ตอนที่ 332 ทำตามสัญญา
ตำบลของเราไม่ใหญ่บวกกับตอนนี้อากาศหนาวแล้วในเวลานี้จึงมีผู้คนเดินอยู่ข้างนอกไม่มากนัก
ตอนผมและอาจารย์มาถึงสุสานก็พบว่าเหล่านมารอพวกเราอยู่ที่นี่นานแล้ว
ตอนนี้พอเห็นพวกเราเดินเข้ามาก็รีบเข้ามารับพวกเราทันทีบอกว่าท่านนักพรตต์และเหล่าเฟิงยังไม่มา
เลยชวนเรามาดื่มชาก่อน
วันนี้ที่สุสานมีแค่เหล่าฉันคนเดียวรอบๆเลยเงียบสงัดมาก
หลังจากรอมาประมาณครึ่งชั่วโมงในที่สุดท่านนักพรตต์และเหล่าเพิ่งที่พวกเรารอคอยก็มาถึง
ท่านนักพรตตู้เห็นพวกเรามาถึงหมดแล้วเลยรีบทักทายทันที” ขอโทษทีเมื่อกี้ที่บ้านมีเรื่องยุ่งนิดหน่อย
เลยทำให้ทุกคนต้องรอนานแล้ว!”
” พวกเราเพิ่งมาถึงไม่นานในเมื่อมาถึงกันแล้วงั้นพวกเราก็รีบเริ่มเลยเถอะ!ต่อไปเสี่ยวเฟิงจะได้ใช้ชีวิตสงบสุขหน่อย!” อาจารย์พูด
ท่านนักพรตต์ก็พยักหน้ารับที่พวกเรามาในวันนี้หนึ่งเพื่อเป็นสักขีพยานสองเพื่อมาเป็นตัวช่วยเผื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นด้วย
เหล่าเฟิงเป็นศิษย์ของท่านนักพรตต์แน่นอนแต่พี่เฟิงคนนี้กลับไม่เคยสนใจใยดีท่านนักพรตต์เลย
และพลังของพี่เฟิงก็มีไม่น้อยไปกว่าท่านนักพรตตู้พวกเราเลยคิดว่าพี่เฟิงอาจก่อเรื่องวุ่นขึ้น
ต่อจากนั้นพวกเราก็เดินไปที่สวนด้านหลัง
ระหว่างทางผมถามเหล่าเฟิงว่าร่างกายดีขึ้นบ้างไหม
เหล่าเฟิงยิ้มแล้วตอบว่าไม่เป็นอะไรแล้วเพียงแค่ยังรู้สึกเจ็บหน้าอกหน่อยๆ
และยังบอกว่าพอผ่านคืนนี้ไปแล้วเรื่องที่เขากังวลใจมาตลอดก็จะหายไปแล้ว
พอมาถึงที่ทุกคนก็ยืนอยู่ด้านข้างท่านนักพรตตู้พูดกับเหล่าเฟิงว่า” เสี่ยวเฟิงเรามาเริ่มกันเถอะ!มีอาจารย์อยู่ไม่ต้องกังวลนะ!”
เหล่าเฟิงพยักหน้าแล้วบอกว่า” ได้หลังจากนั้นก็หยิบขวดยาสีดำออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ทุกคนมองดูแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
พอเทยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วเหล่าเฟิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆมองทุกคนหนึ่งรอบแล้วหลังจากนั้นก็กลืนยาลงไป
หลังจากกลืนเข้าไปแล้วเหล่าเฟิงก็ประสานมือ” ขอเชิญเทพลุ่ยลิ้งเพี้ยง!”
หลังจากพูดจบตัวเหล่าเฟิงก็สั่นอย่างแรงทันใดนั้นเองก็มีคลื่นพลังบางอย่างกระจายตัวออกมา
จากนั้นเหล่าเฟิงก็ตาเหลือกและล้มลงไปกับทันที
ท่านนักพรตต์พร้อมนานแล้วเขาเข้าไปรับตัวเหล่าเฟิงเอาไว้หลังจากนั้นก็พาเขาไปนั่งบนเก้าอี้
สภาพของเหล่าเฟิงไม่ต่างจากครั้งก่อนมากนักเขายังคงเหมือนคนเป็นลมชักกระตุกไม่หยุดน้ำลายฟูมปาก
แต่ก็ไม่มีอะไรมากหลังจากนั้นพักหนึ่งร่างกายของเหล่าเฟิงก็หยุดกระตุกขึ้นมาดื้อๆ
ต่อจากนั้นก็เห็นเพียงเหล่าเพิ่งลืมตาขึ้นเหมือนคนเพิ่งตื่น
แต่พวกเรารู้ดีเมื่อเหล่าเพิ่งลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเขาก็จะไม่ใช่เฟิงเฉิวหานแล้วแต่เป็นพี่ชายในร่างของเขาหานเฉ่วเฟิง
หลังจากพี่เฟิงตื่นขึ้นมาเขาไม่ได้ลุกจากเก้าอี้กทันทีแต่ขยับคอไปมาสองสามรอบดัง” กรอบกรอบกรอบ”
หลังจากนั้นน้ำเสียงก็ต่างไปจากที่เหล่าเฟิงเคยพูดมันเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงของพวกไม่ได้เรื่อง” ไม่ได้ออกมาตั้งนานร่างกายโดนเจ้าขยะนี่เอาไปเล่นจนพังอีกแล้ว!”
หลังจากพูดจบพี่เฟิงก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆลูบหน้าอกของตัวเองแล้วพูดว่า” โอ้ย!เจ็บจริงๆเลยทำไมเจ้าขยะถึงโดนทำร้ายแบบนี้ได้นะ….”
” เฮ้ยไอ้น้องไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!” พี่เฟิงทักทายผม
ผมคลี่ยิ้มและพยักหน้ารับ
ในขณะที่พี่เฟิงกำลังบ่นพึมพำด้วยคำพูดห้วนๆท่านนักพรตต์กลับเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า
” หานเฉ่วเฟิงยังจำข้อตกลงของพวกเราได้ไหม?”
จู่ๆพี่เฟิงก็ได้ยินเสียงนี้เขาเลยหันไปมองทันที
เขาใช้สายตาหยาบคายมองท่านนักพรตต์แล้วยกยิ้มมุมปากขึ้น” ข้อตกลง!ฉันจำได้อยู่แล้วตอนนี้เหลือแค่แก่นหยินแดงเดี๋ยวฉันขอดูเวลาก่อนนะ!”
พอพูดจบพี่เฟิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปฏิทินในนั้น
” พอดีเลย!วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วตาแก่วันนี้ถ้าแกยังไม่เอาแก่นหยินแดงมาแลกก็อย่ามาโทษว่าฉันยึดร่างเจ้าน้องขยะนี่เลย” พี่เฟิงพูดจาเด็ดขาด
” ฮี!ที่เจ้าออกมาคืนนี้ก็เพื่อเรื่องนี้แหละเจ้าดูให้ดีนี่ก็คือแก่นหยินแดงที่เจ้าต้องการ” ท่านนักพรตตู้ทำหน้าตาจริงจังยื่นกล่องไม้ออกมาหลังจากเปิดออกมันก็เผยให้เห็นแก่นหยินแดงที่อยู่ด้านใน
ท่านนักพรตตูไม่ลังเลดึงยันต์ผนึกออกทันที
วินาทีที่ยันต์โดนดึงออกพยังหยินที่อยู่ด้านในก็เริ่มกระจายออกมา
พลังหยินของแก่นพลังนั้นแข็งแกร่งมากมันทะลักออกมาทันที
ทันใดนั้นท่าทางที่หยาบคายและไม่คิดว่าท่านนักพรตตู้จะเอาแก่นหยินแดงออกมาจริงๆ
ก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันทีหรือแม้แต่เผยแววตาตกใจออกมาเลยทีเดียว
แก่นพลังหยินของผีชุดแดงทรงพลังอยู่แล้วสำหรับคนเป็นอย่างพวกเรามันไม่มีประโยชน์อะไร
แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตธาตุหยินถ้าได้เจ้าสิ่งนี้ไปครองมันจะช่วยเพิ่มพลังให้กับตัวเอง
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นและไม่ให้แก่นพลังหยินปล่อยพลังออกมามากเกินไป
หลังจากที่ท่านนักพรตตู้โชว์แก่นพลังหยินของจริงแล้วเขาก็รีบใช้ยันต์ผนึกแล้วเก็บเอาไว้ในกล่องทันที
” แก่นแก่นหยินแดง!ตาแก่แกหาเจ้านี่มาจริงๆซินะ” พี่เฟิงทำหน้าตกใจเขาไม่อยากเชื่อเท่าไหร่
” ฮ!แน่นอนอยู่แล้ว” ท่านนักพรตต์ตอบกลับอย่างเย็นชา
” เร็ว!รีบเอามาให้ฉัน” หลังจากพูดจบพี่เฟิงก็คิดจะเข้ามาแย่ง
ผลลัพธ์เขาเพิ่งเอื้อมมือออกมาอาจารย์และเหล่าฉันก็ดึงดาบไม้ออกมาแล้วกระโดดเข้าไปขวางเอาไว้ข้างหน้าพี่เฟิงทันที
” อย่าเพิ่งรีบร้อน!ก่อนจะเอาแก่นหยินแดงให้เจ้าเจ้าช่วยท่องคำสาบานใหม่อีกรอบจะดีกว่า!”
ท่านนักพรตต์พูด
พี่เฟิงขมวดคิ้ว” บ้าเอ้ยเรื่องเยอะจริงๆ!
พี่เฟิงยกมือขึ้นข้างหนึ่งแล้วพูดคำสาบานออกมา” ฉันหานเฉ่วเฟิงขอสาบานว่าขอแค่ฉันได้แก่นหยินแดงมาครองตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะไม่แย่งร่างกับเจ้าขยะไม่ร่างกายของน้องชายฉันเพิ่งเฉวหานอีกแล้ว
หากผิดคำสาบานขอให้ฟ้าผ่าวิญญาณแตกสลาย”
เสียงเพิ่งเงียบลงพี่เฟิงก็ยื่นมือออกมา” ตอนนี้พอใจแล้วใช่ไหม!รีบส่งมาให้ฉันซะซิ!
พี่เฟิงยื่นมือออกมาไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปแย่งอาจารย์และเหล่าฉันจึงถอยออกไปสองก้าวไม่ยืนขวางอีก
ท่านนักพรตคู่พยักหน้าเล็กน้อย” ได้!ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นข้าก็จะยกแก่นหยินแดงให้เจ้าหวังว่าต่อไปเจ้าจะทำตามที่สาบานไว้อยู่กับน้องเจ้าอย่างสงบสุข”
หลังจากพูดจบท่านนักพรตคู่ก็ยื่นมือออกไปกล่องไม้ที่ใส่กล่องหยินแดงเอาไว้ถูกโยนไปทางพี่เฟิงทันที
พี่เฟิงทำหน้าดีใจแม้แต่เผยแววตาที่ตื่นเต้นออกมาเขายื่นมือออกไปรับทันที
เราหลงคิดว่าการแลกเปลี่ยนนี้จะจบลงแล้วแต่ในตอนนั้นเองเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ทันใดนั้นเองจู่ๆเงาสีดำเงาหนึ่งก็พุ่งลงมาจากกำแพงตรงไปที่กล่องไม้กลางอากาศนั้นอย่างไรซุ่มไร้เสียง
ไม่รอให้กล่องไม้ตกไปถึงมือพี่เฟิงและไม่รอให้พวกเรารู้ตัวแต่อย่างใด
ปากของเงานั้นก็งับไปที่กล่องไม้นั้นอย่างแรงแล้วหลังจากนั้นก็ใช้ความเร็วแค่ชั่วพริบตารีบออกห่างพวกเราทันที
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกระทันหันทั้งเร็วมากและเหนือความคาดหมายมาก
” อะไรน่ะ!กล้าแย่งแก่นพลังหยินของฉันงั้นเหรอ!” พี่เฟิงตอบสนองเร็วที่สุดในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนออกมาทันที
และเห็นได้ชัดว่าพวกเราตกใจมากเรารีบหันไปมองทางเงาสีดำที่พุ่งออกไปทันที
พอหันไปมองเรากลับพบว่าเจ้าเงาสีดำอันนั้นเป็นแมวแก่ตัวหนึ่ง
ขณะเสียงตะโกนของพี่เฟิงดังขึ้นเจ้าแมวแก่ตัวนั้นก็หันมามองหน้าพวกเรา
เราเห็นเพียงเจ้าแมวแก่ตัวนั้นมีดวงตาสีเขียวปากคาบกล่องไม้เอาไว้และบนหน้าของเจ้าแมวตัวนั้นยังเหมือนมีรอยยิ้มน่าขนลุกอยู่ด้วย
ไม่เพียงเท่านี้ต่อจากนั้นเสียงน่ารักๆของผู้หญิงคนนึงก็ดังขึ้น” แก่นหยินแดงนี่ข้าขอรับเอาไว้ละ….”
เสียงเพิ่งเงียบลงเจ้าแมวตัวนี้ก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนกำแพงอีกครั้ง
ไม่รอให้พวกเราตามทันมันก็กระโดดลงจากกำแพงและหายไปจากสายตาของทุกคนทันที..
