บทที่118 ทำเป็นงง
เที่ยงคืน เมืองไห่เมียว
ในห้องอาบน้ำ น้ำไหลไม่หยุด ยินเสี้ยวเสี้ยวหันหลังพิงกำแพงที่เย็น ร่างกายก้มลงช้าๆอย่างไม่รู้ตัว จู่ๆก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมา……
ลูก ลูก……
เธอก็อยากได้ แต่ว่าเธอไม่สามารถเอาชนะสิ่งที่เลวร้ายในใจตัวเองได้!
พิงกำแพงที่เย็นอย่างเงียบๆ ทั้งๆที่อยู่ในห้องอาบน้ำที่อุ่น โลกที่สว่างปานนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวพยายามกอดตัวเองแน่น กัดปากบาง ค่อยๆลองหวนคิดที่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น แค่เธอเผชิญหน้ากับทุกเรื่องตอนนั้นได้ เธอก็สามารถมีชีวิตเหมือนคนธรรมดา
สิบสามปีก่อน เธอที่อายุแค่สิบสามปี……
ทันใดนั้นเธอก็ถูกคนช่วยออกมา ทั้งๆที่อยู่ในห้องที่คุ้นเคยของตนเอง แต่กลางดึก จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเธอ ทีละนิด ทีละหน่อย กระตุกเส้นประสาทของเธอ……
ในความมืดเธอเบิกตากว้างโต เห็นใบหน้าของคนตรงหน้า ยิ้มอย่างแปลกประหลาดเป็นพิเศษ……
อยากกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ออก อยากร้องแต่ร้องไม่ออก……
มือคู่นั้นก็ขยับอยู่บนตัวเธออย่างนั้นแหละ น่ากลัวเหมือนกับว่าจะจับกุมชีวิตเธอไว้……
……
การหายใจในห้องอาบน้ำเร็วขึ้นมา การหายใจที่หนักหน่วงยังไม่ได้ฟังละเอียด เงี่ยหูไปกลับไม่ได้ยินเสียงลมหายใจอะไรเลย ทั้งห้องอาบน้ำมีแค่เสียงน้ำไหล ดังจ็อกๆ
ไม่ได้ ไม่ได้!
ลมหายใจของยินเสี้ยวเสี้ยวหยุดลง หน้าบูดเบี้ยว ตอนนี้สมองกลับกำลังพยายามควบคุมสติที่เหลือเพียงนิดเดียวไว้ ตาขยับช้า!
มือเล็กจับสิ่งของทั้งหมดข้างตัว ปล่อยเสียงเบาๆออกมา
ไม่ได้ เธอจะตายไม่ได้
นาทีนั้น ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่รอดกระทบต่อยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างแรง ไม่ลังเลอีก ยินเสี้ยวเสี้ยวมองข้างหน้ายังมีน้ำไหลอยู่บนพื้น
นาทีนั้น ปล่อยให้ร่างของเขากระแทกลงพื้นเย็นทันที
ปัง เสียงดังอู้อี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวล้มลงกับพื้นอ้าปากหายใจอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลลงบนแก้มอย่างเงียบๆ ล้มลงไปใต้น้ำที่ไหลอยู่ ร้างเล็กหดไว้ เหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความปลอดภัยเลยสักนิด มือน้อยก็ดึงผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ไม่ให้ตัวเองไปคิด บังคับให้ตัวเองใจเย็นลงมา
เธอห้ามไปคิดอีก ห้ามคิดอีก……
ถึงแม้จะผ่านไปแล้วสิบสามปี แต่ยังไงเธอก็ยังไม่สามารถเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ได้! แต่ว่า ทำไมในหัวของเธอยังมีใบหน้าของคนนั้นในความมืด
เงยหน้ามองน้ำที่ไหลลงตรงหน้า จู่ๆตรงหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็เหมือนกับปรากฏหน้าของคนนั้นในปีนั้น……
“อ๊า!”
เสียงกรีดร้อง ความน่ากลัวของยินเสี้ยวเสี้ยวออกมาทันที
เสียงปัง ประตูของห้องอาบน้ำถูกจิ๋นลี่ยวนถีบออก นาทีถัดไปก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ
ตอนที่เห็นจิ๋นลี่ยวน ยินเสี้ยวเสี้ยวก็กรีดร้องหนักกว่าเดิม พยายามอย่างหนักเพื่อพยุงร่างตัวเองหดเข้ามุมห้อง เบิกตากว้างๆ กรีดร้องอย่างหมดแรง หลบหนีอย่างบ้าคลั่ง ไม่ให้จิ๋นลี่ยวนเข้าใกล้เลยสักนิด
“ไป!ไปให้พ้น!นายไปให้พ้นซะ!”ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ก็เหมือนกับไม่รู้จักจิ๋นลี่ยวนเลย แค่เขาเข้าใกล้นิดเดียว ก็มีหนามออกมาทั้งตัวสู้เขา”อย่าเข้ามาใกล้ฉัน อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”
จิ๋นลี่ยวนมองยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยสีหน้าตกใจอย่างมาก ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นตรงหน้ากันแน่
ผมยาวถึงบ่า เสื้อบนตัวไม่ได้เปลี่ยนเลย ตอนนี้เปียกหมดแล้ว เท้าเปล่าเหยียบบนพื้น ไม่รู้ว่าเมื่อกี้หกล้มรึเปล่า ในตาเต็มไปด้วยการต่อต้านเขา สองมือไม่ว่าจะหยิบอะไรได้ก็โยนใส่เขาหมดอย่างบ้าคลั่ง……
ครีมอาบน้ำ ยาสระผม โฟมล้างหน้า ผ้าขนหนู……
ทุกสิ่งทุกอย่าง ขอแค่มือยินเสี้ยวเสี้ยวสามารถจับได้ ก็ถูกเธอหยิบขึ้นมาโยนใส่เขาหมด!
แบบนี้ เหมือนกับ……ยินเสี้ยวเสี้ยวที่บ้าไปแล้ว จิ๋นลี่ยวนเห็นเป็นครั้งแรก
ที่แปลกก็คือ จิ๋นลี่ยวนไม่รู้สึกว่าน่ากลัวหรือหวาดกลัวเลย แค่รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก
ในฐานะแพทย์ ถึงแม้จะเป็นศัลยแพทย์ จิ๋นลี่ยวนก็ดูออก หัวใจของยินเสี้ยวเสี้ยวป่วย
ยืนอยู่กับที่ จิ๋นลี่ยวนแค่มองเธอเงียบๆ ฟังเธอกรีดร้อง ฟังเธอบอกให้ตนเองไปให้พ้น มองเธอหดอยู่ในมุมอย่างไม่สบายใจ มองเธอดึงผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง……
“ฮือฮือ อย่า อย่า ขอร้องนายอย่า……”ยินท่าทางของเสี้ยวเสี้ยวค่อยๆช้าลงมา ก็เหมือนกับพลังงานหมด หลบอยู่ข้างหลัง ยินเสี้ยวเสี้ยว ร้องไห้เสียงแหบ กอดตัวเองแน่น เสียงที่ทำให้คนรู้สึกปวดใจลอดเข้าหูของจิ๋นลี่ยวน”ขอร้อง……อย่า……อย่าทำแบบนี้กับฉัน……”
ยืนอยู่ที่เดิม หน้าหล่อของจิ๋นลี่ยวนตึง น่ากลัวเป็นพิเศษ มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่นตั้งนานแล้ว
คือใคร?คือใครกันแน่?ทำร้ายเธอจนถึงตอนนี้!
ขณะนี้มีความคิดนับพันล้านอยู่ในใจจิ๋นลี้ยวน สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือยืนอยู่ที่ที่ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกว่าเป็นตำแหน่งที่ปลอดภัยมองเธออย่างปวดเจ็บ……
“ฮือๆ……”
ในห้องอาบน้ำ หมอกควันล้อมรอบ แต่ว่าเขากลับมองความอ่อนแอของเธอ ความน่ากลัว ความทำอะไรไม่ได้ของเธออย่างชัดเจน……
แสงไฟอบอุ่น น้ำที่ไหลอยู่ เขาที่เงียบ……ไม่มีสักอย่างที่เขาจะสามารถปลอบหัวใจที่เจ็บปวดของเธอได้เลย
……
ผ่านไปสักพัก จิ๋นลี่ยวนลองเดินเข้าใกล้เธอสักนิด เรียกเสียงอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ”เสี้ยวเสี้ยว?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ร้องไห้อยู่ตัวแข็งกะทันหัน ขยับตาช้าๆ เหมือนว่ากำลังมั่นใจอะไรอยู่
“เสี้ยวเสี้ยว”จิ๋นลี่ยวนเพิ่มเสียงเรียกอีกครั้ง
เดิมทียินเสี้ยวเสี้ยวที่จมอยู่ในโลกของตัวเองและไม่มีแรงดิ้นรนก็เหมือนกับว่าเป็นคนที่กำลังจมน้ำอยู่แล้วไม่มีวิธีไหนสามารถช่วยชีวิตได้
มองตำแหน่งของจิ๋นลี่ยวนอย่างแม่นยำ บนหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตา……
“จิ๋นลี่ยวน……”เรียกแบบไม่มีแรง ยินเสี้ยวเสี้ยวกางแขนเข้าหาเขาโดยไม่รู้ตัว
ในเวลาแทบจะด้วยกัน จิ๋นลี่ยวนพุ่งเข้าไปหาเธอ สิ่งกีดขวางบนพื้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย น้ำไหลจ็อกๆก็ไม่อยู่ในสายตาเขา ตอนนี้ในตาของเขามีแค่ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ได้รับความน้อยใจมากมายและไม่มีแรงดิ้นรนนั้น!
แค่วินาทีเดียว หรือสั้นกว่า จิ๋นลี่ยวนจับยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าอ้อมกอดของเขา ปกป้องเธอทุกอย่าง
น้ำไหลลงบนตัวเขา เสื้อเขาเปียกทันที ในหมอกควันล้อมรอบเขาถึงขนาดรู้สึกว่าหายใจไม่สะดวก เขากลับยังคงกอดเธอไว้แน่นๆ กอดภรรยาของเขา……
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน……”ยินเสี้ยวเสี้ยวดึงเสื้อที่หน้าอดเขาแน่นๆ ตัวแนบติดกับเขา เหมือนกับว่าแค่นี้เธอก็จะปลอดภัยแล้ว ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ปากพูดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากชื่อเขา”จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี้ยวน……”
“ผมอยู่ ผมอยู่……”ไม่ว่าเธอจะเรียกสักกี่ครั้ง จิ๋นลี่ยวนก็จะตอบข้างหูเธอเบาๆ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ในห้องอาบน้ำ จิ๋นลี้ยวนก็กอดยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ ตอบเธอทุกครั้ง……
ในห้องนอน ยินเสี้ยวเสี้ยวหดตัวอยู่ข้างเตียง มือยังถือนมที่จิ๋นลี่ยวนอุ่นให้อยู่ สีหน้าแย่มาก ซีดจนทำให้คนปวดใจ ดวงตาที่สดใสนั้นเหมือนตายทั้งเป็นในตอนนี้
“เสี้ยวเสี้ยว เด็กดี ดื่มนมสิ”จิ๋นลี่ยวนไม่ได้เข้าใกล้เธออย่างบุ่มบ่าม แต่มองสีหน้าของเธอแล้วค่อยๆลดระยะห่างทั้งคู่ให้ใกล้ทีละนิด จนในที่สุดก็ได้รับการอนุญาตของยินเสี้ยวเสี้ยวให้นั่งข้างเธอได้
ยินเสี้ยวเสี้ยวดื่มนมอย่างเฉื่อยๆ ทั้งๆที่สมองว่างเปล่า แต่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของฉันหมุนวนอยู่
นมเต็มแก้วใหญ่ๆ ก็ดื่มมันหมดโดยไม่รู้ตัวในความเงียบนี้ จนจิ๋นลี่ยวนยื่นมือดึงแก้วออกเธอถึงได้สติกลับมา ตาโตมองเขาตรงๆ กัดปากแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องออกมา
จิ๋นลี่ยวนยิ้มอ่อน ยื่นมือจัดผมของเธอ ถามเสียงเบา”เสี้ยวเสี้ยวมีอะไรจะบอกผมเหรอ?มองผมแบบนี้
ยินเสี้ยวเสี้ยวอ้าปากปากสั่นเล็กน้อย กลับไม่พูดอะไรออกมา
จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้ถามต่อ ถึงขนาดไม่ได้ใจร้อนเลยสักนิด แต่ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนตลอดเวลา จากนั้นสักพักถึงได้พูดออกมา”เสี้ยวเสี้ยวง่วงยัง?พวกเรารีบนอนดีไหมพรุ่งนี้พวกเราไปซื้อวัตถุดิบกลับมา เธอรู้สึกจะยังไม่เคยชิมฝีมือของผมเลย ใช่ไหม?”
ไม่พูดไม่ได้แล้ว นาทีนี้ความอ่อนโยนของ จิ๋นลี่ยวนโจมตีความต้านทานเล็กน้อยในใจของยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างไม่เหลือชิ้นดี……
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน……”ยินเสี้ยวเสี้ยวพุ่งเข้าอ้อมกอดของจิ๋นลี่ยวนร้องจะเป็นจะตาย”จิ๋นลี่ยวน ทำไงดี ทำไงดี ฉันควรทำไงดี?”
ควรทำไงดี?
เธออารมณ์ทางเพศต่ำ กลัวการมีเพศสัมพันธ์……
บางทีชาตินี้ก็ไม่สามารถเป็นสามีภรรยาปกติกับเขาได้แล้ว……
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน……”ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้เหมือนกับพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ได้แต่เรียกชื่อของเขา
จิ๋นลี่ยวนไปบนเตียงโอบกอดยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ในอ้อมแขน ปลอบเสียงเบา แต่กลับไม่ได้รีบร้อนที่จะถามเธอว่าเป็นอะไรกันแน่
ในฐานะหมอเขารู้ดี ตอนนี้อารมณ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่คงที่ ถึงขั้นการกระทำทั้งหมดของยินเสี้ยวเสี้ยววันนี้อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ล่าสุดที่บังคับเธอโดยไม่รู้ตัว ไม่อย่างงั้นเธอจะเป็นขนาดนี้ได้เหรอ?เดิมทีจิ๋นลี่ยวนคิดว่า เขาสามารถได้คำตอบจากยินเสี้ยวเสี้ยว คลายข้อสงสัยได้ แต่น่าเสียดายที่ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับเม้มปากแน่นไม่พูดออกมาสักคำ!
มองยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ในอ้อมแขนเงียบๆ จิ๋นลี่ยวนหยีตาหงส์เล็กน้อย
เรื่องอะไรกันแน่ ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นแบบนี้ก็ไม่ยอมพูดออกมาสักคำ?
คือไม่เชื่อตนเอง หรือว่ายากที่จะพูดออกมาจริง?
มีบางเรื่องกำหนดไว้ว่าพูดออกมายาก มีบางเรื่องกำหนดไว้ว่าจะเอาเข้าโลงศพ
เรื่องในใจของยินเสี้ยวเสี้ยวคือจำพวกไหนกัน น่าเสียดายที่จิ๋นลี่ยวนไม่รู้……
เสี้ยวเสี้ยว หลายๆสิ่งในชีวิตต้องเผชิญเท่านั้น เธอรู้รึเปล่า?
จิ๋นลี่ยวนในตอนนี้รู้สึกมาตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องเผชิญหน้า แต่กลับไม่รู้เลยว่า มีบางครั้ง คนเราก็ต้องเรียนรู้การทำเป็นงง! และมีหลายๆเรื่อง พอเผชิญหน้า สิ่งที่ต้องเผชิญจะเป็นอันตรายอย่างไม่รู้จบ……
และเขาก็ไม่รู้ ก็เพราะว่าเขาจัดการไม่ทันเวลา ดังนั้นเลยก่อให้การแต่งงานของเขากับยินเสี้ยวเสี้ยวเกิดวิกฤตร้ายแรงครั้งแรก!บ้านจิ๋นก็จะไม่ให้ยินเสี้ยวอยู่ในบ้านจิ๋นต่อไป ความอันตรายแบบนี้สำหรับตอนนั้นของยินเสี้ยวเสี้ยวแล้ว คือการซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างหนึ่ง……
