บทที่ 168 ความสุขของความแตกต่าง
“ ฉันคิดว่าข่าวลือที่จิ่งซานซ่าวรักกับคุณหนูตระกูลยินนั้นจะไม่ใช่เรื่องจริงซะอีก จริงๆแล้วมันคือเรื่องจริง … ”
“ เรื่องไร้สาระ ขนาดกินข้าวยังรอนอกประตู จะไม่ให้เป็นเรื่องจริงได้ยังไง”
“คุณหนูตระกูลยินถือว่าได้รับผลที่ดีหลังความขมขื่นแล้ว … ”
หลังจากนั้นทุกคนก็มองไปที่หยินจื่อเซินอย่างอิจฉาและพูดว่า “คุณชายใหญ่ตระกูลยินน้องสาวของคุณได้แต่งงานกับคนดีอย่างซานซ่าวต่อไปในอนาคตจะต้องสบายมากแน่ๆ เป็นพี่ชายก็คงจะมีความสุขน่าดู … ”
เรื่องที่คุณชายใหญ่ตระกูลยินรักน้องสาวคนโปรดนั้นคนทั่วเมือง T ก็รู้หมด ความสุขของ ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ใช่ความสุขของเขารึไง?
แต่ ยินจื่อเจิ้น ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเพียงแค่มองตรงไปที่ด้านหลังของพวกเขาก็รู้สึกขมขื่น
เขามีความสุขหรอ?
ตามความเป็นจริง เขาควรจะมีความสุข แต่ว่า เขาไม่มีความสุข! ไม่มีความสุขมากๆ!
เขาไม่อยากเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวสวมชื่อของผู้ชายคนไหน ไม่อยากให้เธอมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนเขาไม่อยากให้เธอแต่งงานและเขาไม่อยากเห็นเธอเขินอายในอ้อมแขนของ จิ๋นลี่ยวน!
สูดหายใจเข้าลึก ๆ ยินจื่อเจิ้นรู้สึกว่าเขาดูเหมือนตัวเองจะควบคุมไม่ได้ในตอนนี้
เฉิงกังขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “คุณชายยินท่านจะมีการประชุมในเช้าวันพรุ่งนี้นะครับ”
ยินจื่อเจิ้นหันตัวขึ้นรถหลังจากเงียบไปนาน
เมื่อ จิ๋นลี่ยวนขับรถเขาไม่ได้พา ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่เมืองไห่เมี่ยวเลยทีเดียว แต่ไปที่ริมแม่น้ำ
แลนด์โรเวอร์จอดอยู่ข้างๆ จิ๋นลี่ยวนและยินเสี้ยวเสี้ยวยืนพิงประตูรถเพลิดเพลินกับความเงียบสงบในขณะที่สายลมยามค่ำคืนในฤดูใบไม้ร่วงพัดมา
ช่วงนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอารมณ์ดี หนึ่งก็เป็นเพราะในที่สุดเขาก็พบคนที่เขาตามหาและอีกคนก็เป็นเพราะเขาพยายามจะยอมรับเธอในที่สุด และถึงได้บอกอะไรแบบนี้กับเธอ …
มือใหญ่จับมือเล็กไว้และรอยยิ้มที่มุมปากของยินเสี้ยวเสี้ยวก็หวานละมุน
สิ่งที่ จิ๋นลี่ยวนเห็นเมื่อเขาหันหน้าไปคือ ยินเสี้ยวเสี้ยวอดไม่ได้ที่จะหันตัวไปและยื่นมือออกไปท้าวรถไว้ให้ ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ระหว่างหน้าอกของเขาและ Range Rover อย่างกะทันหัน
สายตาค่อยๆย้ายไปบนแก้มอันบอบบางของเธอ เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นความสวยของเธอมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เขามองมัน เขาจะพบว่าความสวยของยินเสี้ยวเสี้ยวนั้นสวยขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้เธอพกความสวยที่ดึงดูดคนอยู่ ลูกกระเดือกขยับขึ้นและลงโดยไม่รู้ตัว ปากของ จิ๋นลี่ยวนกำลังยิ้มและร่างของเขาก็เคลื่อนไปข้างหน้าเล็กน้อย
การเต้นของหัวใจเหมือนเสียงซอและหูของ ยินเสี้ยวเสี้ยวแดงไปหมด ในระยะแบบนั้นเธอแทบรอไม่ไหวที่จะอ้าปากหายใจ แต่ในตอนนี้เธอไม่สามารถแม้แต่จะทำสิ่งง่ายๆได้ เธอทำได้เพียง มองลงไปที่หน้าอกของเขาด้วยสายตาของเธอ แล้วแววตาก็ค่อยๆอ่อนโยนลงอย่างช้าๆ …
หน้าอกนี้เป็นของเธอ
เขาเป็นกำลังใจในชีวิตของเธอและเพื่อนร่วมทางของเธอในชีวิตนี้
การหายใจเริ่มแรงขึ้น จิ๋นลี่ยวนไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะไม่สามารถต้านทานท่าทางของ ยินเสี้ยวเสี้ยวได้ และแค่การกระทำเดียวก็ทำให้การควบคุมตนเองที่ภาคภูมิใจครั้งเดียวของเขานั้นพังทลายลง…
ร่างกายร้อนขึ้นเล็กน้อยและ จิ๋นลี่ยวนก็ยังหนักแน่นที่จะไม่ยอมให้ตัวเองสัมผัสเธอ
เพียงแค่นั้นเขาก็รู้ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนจะเป็นดอกฝิ่นที่เขาจะสลัดยังไงก็ไม่ออก
ทันใดนั้นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยเขินอายก็เงยหน้าขึ้น และมีเพียงร่างของเขาเท่านั้นที่อยู่ในดวงตาสีดำและสีขาวที่แบ่งอย่างชัดเจนของเธอ ในขณะนั้นหัวใจของ จิ๋นลี่ยวนก็อ่อนลงอย่างที่ไม่น่าเชื่อ จากนั้นมือเล็ก ๆคู่นั้นปีนขึ้นไปบนหน้าอกของเขา เพราะการสัมผัสนั้นเลยทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อขึ้น จนถึงตอนที่มือเล็ก ๆ ของเธอโอบไปที่รอบคอของเขา …
เมื่อสบตากันดวงตาของยินเสี้ยวเสี้ยวก็เต็มไปด้วยสดใส
“จิ๋นลี่ยวนต่อไปคุณจะดูแลฉันเป็นอย่างดีใช่ไหม” ถามเบา ๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้เหมือนกันว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แต่เธอแค่ต้องการคำสัญญาของเขา “เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม ที่นี่เป็นนับว่าเป็นบ้านของรึเปล่า”
จิ๋นลี่ยวนจ้องไปที่ ยินเสี้ยวเสี้ยวและไม่ได้พูดอยู่นาน แต่เพียงแค่ทำให้ช่องว่างที่ขังเธอนั้นแคบลงจากนั้นก็กระซิบข้างหูเธอ: “ยินเสี้ยวเสี้ยวถ้าคุณแต่งงานกับผม คุณคิดว่าคุณยังจะมีที่ว่างสำหรับความเสียใจอยู่หรอ? มันจะถูกตีตราคำพูดบนตัวผมว่า ‘ภรรยาของจิ๋นลี่หยวน’ ตลอดชีวิตของคุณ … ”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ความกังวลของเธอ บางทีเขาอาจทำได้ไม่ดีพอ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็เลยปล่อยใจให้เชื่อใจเขาไม่ได้
ด้วยการถอนหายใจเบา ๆ จิ๋นลี่ยวนมองไปที่เธอและพูดเบา ๆ ว่า: ” เสี้ยวเสี้ยวอย่ากลัวเลย มั่นใจที่จะรักผมเถอะ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
เรียกได้ว่า หลังจากแต่งงานหัวใจที่หวั่นไหวของ ยินเสี้ยวเสี้ยวถึงจะมีความมั่นคงขึ้นมาก มั่นคงกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้ยินจากจิ๋นลี่ยวนว่าเขาชอบเธอ
มีหลายๆครั้งที่ผู้หญิงต้องการเพียงแค่คำสัญญา
หยินเซียวเซียวยกยิ้มจูบริมฝีปากของจิงลี่หยวนอีกครั้ง
คราวนี้ เธอกล้าและพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะรักเขาอย่างไม่เกรงกลัวแล้วรึเปล่า?
บ้านเซี่ยง
ตั้งแต่ ยินรั่วอวิ๋นเกิดอุบัติเหตุ เธอก็เงียบไปพักหนึ่ง และเธอไม่กล้าที่จะกลับมาร้องไห้อีกถึงแม้เธอจะได้รับการทำร้ายจิตใจจากบ้านเซี่ยง
นอกจากฝึกเต้นในคณะนาฏศิลป์แล้วเซี่ยงหลินก็ไปหามูซวงในโรงพยาบาลแล้วก็กลับบ้าน “เซี่ยงเหวิน” ของบ้านเซี่ยงยังไม่ได้ส่งมอบให้เซี่ยงเฉิน และครอบครัวอยู่ในความดูแลของบุคคลนั้นคือ ยังคง เซี่ยงโก่ซิว มู่ซูวไม่ใช่ลูกสาวที่รักของตระกูล มู่และ เซี่ยงโก่ซิวไม่เคยชอบที่ เซี่ยงหลินอยู่ใกล้เธอมากเกินไป
หลังจากฟื้นฟูตัวเองมาระยะหนึ่งร่างกายของ ยินรั่วอวิ๋นก็ดีขึ้นมาก และใบหน้าของเขาแดงก่ำลงมาที่ชั้นล่าง แล้วก็เจอกับ เซี่ยงโก่ซิวและเซี่ยงเฉิงที่เพิ่งกลับมาจากบริษัทพอดี
เดินไปอย่างเชื่อฟังและเอื้อมมือไปหยิบของที่อยู่ในมือของเซี่ยงเฉิน หยิน รั่วอวิ๋น ดูเหมือนจะเป็นคนของตระกูลนี้ก็ตอนนี้แหละ
เว่ยโถ้หยีมองและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มหลังจากเวลานี้ ยินรั่วอวิ๋นดูโตขึ้นเล็กน้อย เซี่ยงหลินมองเธอด้วยความรังเกียจ เธอเกลียด ยินรั่วอวิ๋นเหมือนกับที่เธอเกลียด ยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างไรก็ตามแค่รู้ว่าเป็นลูกสาวของตระกูลหยิน เธอก็เกลียดทั้งนั้น!
ที่โต๊ะอาหารค่ำ เว่ยโถ้หยีหยิบชิ้นเนื้อให้ ยินรั่วอวิ๋นเป็นครั้งแรกแล้วพูดว่า“ รั่วอวิ๋น ร่างกายของคุณเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องเปิดสาขาให้กับพวกเราแล้วนะ”
แค่คำเดียว ยินรั่วอวิ๋นหน้าแดงและรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แล้วสายตาของเขาก็หันไปทางเซี่ยงเฉินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขาอยู่เรื่อย
เขาไม่ได้สัมผัสเธอเลยตั้งแต่เธอแท้ง ตอนแรก ยินรั่วอวิ๋นยังรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ เขารู้สึกว่าเซี่ยงเฉิงรักตัวเอง แต่ไม่ได้สัมผัสเธอนานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว มันเกินไปรึเปล่า? เธอยังไม่หายดีจนกระทั่งสองสามวันนี้ คงไม่ใช่เพราะเซี่ยงเฉินมีผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ?
การคีบกับของ เซี่ยงเฉินค่อยๆหยุดลงและความสงบของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่แม้ว่าจะหยุดเพียงหนึ่งวินาที แต่ก็ยังคงอยู่ในสายตาของ ยินรั่วอวิ๋นและทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยวิกฤต
เซี่ยงเฉินคงไมมีผู้หญิงอื่นจริงๆใช่ไหม?
เป็นครั้งแรกที่ ยินรั่วอวิ๋นดูเหมือนจะลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยและสามารถกินได้อย่างเร่งรีบราวกับว่าเธอเป็นคนขี้อาย
เว่ยโถ้หยีพอใจมาก หันหน้ามองไปที่เซี่ยงเฉิงและพูดว่า: “ถึงเด็กจะไม่อยู่แล้วก็ไม่เป็นไร ชีวิตนี้ต้องมองไปข้างหน้าเสมอ เราอายุยังน้อย ตั้งใจทำงาน ลูกน่ะมีได้อยู่แล้ว แม่ยังรอเลี้ยงลูกให้แกอยู่นะ ”
ตอนนั้นนั้นเว่ยเจ๋อหยิงจึงหยิบกุ้งต้มให้เซี่ยงเฉิน
เซี่ยงโก่ซิวเพิกเฉยโดยสิ้นเชิงราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย เซี่ยงหลินเคยชินกับอารมณ์ของแม่ที่วางทุกอย่างไว้บนใบหน้ามานาน แต่ก้มหน้าอย่างเชื่อฟังเพื่อกินและแกล้งทำเป็นหูหนวกตาม เซี่ยงโก่ซิวไป
ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเซี่ยงเฉินพูดเบา ๆ : “แม่ร่างกายของรู่หยุนเพิ่งจะดีขึ้น แม่อย่าเพิ่งรีบเลย”
ยินรั่วอวิ๋นรู้สึกชื้นใจขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ยินเรื่องนี้ ตราบใดที่เซี่ยงเฉิงยังเต็มใจที่จะสัมผัสเธอ เธอก็มีวิธี เธอไม่สามารถปล่อยให้เธอสูญเสียจิ๋นลี่ยวนไปได้ และในที่สุดก็คงต้องสูญเสียเซี่ยงเฉิงไป? อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะเจอบ้านหลังถัดไปที่ดีกว่าและก่อนที่เธอจะแน่ใจว่าจะก้าวเข้าไปในบ้านจื๋น เธอก็ผูกพันกับเซี่ยงเฉินไปแล้ว!
…
ในตอนกลางคืนเมื่อเซี่ยงเฉินยังคงยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ ยินรั่วอวิ๋นเข้ามาและถือชามซุปไว้ในมือและสายตาของเซี่ยงเฉิงก็ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเธอก้าวเข้ามา
ผมยาวที่กระจัดกระจายอยู่บนไหล่เป็นลอนเล็กน้อยเช่นเดียวกับผมของ ยินเสี้ยวเสี้ยวชุดนอนผ้าไหมแสดงให้เห็นน่องที่เรียวยาวเช่นเดียวกับน่องของ ยินเสี้ยวเสี้ยวยินรั่วอวิ๋นดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ด้วยการแต่งหน้าอ่อนๆ จู่ๆเธอก็ทำให้เซี่ยงเฉิงรู้สึกเหมือนเห็น ยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วก็ถึงกับหยุดหายใจสักแป้ป
ยินรั่วอวิ๋นมองไปที่ท่าทางของเซี่ยงเฉิงด้วยความพึงพอใจ แต่ใบหน้ากลับเขินอาย
เธอรู้ว่าเซี่ยงเฉินเป็นคนที่ไม่สามารถทนต่อการลองใจได้ ไม่งั้นก็คงจะไม่ทรยศต่อยินเสี้ยวเสี้ยวตั้งแต่แรก
“เซี่ยงเฉินอย่าเพิ่งยุ่งกับงานเลย มากินซุปเถอะ” ในขณะที่พูดเบา ๆ ท่าทางของหยินรวู่หยุนก็อ่อนโยนเป็นพิเศษ ดวงตาของเธอไหลเยิ้มด้วยเสน่ห์และท่าทางการโค้งเอวของเธอใหญ่ขึ้นเล็กน้อย พึงพอใจที่ได้ยินเสียงหายใจหนัก ๆ ของเซี่ยงเฉิน แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่พูด “ช่วงนี้คุณดูยุ่งๆเรื่อง” เซี่ยงเหวิน “นะ และร่างกายของคุณก็เริ่มจะแย่… ”
ครั้งหนึ่งเมื่อเขาและเสี่ยวเซียวยังอยู่ในโรงเรียนเธอก็ปรุงซุปให้เขาและส่งให้เขาในวันรถัดไป การปรากฏตัวของเยียนหรานยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขา
แต่ทำไมเขาถึงเสียเธอไปล่ะ?
ในตอนนี้ดูเหมือนเธอจะยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง …
ก่อนที่ ยินรั่วอวิ๋นจะพูดจบเซี่ยงเฉิงก็ยื่นมือออกมาและกด ยินรั่วอวิ๋นไว้ในอ้อมแขนของเขา …
เสี้ยวเสี้ยวของเขา ต้องมีสักวัน เขาต้องทำทุกอย่างแลกกับการให้อภัยและได้อยู่ข้างเธอและเพื่อทั้งหมดนี้ ตอนนี้เขาจะตั้งใจปีนขึ้นไปทีละก้าว ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทเท่าไหร่ก็ตาม!
…
เมื่อเซี่ยงหลินตื่นขึ้นมากลางดึก ข้อมือของเธอกระแทกและมีรอยขีดข่วนทำให้ผิวไม่สม่ำเสมอ
ในตอนนี้ เซี่ยงหลินตกใจมาก หลังจากทนมานาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาแม่ของเธอ ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องหนังสือก็ถูกรบกวนในที่สุด ยินรั่วอวิ๋นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ร่างกายของนักเต้นไม่ควรมีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่แม้แต่ชั่วข้ามคืน แล้วเซี่ยงหลินก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลใกล้เคียง …
ในเวลาเดียวกันในห้องที่เงียบสงบของมู่หยานหรานก็เสียงดังขึ้น
ในความมืดรอยยิ้มที่มุมปากของมู่เหยียนหรันช่างน่ากลัวราวกับว่าเธอกำลังจะดื่มเลือดยังไงอย่างงั้น …
เซี่ยงหลินไม่เคยคิดว่านี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตที่ฝันร้ายของเธอ …
