ตอนที่17ยุ่งเหยิงไม่ชัดเจน
จิ๋นลี่ยวนมองตรงไปยังสองคนที่กอดกันอยู่ด้านหน้ารถของตัวเองไม่ได้แสดงอะไรออกมามือขวาจับพวงมาลัยนิ้วชี้เคาะเป็นจังหวะสะบัดไปมา
หนึ่งสองสาม……
ยินเสี้ยวเสี้ยวตกใจไปพักหนึ่งเมื่อก่อนเธอคุ้นเคยกับอ้อมกอดนี้ดีจนกระทั่งอ้อมกอดนี้ไปเป็นของผู้หญิงอีกคนหนึ่งตั้งแต่ที่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงวันเกิดในตอนนั้นก็ไม่ได้รับรู้สถานะของเธอเลยเธอเข้าใจดีเรื่องระหว่างพวกเขาจบลงแล้วไม่มีความเป็นไปได้อะไรอีกแล้ว
สี่ห้าหก……
ยื่นมือไปผลักเซี่ยงเฉิงออกยินเสี้ยวเสี้ยวถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณเว้นระยะห่างกับเซี่ยงเฉิงพวกเขาไม่ทันได้สังเกตว่านิ้วที่เคาะอยู่เบาๆนั้นหยุดลงไปชั่วขณะยินเสี้ยวเสี้ยวพูดเสียงเบา:“เซี่ยงเฉิงขอให้คุณระมัดระวังการกระทำของตัวคุณเองด้วยในตอนนี้คุณเป็นคู่หมั้นของน้องสาวฉันรั่วอวิ๋นและฉัน……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวหยุดไปชั่วขณะจิตใต้สำนึกบอกให้หันกลับไปมองผู้ชายนั่งมองอย่างสงบอยู่บนรถพูดอย่างหนักแน่น“และฉันก็แต่งงานแล้วฉันหวังว่าหลังจากนี้พวกเราจะรักษาระยะห่างระหว่างกันย่างแน่นอน”
พูดจบยินเสี้ยวเสี้ยวก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นรถแต่กลับถูกเซี่ยงเฉิงจับเอาไว้ครั้งนี้เซี่ยงเฉิงไม่ได้หุนหันพลันแล่นดึงยินเสี้ยวเสี้ยวเข้ามากอดเพียงแค่จับข้อมือของยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ด้วยแรงที่ไม่ได้ลดลงเลย
บนรถเรนจ์โรเวอร์นิ้วที่เดิมทีหยุดเคาะไปแล้วก็ได้ขยับต่อไปเป็นจังหวะที่ช้าอย่างเห็นได้ชัดแต่มันก็ทำให้คนรู้สึกเคร่งเครียดจนจะอดทนไว้ไม่ได้ขึ้นมายินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ยินเสียงภายในรถแต่เธอก็หันกลับไปดูการกระทำที่ไร้ซึ่งอุปสรรคของเห็นว่านิ้วของจิ๋นลี่ยวนขยับอย่างเรียบง่ายทำให้เธอรู้สึกสั่นไหว
เจ็ด……
“เสี้ยวเสี้ยวคุณอย่าเป็นอย่างนี้?คุณก็รู้ว่าผมถูกบังคับ!พ่อของผมจะให้ผมแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับบ้านยินคุณไม่เคยบอกผมมาก่อนว่าคุณคือลูกสาวคนโตของบ้านยินไม่อย่างนั้นผมก็คงจะไม่ต้องหมั้นกับรั่วอวิ๋นแน่!เสี้ยวเสี้ยว!”เซี่ยงเฉิงพูดอย่างร้อนรนในสายตาของเขาดูเหมือนจะมองไม่เห็นจิ๋นลี่ยวนเลยจึงไม่คิดที่จะเคารพ
แปด……
ยินเสี้ยวเสี้ยวต่อสู้ดิ้นรนที่จะหมุนตัวกลับอยากดึงมือของตัวเองที่ถูกเขาจับข้อมือเอาไว้ออกแต่เซี่ยงเฉิงแรงเยอะมากเธอไม่สามารถต่อสู้ดิ้นรนออกไปได้ทำได้เพียงทุบตีเขาให้ตายทันใดนั้นยินเสี้ยวเสี้ยวก็โกรธขึ้นมาเงยหน้ามองเซี่ยงเฉิงแล้วตะคอก:“เซี่ยงเฉิงคุณหมายความว่าอะไรกันแน่?ฉันเคบให้คุณเลือกในตอนที่คุณรู้สถานะของฉันในตอนนั้นคุณเลือกอะไรไปทำไมถึงจำไม่ได้แล้วล่ะ?ต้องการให้ฉันเตือนความจำของคุณไหม?”
“เสี้ยวเสี้ยว……”เซี่ยงเฉิงมองยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยสีหน้าเจ็บปวดทั้งสองคนคบกันมาสี่ปีถ้าให้พูดว่าไม่รู้สึกอะไรก็เป็นไปไม่ได้ไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างในเซี่ยงเฉิงใช้ใจจริงๆแล้ว“เสี้ยวเสี้ยวคุณอย่าแต่งงานกับคนอื่นได้ไหม?คุณรอผมให้เวลาผมสองปีหลังจากสองปีผมจะขอคุณแต่งงาน!”
เก้า……
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองเซี่ยงเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อนทันใดนั้นก็ยิ้มขึ้นมารอยยิ้มนั้นดูเจ็บปวดเป็นพิเศษทั้งยังเหมือนคนที่สำนึกผิดหลังจากปล่อยวางได้เธอไม่รู้มาก่อนจริงๆเซี่ยงเฉิงที่เธอรู้จักที่แท้แล้วเป็นคนอย่างนี้!
คิดฝันลมๆแล้งๆว่าจะคนจะมีความสุข?เธอยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนคนที่ขอร้องให้คนอื่นมารักอย่างนั้นหรือ?
“คุณฉันนะ!”ยินเสี้ยวเสี้ยวโกรธแล้วต่อสู้ดิ้นรนอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้นผ่านไปสักพักก็เป็นตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บเดิมทีแขนของเธอเป็นแผลมาตั้งแต่หลายวันก่อนแล้วตอนนี้กลับเจ็บขึ้นมาแต่ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงออกแรงต่อสู้ดิ้นรนต่อไปปากก็ตะคอกใส่:“เซี่ยงเฉิงคุณปล่อยฉันนะ!ฉันแต่งงานแล้ว!”
สิบ!
ปัง!
เสียงหนึ่งทำให้ทั้งสองคนที่กำลังโต้แย้งกันอยู่ตรงข้างรถเรนจ์โรเวอร์ตกใจจิ๋นลี่ยวนลงมาจากรถปิดประตูรถอย่างไร้เสียงมองดูทั้งสองคนที่อยู่ตรงข้ามสีหน้าเย็นชา
ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกจิ๋นลี่ยวนทำให้ตกใจไปและการต่อสู้ดิ้นรนที่รุนแรงก็หยุดลงเช่นกันแม้แต่เซี่ยงเฉิงก็ยังหันหน้าไปมองเขาเพียงแค่สายตาที่มองไปแฝงไปด้วยความไม่พอใจหงุดหงิดและ……อิจฉา!
“คุณเซี่ยงคุณช่วยปล่อยมือออกจากภรรยาของผมด้วย”
น้ำเสียงเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ในคืนกลางฤดูใบไม้ผลินี้ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในทันที
