ตอนที่ 692 เขาคือใคร2
อีกทั้งคนคนนั้นจะต้องเป็นคนที่คุณแม่ไม่อยากพบ เพียงแต่จะหาเบาะแสจากปากของคุณแม่ได้อย่างไรกัน
***
กู้ฮอนรู้สึกปวดศีรษะกับวิธีการที่จะหาข่าวเกี่ยวกับ ‘เขา’ คนนั้นจากปากคุณแม่อยู่บ้าง
หยินปู้ฝันตบบ่าเธอพลางเอ่ยว่า “กู้ฮอน อย่าปวดหัวไปเลย เรื่องนี้ ถ้าหากว่าคุณป้าไม่พูดล่ะก็ พวกเราก็ยากที่จะยื่นมือเข้าไปได้ ดังนั้น พวกเราควรจะต้องคิดหาวิธีให้เธอดีขึ้นมา แบบนี้ ปริศนานี้ถึงจะคลี่คลายได้”
ลั่วเฉียวที่อยู่ด้านข้างก็เสริมว่า “ใช่แล้ว ตอนนี้เธอไม่ต้องคิดมากหรอก ตั้งใจเรียนรู้ความสามารถจากรุ่นพี่ จากนั้นเมื่อถึงเวลาก็ค่อยช่วยคุณป้าตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน”
กู้ฮอนพยักหน้า ดูท่าเรื่องนี้คงจะทำได้เพียงแค่ปล่อยไว้ก่อนแล้ว
แต่ก็มีเรื่องกังวลใจอีกเรื่องหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเธอ “ปู้ฝัน ฉันกังวลมากว่าคนคนนั้นจะไม่ส่งผลดีต่อคุณแม่ การพบเจอกันของพวกเขาในวันนี้ทำให้เธอเสียสติไป หลังจากนี้ยังจะเกิดเรื่องอะไรอีก ฉันไม่กล้าคิดเลยจริงๆ เขามาเพื่อพบคุณแม่โดยเฉพาะใช่หรือไม่ ถ้าหากว่าใช่ล่ะก็ พวกเราควรทำอย่างไรกันดี จะต้องเปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยให้เธอหรือไม่ หรือว่าเปลี่ยนโรงพยาบาลไปเลยดีกว่า”
“กู้ฮอนวางใจเถอะ จากเรื่องราวในวันนี้ คาดว่าพวกเขาน่าจะบังเอิญพบกัน หรือไม่ก็เป็นคุณป้าที่พบคนคนนั้น แต่คนคนนั้นไม่ได้พบกับคุณป้า ไม่ว่าจะเป็นความเป็นไปได้ในข้อไหนก็ไม่อาจจะสร้างผลกระทบที่ไม่ดีอะไรให้กับคุณป้า”
กู้ฮอนที่ได้ยินก็ปล่อยวางได้ “ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นจะดีมากเลย” พูดแล้วเธอก็มองไปที่ลั่วเฉียว “เธอรู้ไหมว่าครั้งนั้นใครโทรศัพท์หาฉันกัน”
ลั่วเฉียวยักไหล่ “ฉันไม่ใช่พยาธิในท้องเธอนะจะไปรู้ได้อย่างไร”
“เป็นหยางหยางที่โทรมา พี่ชายเธอโล่ฮานแทบจะออกหมายจับเธอไปทั่วเมืองแล้ว” กู้ฮอนเอ่ย
ลั่วเฉียวเบะปาก คิ้วขมวด “นี่เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจำได้ว่าตอนที่ออกมาทิ้งกระดาษโน้ตไว้แผ่นหนึ่ง บนกระดาษเขียนไว้ว่าฉันไปถ่ายละคร”
“เธอวางกระดาษโน้ตไว้ตรงไหน” หยินปู้ฝันถาม
“อืม……” ลั่วเฉียวนึก “ดูเหมือนว่าจะวางไว้ข้างถุงขนมกองหนึ่งบนโต๊ะน้ำชา”
หยินปู้ฝันไร้คำพูดในทันที “ผู้อื่นล้วนพูดว่าผู้หญิงคลอดลูกครั้งหนึ่งโง่ไปสามปี เธอก็เพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือน ทำไมสติปัญญาถึงได้ลดลงเร็วขนาดนี้ เดิมคุณป้าเป็นคนที่รักความสะอาดมากคนหนึ่ง แปดส่วน เธอทิ้งกระดาษโน้ตของเธอลงถังขยะไปพร้อมกับถุงขนมพวกนั้นแล้วล่ะ”
“……ฉันจะทำอะไรได้อีก ฉันออกมาอย่างเร่งรีบนินา ไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงคุณพ่อคุณแม่กับพี่ชายหรอกหรือ” ลั่วเฉียวเอ่ยพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างเห็นได้ชัด
“พอเถอะ ถึงเวลาแล้วก็โทรศัพท์หาพวกเขาด้วย บอกคุณลุงคุณป้าว่ายังปลอดภัย อย่าให้ผู้ชราทั้งสองต้องกังวลใจเพราะเธอ” หยินปู้ฝันสั่งสอนลั่วเฉียวราวกับเป็นพี่ใหญ่คนหนึ่ง
สำหรับลั่วเฉียวแล้ว แม้ว่าโล่ฮานจะเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอ แต่ว่าเธอไม่กลัวเขา บางทีอาจเป็นเพราะโล่ฮานนั้นคล้อยตามเธอตั้งแต่เล็กจนโตมาโดยตลอดก็ได้
แต่สำหรับหยินปู้ฝัน เธอกลัวเป็นอย่างมาก เพียงแค่เขาเอ่ยพูด ส่วนใหญ่แล้วเธอก็จะเชื่อฟังและปฏิบัติตาม
“พอเถอะ นายค่อยๆสอนลั่วเฉียวไปก็แล้วกัน สมองของฉันนั้นยุ่งเหยิงจนจะเละเป็นโจ๊กหม้อหนึ่งแล้ว ฉันกลับไปนอนก่อนนะ” กู้ฮอนเอ่ยจบก็ลา สภาพร่างที่อ่อนแรงของเธอเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง
“เฮ้ กู้ฮอน เห็นแก่ที่ฉันรอเธอจะมาทิ้งฉันไว้กับรุ่นพี่ไม่ได้นะ……” ลั่วเฉียวส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างหมดหวัง
แต่ว่าในเวลาเดียวกันนั้น หยินปู้ฝันก็ถลึงตาใส่เธอครั้งหนึ่งแล้วก็เอ่ยพูดเหมือนกับพระสงฆ์ชราสวดมนต์ว่า “เธออยู่นิ่งๆก่อน ฉันยังพูดกับเธอไม่จบเลยนะ……”
***
“เมือง A ภายใต้ค่ำคืน นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้เห็น เทียบกับในอดีต เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โคมไฟสีแดง สุราสีเขียว（โคมไฟสีแดง สุราสีเขียว ใช้อธิบายแสงสีของสถานบันเทิงในยามค่ำคืน） สถานบันเทิงยามค่ำคืนมากขึ้นกว่าเดิม ”
รถเก๋งยี่ห้อธงแดงสีดำคันหนึ่งจอดอยู่บนภูเขาซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลจากเมือง A ชายหนุ่มคนหนึ่งถือกล้องสูบยาไม้ปะการังสีดำสุดที่รักของเขาเอาไว้ ก้มหน้ามองเมืองเจริญรุ่งเรืองที่อยู่ใต้เท้า
เอ่ยถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจเสียงเบา
ข้างกายเขามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ เขาร่างกายสูงโปร่ง หมวกเบสบอลสีดำสวมอยู่บนศีรษะ แต่ว่าปีกหมวกยาวๆนั้นถูกกดลงต่ำมาก
จุดเด่นที่สุดก็คือหลังศีรษะเขาถักเปียอย่างง่ายๆ
นั่นก็คือถังเทียนจื๋อ
เขาคิ้วขมวด หันใบหน้าที่มีความรู้สึกจริงจังและหนักแน่นอย่างชัดเจนมามองชายหนุ่มกล้องสูบยา “อาจารย์ คุณถอนหายใจอะไรหรือครับ”
คิ้วของชายหนุ่มกล้องยาสูบขยับเล็กน้อย “ฉันกำลังคิดว่าการมาที่นี่ในวันนี้เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่”
“อาจารย์ ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะครับ ไม่ใช่ว่าวันนี้คุณได้เจอกับคนที่คุณอยากเจอมาหลายปีแล้วหรือครับ” ถังเทียนจื๋อแสดงออกว่าไม่เข้าใจอยู่บ้างอย่างชัดเจน
“นายเห็นท่าทางของเธอตอนที่พบกับฉันหรือไม่ เดิมใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่จากนั้นก็มืดหม่นไม่พอใจ อีกทั้งเธอยังจากไปอย่างรวดเร็วจนเหมือนกับว่าได้รับความสะเทือนใจอะไรบางอย่าง ฉันไม่รู้จริงๆว่า ลู่ลู่กลัวอะไรอยู่กันแน่…….”
ชายหนุ่มกล้องยาสูบเอ่ยแล้วก็เคาะตะกอนที่ตกค้างอยู่ในกล้องยาสูบออก แล้วก็เก็บเข้าไปในถุงผ้าที่มีขนนุ่มสีดำถุงหนึ่ง มุมขวาล่างของถุงผ้าใบนั้นมีตัวอักษร L ที่ปักด้วยด้ายสีทอง
“ไปเถอะ ระยะนี้ฉันคิดว่าฉันไม่มาที่นี่จะดีกว่า รอจนมีโอกาสเหมาะสมแล้วค่อยไปพบเถอะแล้วกัน” เขาพูดแล้วก็หมุนตัวก้มศีรษะเข้าไปในรถ
แม้ว่าถังเทียนจื๋อจะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร คนที่อยู่ใกล้กันมากกลับไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้
เขาและอาจารย์ล้วนมีข้อสงสัยแบบนี้เหมือนกันข้อหนึ่ง ก็เหมือนครั้งนั้นพวกเขาพบกับลู่ลู่ที่เมือง S หลังจากตอนที่เธอพบกับอาจารย์แล้ว ก็มีท่าทางตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเป็นอย่างมากจึงได้ทำให้เกิดเรื่องราวขึ้นในภายหลัง
เขาก็สอดตัวเข้าไปในรถ
ระหว่างเดินทางกลับ ถังเทียนจื๋อถามว่า “อาจารย์ เรื่องอื่นๆที่คุณให้ผมไปทำยังดำเนินการตามแผนหรือไม่ครับ”
ชายหนุ่มกล้องยาสูบพยักหน้า “เรื่องอื่นๆนายก็ทำต่อไป ถูกแล้ว นายตรวจสอบปัญหาเรื่องฐานะของกู้ฮอนได้ชัดเจนแล้วหรือไม่
