บทที่ 307 ให้เจ้านายของคุณกลับบ้านไปอาบน้ำนอนเถอะ
แต่เสิ่นอีเวยมีท่าทีงุนงงเพียงไม่นาน ก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบทันที เพราะเธอถูกดึงดูดความสนใจด้วยคำว่า“แต่งงานใหม่”สามคำนี้
เซิ่งเจ๋อเฉิง สามคำนี้ผุดขึ้นมาในสมองของเสิ่นอีเวย มันเหมือนกับการโยนก้อนหินเล็กลงไปในทะเลสาบ บนผิวน้ำกระเพื่อมไปด้วยระลอกคลื่น
เสิ่นอีเวยยอมรับว่า เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนี้ ตนเองมีอาการหายใจติดขัดขึ้นมาทันที เพราะเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ไปอยู่ประเทศอังกฤษมาสี่ปี เธอไม่ใช่คนเดิมเหมือนวันก่อนนานแล้ว
เสิ่นอีเวยเป็นคนที่มีจิตใจละเอียดอ่อนเป็นที่สุด ดังนั้นเธอจึงรู้จักตนเองมากพอ ก่อนหน้านี้เธอต้องใช้เวลานานจึงจะสามารถจัดการอารมณ์และความรู้สึกของตนเอง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ราวกับว่าเธอทิ้งความรู้สึกเหล่านั้นไปแล้ว
ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง เธอรู้ดีว่าจะใช้อารมณ์แก้ปัญหาไม่ได้
ความรู้สึกมักจะเกิดจากเรื่องราวเล็กๆน้อยๆตามปกติ แท้จริงเป็นเพียงความรู้สึกทั่วไปของทุกคนแค่นั้น เหมือนกับตอนที่มองเห็นค่าชดใช้ที่สูงมาก ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็เริ่มแสดงออกว่าหงุดหงิดตามปกติ แต่มันไม่ใช่อารมณ์
อารมณ์ คือสิ่งที่อยู่เบื้องลึกในจิตใจ ถ้ามันถูกส่งออกมา มีความเป็นไปได้ว่า เป็นเพราะมีบางสิ่งไปกระทบกระเทือนความรู้สึกในใจที่แท้จริงของคนผู้นั้น
สี่ปี เป็นเวลาสี่ปีเต็มๆ ผู้ชายคนนี้อยู่ในความทรงจำเบื้องลึกของเธอเสมอมา นี่คือสิ่งที่เสิ่นอีเวยไม่อยากยอมรับมันสักนิดเดียว เธอพยายามบังคับให้ลืม ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากตนเอง
แต่เมื่อสักครู่นี้ เมื่อเห็นตัวหนังสือที่เขียนคำว่า“ข้อตกลงการแต่งงานใหม่”เหมือนเธอโดนลากให้จมลงในห้วงความคิดอย่างฉับพลัน ย้อนกลับไปในตอนที่ยังอยู่กับเซิ่งเจ๋อเฉิง
เธอเคยคิดว่าเจ็บปวดก็คือเจ็บปวด เฉยชาก็คือเฉยชา แต่ในตอนนี้ ถึงแม้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเซิ่งเจ๋อเฉิงจะเฉยชาไปแล้ว แต่หัวใจกลับรู้สึกเจ็บปวด
สภาวะที่ยุ่งเหยิงและไม่มีทางเลี่ยงเช่นนี้ ไม่รู้จะทำอย่างไร
เสิ่นอีเวยไม่เปิดกระดาษอ่านต่อ สายตาหยุดมองไปที่ตัวหนังสือพิมพ์ใหญ่อย่างมึนงงตลอดเวลา และในระหว่างนี้ ซ่งลู่เหยี่ยนก็ไม่เปิดปากพูดรบกวนเสิ่นอีเวย แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ เสิ่นอีเวยวางเอกสารที่ยังไม่เปิดไว้ที่เดิม เธอไม่สนใจเปิดอ่านข้างหลังเลยสักนิด
หลังจากวางเอกสารลง เสิ่นอีเวยเงยหน้ามองซ่งลู่เหยี่ยนอย่างสงบนิ่ง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความไม่เข้าใจทันที ถามว่า ：“คุณเสิ่นไม่ต้องการอ่านรายละเอียดในหน้าอื่นๆหรอครับ？”
เสิ่นอีเวยมีท่าทีสงบนิ่ง เธอไม่ต้องการตอบคำถามของซ่งลู่เหยี่ยน เธอใช้นิ้วชี้จากมือขวาเคาะเอกสารบนโต๊ะ พูดเบาๆว่า：“เจ้านายของคุณคือเซิ่งเจ๋อเฉิงหรอคะ？”
เรื่องราวมาถึงตรงนี้ ในที่สุดความจริงต้องถูกเปิดเผย
ซ่งลู่เหยี่ยนพยักหน้า พูดว่า：“ ใช่ครับ”
“วันนี้เรื่องรถชนก็คือความคิดโง่ๆของเขาใช่ไหม？”น้ำเสียงของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและเยาะหยัน
ซ่งลู่เหยี่ยนรับรู้ได้ถึงการใช้คำพูดของเสิ่นอีเวย จึงตอบกลับไปว่า：“ ไม่ใช่ครับ เหตุการณ์ในวันนี้ไม่ใช่เจตนาของประธานเซิ่ง เรื่องรถชน เป็นเพราะความประมาทของคุณเสิ่นจริงๆ”
อันที่จริงตอนพูดออกมา แม้แต่ซ่งลู่เหยี่ยนตนเองก็ยังไม่เชื่อ
แต่เป็นเพราะเจ้านายสั่งเอาไว้ว่า อย่าพูดแผนการทุกอย่างออกมา แต่หากจำเป็น ต้องไว้หน้าเขาต่อหน้าคุณนายเซิ่งบ้าง
งั้นก็ได้เลย ดังนั้นเมื่อสักครู่ที่เสิ่นอีเวยเกิดความเข้าใจผิดต่อเซิ่งเจ๋อเฉิง เขาจึงอธิบายแบบนั้นออกไป
ทัศนคติการทำงานของเขาคือทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เผื่อได้ขึ้นเงินเดือน！ซ่งลู่เหยี่ยนคิดอยู่ในใจ
“คุณซ่ง ทำไมคุณถึงได้มีจิตใจที่ดีอย่างนี้？คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำเพื่อเจ้านายขนาดนี้ เขาให้เงินเดือนคุณเท่าไหร่หรอ？”คำพูดของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยการเยาะหยันตลอดเวลา
ซ่งลู่เหยี่ยนยิ้มมุมปาก เขารู้สึกคุ้นเคยกับวิธีการพูดของผู้หญิงที่อยู่ตรงข้าม และในที่สุดเขาก็เข้าใจ วิธีการพูดของผู้หญิงคนนี้……หรือว่าวิธีการพูดจะเป็นแบบเดียวกับเจ้านายของเขานะ！
เป็นอย่างที่คิดไว้เลย เหมาะสมกันจริงๆสามีภรรยาคู่นี้ ถึงแม้ตอนนี้ความสัมพันธ์สามีภรรยาของทั้งสองคนจะไม่ดี แต่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าอย่างไรก็เคยใช้ชีวิตด้วยกันมาก่อน ต่างซึมซับคำพูดและการกระทำที่เคยชินของแต่ละคนมานานหลายปี
ดังนั้นต่างคนต่างเป็นเงาของฝั่งตรงข้าม ก็น่าจะให้อภัยกันได้
อย่างไรก็ตามเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการเยาะหยันเสิ่นอีเวย ซ่งลู่เหยี่ยนกลับไม่พูดอะไร
เสิ่นอีเวยมองเห็นสถานการณ์ จึงพูดต่อว่า：“ก็ได้ ในเมื่อความจริงเปิดเผยแล้ว งั้นฉันขอถามตรงๆ แท้จริงแล้วพวกคุณไม่กี่คนมีจุดประสงค์อะไร？”
“กี่คน”ในคำพูดของเธอ คนที่ฉลาดต่างรู้ว่ามีสามคนคือเซิ่งเจ๋อเฉิง หลินอวี้ และซ่งลู่เหยี่ยน
แต่หลังจากนั้นเขากลับจงใจถามขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า ：“พวกผมมีกี่คนหรอ ？กี่คนอะไรหรอครับ？”
เสิ่นอีเวย：“……”
เธอกรอกตามองบน ไม่ต้องการตอบคำถามของซ่งลู่เหยี่ยนเลยแม้แต่น้อย
“ประธานเซิ่งต้องการแต่งงานอีกครั้งกับคุณเสิ่น” ซ่งลู่เหยี่ยนตอบคำถามของเสิ่นอีเวย
เสิ่นอีเวยหยุดคนกาแฟทันที ค้อนควักใส่ซ่งลู่เหยี่ยน พูดออกมาเบาๆ ：“งั้นคุณสามารถให้เจ้านายกลับบ้านอาบน้ำนอนได้เลย”
ท่าทีแบบนี้ ซ่งลู่เหยี่ยนคาดการไว้นานแล้ว เพราะอ้างอิงจากนิสัยในปัจจุบันของคุณนายเซิ่ง เธอไม่ตกลงแน่นอน
เพียงแต่ว่า อีกฝ่ายมีสิ่งที่ยืนหยัด ส่วนเขาเองก็มีสิ่งที่ต้องรับมือ
ซ่งลู่เหยี่ยนวางแก้วในมือลง นั่งตัวตรง ขยับเข้าใกล้เสิ่นอีเวยเพิ่มขึ้นนิดหน่อย ：“เมื่อก่อนประธานเซิ่งกับคุณมีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่ตอนนี้เขาต้องการหัวใจของคุณกลับคืนมาจริงๆ คุณเสิ่นจะไม่ลองพิจารณาให้ดีสักหน่อยหรอครับ？”
เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอกำลังคิดในใจว่าคำพูดของซ่งลู่เหยี่ยนแท้จริงแล้วหมายความว่าอย่างไร ในนั้นแท้จริงแล้วมีความจริงใจมากกว่าหรือมีความดูถูกมากกว่ากัน
แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือลูกน้องของเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอเข้าใจคนแบบเซิ่งเจ๋อเฉิงดี
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว แต่ไหนแต่ไรเขามักใช้คนโดยไม่ต้องสงสัย ดังนั้นคนที่สามารถได้รับการว่าจ้างจากเขา ความคิดและความสามารถต้องไม่ธรรมดา
เหมือนกับหลินอวี้ที่คอยติดตามเขามานานแสนนาน
เซิ่งเจ๋อเฉิงสามารถใช้ให้ซ่งลู่เหยี่ยนทำเรื่องนี้ได้ งั้นอย่างน้อยสามารถอธิบายได้ว่าผู้ชายคนนี้ได้รับความไว้วางใจจากเซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นอย่างมาก
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คำพูดเมื่อสักครู่อาจจะเป็นการใช้จิตวิทยาของซ่งลู่เหยี่ยนเอง เสิ่นอีเวยรู้สึกเยือกเย็นในใจ……เวลาสี่ปีที่เธออยู่ในประเทศอังกฤษ จิตใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงจะเปลี่ยนไปเป็นยังไงนะ？
คาดไม่ถึงว่าจะสามารถให้ลูกน้องมาพูดจาล่อล่วงคนที่เจียนตายเช่นนี้！ รับไม่ได้จริงๆ！
ความอดทนของเสิ่นอีเวยหมดลงในพริบตา เธอรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว
“ปัง！”
เธอตบโต๊ะและลุกขึ้นยืน
