดตนนั้นได้เลย
ตอนนี้เราเริ่มโจมตีใหม่อีกครั้ง ด้วยจํานวนคนสามรุมหนึ่งเราจึงคิดจะบดขยี้แล้วจับตัวเอาไว้
แต่ผีตนนี้กลับไม่กลัวเลยสักนิด ไม่เพียงไม่ถอยกลับกันยังรอให้พวกเราเข้าไปโจมตี ใช้ความแข็งแกร่งโต้กลับพวกเรา
ร่างกายเหมือนภาพลวงตา มือเหมือนกรงเล็บอินทรีย์ แถมยังคล่องแคล่วและรุนแรงมาก
เพียงพึ่งกําลังของตัวเองก็สามารถสู้ได้ทัดเทียมกับพวกเราทั้งสามคนแล้ว
ในเวลานี้ แม้แต่เจิงต้าคือที่หลบอยู่หลังต้นไม้ ก็ยังออกมาลองดูสักตั้ง เขายืนรออยู่นอกวงรอให้เราเปิดช่องโหว่เขาจะได้ใช้โอกาสนั้นปลิดชีวิตเราในทันที
แต่เรามีฝีมือแค่นี้เหรอ ?
หากเจ้าผีร้ายคิดจะใช้พลังเพียงน้อยนิดนี้สู้กับพวกเรางั้นมันก็เป็นเพียงแค่ฝันลมๆแล้งเท่านั้น
