ถ้าหากผู้หญิงคนนี้พูดถูก ผู้ชายที่ช่วยไป๋ยี่เฟยคนนั้นก็เป็นเยว่ไม่ใช่เหรอ?
หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงยิ่งอยู่ยิ่งกังวลใจมากขึ้น ตอนที่กำลังเกิดโทสะ จะตอบโต้ผู้หญิงคนนี้ในทันที ไป๋หยุนเผิงรีบก้าวไปข้างหน้าก่อน ตบไหล่ของหลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิง พูดกระซิบว่า : “วางใจเถอะ ไป๋ยี่เฟยได้รับการช่วยชีวิตแล้วจริงๆ”
……
ไป๋ยี่เฟยได้รับการช่วยชีวิตแล้วจริงๆ
การรักษาครั้งหนึ่งของเยว่ทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกชัดเจนว่าร่างกายของตัวเองเต็มไปด้วยพลังใหม่อีกครั้ง
เพียงแต่ร่างกายของเขายังคงเจ็บอยู่ เขายังคงต้องเจ็บปวดราวกับวิญญาณที่ฉีกขาดด้วยกำลังคน
โชคดีที่เขาหาของบางอย่างมากัดไว้ได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะทนไม่ไหวกัดลิ้นขาด
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกความเจ็บปวดแบบนี้ผ่านพ้นไปนานมากแล้ว นานเหมือนกับราวหนึ่งศตวรรษ ในที่สุดความเจ็บปวดก็ค่อยๆลดลงแล้ว
ในเวลานี้ในที่สุดเขาก็มีแรงที่จะลืมตาขึ้น
และตอนนี้เขาถึงได้พบว่า สิ่งของที่เขาหยิบมากัดไว้ในปากกลับเป็นมือซ้ายของเยว่ แต่เพราะเขากัดแรงมาก มือซ้ายของเขาจึงเต็มไปด้วยเลือดและรอยฟัน
ไป๋ยี่เฟยรีบปล่อยมือซ้ายของเยว่อย่างรวดเร็ว ภายในใจก็รู้สึกผิดและตื่นตระหนก“ขอโทษ…..ขอโทษครับ…..”
เยว่ดึงมือกลับไปอย่างใจเย็น ยกขึ้นตรงหน้าของเขา และพูดอย่างราบเรียบว่า: “นี่คือตอบแทนพระคุณด้วยความแค้นเหรอ?”
เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเช่นนี้ก็รีบอธิบาย“อาลั่ง ไม่ใช่…..”
ต่อจากนั้นเขาก็รู้สึกว่าการเรียกแบบนี้ไม่ถูกต้อง ก็รีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว: “ท่านเทียด เมื่อกี้นี้ผมไม่รู้เอาอะไร เจ็บปวดมากจริงๆ จับของอะไรได้ก็กัด ขอโทษ! ขอโทษด้วยจริงๆครับ!”
เยว่ค่อยๆขมวดคิ้ว“ท่านเทียด? นายแน่ใจว่าไม่ได้ด่าคน?”
ในใจของไป๋ยี่เฟยก็ยิ่งรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น
ในขณะเดียวกัน ในเวลานี้เขาก็เพิ่งสังเกตเห็นว่า ผมสีดำของเยว่ ตอนนี้ก็ขาวไปครึ่งหนึ่ง
เยว่ช่วยตัวเอง ใช้พลังของเขาไปครึ่งหนึ่ง
และสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ถ้าหากระดับแดนมีความลึกเพียงพอ ก็จะส่งผลต่อช่วงอายุขัยของคน อย่างน้อยผู้อาวุโสเหมือนกับเยว่แบบนี้ ถ้าหากเป็นคนธรรมดา คาดการณ์ว่าหลุมฝังศพของเขาก็ไม่มีแล้ว
และตอนนี้เพราะเขาช่วยไป๋ยี่เฟย ใช้อายุขัยของเขาไปแล้ว เยว่ไม่สามารถที่จะรักษารูปลักษณ์ที่อ่อนวัยของเขาได้อีกต่อไป
ไป๋ยี่เฟยทั้งรู้สึกผิดทั้งซาบซึ้งใจ“ท่านเทียด…..ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าไม่อยากช่วยไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาช่วยได้?”
เยว่พูดอย่างราบเรียบว่า: “ฉันทำเรื่องอะไรไม่มีเหตุผล”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกคอแห้งเล็กน้อย “แต่ว่า…..นี่เป็นเล่ห์เพทุบายพุ่มเป้าหมายไปยังท่าน! ท่านช่วยผมแล้ว พลังของท่านก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง ต่อจากนั้นพวกเขา…..”
เยว่แสยะยิ้มขัดจังหวะไป๋ยี่เฟย“ร่วมมือกันฆ่าฉันเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
เยว่หยิบถุงผ้าออกจากกระเป๋าเดินทางขนาดเล็ก เปิดข้างในถุงผ้าเป็นเข็มเงินแถวหนึ่ง เขาหยิบมาหนึ่งเล่ม ฝังไปที่ท้องของไป๋ยี่เฟย ปั่นเข็มไปด้วย พูดไปด้วย: “ตอนที่ฉันยังเป็นวัยรุ่นได้เจอกับท่านผู้สูงส่งคนหนึ่ง”
“เขารับลูกศิษย์ทั้งหมดห้าคน ฉันเป็นคนสุดท้าย”
“อันที่จริงแล้ว เขาก็เป็นแค่คนบ้า บนตัวไม่มีอะไรเลย นอกจากเงินและหนังสือโบราณไม่กี่เล่ม”
“เนื้อหาที่เขาสอนให้พวกเราฝึกอันที่จริงแล้วก็อยู่ในหนังสือ และเหตุผลที่พวกเรายินยอมที่จะติดตามเขา เป็นเพราะว่าเขามีเงินเท่านั้นเอง อยู่ในยุคนั้น กินอิ่มอบอุ่นกายก็ดีมากแล้ว”
“แต่เมื่อคิดดูแล้วก็แปลกมาก สิ่งเหล่านั้นในหนังสือเขาก็ฝึกฝนไม่เป็น เล่าให้พวกเรา พวกเรากลับสามารถที่จะฝึกฝนสิ่งต่างๆได้จริงๆ”
“จากนั้นพวกเรายิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆเพราะการฝึกฝน เขาโกรธ หยุดเล่าเรื่องในหนังสือให้พวกเรา ต่อจากนั้นฉันและซินชิวก็ขโมยหนังสือออกมา”
“ที่แปลกไปกว่านั้นคือ ตัวของพวกเราเองฝึกฝนตามในหนังสือ ไม่สามารถที่จะฝึกฝนได้เลย แต่ตราบใดที่ท่านผู้สูงส่งคนนั้นเล่า พวกเราก็จะเข้าใจ น่าแปลกมากจริงๆ”
“ต่อมาเขาก็ตายก่อนที่จะเล่าสิ่งต่างๆในหนังสือจบ”
“เขาเล่าให้พวกเรามาทั้งหมดสามสิบปี และในช่วงสิบสามปีนี้ รูปลักษณ์ของเราแทบจะไม่เปลี่ยนไป แต่เขา แก่ตายแล้ว”
“หลังจากที่เขาตายไปแล้ว พวกเราพบว่าหนังสือหายไปหนึ่งเล่ม”
“เพราะฉันฝึกฝนได้เร็วที่สุด เข้าใจมากที่สุด อีกสี่คนก็คิดว่าฉันขโมยหนังสือไป แต่ฉันไม่ได้ขโมย ฉันก็ขี้เกียจที่จะอธิบายให้พวกเขา ต่อจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายจากกันไป”
“อันที่จริงแล้วฉันเป็นคนที่ขี้เกียจมาก สิ่งที่ชอบที่สุดไม่มีอะไรเกินกว่าสาวสวย ดังนั้นเวลาที่ทุ่มเทให้กับการฝึกฝนอย่างแท้จริงไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่พวกเขาสี่คนขยันหมั่นเพียรมาก โดยเฉพาะซินชิว เขาใช้ทั้งชีวิตมาทำความเข้าใจกับหนังสือเหล่านั้นที่ท่านผู้สูงส่งทิ้งไว้”
“แต่เรื่องของความสามารถพิเศษนั้นจนปัญญาจริงๆ ต่อให้ฉันจะขี้เกียจ ไม่ทุ่มเทแค่ไหน ฉันเข้าใจมากกว่าพวกเขาเป็นอย่างมาก โดยธรรมชาติแล้ว แดนของฉันก็สูงกว่าพวกเขา”
“ผ่านไปเกือบหนึ่งร้อยปีแล้วมั้ง? หรือว่าพวกเขาคิดว่าเวลาหนึ่งร้อยปี แดนของฉันจะก้าวหน้าช้าเหมือนกับพวกเขาเหรอ?”
เยว่ยิ้มอย่างชั่วร้ายในทันที “ต่อให้พลังลดไปครึ่งหนึ่งแล้วยังไง? แดนในตอนนี้ของพวกเขา อยู่ในสายตาของฉัน ก็ไม่เท่าไหร่หรอก”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยฟังสิ่งเหล่าจบคนทั้งคนก็ตกตะลึง
แม้ว่าเยว่จะสูญเสียพลังไปครึ่งหนึ่ง แต่พวกซินชิวก็ยังคงไม่เป็นภัยคุกคามใดต่อเขา สามารถจินตนาการได้ว่าพลังของเขานั้นแข็งแกร่งเพียงใด
และเขาเคยคิดว่าซินชิวเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้คนที่เขารู้จักอยู่ และไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าโลกนี้ไร้คู่ต่อกร
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพวกเหลียงหมิงเยว่และจีไซ พวกเขาเพียงแค่คนเดียวก็สามารถสั่นสะเทือนสยบอีกสี่คนในโลกศิลปะการต่อสู้ได้
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าพวกเขาแข็งแกร่งมาก
อย่างไรก็ตามคนเหล่าที่แข็งแกร่งสำหรับเยว่แล้ว แต่กลับอะไรก็ไม่ใช่ ยังอยู่ในสถานการณ์ที่เขาสูญเสียพลังไปครึ่งหนึ่ง
สิ่งนี้ทำให้ไป๋ยี่เฟยค่อนข้างสงสัยว่า เขาพูดจริงหรือว่าคุยโม้โอ้อวด?
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังบอกว่าตัวของท่านผู้สูงส่งคนนั้นไม่เป็นอะไรเลย แต่ลูกศิษย์ห้าคนกลับฝึกฝนสำเร็จ กลายเป็นยอดฝีมือที่หายากในโลก ที่วิเศษไปกว่านั้นคือในช่วงเวลานี้ รูปลักษณ์ของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่อาจารย์กลับแก่ตายแล้ว
เรื่องราวแบบนี้พูดออกมายากที่จะทำให้คนเชื่อจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยนิ่งไปชั่วครู่ ถึงพูดว่า: “ผม…..หายดีแล้วใช่มั้ย?”
เมื่อเยว่ได้ยินเช่นนี้ดูเหมือนจะดึงสติกลับมา และพูดว่า: “ยังขาดขั้นตอนสุดท้าย”
เข็มเงินที่เหลือของเยว่ก็ถูกฝั่งเข้าไปบนตัวของไป๋ยี่เฟยทั้งหมด
หลังจากที่ฝังเข็มทั้งหมดบนร่างกายของเขาแล้ว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างฉีกขาดอีกครั้ง
“อ๊ากกกก!”
ตามด้วยเสียงร้องโอดโอยของเขา เวลาค่อยๆผ่านไป
ฟ้าสว่างแล้ว
ฟ้ามืดอีกแล้ว
ไป๋ยี่เฟยมีเหงื่อสีดำผุดออกมาทั่วทั้งร่างกายของ และจ้างหั้นก็ยิ่งเหม็นจนไม่มีอะไรมาเทียบได้ รู้สึกเหมือนคลานออกมาจากบ่อเก็บอุจจาระปัสสาวะ
หลังจากที่ความเจ็บปวดสุดท้ายบรรเทาลง ไป๋ยี่เฟยก็หายใจออกอย่างหนัก“ขั้นตอนสุดท้ายนี้ มากเกินไปหรือเปล่า?”
เยว่พูดอย่างราบเรียบว่า: “ตอนนี้เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายแล้วจริงๆ”
หลังจากที่พูดจบเยว่ก็ใช้นิ้วชี้ไปที่หว่างคิ้วของไป๋ยี่เฟย
“ตูม!”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าสมองของตัวเองเหมือนระเบิด ต่อจากนั้นเขาก็หมดสติไป
……
“ไป๋ยี่เฟย…..”
“สามี…..”
“ลูกพี่”
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าผ่านไปนานมากแค่ไหน เขาได้ยินเสียงตะโกนแผ่วเบา ดังนั้นเขาจึงอยากจะลืมตาขึ้นมา แต่ว่าเปลือกตาของเขาหนักมาก แต่มีของบางอย่างกดทับไว้อย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะลืมตายังไงก็ลืมไม่ขึ้น
และในห้องโดยสารเรือในเวลานี้ ข้างกายของไป๋ยี่เฟยรายล้อมเต็มไปด้วยผู้คน
หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงกำลังยุ่งอยู่กับการใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อให้เขา
และไป๋หยุนเผิงยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นผมของเยว่ขาวไปอย่างกะทันหัน ก็ตกใจในเวลาเดียวกัน ก็ซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง และเขาถามอย่างระมัดระวังว่า: “ไป๋ยี่เฟยเขา…..เป็นยังไงบ้าง?”
เยว่พูดอย่างราบเรียบว่า: “ผ่านพ้นคืนนี้ไปก็ไม่เป็นไรแล้ว”
หลังจากที่เยว่พูดจบก็ก้าวเดินออกไปข้างนอก หยู่โม่เห็นก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองเขาไว้
เยว่ยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันไม่เป็นไร”
หยู่โม่กลับเขม็งตาของเธอแวบหนึ่ง“อย่าปากแข็ง!”
และไป๋หยุนเผิงเห็นว่าทั้งสองคนนั้นก็เดินลงจากเรือ ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก รีบไล่ตามออกไป
เยว่และหยู่โม่ขึ้นฝั่งแล้ว หลังจากที่เห็นไป๋หยุนเผิง ก็โบกมือแล้วพูดว่า: “พาเขากลับไปเถอะ”
ใบหน้าของไป๋หยุนเผิงเต็มไปด้วยความสับสน เขาเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ดังนั้นก็หวั่นไหวมากขึ้น หลังจากที่สับสนอยู่สักพัก เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นในทันที หันหน้าไปทางเยว่ ก้มกราบคารวะสามครั้ง แสดงถึงความเคารพและความซาบซึ้งใจที่มีต่อเยว่
