บทที่ 160 ทำให้ชัดเจนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น
เสิ่นอีเวถูกความเย็นปลุกให้ตื่น เมื่อตื่นขึ้นมาได้สักครู่หนึ่งสมองเธอก็มีแต่ความว่างเปล่าตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงนั้น แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงก็ได้เผาผิวหนังของเธอ ตอนที่เธอหรี่ตาเพื่อหลบแสงแดดนั้นความคิดที่สับสนก็ได้เข้ามาในหัวสมองเธอ
ร่างกายของเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลยเพราะว่าเมื่อคืนนั้นถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงออกเสื้อเชิ้ตสีขาวออกเธอจึงได้ใช้มือนั้นลูปไปเลยบนหน้าอกของเธอแล้วมีความรู้สึกเย็น
เธอจึงใช้มือนั้นนวดอยู่กลางคิ้วของเธอ แล้วได้สำรวจห้อง ห้องที่มีความกระเซอะกระเซิงเสื้อในและเกาะอกของเธอนั้นถูกบางอย่างไม่เป็นที่ ห้องอาบน้ำถูกเปิดอยู่พื้นที่นั้นเต็มไปด้วยน้ำ
ในความทรงจำที่ได้สติที่สุดของเธอคือตอนที่กำลังคุยเรื่องการลงนามความร่วมมือณโรงแรมแห่งนั้นและรวมไปถึงตอนที่เธอกำลังขับรถอยู่ในความทรงจำของเธอเต็มไปด้วยความไม่ชัดเจน หลังจากนั้น เสิ่นอีเวยก็ขมวดคิ้วของตน
หลังจากนั้นเหมือนว่าตัวเองถูกผู้ชายอุ้มมา เธอจำได้ว่าเป็นหัวเซียวกัน ทำไมถึงมาได้สติที่บ้านตระกูลม่อ
ยังมีอีก เมื่อคืนตอนอยู่ที่นี่ เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าได้เห็นเซิ่งเจ๋อเฉิง และเขาได้จูบอย่างบ้าคลั่ง
และเหมือนจะพูดอะไรไปอีกแต่ด้วยฤทธิ์ของสุราทำให้เธอนั้นจำอะไรไม่ได้เลย
เธอได้จัดการตนเองและค่อยๆค่อยๆลงจากตึก ในห้องรับรองขนาดใหญ่ในบ้านไม่ได้มีเสียงอะไรเลยเธอจึงรู้สึกได้ว่าเขานั้นกลับไปแล้ว
เธอจึงอยากรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นชัดเจนว่าเธอนั้นกำลังไปลงนามความร่วมมือของสัญญาแต่ทำไมกลับกลายเป็นเช่นนี้และยังตื่นในที่เช่นนี้?
เสิ่นอีเวยรู้ว่าไม่สามารถจะไปถามเซิ่งเจ๋อเฉิงได้ คิดไปคิดมาก็เลยโทรไปหาเซียวหันถิง
เธอไม่ได้ลังเลใจก็โทรไปหาเขา แต่ว่ารอบแรกไม่มีใครรับ เธอก็เลยโทรไปรอบที่สอง
และในตอนนี้เซียวหันถิงก็กำลังอ่านเอกสาร เสียงโทรศัพท์ครั้งแรกความจริงแล้วก็รับรู้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมพอดูคนที่โทรมาในใจกลับเกิดความเป็นห่วงเกิดขึ้น
เขาไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นอีเวยถึงโทรหาเขา ไม่รู้ว่าเมื่อเกิดคำถามจะต้องตอบอะไร
แท้ที่สุด…..คำพูดที่เซิ่งเจ๋อเฉิงได้พูดออกมา เขาไม่ได้ตรวจอะไรเลย เขาไม่รู้ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงนำตัวเขากลับไปแล้วแล้วพูดอะไรบ้าง จึงไม่ได้เข้าใจอะไรเลย
แต่เมื่อเธอโทรมาครั้งที่สอง เขาก็เลยลังเลใจ แต่สุดท้ายก็รับไป
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ช้าเร็วก็มาอยู่ดี
“ฮัลโหลว คุณหญิงเสิ่น”
เสียงในสายฟังแล้วมีความเรียบง่ายเหมือนกับเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นอะไรเธอจึงตอบไปว่า “ประธานเซียว”
“มีอะไรหรือ”
“คืนนี้พวกเราจะพบกันได้ไหม? ชั้นมีเรื่องอยากจะถามคุณ “
ในใจของเขากลับตื่นเต้นขึ้นมา แต่ว่ายังนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอไว้
“ไม่มีปัญหา วันนี้ผมยังมีงานต้องสะสาง อาจจะต้องดึกหน่อยถึงจะเรียบร้อย สองทุ่มได้ไหม ? ”
เธอได้พยักหน้าขณะคุยโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา ถึงเวลาเจอกัน”
“โอเค”
พอพูดเสร็จก็ได้วางโทรศัพท์ไป
แต่ว่าในใจเธอก็รู้อย่างชัดเจนเมื่อได้พบเขาก็จะถามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งแต่เพื่อเป็นการป้องกันช่องอยู่และความสัมพันธ์ของเธอกับเขาที่มีร่วมกันเธอจึงคิดว่าเขาจะไม่ปิดบังอะไรเธอ
แต่ก่อนอื่น เรื่องที่สำคัญกว่านี้คือเธอจะต้องไปหาสวีอันฉิง และบอกเธอไปอย่างตรง ๆ การลงนามเมื่อคืนนั้นมีปัญหาอย่างแท้จริง คนที่ทำความร่วมมือกับเขาเหยนคุน มองดูภายนอกแล้วเหมือนกับสุภาพบุรุษ แต่ว่าในความคิดของเสิ่นอีเวยกลับเหมือนกลับมีความแปลกประหลาดในนั้น
แต่ว่าตอนนั้นในสถานการณ์ที่เหยนคุนอยู่นั้น ในใจของเธอก็ไม่อยากจะไปซักถามอะไรมาก
ในการคิดถึงปัญหาอยู่นั้น รถของเธอก็ได้ถูกจอดอยู่ที่จอดรถใต้ดินของบริษัทเซิ่งซื่อแล้ว
ลิฟต์ก็ขึ้นไปยังชั้นที่ 24 เสิ่นอีเวยก็เลยเคาะไปยังประตูของห้องทำงานสวีอันฉิง
“เชิญเข้ามา”
