ตอนที่ 704 ข้อตกลงแลกเปลี่ยน 2
หลังจากสูบบุหรี่เฮือกหนึ่งแล้ว ก็โยนส่วนที่เหลือลงบนพื้น ใช้เท้าขยี้ให้ไฟดับ “ตกลง ประธานเป่หมิง แท้จริงแล้วคนคนนี้ผมก็ไม่ได้คุ้นเคยมากนัก เพียงแต่เขามาหาผมก่อนจะเกิดเรื่องไม่กี่วัน ให้ผมหาคนไปจัดการเล่นตุกติกกับลิฟต์โดยสารในโรงแรมแมนดาริน ถึงตอนนั้นส่วนที่เหลือเขาจะจัดการแก้ไขเอง”
“คุณดูสิว่าเป็นคนคนนี้ที่มาหาคุณใช่หรือไม่” เป่หมิงโม่เอ่ยแล้วก็หยิบรูปถังเทียนจื๋อที่อยู่ในแฟ้มออกมา ให้ฉิงฮัวยื่นไป
หลิ่วเจียงมองรูปภาพครู่หนึ่ง พิจารณาชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยอย่างมั่นใจมากว่า “เป็นคนคนนี้”
เป่หมิงโม่พยักหน้า จากนั้นก็ยื่นเช็คที่ตัวเองเขียนเสร็จเมื่อครู่ให้กับฉิงฮัว ให้เขาส่งให้หลิ่วเจียง
หลิ่วเจียงนั้นแทบจะเก็บความรู้สึกตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อเขาเห็นเช็คที่ได้รับมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขาเงยหน้ามองเป่หมิงโม่ “ประธานเป่หมิง คุณกำลังล้อผมเล่นใช่หรือไม่ เมื่อสักครู่พูดเรียบร้อยแล้วว่าหนึ่งล้าน ทำไมตอนนี้ถึงได้เหลือแค่ 550,000 กัน”
เป่หมิงโม่ยิ้มเย็น “คุณหลิ่ว อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่น ผมให้จำนวนตัวเลขนี้กับคุณก็มีสาเหตุ ผมหวังว่าคุณจะเป็นพยานให้กับผมตอนขึ้นศาลในการชี้ตัวคนคนนี้”
“ประธานเป่หมิง นี่เข้าข่ายบีบบังคับฝืนใจให้คนอื่นทำในสิ่งที่ทำไม่ได้แล้วนะ ผมบอกคุณไปแล้วว่าเป็นใคร คุณยังจะให้ผมขึ้นศาลชี้ตัวอีก ถึงเวลานั้นเขาเข้าคุกแล้ว ผมก็เข้าไปด้วย ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็เสียเปรียบอยู่เล็กน้อย ผมเอาเงินนี้ไปแล้วไม่ต้องไปพบกับคนคนนั้น หลบหนีไปให้ไกลก็พอแล้ว” หลิ่วเจียงเก็บเช็คเข้ากระเป๋าเตรียมตัวลุกขึ้นจะจากไป
***
เป่หมิงโม่ส่งสายตาให้กับฉิงฮัว
ฉิงฮัวยื่นมือกดหลิ่วเจียงให้นั่งลงบนที่นั่ง
หลิ่วเจียงมองเป่หมิงโม่พลางยิ้มบางๆ “ประธานเป่หมิง คุณหมายความว่าอะไร เรื่องที่คุณอยากรู้ผมก็บอกคุณแล้ว ผมยังยอมขาดทุนไม่ถามหาอีก 550,000 กับคุณ คุณยังจะให้ผมทำอย่างไรอีก”
“คุณหลิ่ว ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ผมให้คุณมาเป็นพยานนั้นไม่ผิด แต่ผมสามารถรับประกันได้ว่าคุณสามารถถอนตัวออกมาได้โดยไม่มีปัญหา ถึงเวลานั้นผมยังจะแถมตั๋วเครื่องบินเดินทางไปต่างประเทศให้คุณอีกใบ เป็นอย่างไร คุณยังไม่เชื่ออีกหรือว่าผมมีความสามารถนี้” เป่หมิงโม่เอ่ยพูดช้าๆ เขาก็เข้าใจว่า คนที่มีอาชีพอย่างหลิ่วเจียง ก็มีข้อเรียกร้องเพียงเท่านี้เอง ไม่ต้องให้เขาเอ่ยปาก ก็ให้เขาไปจนพอใจในครั้งเดียว
“คุณเป่หมิง ดูท่าผมคงจะเข้าใจผิดไปจริงๆ ไม่เสียแรงที่เป็นถึงนักธุรกิจผู้โดดเด่น ไม่ว่าอะไรล้วนคิดแทนผมหมดแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมก็ถ้าไม่ทำก็ไม่ทำ ถ้าจะทำก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ผมตกลงที่จะเป็นพยานให้กับคุณ”
ประโยคนี้ของหลิ่วเจียงทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกสบายใจขึ้นมาในทันที ขอเพียงแค่คนคนนี้อยู่ก็สามารถกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังในการใช้ต่อกรกับถังเทียนจื๋อตอนที่ขึ้นศาลได้
เป่หมิงโม่พยักหน้า มองไปที่หลิ่วเจียง “ในเมื่อพวกเราล้วนบรรลุข้อตกลงแล้ว สองวันนี้อาจจะต้องลำบากคุณหน่อย เพื่อความปลอดภัยของคุณ ผมจะจัดสถานที่แห่งหนึ่งให้พวกคุณพักอาศัยชั่วคราวไปก่อน”
หวางซื่อ ได้ยินก็เอ่ยด้วยใบหน้าอมทุกข์ว่า “เจ้านาย ถ้าหากว่าผมอาศัยอยู่กับเขา ชีวิตน้อยๆของผมก็รักษาเอาไว้ไม่อยู่แล้วน่ะสิครับ เดิมเขามาทำร้ายผมนะครับ……”
หลิ่วเจียงมองบนใส่เขา “นายวางใจได้ ตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉันทำร้ายนายไม่ได้หรอก”
จากนั้นเขาก็หันไปมองเป่หมิงโม่ พลางเอ่ยว่า “ประธานเป่หมิง ผมฉันยังเชื่อมั่นในตัวคุณมาก โดยเฉพาะมาตรการรักษาความปลอดภัยของคุณนั้นไม่เลวเลย”
*
เป่หมิงโม่ให้ฉิงฮัวจัดสถานที่พักอาศัยที่เป็นความลับและปลอดภัยมากขึ้นกว่าเดิมให้กับทั้งสองคน
วันรุ่งขึ้นเขาก็เชิญทนายโอวหยางมาที่ห้องทำงานของตัวเองอีกครั้ง เล่าเรื่องเมื่อคืนวานให้เขาฟังง่ายๆครั้งหนึ่ง
ทนายโอวหยางขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด พลางเอ่ย “ในเมื่อคุณหาพยานทั้งสองคนได้แล้ว อย่างนั้นพวกเราก็สามารถยื่นเรื่องฟ้องร้องกับทางศาลได้แล้ว แบบนี้แล้วกัน ตอนนี้ผมจะไปศาลสักรอบ”
เขาเอ่ยจบก็เก็บข้อมูลที่เกี่ยวข้องทั้งหมดแล้วหมุนตัวออกไปจากห้องทำงาน
รอจนจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว เป่หมิงโม่ก็บิดเอว เบนสายตามองไปทางฉิงฮัว “เมื่อวานนายไปหาคนที่ชื่อว่าลั่วเฉียวไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้ถึงที่เกิดเหตุได้เร็วขนาดนี้กัน”
ฉิงฮัวเอ่ยอย่างลังเล “ผมไปบ้านของคุณผู้หญิงมาครับ แต่ว่าบ้านของพวกเขาไม่มีใครอยู่ ผมจึงโทรศัพท์ไปหาคุณผู้หญิง ถึงได้รู้ว่าพวกเขาย้ายไปอาศัยที่สถานที่อื่นแล้ว”
“ย้ายไปอาศัยที่อื่นหรือ อยู่ดีๆพวกเธอจะย้ายบ้านทำไมกัน”
เป่หมิงโม่รู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บ้าง（พระสูงสองจั้ง มิอาจคลำศีรษะท่าน ไม่เข้าใจความเป็นมาว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร）
“เจ้านาย ไม่ใช่ย้ายบ้านครับ คุณผู้หญิงบอกว่าห้องของเธอเล็กเกินไป ผู้ใหญ่หลายคนรวมกับคุณชายน้อยเฉิงเฉิงนั้นมีพื้นที่อาศัยไม่พออยู่บ้าง ดังนั้นจึงไปยืมบ้านคนอื่นอาศัยครับ”
อับอาย ช่างน่าอับอยขี้หน้าเสียจริง แม่ของลูกเขาเป่หมิงโม่ ตอนนี้กลับต้องไปยืมอาศัยอยู่บ้านของผู้อื่น แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ว่าก็ให้ค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตให้กับพวกเขาสองแม่ลูกพอแล้วไม่ใช่หรือ สามารถซื้อบ้านหลังใหญ่มาอาศัยได้ด้วยซ้ำ ทำไมจะต้องไปยืมที่พักของผู้อื่นอยู่ด้วยกัน
เป่หมิงโม่คิ้วขมวดจนเป็นรอยย่นเล็กๆ “ถ้าอย่างนั้นนายรู้ไหมว่าตอนนี้พวกเขาพักอยู่ที่ไหน”
“นี่……” ฉิงฮัวมองเป่หมิงโม่อย่างระมัดระวัง รู้สึกลังเลเล็กน้อย
เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและหยินปู้ฝันนั้นไม่ค่อยดีเท่าที่ควร อีกทั้งระหว่างพวกเขายังมีคุณผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
ถ้าหากเจ้านายรู้ว่า ตอนนี้คุณผู้หญิงอาศัยอยู่ที่บ้านของหยินปู้ฝันล่ะก็ เขาจะต้องพาคนไปตามล่าแย่งคุณผู้หญิงและคุณชายน้อยเฉิงเฉิงกลับมาถึงในบ้านของหยินปู้ฝันอย่างแน่นอน
***
เป่หมิงโม่มองท่าทางลังเลที่ฉิงฮัวแสดงออกมาก็เลิกคิ้ว “ทำไมหรือ มีอะไรที่ยากจะบอกหรือ”
ฉิงฮัวกลืนน้ำลายแห้งๆ พูดก็พูดสิ อย่างไรถ้าเจ้านายอยากจะสืบก็สามารถสืบออกมาได้ แทนที่จะเป็นแบบนั้นไม่สู้ให้ตัวเองเป็นคนพูด
“เจ้านาย คุณผู้หญิงบอกว่าตอนนี้พวกเธออาศัยอยู่ที่บ้านของหยินปู้ฝันครับ” เขาเอ่ยจบก็ก้มหน้าลง ท่าทางเหมือนกับเด็กที่ทำผิดคนหนึ่งที่กำลังกัดฟันรอให้ผู้ใหญ่เอ่ยตำหนิอย่างไรอย่างนั้น
ไม่ผิดไปจากที่ฉิงฮัวคิดเอาไว้เลย เป่หมิงโม่ได้ยินว่าอยู่ที่บ้านของหยินปู้ฝัน เดิมอารมณ์ที่ดีเพราะสามารถเก็บกวาดถังเทียนจื๋อได้ก็เปลี่ยนเป็นเลวร้ายลงในเสี้ยววินาที
