ตอนที่6โกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใคร
ก่อนที่จะกลับมหาวิทยาลัยยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมพร้อมกลับบ้านไปเอาของบางอย่างของตัวเองกลับไปด้วยแต่ไม่คิดว่าเมื่อเธอกลับถึงบ้านจะมีสถานการณ์ขึ้นลงของบ้านยินรออยู่
เมื่อก้าวเข้าประตูบ้านยินเสี้ยวเสี้ยวมองทุกคนที่จู่ๆก็มารวมตัวกันที่ห้องหนึ่งภายในบ้านเธอเรียกรถบัสแต่พวกเขามีรถรับส่งจึงไม่แปลกที่จะกลับมาถึงก่อนเธอไม่ต้องพูดถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานเลี้ยงในวันนี้บ้านยินก็ไม่สามารถที่จะจัดงานเลี้ยงต่อไปได้
“ยินเสี้ยวเสี้ยวในที่สุดเธอก็กลับมา!ทำไมล่ะ?เธอไปอยู่บ้านกับผู้ชายที่ไหนอีก?”หลี่หมึ้งพูดอย่างขมขื่นรุนแรงยินเสี้ยวเสี้ยวขมวดคิ้วไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าเปลี่ยนรองเท้าของตัวเอง
“ฉันจะบอกเธอไว้นะยินเสี้ยวเสี้ยวอย่าทั้งวันไม่ทำอะไรอยู่ข้างนอกนั้นทำให้บ้านยินของเรามีเสียชื่อเสียงเธอไม่ต้องการรักษาหน้าตาแต่บ้านยินของพวกเรายังต้องการรักษาหน้าตาที่ชายของเธอยอดเยี่ยมขนาดนั้นไปไหนก็ได้รับความเคารพจากผู้คนเธอยังทำอะไรแย่ๆลงไปอีกอย่าบังคับให้พวกเราต้องโกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใครทั้งสิ้น!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเหยียบเข้าประตูบ้านมองทุกคนหนึ่งรอบพี่ชายไม่อยู่แม้แต่น้องชายอย่างยินจื่อเว่ยก็ไม่อยู่มีเพียงพ่อแม่และยินรั่วอวิ๋น
ยินเสี้ยวเสี้ยวตั้งใจว่าจะไม่สนใจพวกเขาก็เปิดปากพูดอย่างตรงไปตรงมา:“คุณพ่อคะคุณแม่คะฉันกลับมาเอาของนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ”
ฉับพลันยินรั่วอวิ๋นก็เดินมาทางเธอด้วยรอยยิ้มในเวลานั้นยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้ได้ว่าเธอต้องเจอกับความทุกข์แล้วประสบการณ์ในชีวิตมากมายตั้งแต่เล็กจนโตบอกกับเธอตอนนั้นเองที่หลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นเตรียมพร้อมที่จะจัดการเธอในเวลานั้นเสียงของระบบเตือนภัยก็ดึงขึ้นมาทั่วร่างกาย
“พี่สาวคะคุณอย่ากังวลไปเลยฉันรู้ตอนนี้คุณไม่ดีใจแต่ว่าคุณแม่เองก็เป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับคุณนะคะ”ยินรั่วอวิ๋นพูดแล้วยิ้มอีกทั้งยังเอื้อมมือมาจับแขนของยินเสี้ยวเสี้ยวไว้หากว่าดูเหมือนจะไปชนเข้ากับตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บในวันนี้ความเจ็บปวดที่แจ่มชัดและเธอก็ยังแย้มยิ้มแล้วพูดสรุป:“ดังนั้นแล้วคุณเมื่อกลับมาถึงแม่กับคุณพ่อจึงปรึกษากันแล้วตอนนี้พวกเราอยากทำให้คุณประหลาดใจ”
ยินรั่วอวิ๋นยิ้มอย่างไร้เดียงสาตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ทำท่าทางอย่างนี้มาโดยตลอดเรียบร้อยน่าสงสารและฉลาดรู้ความ
แต่ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวเข้าใจดีภายใต้ใบหน้าที่สวยงามนั้นยินรั่วอวิ๋นเป็นคนแบบไหนพูดอย่างตรงไปตรงมาได้ว่าเป็นคนที่มีความอดทนดีหญิงสารเลวที่วางแผนเสแสร้งเก่งเพียงแต่ถึงแม้เธอจะรู้แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ใครให้เธอเป็นลูกสาวคนที่สองสุดที่รักของบ้านยินล่ะ?
จู่ๆยินรั่วอวิ๋นก็ลากยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าไปใกล้ๆทิศทางที่พ่อกับแม่อยู่คำพูดเต็มไปด้วยความตื่นเต้น:“คุณพ่อคะให้คุณเป็นคนประกาศข่าวดีนี้เถอะค่ะฉันเชื่อว่าพี่สาวจะต้องดีใจมากแน่นอนค่ะ”
ยินไป่ฝันมองลูกสาวที่อยู่ตรงหน้ายินเสี้ยวเสี้ยวเติบโตขึ้นมาไม่คล้ายกับเป็นคนในบ้านนักอาจเป็นเพราะว่ายิ่งโตก็คล้ายแม่ของเธอมากแม้ว่าภายในบ้านไม่มีใครมีรูปแม่ของยินเสี้ยวเสี้ยวเลยแต่อย่างไรยินไป่ฝันก็คือพ่อของเธอแต่ใครจะไปรู้ว่าแท้จริงแล้วยินไป่ฝันไม่ได้ชื่นชอบอะไรลูกสาวคนนี้เท่าไรนักไม่ชอบเลยจริงๆ
ดังนั้นคำพูดที่จะพูดออกมานั้นยินไป่ฝันไม่มีแม้กระทั่งความเลยแม้แต่น้อยเสียงทุ้มพูดขึ้น:“เสี้ยวเสี้ยวฉันปรึกษากับแม่แล้วอีกหลายวันต่อจากนี้ให้เธอเตรียมตัวแต่งงานให้คุณลุงจางของเธอเมื่อถึงตอนนั้นรั่วอวิ๋นก็จะได้แต่งงานอย่างไม่เป็นกังวลเช่นกัน”
ครั้งที่สองที่ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกว่าภายในสมองของเธอระเบิดเป็นเมฆดอกเห็ดอย่างบ้าคลั่งเพียงแค่ในครั้งแรกนั้นอ่อนโยนกว่านี้มากแต่ครั้งนี้ราวกับโดนแยกส่วนโดยตรง
“คุณพ่อคะคุณรู้ไหมว่าคุณพูดอะไร?”ยินเสี้ยวเสี้ยวมองไปที่ยินไป่ฝันอย่างไม่อยากจะเชื่อเธอคิดมาตลอดถึงแม้ว่ายินไป่ฝันจะไม่ชื่นชอบตัวเองเท่าไรนักแต่ก็คงไม่เล่นตลกกับเรื่องใหญ่ถึงชีวิตของเธอ:“คุณอยากให้ฉันแต่งงานแถมยังแต่งให้คุณลุงจาง?”
“ทำไมเธอยังไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?ผู้จัดการจางก็ถือเป็นเด็ฏหนุ่มที่มีความสามารถอายุสี่สิบกว่าๆก็ไม่ถือว่าเยอะมาก”หลี่หมึ้งพูดอย่างเยอะเย้ยริมฝีปากยกขึ้นด้วยความลำพองใจ:“ชื่อเสียงแบบนั้นของเธอเธอยังคิดที่จะหาคนแบบเซี่ยงเฉิงอย่างนั้นหรือ?ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ!”
“ฉันไม่แต่งจะพูดอย่างไรฉันก็ไม่แต่งให้คุณลุงจาง!”ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดตอบโต้แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยสนใจหลี่หมึ้งอยู่แล้วสายตามองตรงไปที่พ่อของตัวเองแสดงออกถึงความไม่พอใจของตัวเองโดยตรง:“คุณพ่อคะอายุของคุณลุงจางอีกไม่เท่าไรก็สามารถเป็นพ่อของฉันได้แล้วคุณยังให้ฉันแต่งให้ผู้ชายแบบนี้อีกหรือ?เพื่อให้ยินรั่วอวิ๋นได้แต่งงานอย่างไร้กังวลเพื่อให้บริษัทยินซื่อสามารถได้รับบุญคุณเล็กๆน้อยๆคุณต้องขายลูกสาวของคุณเลยหรือ?
