ตอนที่ 399 ผ้าอนามัยที่น่าลำบากใจ
เขารู้สิ่งที่หล่อนคิด และไม่ยอมปล่อยมือ ปิดตาของกอดจากหลังหล่อนไว้แน่น แล้วกัน หน้าลงซบไหล่หล่อน ดมกลิ่นหอมอ่อนๆ…..
นี่เป็นกลิ่นที่เขาต้องการ
*
เขตโคตาคินาบาลู เมืองซาบาห์ เพราะ ว่ามีคนจีนอยู่เยอะ
ฉะนั้นตรุษจีนก็เลยคึกคักไม่แพ้กัน
เป้หมิงโม่ขับรถพากู้ฮอนมาที่ร้านอาหาร ในพื้นที่
ทั้งสองนั่งข้างฟุ้งกระจก
จู่ๆก็หยุดสงครามแบบนี้ กู้ฮอนยังรู้สึกไม่ ค่อยชินกับเป้หมิงโม่แบบนี้
“นั่งเถอะ ร้านอาหารร้านนี้รสชาติโอเค เลย ฉันเคยมาก่อนหน้านี้ กู้ฮอนนั้นนับว่าอยู่ในเมืองซาบาห์มานาน พอสมควร หล่อนรู้หมด
หล่อเรียกอาหารพื้นที่ของเมืองซาบาห์ แล้วพูดขึ้น มื้อนี้ฉันเลี้ยง นับซะว่าฉันรู้มาก กว่าละกัน”
“รู้มากกว่า?” เขายักคิ้ว เขาอ่านความคิด หล่อนออก “เธอยังไม่ยอมกลับไปเมือง Aกับ ฉันไปตรุษจีนด้วยกันใช่มั้ย?”
หล่อนสายหัว “เมือง Aมีฉันแค่คนเดียว ฉันว่ามาอยู่เป็นเพื่อนข้ามตรุษจีนที่เมืองซา บาห์กับแอนน์ดีกว่าอีก”
อาหารได้จัดวางขึ้นโต๊ะ
หนึ่งในเมนูนั้นเป็นเมนูที่กู้ฮอนและตัว
น้อยชอบมากที่สุด——
Capitol Fish Curry ประกอบไปด้วย ปลาและน้ำกะทิ พริกไทย พริกชี้ฟ้าปรุงรสด้วย
กัน นี่เป็นเมนูที่โดดเด่นมาก
เป่หมิง โม่ขมวดคิ้ว สําหรับเขาแล้ว อาหารเขาก็รู้อย่างมาก แต่เขาดันไม่รู้สึกอะไร กับอาหารจาน มันแดงๆแบบนี้
แต่เห็นกู้ฮอนกินอย่างเอร็ดอร่อย เขา เลยจับตะเกียบ แล้วกินกี่คำ
ผู้หญิงคนนี้สนใจอาหารมากกว่าตัวเขา อีก
“ถ้าฉันพาเธอกลับตระกูลเป่หมิงไปอยู่ ตรุษจีนกับเด็กๆละ?
แค้กๆๆ…” จู่ๆเขาพูดคำนี้ขึ้นก็เกือบ ทําให้หล่อนติดคอตาย
ตาแดงๆมองจ้องเขาไว้ : “นี่เธอบ้าหรอ?”
เขากวาดสายตาไปมองแหวนตรงนิ้วนาง หล่อน สายตาหนักแน่น :” ฉันมีสติทุกเวลา”
ฉันไปตระกูลเป้หมิง? ในสถานะ อะไร? ?” ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่อยากอยู่ตรุษจีน กับลูกๆ แต่ปัญหาคือ หล่อนยังมีลูกสาวเล็ก
อีกคนอ่ะสิ….. เห้อ สับสนจริงๆ “ง่ายมาก เธอเป็นแม่ของลูกฉัน เหตุผล นี้ก็สามารถทําให้เธอเข้าตระกูลเป้หมิงได้ละ เขาพูดอย่างหนักแน่น เพราะว่าที่ตระกูลเป็น มึงนั้น เขาพูดหนึ่งก็ไม่มีใครกล้าพูดสอง
หล่อนกระตุกยิ้มมุมปาก ในใจก็พูด ว่า เหตุผลนี้ แต่ไม่สามารถทําให้หล่อน แต่งงานเข้าไปตระกูลเป้หมิงได้
หล่อนรีบส่ายหัวอย่างแรง เพื่อไม่คิดคิด อะไรไร้สาระ คิดหน้าคิดหลัง หล่อนก็สายหัว “ช่างเถอะ ถึงแม้ฉันจะอยากไปอยู่ตรุษจีนกับ เฉิงเฉิงหยางหยาง แต่ฉันไม่อยากไปตระกูล เหมิง”
หล่อนไม่อยากเห็นสีหน้าของท่านปู่เป่ห มิงกับเจียงฮุย น
และยิ่งไม่อยากรวมเป็นหนึ่งเดียวกับตระ กูลเป่หมิงโม่
เพราะว่ายังไงหลัง1เดือน ทั้งหล่อนและ เขาก็จะต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกันอีก เขาเงียบ
สายตานันซับซ้อน
เหมือนจะรู้ความในใจหล่อน ตอนนี้ หล่อนก็เริ่มคิดหลัง 1 เดือนหล่อนจะไปยัง
เขามองหล่อนไว้แน่น ดูการกินของ หล่อนไม่แอ๊บ ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขา เคยเห็น
เห็นมุมปากหล่อนมีอาหารดิด เขารีบดึง ทิชชู ยื่นมือไปเช็ดให้อย่างเบามือ
กู้ฮอนอัง
จู่ๆก็รู้สึกไม่รู้ควรทำตัวยังไง กระตุกๆแล้ว หลบสายตาเขาไป
“เธอก็กินส์ ถึงแม้อาหารนี้มันไม่แพง หรูหราเท่าอาหารในกะเพราเธอ แต่ก็กินๆไป เถอะ จะได้ไม่ร้องหิวทีหลัง”
“อืม ไม่ต้องสนใจฉัน กินไปก่อนเลย” เขาพูดแต่มือนั้นไม่จับตะเกียบเอาแต่จ้องมอง
หล่อน
“….” กู้ฮอนกินต่อไป ไม่ระวังไปมองตา
เขา
ก็เลยเห็นเขาที่เอาแต่จ้องหล่อน
“เอ๊ะ เธอจ้องฉันแบบนี้ มันแปลกมาด เข้าใจมั้ย….. ต่อ ” หล่อนหันไปข้างๆแล้วกินอาหาร
.. เขาเงียบ แล้วกระตุกยิ้ม
“โอ้ยยยย เปมิงโม่ บอกให้เธอว่าอย่า มาจ้องฉันไง! เธอทําให้ความอยากอาหารของ ฉันหายหมดเข้าใจมั้ย… ” หล่อนทําหน้าเข้ม หล่อนไม่ใช่ลิงซะหน่อย เอาแต่จ้องอยู่นั้น?
” เขายิ้มอ่อน ไม่พูดอะไร
หล่อนโมโหหน่อยๆ “ถ้าเธอทำแบบนี้ อีก ฉันจะเปลี่ยนโต๊ะ!”
ในที่สุดเขาก็เปิดปาก เสียงเหมือนกับ เครื่องดนตรีขนาดใหญ่ “ฮอนเอ๋อ เคยมีคน บอกเธอมัย สภาพตอนเธอกินข้าวเนีย จริง แล้วก็น่ารักดีนะ……
หล่อนอ้ง
“เหมือนหนูGroundhongเลย
wyGroundhong?
หล่อนเบิกตากว้าง สําลัก แกงปลา
จ้องเขา “เธอคิดว่าเธอดีมากกไง? ไอ่ หมาสิงโต!”
เขาขมวดคิ้ว หมาสิงโต?”
“ความหมายคือ สิงโตนั้นเป็นสัตว์ตระกูล สูงส่งสง่า แต่ในกระดูกนั้นเป็นหมา”
…..เขากระตุกยิ้ม
หล่อนยิ้มแย้ม ได้ค่าเขาก็สนุกอีกแบบ
เขานิ่งและมองรอยยิ้มของหล่อน จำไม่ ได้แล้วว่านานขนาดไหนกว่าจะได้เจอรอยยิ้ม ของหล่อน จู่ๆก็นึกถึงดอกสกุลก่อน เหมือนรอยยิ้ม ของหล่อนเลย
สง่างามสวยแบบเรียบๆ จู่ๆเขาก็พูดขึ้นอีกคำ —
“ฮอนเอ๋อ ฉันว่าฉันอยู่ตรุษจีนกับเธอที่ เมืองซาบาห์นี้ก็ได้
“ห้ะ? อะไรนะ?” หล่อนกัดตะเกียบจน เจ็บฟัน “เธอไม่สบายหรอ (สลิด) ?”
เขามองหล่อนอย่างจริงจัง มองเท่าไหร่ ก็มองไม่อิ่ม ยิ้มอ่อน :“นับว่าฉันเป็นละกัน
คืนนี้
ทั้งสองกลับไปถึงโรงแรม
สิ่งที่กู้ฮอนกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น
“หลายปีมานี้ ฉนวนเวียนอยู่เขตเกิดตาย แต่ สุดท้ายก็รอดมาได้! นั้นเป็นเพราะฉันเอาแต่นึกถึง ช่วงเวลาที่เราอยู่สเปนด้วยกัน….และเชื่อสิ่งที่เธอให้ คําสัญญาตลอด แค่ฉันรอดชีวิตมาได้ เธอก็จะ แต่งงานกับฉัน….แต่ตอนนี้ ฉันลำบากมาตั้งหลายปี และอดทนมาตั้งหลายปี ตอนนี้เธอเพิ่งมาบอกฉัน ที่แท้ทั้งหมด มาจบลงหมดแล้ว… เป้หมิงโมในตอน นี้ ไม่ใช่เป้หมิงโม่ในตอนนั้น….. งั้นที่ฉันพยายามมา ตั้งหลายปีก็เสียเปล่า ? โม่ ตกลงว่าเธอจะเอาไงกับ ฉัน? เธอจะให้ฉันทํายังไง?”
“โม่ ถ้าเป็นแบบนี้….ให้ฉันตายไม่ดีกว่าหรอ… เธอให้ฉันตายเถอะ…ฮืออออ.. ”
เฟยเอ๋อร้องไห้ และชี้ว่า ทำให้เขารู้สึกมีด แทงใจเขา…
เมื่อเฟยเอ๋อจบหัวตัวเองและชนไปที่กำแพง แรงๆนั้น เขาเห็นเลือดแดงฉานไหลเต็ม ต่อด้วยเฟย เอ่อล้มลง…
สักพัก เขาถึงจะสามารถหาเสียงแหบตัวเอง กลับมาได้——
“เฟยเอ๋อ….. จะให้ฉันทํายังไง เธอถึงจะหยุด ทําร้ายตัวเอง?”
“โม ลืมหล่อนไปซะ แต่งงานกับฉัน ……. เรามา
เริ่มต้นใหม่กัน ได้มั้ย…”
เขาจําได้ตอนที่เฟยเอ่อขอร้องอย่างหมดสภาพและร้องไห้
สุดท้าย เขาดันไม่รู้จะปฏิเสธยังไง……
ณ ตอนนั้น เขาเพิ่งจะรู้
ผู้หญิงที่อยู่ในใจเขานั้น ตั้งแต่แรกถึงจบนั้น คือฮอนเอ่อคนเดียว
ถึงแม้ไม่อยากยอมรับหรือไม่กล้ายอมรับ แต่ ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้
ถึงแม้—— เขาจะเหมือนที่เฟยเอ๋อพูดว่าเขารัก ผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนแล้ว
แต่เขาดังนั้นอิจฉาหยินฝัน
อิจฉาที่หยืนฝันสามารถขอหล่อนแต่งงาน อย่างเปิดเผย
แต่เขาดันทําไม่ได้
อิจฉาเป้หมิง เฟิงที่เป็นแสงจันทร์สีขาวในใจ
หล่อน
อิจฉาลูกๆทั้งสองที่เป็นคนที่หล่อนจะปกป้อง
ทั้งชีวิต
แต่ทําไม เขาไม่ใช่อะไรสักอย่าง
แต่เสียดาย——
ตอนที่รู้ใจตัวเองก็สายไปแล้ว
หล่อนบอกว่า หล่อนจะไม่รักเขาอีก…..
แต่เขา ก็ได้รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ไม่สามารถอยู่ ร่วมกันได้ เขาต้องเลือกแค่คนเดียว!
ความทรงจําลากลับมาที่ปัจจุบัน
เขายิ้มแห้ง ยกมือข้างซ้ายขึ้น แหวนที่นิ้วนาง เขาประกายระยิบระยับ ที่อยู่ในวิวพระอาทิตย์ตกดิน ทําให้แสงแหวนแยงตา….
ฮอนเอ๋อ เธอรู้มั้ย ไม่รักไม่แต่งคำๆนี้ ในที่สุดก็ เป็นจริงบนตัวเธอแล้วสักที
ถึงแม้นั้นเป็นเพียงเวลาเดือนเดียวนั้นๆ
แต่เธอสามารถทําให้ฝันฉันเป็นจริงได้มั้ย….
“ฉันอาบเสร็จแล้ว! ”
กู้ฮอนออกมาจากห้องน้ำ และตีความคิดเขา
แตกกระจาย
เขาเงยหน้าไปมองหล่อน เห็นสภาพหล่อน หลังอาบน้ำเสร็จ นั้นเหมือนสตรอเบอร์รี่ที่โดนน้ำฝน ล้างสะอาดแสงวาว ทำให้เขาอดรู้สึกตัวร้อนๆไม่ได้
เสียงแหบ า พูดขึ้นมานี้สิ
หล่อนจับผ้าเช็ดหัวและผ้าคลุมหล่อนไว้แน่น แล้วเดินไปที่ระเบียงอย่างระมัดระวังยืนข้างๆเขา
สภาพที่ป้องกันแล้วมองเขาอย่าง
สงสัย “อะไร?”
เขาชี้ไปที่วิวพระอาทิตย์ตกดินนั้น…..
หล่อนมองไป เห็นวิวของเมืองซาบาห์ อดยิ้ม ไม่ได้ สายตาอ่อนโยนทันที : พระอาทิตย์ตกดินของ
*เมืองซาบาห์สวยจัง……
หล่อนอยู่เมืองซาบาห์สองปี พาตัวน้อยมา หลายรอบจนนับไม่ถ้วน
มองดูพระอาทิตย์ตกดิน มองดูคลื่นทะเลเป็น คลื่นๆ
ตรงนี้มันเหมือนเต็มไปด้วยธรรมชาติ ทําให้ คนเงียบสงบ
หายใจเข้าออกแล้วมองดูพระอาทิตย์ตกดิน หล่อนนึกถึงหน้าที่น่ารักของตัวน้อย จําถึงตอนที่ หล่อนจูงมือหนูน้อยแล้วเดินบนชายหาด ไม่รู้ไม่ชี้ก็ อยู่ในความทรงจำตัวเอง…..
เป้หมิงโม่หินตัว เข้าห้องน้ำไป
พอเขาอาบน้าเสร็จแล้วออกมา ก็เห็นหล่อนที่ นั่งหันหลังแล้วคุยโทรศัพท์หัวเราะคิคิ
เขาฟังไม่ออกว่าหล่อนพูดอะไร
แต่แค่เขาชอบตอนหล่อนยิ้ม
จู่ๆเขาก็ยิ้มตาม
เทน่าใส่แก้ว แล้วเดินตรงไป
กู้ฮอนจับโทรศัพท์ ยังยิ้มอยู่:” ฮ่าๆ….ดื้อนะเรา
จู่ๆ เสียงตกใจ
แล้วโดนคนสวมกอดจากด้านหลัง
ต่อด้วยเสียงลมหายใจข้างหูหล่อน ค่อยๆพูด
เขาบอกว่า แต่งงานแทนนั้น หล่อนต้อง เหมือนภรรยาแล้วทำทุกอย่างที่ภรรยาต้องทำ ถึงแม้หล่อนจะเตรียมแผนที่ร้ายที่สุดไว้ แล้ว แต่เวลาใกล้ถึงหล่อนดันถอยหลัง
นอนอยู่บนเตียงอย่างตัวแข็ง และห่มผ่า หนาแน่น
“เออนั้น…. เป้หมิงโม่ ฉันว่าฉันน่าจะ ประจําเดือนมา… การปฏิเสธที่ชัดเจนขนาดนี้ เขาคงจะฟังรู้เรื่องนะ?
เขาที่นอนข้างๆไม่พูดอะไร
ห้องมืดๆได้ยินเพียงแต่เสียงหายใจ ‘หล่อนก็เงียบตาม
ขึ้น “คุยไรกันอยู่ถึงดีใจแบบนี้?”
กู้ฮอนตกใจ! แล้วตัดสาย”ทําไมเธอเดินแล้วไม่มีเสียงหรอ!” เมื่อกี้หล่อนคุยโทรศัพท์กับตัวน้อย ตัวน้อยคิด ว่าหล่อนโดน (ปีศาจสุขา] กินไปแล้ว เพื่อให้ตัวเอง โตไวๆไปช่วยหม่าม ตัวน้อยเอาแต่ดื่มน้ําตลอดเย็น แอนนิห้ามก็ไม่หยุด!
อุตส่าห์โอให้หล่อนสุดละ ถึงจะทําให้หล่อน เลิกกินน้ําเยอะๆเพื่อจะได้โตไวๆ
ใครจะไปรู้ จู่ๆเป็หมิงโม่ก็โผล่มาจากด้านหลัง ทําซะหล่อนตกใจหัวใจจะวายตาย
“เวลาฉันเดินก็แบบนี้น เธอรู้อยู่” เขาพูด เสียงต่ําและมีความล้อเบาๆ มือข้างหนึ่งไปจับเอว หล่อนไว้ อีกข้างก็ยกน้ําขึ้น “มา ดื่มน้ําหน่อย”
กู้ฮอนขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่แก้วน้ํานั้น แล้ว ก้มมองมือเขาที่จับเอวหล่อนไว้ “เป้หมิงโม่ เธออย่า ทําแบบนี้ ”
“ชูวว…” เขาเอาหน้าชิดกับหน้าหล่อน “ฮอนเอ๋ อเรียกฉัน โม่ พวกเราหยุดสงคราม ลืมสิ่งที่ไม่ดีลง ไปเถอะ เริ่มต้นใหม่ ดีมั้ย?”
ในใจหล่อนรู้สึกหนักๆ หล่อนรู้สึกว่าตัวเอง ไม่ใช่นักแสดงที่ดี หล่อนไม่สามารถเข้าถึงอารมณ์ นักแสดงได้ทั้งหมด”…..”
หล่อนไม่พูดอะไร รับน้ําในมือเขามาดื่ม
