ไม่น่าใช่นา ก็นายรู้ว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องนา…… นาย อย่าหนี นาย…… สาวน้อยพูดไม่ทันจบ หยางหยางก็ใช้แรงฟัน น้ำนมทั้งหมดที่มี เดินหนีสาวน้อยคนนี้
ไม่นาน หยางหยางเดินตามเฉิงเฉิงทันแล้ว หยาง…….” เฉิงเฉิงตะโกนเรียกชื่อ แล้วหยาง หยางก็รีบเดินไปข้างหน้าเฉิงเฉิง จากนั้นเสียงของสาวน้อยคนนั้นก็ตามมาจากด้าน
หลัง “นี่ เพื่อนักเรียนคนนี้ นายเดินช้าหน่อยสิ นายยังไม่บอกชื่อนายเลยนะ…… ด้วยสัญชาตญาณเฉิงเฉิงหันไปมองเธอคน เขี้ย สะดุ้งเลย
โม่เห็นหยางหยางวิ่งหนีราวกับถูกไฟริมกัน จากนั้นอดไม่ได้หันหลังไปมอง…….. ชิบหายแล้ว ท่านโมคิดในใจ
เด็กเปรตหมิงหยางคนนี้ เด็ดดอกฟ้าไม่ถึง แต่กลับเหยียบหางหมาวัด โห นายนายสองคนหน้าตาคล้ายกันมาก
เลย” เมื่อสาวน้อยเห็นหน้าเฉิงเฉิงแล้ว นัยน์ตา เปล่งประกายความตื่นเต้นไม่น้อย เฉิงเฉิงถอยออกไปหาหมิงโม่สองก้าว แล้วมอง
ด้านหน้า เงาของหยางหยางไปไหนแล้ว
“นี่ พวกนายคือฝากแฝดเหรอ” จู่ ๆ สาวน้อยคน นั้นก็เกิดความสงสัยอย่างตื่นเต้น “คือว่า ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ป.1/3 โรงเรียนขนหมิง ในเมือง S นี้ พวกนายรู้จักฉันใช่มั้ย พวกนายเพิ่งย้ายเข้ามา เรียนที่นี่ใช่มั้ย ถึงว่าหน้าไม่คุ้นกันเลย สาวน้อยคนนั้นยิงรัว ถาม
เฉิงเฉิงแสร้งทำไม่พูดอะไร ยังไม่ทันได้ตอบ คําถามเธอ นึกไม่ถึงว่าสาวน้อยคนนี้จะกรีดร้อง ขึ้นมาเหมือนได้พบกับประเทศใหม่ของจีน อย่างไรอย่าง……..
“โหว ลุกคนนี้ ทำไมดูหล่อมากเลยค่ะ…..ไม่ทราบ ว่าเป็นดาราเกาหลีรึเปล่าคะ…….
เป้หมิงโม่มองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะดูให้มั่นใจว่า สาวน้อยที่คล้ายกับหางหมาวัดคนนี้กำลังคุยกับ เขาอยู่ จากนั้นเขาก็ทำหน้าเครียดไปเลย “ใคร? ลง?”
เห็นได้ชัดว่า ท่านโม่ที่หล่อเหลาสมาร์ตคนนี้ จะ ยอมรับว่าตัวเองเป็น ‘ลุง’ ได้ยังไงกันล่ะ ต่อให้ออกจากปากของสาวน้อยคนหนึ่งก็เถอะ “ใช่ค่ะ ๆ คุณลุง คุณพาหนูไปประเทศเกาหลีได้
ไหมคะ” สาวน้อยคนนั้นพูดจบ แล้วเข้ามาเกาะขา เป้หมิงโม่ไว้…… ” ท่านไม่สูดลมหายใจเขาลึก ๆ เขาที่รัก
ความสะอาดคนนี้ รับไม่ได้ที่จะให้คนแปลกหน้า มาแตะต้อง “ออกไปให้พ้นนะ” “ไม่เอา ๆ ……. คุณลุกกิ ซารังเฮนะคะ” (ภาษา
เกาหลีคือฉันรักคุณ) สาวน้อยคนนั้นเกาะขาท่านโม่ไว้แน่น ๆ แล้วเริ่ม น้อยอกน้อยใจอย่างเปิดเผยขึ้นมา…….เมื่อเง็งเฉิงเห็นสภาพแล้วอดขำไม่ได้ ดูเหมือนว่าน้องสาวน้อยคนนี้ถึงแม้อายุจะน้อย
แต่รสนิยมไม่เบาเลยนะ………
ไม่ว่าเด็กอายุน้อยกว่าสามขวบ ผู้ใหญ่อายุ มากกว่าแปดสิบ คุณพ่อคนนี้ก็ฟาดเรียบไม่เหลือ จริง ๆ ……
เฉิงเฉิงค่อย ๆ ถอยหลังออกไปอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นรีบวิ่งไปหาหยางหยาง อพยพอย่าง รวดเร็ว……
ทิ้งท่านโม่อยู่คนเดียวกับสาวน้อยกระเต็มหน้าคน นี้ “ฉันจะพูดอีกรอบนะ ปล่อยมือเธอเดี๋ยวนี้” “ไม่เอาน่า
…ลุกก็ พาหนูไปเกาหลีหน่อยได้ ไหมคะ” ไม่ง่ายเลยที่สาวน้อยจะมาเจอดารา เกาหลีที่นี่ จะยอมปล่อยมือไปแบบนี้ได้ไงล่ะ
“เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าฉันเป็นดาราเกาหลี จะ มาพูดภาษาจีนกับเธอตรงนี้ได้ไง” ท่านโมเริ่มชัก สีหน้าแล้วตะโกนพูดกับเธอ แต่ฝ่ายตรงข้ามยัง เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวน้อย ๆ เขาจะใช้กำลังได้ ยังไงกัน
ดังนั้น เขาถึงต้องยืนที่ออยู่กับที่
“อ๋อ ๆ ก็จริงเหมือนกัน…… สาวน้อยคนนี้ยังคงยิ้ม พูดกับท่านโม่ ดวงตาสองดวงของเธอแทบจะ กลายเป็นรูปหัวใจไปแล้ว ท่านไม่ทําหน้าเคร่งเครียด แล้วตะโกนพูด “เป่ห
มิงซีเฉิง รีบเอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ……….. พูดยังไม่ทันขาดคำ เขามองไปรอบ ๆ แม้แต่เงา เฉิงเฉิงก็ไม่เห็นแล้ว”แต่ว่าคุณลุงคะ คุณพาหนูไปเที่ยวเกาหลีหน่อย
ได้ไหมคะ
อยากไปเกาหลีขนาดนี้ เธออายุเท่าไหร่กันเนี้ย อยากเป็นคนเกาหลีขนาดนั้นเชียวเหรอ” ท่านไม่ อยากบีบคอแม่สาวน้อยคนนี้ให้ตายคาที่จริง ๆ
“ไม่ใช่หรอก ๆ คุณลุงคะ หนูแค่อยากไปศัลยกรรมที่เกาหลีเท่านั้นเอง
สีหน้าท่านโม่แข็งทื่ออยู่ แล้วเหลือบมองไปที่ ใบหน้าของแม่สาวน้อยคนนั้น สมควรไป
ศัลยกรรมจริง ๆ
“ว้าว จริงเหรอคะ ถ้างั้นคุณลุงก็ไปทำมาแล้วใช่ ไหมคะ ถึงว่าไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่หล่อขนาดนี้ มากก่อนเลย….
ท่านหน้ามืดยิ่งกว่าเถ้าถ่านแล้ว แทบจะระเบิด ออกมา “นี่ เธอเอาตาข้างไหนมองว่าฉันไปทําหน้า มา กูหล่อธรรมชาตินะเฟ้ย……
“อ๋อ ๆ จริงเหรอคะ
“ถ้าเธอยังไม่ปล่อยมือ อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนะ” “ฮือ ๆ คุณลุงจะทำร้ายหนูเหรอคะ ฮือ ๆ ๆ คุณลุง จะรังแกเด็กเหรอคะจากนั้นแม่สาวน้อยก็
ร้องไห้ออกมา ภาพลักษณ์ยิ่งดูแย่กว่าเก่าแล้ว
ขนาดนั้นเลยเหรอ หูข้างไหนของเธอได้ยิน ว่าเขาจะทําร้ายเธอเหรอ
ท่านแทบจะบ้าตาย เพราะถูกแม่สาวน้อยคนนี้ จับไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
เองสองตัวจงจำไว้เฉิงเฉิงไล่ตามหยางหยางไปจนถึงหน้าปากซอย ถนน แต่กลับไม่เห็นตัวเขา
เมื่อหันมองกลับไป ก็สังเกตเห็นว่าตัวเองได้เข้ามา ถึงศาลเจ้าโบราณของเมือง S นี้แล้ว แฮก ๆ ๆ …… เหมิงซีเฉิง…… แฮก ๆ ๆ ….. ทันใดนั้น เฉิงเฉิงได้ยินเสียงมีคนเรียกชื่อเขาจาก
ด้านหลัง แล้วหันหลังกลับไปดูพุ่มไม้ข้างถนน
กิ่งก้านพุ่มไม้นั้นสั่นไปมา แล้วมีหัวเล็ก ๆ โผล่ออก มาจากพุ่มไม้นั้น ยังมีเศษกิ่งไม้หักอยู่บนหันของ เขาด้วย
หยางหยางนี่เอง
หยางหยางมองไปรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจว่าสาวน้อยขี้กะคนนั้นไม่ได้ตามมา เขาถึงจะคลานออกมาจากพุ่มไม้นั้นอย่างยาก
ล่ามาก
เมื่อคลานออกมาแล้ว เขาก็ปัดกิ่งไม้ที่ตัวไปด้วย แล้วบ่นไปด้วย “แม่มเอ้ย ใจหายหมดเลย…… เฉิงเฉิงทําหน้าเครียด “นายยังกล้าแซวสาวไป เรื่อยอีกไหมล่ะ”
