ตอนที่5คุณเข้าใจบางอย่างผิดไปหรือเปล่า
สติของยินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่กลับมาผ้าเช็ดตัวนั้นได้ห่อศีรษะเล็กของเธอเอาไว้เธอตกใจอย่างโง่งมหลบซ่อนอยู่ในความมืดเวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่กล้าที่จะขยับตัวสักนิดดังนั้นจึงอยู่ในสภาพเดิมด้วยท่าทางที่แปลกประหลาดจากการล้มลงบนพื้นด้านหน้าคือขาคู่เรียวของผู้ชายหุ่นดี
เป็นเวลานานขาเรียวยาวทั้งคู่ที่อยู่ด้านหน้าไม่ได้ขยับเลยยินเสี้ยวเสี้ยวทั้งเกร็งทั้งยังเก้อเขินนิดหน่อยแต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ในที่สุดก็เห็นว่าเท้าของชายหนุ่มเคลื่อนที่แล้วเสียงสวบสาบจากการใส่เสื้อผ้าดังขึ้น
จนกระทั่งผ้าเช็ดตัวที่ปิดศีรษะของเธออยู่ถูกชายหนุ่มเปิดออกยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกอายจึงก้มศีรษะตลอด
ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างไม่ชอบใจอ้าปากแต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเสียงโทรศัพท์ของยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้นเสียงเรียกเข้าที่แสนน่ายินดีแต่ในเวลานี้ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คาดคิดก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ยินเสี้ยวเสี้ยวรีบรับสายโทรศัพท์ทันทีเพราะเพิ่งจะร้องไห้ไปดังนั้นน้ำเสียงของเธอตอนนี้จึงแหบเล็กน้อย:“ฮัลโหล?คุณแม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?ฉันไม่ค่อยสบายเท่าไรดังนั้นเลยคิดว่าจะกลับไปมหาวิทยาลัยก่อนนะคะ”
ไม่อยากที่จะพูดคุยกับหลี่หมึ้งสักเท่าไรยินเสี้ยวเสี้ยวต้องการวางสายตัดประโยคของเธอแต่ว่าหลี่หมึ้งไม่ใช่คนประเภทที่เข้าใจอารมณ์ของคนอื่นจึงตะคอกผ่านสายโทรศัพท์เสียงดัง:“เธอรีบกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้เธอต้องมาอธิบายเรื่องคุณลุงจางของเธอให้ฉันเข้าใจ!ถ้าหากว่าธุรกิจของครอบครัวพวกเราเสียหายแม้แต่พี่ชายของเธอก็ปกป้องเธอไม่ได้!”
สีหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็เย็นชาขึ้นมามือเล็กจับผ้าเช็ดตัวแน่นโดยไม่รู้ตัวเธอไม่ใช่คนโง่หลี่หมึ้งหมายความว่าอย่างไรก็ชัดเจนอยู่แล้วถ้าเธอไปจริงๆก็เป็นคนที่โง่จริงๆแล้วจึงตอบกลับไปอย่างไม่เกรงใจว่า:“คุณแม่คะนั่นเป็นปัญหาของธุรกิจครอบครัวแล้วไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะเป็นห่วงคุณพ่อกับพี่ชายสามารถจัดการได้ดีแน่นอนตอนนี้ฉันไม่ค่อยสบายต้องกลับมหาวิทยาลัยก่อนนะคะ”
พูดจบยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่รอให้หลี่หมึ้งพูดอะไรออกมาก็กดตัดสายโทรศัพท์ไปแล้วก็รีบปิดเครื่องอย่างรวดเร็วและยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่รู้เลยว่าคำพูดที่เธอเพิ่งจะคุยกับแม่ของตัวเองทั้งหมดถูกชายหนุ่มตรงหน้าได้ยินหมดแล้ว
ลุกขึ้นมาจากพื้นจ้องอย่างอึดอัดยินเสี้ยวเสี้ยวไม่กล้าสบสายตากับผู้ชายตรงหน้าพูดขอโทษเสียงเบา:“ขอโทษด้วยนะคะคุณผู้ชายฉันไม่รู้ว่าห้องพักนี้มีคนอยู่ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”
ในที่สุดจิ๋นลี่ยวนก็มีโอกาสได้มองผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าอย่างชัดเจนถ้าหากว่าเขารู้ว่านี่คือผู้หญิงที่คุณย่าวางไว้ให้ตัวเองเมื่อกลับไปบ้านเขาต้องฆ่าคนแน่นอน!เขาบอกไปแล้วว่าเขามีแฟนแล้วทำไมคุณย่ายังต้องยื่นเท้าเข้ามายุ่งแค่นี้ยังยุ่งไม่พอหรือ?
เพื่อความรอบคอบจิ๋นลี่ยวนจึงอดไม่ได้ที่จะเปิดปากพูด:“เรื่องในวันนี้ให้ดีที่สุดคุณควรลืมทั้งหมดไปผมจะไม่รับผิดชอบคุณและจะไม่คบกับคุณด้วย”
สมองเล็กของยินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่ทันได้ตอบกลับด้านหน้าก็มีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งทันใดนั้นเสียงทุ้มที่น่าหลงไกลราวกับเสียงเชลโล่ของจิ๋นลี่ยวนก็ดังขึ้น:“เช็ดน้ำตาของคุณเถอะผมไม่ใช่คนที่รักหยกถนอมบุปผาครั้งหน้าให้ถามให้ชัดเจนก่อนว่าชอบถึงค่อยกลับมาอย่าเดินทางผิด”
ราวกับภายในสมองมีการลัดวงจรในตอนนั้นยินเสี้ยวเสี้ยวฉันพลันก็รู้สึกเสียใจขึ้นมามือเล็กก็รับผ้าเช็ดหน้าแบรนด์Burberryผืนนั้นจากจิ๋นลี่ยวนตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ:“คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆเพียงแค่สับสนกับทางจนไม่ทันระวังเลยเข้าห้องผิดค่ะ”
จิ๋นลี่ยวนใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมสองถึงสามเม็ดร่างกายกำยำนั้นเมื่อใส่เสื้อก็บางลงอย่างเห็นได้ชัดถอดเสื้อผ้าถึงได้เห็นร่างกายที่ผ่านการออกกำลังกายร่างกายท่อนล่างสวมกางเกงสีกากีขาคู่เรียวดูล้ำค่าโดยธรรมชาติ
ฟังคำพูดของยินเสี้ยวเสี้ยวจิ๋นลี่ยวนก็ยกมือขึ้นมาหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างหน้าขึ้นมาดื่มแล้วก็เหลือบมองยินเสี้ยวเสี้ยวพูดออกมาเสียงเบา:“คราวหน้าอย่าไปดึงผ้าเช็ดตัวของผู้ชายคนไหนตามใจชอบล่ะ”
หึ!
สีหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวแดงก่ำราวกับเพิ่งทานพริกที่เผ็ดมากมาอยากจะพ่นไฟออกมาจากริมฝีปากเป็นจังหวะ
จิ๋นลี่ยวนหันศีรษะกลับไปดื่มน้ำต่อเพียงแค่เห็นท่าทางเสียหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันทีริมฝีปากก็โค้งขึ้นเมื่อเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวรีบร้อนออกประตูไปอย่างตื่นตระหนกโคนหูมีสีชมพูเล็กน้อย
