ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น – ตอนที่ 90

นายแพทย์คนหนึ่งเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

ยศพลรีบพุ่งตัวเข้าไปคว้าหมับเข้า คอเสื้อของนาย แพทย์คนนั้น เขาตวาดเสียงดัง “เธอเป็นยังไงบ้าง!!

นายแพทย์ตกใจจนตัวสั่น เหงื่อแตกพลักทั้งใบหน้า เขาเอ่ยตอบยศพลอย่างอีกๆอีก “คะ…คนไข้ คนไข้ยังไม่ ได้สติครับ!”

“ฟังผมให้ดีนะ! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะก็ พวกคุณ ทั้งหมดต้องชดใช้!! “

นายแพทย์พยักหน้ารับเป็นพัลวัน เมื่อยศพลปล่อยมือ จากคอเสื้อของเขา เขาก็รีบวิ่งหนีไปราวกับกระต่ายน้อยที่ ตื่นตระหนก

เขาเป็นเพียงแค่วิสัญญีแพทย์ ไม่ใช่แพทย์เจ้าของไข้ ความเป็นความตายของคนไข้ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด แต่เขากลับโดนยศพลตะคอกใส่จนขวัญหนีดีฝ่อ คนจะโชค ร้าย ต่อให้ทําอย่างไรก็หนีไม่พ้น

คุณชายคะ วางใจเถอะค่ะ คุณจารวีต้องไม่เป็นอะไร เธอก็แค่… ก็แค่เป็นประจำเดือนน่ะค่ะ” เนิ่นนาน น้าอามถึงเอ่ย ออกมา

ยศพลชะงักไปชั่วครู่ ประจำเดือนงั้นหรอ แม้แต่เธอ เป็นประจำเดือนเขายังไม่รู้เลยเนี่ยนะ ถ้าอย่างนั้นเธอกับไอ้ มนต์ตรีก็ไม่ได้แอบเป็นชู้กันจริงๆสินะ
ยกพล แกนี่มันเลวระยา น เลย! แถพูดอะไรออกไป วะ ลม หน้าแล้ว จารไอ ไม่ชอบแ

เวลาและนาทีผ่านไปอย่างเรื่องร้ายศพลเดินไปเดิน

มาด้วยความร้อนใจ

นางพยาบาลคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องผ่าตัด เมื่อ เห็นศพลก็ตกใจพลางรีบวิ่งหนีไป

ผู้ชายคนนี้ทําให้คนหวาดกลัวราวกับผีก็ไม่ปาน

ประตูห้องผ่าตัดบานนั้นเปิดๆ ตๆอยู่อีกหลายรอบ ใน ทีสุดร่างของจารวีก็ถูกเข็มออกมา ใบหน้าเล็กยังคงซีดเผือด ร่างบางนอนราบอยู่บนเตียง

ผู้ป่วย เธอซูบผอมจนเหลือแต่กระดูก ภาพตรงหน้า ทำให้

หัวใจของยศพล เจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ไอ้สารเลว ทําไมแกถึงเลวระย้าได้ขนาดนี้นะยศพล! เวลาแค่ไม่ถึงเดือน แต่แกกลับทรมานสาวน้อยที่บริสุทธิ์ สดใสเช่นเธอจนกลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว

ยศพล าหมัดแน่น เขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ท่านไหนเป็นญาติของคนไข้ครับ รบกวนตามผมมาสัก

ครู

ยศพลที่กำลังจะตามจารวีเข้าไปในห้องผู้ป่วย เมื่อ ได้ยินนายแพทย์เอ่ยถาม เขาจึงหยุดฝีเท้าลง

“ผมเอง! ”
อีกครับ รบกวนตามผมมาสกอร

เมื่อได้ยินนายแพทย์เอ่ยดังนั้น ยศพลก็รู้สึกได้ถึง บางอย่างที่ไม่ปกติ การผ่าตัดดำเนินไปถึงสิบชั่วโมง สีหน้า ท่าทางของนายแพทย์ ดูไม่ค่อยดี แต่บศพล ก็ไม่อยากคาด เค้าไปในทางร้าย เขาเลยพยายามคิดในแง่

คุณครับ..”

นายแพทย์กำลังจะเอ่ยปากพูด ยศพลก็โพล่งขึ้นมา อย่างวางอำนาจ “ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไปล่ะก็ ผมไม่ปล่อย พวกคุณไปแน่! ”

นายแพทย์ยิ้มบางๆ “คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ตอนนี้ คนไข้อาการคงที่แล้ว แต่เป็นเพราะบริเวณศรีษะถูกกระแทก ส่งผลให้สมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือน หมอได้ ดูดซับเลือดคลั่งบริเวณศีรษะออกหมดแล้ว แต่ว่าทางเราไม่ สามารถยืนยันได้ว่าคนไข้จะไม่มีอาการแทรกซ้อน…

“อาการแทรกซ้อนอะไร! ” ยศพลคว้าหมับเข้า คอเสื้อ ของนางแพทย์

“เป็นไปได้หลายอย่างครับ เช่นอัมพาต หรือสูญเสีย ความทรงจํา.. แต่ถ้าหนักกว่านั้น คนไข้ก็อาจจะกลายเป็นเจ้า หญิงนิทรา.. อย่างไรก็ตาม ต้องรอคนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะ สามารถวินิจฉัยได้ครับ

“ว่าไงนะ! นี่คุณเป็นหมอภาษาอะไร แบบนี้ยังเรียกว่า อาการคงทีอีกหรอ! “ยศพลตวาดเสียงดังลั่น เขาโกรธจน แทบอยากจะซัดหมดแรงๆไปที่นายแพทย์คนนั้น
แต่ทว่า คน ผิดนั้นคือเขาเองต่างหาก ไม่ใช่ เพราะเขาผลักเธอ ศีรษะเธอกับจนต้อง กลายเป็นแบบนี้

ยศพลแค้นเคืองใจเป็นอย่างมาก เขาปล่อยมือออก จากคอเสื้อของนายแพทย์ แล้วจึงเดินตะบึงไปยังห้องผู้ป่วย

นามอามนั่งเฝ้าอยู่ที่ข้างกายของจารวี เมื่อเห็นศพล เข้ามา พลันใบหน้าของเธอก็กลัดกลุ้ม

“คุณชายคะ อาการของคุณจารวีเป็นยังไงบ้างคะ

ยศพลเงียบไม่พูดจา นัยน์ตาแดงก่า เขามองไปยังราง บางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของจารวี เขาเกลียดตัวเอง เกลียดจนแทบ อยากจะหน้าตัวเองแรงๆสัก

เขาจับจ้องไปยังขวดน้ำเกลือ ที่หยดเข้าสู่ร่างบางทีละ น้อย พลันดวงใจของเขาก็หนักอึ้ง

เฝ้าเธอไว้อย่าให้คาดสายตา! ”

หลังจากเอ่ยจบ ยศพลก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง แต่ ทว่าออกไปเพียงไม่นาน เขาก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ราวกับ ว่าเขาวางใจ ก็เลยเฝ้าอยู่ข้างกายเธอด้วยตัวเอง

เขาเงยหน้ามองาเกลือเหนือของเธอเป็น ระยะ เพื่อตรวจดูว่าใกล้หมด

เป็นเพราะน้าอามอายุค่อนข้างมาก พอถึงครึ่งค่อนคืน เธอก็เลยหลับไป แต่อยู่เฝ้าตลอดทั้งคืน
เช้าวันที่สอง พลางพยาบาลพิเศษมาดูแลจาก

จากไม่ได้ ไปถึงสองวันเต็ม แต่พอเข้าวันที่สาม เธอ ได้สดในมา

จารมองไปรอบๆห้อง สติยังคงเลือนราง เธอพยายาม คิดทบทวนถึงความทรงจําที่ผ่านมา แต่ทุกอย่างกลับว่าง เปล่า…

“คุณจารวี คุณจารวี! คุณขายคะ คุณยาย คุณจารวีฟัน แล้วค่ะ! ! ”

น้าอามเพิ่งกลับมาจากซื้ออาหารเข้า เมื่อเห็นจาร วีลืมตา ก็ดีใจจนน้ำหูน้ำตาไหล คุณจารวีฟื้นแล้ว งั้นก็ หมายความว่าเธอจะไม่กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ขอบคุณฟ้า ขอบคุณสวรรค์!

น้าอามร้องเรียกยศพลอยู่พักหนึ่ง ถึงนึกขึ้นได้ว่าเขา ไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้ว

พลันรีบกดต่อสายไปหาเขาทันที คุณยายคะ คุณจาร ฟันแล้วค่ะ!”

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ยศพลกดวางสายด้วยความดีใจ

น้าอามเช็ดน้ำตา พลางเดินเข้าไปใกล้จารวี “คุณจาร 5 ปลอดภัยแล้วนะคะ คุณรู้ไหมว่าหลายวันมานี้คุณชาย ทรมานแค่ไหน คุณจารวีไม่ได้สติคุณชายก็ไม่ได้หลับได้ นอนเหมือนกันค่ะ เขาเฝ้าคุณทั้งวันทั้งคืนเลย ถ้าไม่ใช่ เพราะวันนี้คุณทัศนีย์โทรศัพท์มาบอกให้คุณชายไปที่บริษัท คุณชายก็คงจะเฝ้าคุณอยู่ที่นี่แหละค่ะ”
จ ม ล า า ายความงุนงง ริมฝีปากบางตอบ ย อย่างยากลำบาก น้าอาม เนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ –

นำอามชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนหน้านี้คุณหมอเคยพูดว่า คุณจาร อาจสูญเสียความทรงจํา หรือว่าเธอจะลืมอะไรบาง อย่างไปจริงๆนะ

“เอ๋ ก็วันนั้นคุณจารวีกับคุณชายทะเลาะกัน คุณจารวีได้ รับบาดเจ็บ ก็เลยมาอยู่ที่โรงพยาบาลไงคะ”

“คุณชาย.. คุณจายอะไรคะ”

จารวีพีมฟ้าสายตาว่างเปล่า น้าอเมซะงักไปครู่หนึ่ง พลางสอดประสานมือเข้าด้วยกัน เธอไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอะไร ต่อไปดี

ทันใดนั้น ร่างสูงของยศพลก็พรวดพราดเข้ามา ความ ดีใจพรั่งพรูออกมาทางสายตาคมเข้มอย่างไม่อาจควบคุม

เขารอเธอถึงสามวันสามคืน เป็นสามวันสามคืนที่ ยาวนานมาก เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในขุมนรก ที่ทั้งเหน็บ หนาวและมืดมน หาทางออกไม่เจอ มันเจ็บปวดจนแทบทนไม่ ได้

เขากลัวว่าจะเสียเธอไป เกิดมาไม่เคยกล้าอะไรขนาด นี้มาก่อน

ตลอดสามวันมานี้ เขาเฝ้าทบทวนตัวเอง าแล้วซ้ำเล่า ขอแค่เพียงจารวีฟื้นขึ้นมา เขาสัญญาว่าจะไม่เลวระยำกับ เธอเหมือนที่ผ่านมาแล้ว
เขาจะเชื่อใจเธอ ใช้ วิตกับเธอ จะรักและดูแลเธอให้ด้

2.” ร่างสูงคุกเข่าลง พลางเอื้อมมือไปด้วยหวังจะกุมมือ

ของเธอ

จารวีดึงมือเล็กหลบหลีกฝ่ามือของเขา ทําให้เขาคว้า ได้เพียงความว่างเปล่า เขาค้างฝ่ามือไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน สุดท้ายเลยค่อยๆดึงมันกลับเข้าหาตัว

ความเจ็บปวดพรั่งพรูออกมาจากสายตา พลันเขา ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีโทสะอีกครั้ง เขาอึดอัดใจ อยากที่จะ ระบายออกมา แต่ก็สับสนเกินกว่าจะหาทางออกได้

“จารวี เธอจะไม่ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเลยหรอ”

น้าเสียงของเขาเหนื่อยล้า เต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ เขาระมัดระวังคำพูดมากขึ้น ด้วยความที่กังวลและแคร์เธอ เป็นอย่างมาก

จาร จ้องมองเขาอย่างงุนงง

สายตาแบบนี้ของเธอทำให้ยศพลรู้สึกหวาดกลัว เป็น สายตาที่ไม่มีทั้งความรู้สึกรักหรือเกลียด แต่มันว่างเปล่าจน น่าใจหาย

“คุณคือใคร! ”

จารวีเอ่ยถามเสียงเรียบ น้าอามตะลึงงัน ยศพลเอื้อม มือไปคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของเธออย่างนึกโมโห “ฟังนะจาร เธออย่ามาหลอกฉัน อย่ามาแสแสร้งได้ยินไหม! ”
น้าฮามรีบพุ่งเข้าไปฝังศพลออกมา “คุณชาย คุณ หมอเคยพูดแล้วไงคะว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้

ยศพลหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง นี่เธอสูญเสียความทรง ถ้าไปจริงๆงั้นหรอ?

เพียงชั่วพริบตาเดียวเขาก็ลืมตาขึ้น เป็นไปไม่ได้ แล้ว ทําไมเธอถึงจําน้าอามได้ แต่กลับจําฉันไม่ได้แค่คนเดียว! ”

ศพลตวาดเสียงดังลั่น ราวกับคนไม่มีเหตุผล

น้าอามพยายามฉุดรั้งให้เขาออกมาด้านนอก “คุณขาย ฟังฉันนะคะ… ”

ณ ทางเดินด้านนอกของโรงพยาบาล น้าอามพยายาม พูดโน้มน้าวยศพล “คุณขายอย่าเพิ่งกังวลไปเลยนะคะ คุณ หมอบอกฉันว่าอาการแบบนี้มันเรียกว่า…อาการ Selective amnesia’ ฉันถามคุณหมอแล้วค่ะ เขาบอกว่าผู้ป่วยจะเลือก ลืมบุคคลหรือเรื่องราวที่ตัวเองไม่อยากนึกถึง ก่อนหน้านี้ คุณชายทําร้ายคุณจารวีไว้เยอะมาก ฉันเลยคิดว่าคุณจาร เองคงอยากจะลืมน่ะค่ะ ในเมื่อตอนนี้คุณจารวีก็ลืมไป แล้ว ทําไมคุณชายไม่ถือโอกาสนี้ทำดีกับเธอล่ะคะ เธอลืม คุณชายทุกอย่าง นั่นก็หมายความว่าเธอลืมสิ่งที่คุณขายเคย ทําไม่ดีกับเธอไว้ด้วย นี่ไม่ใช่โอกาสดีที่จะเริ่มต้นใหม่หรอ คะ! ”

น้าอามพูดต่อ คุณชายจะทํากับเธอแบบเมื่อก่อนไม่ได้ แล้วนะคะ ไม่อย่างนั้น ถ้าทําร้ายจิตใจคุณจารวีอีกรอบ ฉัน กลัวว่าคงไม่มีวิธีที่จะชดเชยแล้วล่ะค่ะ”

หัวใจของยศพลราวกับถูกของมีคมมาทิ่มแทงให้เลือดสดๆไหลออกมา เลือกสมเฉพาะเรื่องกั้นหรอ? เธอจ่าอะไร เกี่ยวกับเขาไม่ได้แล้ว นี่เขาเป็นคนที่เธอไม่อยากจดจําขนาด นั้นเลยหรอ…

โมโหกิโมโห แต่ยศพลก็ยอมทําตามคำแนะนำของ

อาม

หลังจากที่จารวีได้สติ ร่างกายของเธอก็ฟื้นตัวอย่าง รวดเร็ว น้าอามยกข้าวต้ม ต้มจนสุกแล้วเข้ามา ยศพลยื่นมือ ไปรับถ้วยข้าวต้ม พลางนั่งลงข้างๆจารวี เขาเตรียมจะป้อน ข้าวต้มให้แก่เธอ

จาร มองเขาอย่างหวาดๆ “ฉันทานเองได้

ศพลยังคงดึงดัน เบาตักข้าวต้มพลางยื่นไปยังริม ฝีปากของเธอ จารวีเบือนหน้าหนี น้าอาม คนๆนี้คือใครคะ ทําไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ฉันไม่เห็นจะรู้จักเขาเลยค่ะ”

ความเดือดพล่านในใจของยศพลถูกปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ระหว่างพวกเขาทั้งสองดำเนินมาถึงจุดที่ไม่สามารถเยียวยา ได้แล้วหรือไง!

เขาจับถ้วยข้าวต้มในมือกระแทกแรงๆลงบนโต๊ะ สบถ ในลําคอครั้งหนึ่งแล้วจึงเดินออกไปอย่างโมโห

น้าอาม บกลีกุจอเข้ามาพูดโน้มน้าวจารวี “คุณจารวีคะ คุณชายคือคนรักของคุณไงคะ! คุณจารวีได้รับบาดเจ็บ เข เป็นห่วงคุณมากนะคะ!

จาร มองน้าอามอย่างไม่เชื่อถือ พลางสายหัวเป็น พัลวัน “ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ! คนรักของฉันคือพี่มนต์ ไม่ใช่เขา!

เอามตะ น นี.. นี่เธอควรทําอย่างไรดี?

นําอาม ทําไม มนต์ไม่มาเยี่ยมวีละคะ เอาโทรคัพหน้า อามให้ฉันยืมหน่อยค่ะ ฉันจะโทรหาเขา

จาร มองน้าอๆมอย่างขอร้อง ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไป ด้วยคราบนํ้าตา “น้าอาม เอาโทรคัพทให้ฉันสิคะ! ”

น้าอามตะลึงงัน เมื่อเธอเรียกสติกลับมาได้จึงส่ายหน้า

ปฏิเสธ “ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มาค่ะ คุณจารวีทานข้าวต้ม

ก่อนเถอะค่ะ”

“ฉันไม่กิน ถ้าเมนต์ไม่มาฉันก็ไม่กินอะไรทั้งนั้น!! ”

“คุณจารวี ไม่ได้นะคะ ถ้างั้นคุณทานข้าวต้มให้เสร็จก่อน แล้วฉันจะไปหาโทรศัพท์มาให้ โอเคไหมคะ”

จารวียังคงไม่ยอมทาน

ในขณะที่น้าอามกำลังลำบากใจอยู่นั้น ร่างสูงของนาย แพทย์คนหนึ่งก็ปรากฏที่หน้าประตูห้อง เขามองไปที่จารวี แวบหนึ่ง แล้วจึงหันมามองน่าอาม

เขาเอ่ยทักทายเบาๆ พลางหันไปส่งสายตาให้น้าอาม น้าอามรีบร้อนเดินตามเขาออกไปยังด้านนอก