บทที่ 312 คุณมีเงินก็ซื้อไม่ได้
เสิ่นอีเวยใช้สายตามอง เข็มกลัดในตู้โชว์เหมาะสมกับคำว่า“ สมบูรณ์แบบ ”สามคำนี้ ผลึกคริสทัลนั้นถูกเจียระไนอย่างสวยงาม มีความสว่างไสวท่ามกลางการเคลื่อนไหว มากจนกระทั่งสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนที่ผ่านมันไปได้
เจียเฉิงหวินใจเต้น เมื่อเห็นสายตาที่เป็นธรรมชาติของเสิ่นอีเวยกำลังชื่นชมเครื่องประดับ เขาเข้าใจแล้วว่าผู้หญิงส่วนมากชอบของจำพวกเพชรคริสทัล
เรื่องนั้นมีอะไรจัดการยากตรงไหน？ บนโลกใบนี้ยังมีอะไรที่ใช้เงินจัดการปัญหาไม่ได้หรอ？
“คุณเสิ่นชอบเข็มกลัดนี้มากไหม？”เจียเฉิงหวินถาม
เสิ่นอีเวยพยักหน้าอย่างจริงใจ ตัวเธอเองเป็นคนที่ชอบเก็บสะสมเข็มกลัด หลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นของที่ถูกเจียระไนอย่างสวยงามเช่นนี้มาก่อน
เจียเฉิงหวินในใจยินดีอย่างยิ่ง：“ ถ้าคุณชอบ ผมสามารถซื้อให้คุณได้”
ได้ยินคำพูดที่ไม่คาดคิด เสิ่นอีเวยชะงักงันไปสักพัก
เธอหันหน้าไปมองคนที่พูดอยู่ตรงหน้า：“คุณเจียหมายความว่าอย่างไรนะคะ？”
เจียเฉิงหวินยิ้มอย่างสดใส เข้าใจว่าเสิ่นอีเวยประทับใจในความจริงใจของตนเอง ดังนั้นเขาจึงอธิบายอย่างนุ่มนวล：“หมายความตามที่พูดเลยครับ”
เสิ่นอีเวย：“……”
เธอยื่นนิ่งอยู่กับที่นานมาก ไม่ได้คาดหวังว่าเจียเฉิงหวินจะตอบโดยไม่ได้คาดคิดเช่นนั้น
ดังนั้นตอนนี้คืออะไร？ เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจมันอย่างชัดเจน
เธอรู้แค่เพียง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ตนเองให้สมญานามในใจว่า：พวกชอบเอาหน้า
เสิ่นอีเวยถอนสายตากลับมาจากผลงานศิลปะที่เกี่ยวกับอัญมณี เธอยืนตัวตรงมองเข้าไปที่ดวงตาของเจียเฉิงหวินและพูดว่า：“คุณเจีย เกรงว่าคุณจะเข้าใจบางอย่างผิดไปนะคะ”
เจียเฉิงหวินงงงวย ถามกลับว่า ：“ผมเข้าใจอะไรผิดหรอ？”
ในเรื่องของการให้ความรู้แก่คนโง่เขลา เสิ่นอีเวยนับว่าเป็นคนที่มีความอดทนสูง：“ผลงานศิลปะของAuthur แต่ไหนแต่ไรไม่เคยถูกใครซื้อกลับไป ถึงแม้ว่าคุณจะมีเงินมากกว่านี้ ก็ซื้อไม่ได้”
“ทำไมหรอ？”เจียเฉิงหวินใบหน้ามีความสงสัย เขาคิดไปไกลว่าอีกฝ่ายกำลังพูดเล่น
เสิ่นอีเวยเอามือกอดอก สายตามองไปที่เจียเฉิงหวิน มองรวมๆแล้วดูมีความมั่นใจมาก：“ผลงานที่ถูกออกแบบโดย Authur นอกจากงานประมูลที่โด่งดังเป็นครั้งแรกที่กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ ผลงานชิ้นอื่นๆไม่ได้มีไว้เพื่อขาย”
เจียเฉิงหวินนิ่งอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าเสิ่นอีเวยจะให้คำตอบที่ทำให้ตนเองรู้สึกลำบากใจต่อหน้าผู้คน
แต่ถึงอย่างไรเขาเป็นคนที่ไม่ยอมเสียหน้าง่ายๆ ในสถานการณ์แบบนี้ ทำได้เพียงคิดสิ่งใดก็พูดสิ่งนั้นออกมา อย่างน้อย ต้องกู้หน้าตนเองกลับมาก่อน
“กระแอมๆ……”เจียเฉิงหวินกระแอมเบาๆสองที หลังจากนั้นจึงพูดว่า：“ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรเลย！หรือว่าคุณเสิ่นไม่เชื่อในกำลังทรัพย์ของผมเจียเฉิงหวิน？เพียงแค่ให้เงินคนออกแบบมากพอ เขาจะไม่ยอมขายได้อย่างไร？”
ฟังคำพูดของเจียเฉิงหวิน เสิ่นอีเวยตัวแข็งเป็นหิน
ถึงแม้ตั้งแต่เริ่มต้น นี่คือครั้งแรกที่เจียเฉิงหวินพูดประโยคนี้ออกมา เสิ่นอีเวยก็สังเกตเห็นได้ชัดเจนว่าตนเองกับอีกฝ่ายไม่สามารถไปในทิศทางเดียวกันได้ แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนใช้เงินวัดคุณค่างานศิลปะ
อีกทั้งงานศิลปะชิ้นนี้มีความสูงส่งในจิตใจของตนเองมาก
และผู้ชายคนนี้ ประจวบเหมาะว่าเป็นเจียเฉิงหวิน ปกติเธอทำงานยุ่งมาก วันนี้หาเวลามางานแสดงการออกแบบอัญมณีไม่ใช่เรื่องงาน ยังต้องถูกก่อกวนโดยชายที่น่ารังเกียจคนนี้อีก
บนโลกใบนี้มีเรื่องอะไรที่น่าโมโหกว่านี้อีกไหม？
เสิ่นอีเวยสูดหายใจลึกๆข้างในใจ คิดอย่างจะด่าออกมาแรงๆ แต่ในที่สุดก็สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองเหมือนที่ทำมาตลอดได้
“คุณเจีย ฉันขอบคุณในความหวังดีของคุณค่ะ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดไป สิ่งที่ฉันชอบมันไม่ใช่อัญมณีที่สวยหรูและมีราคา แต่ฉันชอบไอเดียของนักออกแบบที่มีฝีมือเก่งกาจต่างห่าง”
เจียเฉิงหวินหัวเราะเบาๆ กำลังจะอ้าปากพูด เสิ่นอีเวยกลับเอามือแตะริมฝีปากเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่แสดงออกถึงการดูถูกอย่างชัดเจนและแย่งพูดก่อน：“คุณเจียปกติแล้วยุ่งมากไหมคะ ถ้าหากคุณสนใจการออกแบบของอัญมณีจริงๆ สามารถดูตัวอย่างผลงานของนักออกแบบที่มีชื่อเสียง แล้วจะเข้าใจของพวกนี้ค่ะ”
ตอนเสิ่นอีเวยพูดประโยคนี้ มันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอออกมาอีกครั้ง อ่อนโยนและงดงาม
เสิ่นอีเวยเป็นคนที่มีหน้าตางดงามละเอียดอ่อนและบริสุทธิ์อยู่เป็นทุนเดิม แต่เพราะความสัมพันธ์ของการแต่งหน้าและทำผมในวันนี้ ทำให้เธอมองดูแล้วมีความสวยหยาดเยิ้มเบาๆ
อีกทั้งใบหน้ารูปไข่ห่านที่ได้มาตรฐาน ดวงตากลมโตที่ทั้งสวยทั้งสดใส รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใสดั่งคริสทัล ทำให้รูปลักษณ์สวยงามสะดุดตายิ่งขึ้น
แท้จริงแล้วก่อนที่เสิ่นอีเวยจะไปประเทศอังกฤษ ข้างกายเธอไม่เคยเว้นว่างจากคนที่มาจีบ และหลังจากกลับมาจากประเทศอังกฤษในครั้งนี้ คนจีบเธอยิ่งเยอะขึ้นกว่าเดิม ปกติเวลาที่เธอและหลินโม่เยนวิดีโอคอลคุยกัน ก็มักจะพูดถึงเรื่องนี้ด้วย
และทุกครั้งหลินโม่เยนชอบพูดเล่นกับเธอว่า หลังจากที่ตนเองเลิกกับเซิ่งเจ๋อเฉิง มีหนุ่มๆมารายล้อมมากมาย นับว่าเป็นเรื่องที่ดี
ทุกครั้งที่หลินโม่เยนพูดแบบนี้ เสิ่นอีเวยก็ทำได้เพียงหัวเราะไปอย่างงั้น ช่างหัวหนุ่มๆเถอะ สำหรับตอนนี้ ที่จริงมันไม่สำคัญอีกแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เธอตอนนี้……อาจจะถือได้ว่ามีความรักให้กับตนเอง แต่นึกถึงคนๆนั้น เสิ่นอีเวยก็ไม่รู้ชัดเจน
ในตอนนี้ เจียเฉิงหวินชอบทำให้สาวสวยประทับใจ จนไม่ได้สังเกตว่าคำพูดของเสิ่นอีเวยที่จริงแล้วกำลังถากถางตนเองที่มีความรู้เรื่องการออกแบบอัญมณีไม่มากพอ จึงต้องการอยู่ที่นี่เพื่อพูดคุย เขารู้แค่เพียง เสิ่นอีเวยแนะนำตนเองด้วยความจริงใจ ดังนั้นจึงรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
“ได้เลยครับ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมหวังว่าจะสามารถมีโอกาสได้เรียนรู้จากคุณเสิ่น”เจียเฉิงหวินพูดไปยิ้มไป
เสิ่นอีเวยได้ฟังก็ยิ้มไปตามน้ำ และเดินจากไป
ฉันพูดทุกอย่างชัดเจนแล้วนะ ครั้งนี้ คุณคงจะไม่เดินตามฉันแล้วใช่ไหม？เสิ่นอีเวยคิดในใจ
ในขณะที่เสิ่นอีเวยกำลังศึกษารายละเอียดเทคนิคของเข็มกลัดและสร้อยคอ ข้างกายก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา
“มองดูแล้ว นักออกแบบ Authur ชอบใช้ไพลินมากเลยนะครับ！”
เสียงของเจียเฉิงหวิน มันกลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้จากไปไหน ในใจเสิ่นอีเวยเริ่มหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้
และครั้งนี้ ต้องเห็นเจียเฉิงหวินการประเมินค่าเครื่องประดับโดยพลการ ในที่สุดเสิ่นอีเวยทนไม่ไหวต้องทำอะไรสักอย่าง
เธอหันกลับไป เผชิญหน้ากับเจียเฉิงหวิน ในแววตาที่แสนหยิ่งยโสปรากฏแสงบางๆขึ้นมา：“คุณเจีย มีปัญหาหนึ่งอย่างฉันคิดว่าฉันต้องแก้ไขให้คุณเข้าใจถูกต้องสักหน่อย นี่ไม่ใช่ไพลิน แต่เป็นคริสทัล”
เจียเฉิงหวินคิดไม่ถึงว่าตนเองจะโดนตอกหน้าอย่างรุนแรงแบบนี้ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง รู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก
