TW :บทที่ 329 เดินทางขึ้นสู่ฝั่ง
เพื่อซื้อเวลาสิ่งมีชีวิตในท้องทะเลทุกขนาดภายใต้การควบคุมของ ซูนีน่า ว่ายมายีงฐานใต้น้ำและพวกมันพยายามที่จะปิดช่องว่างเพื่อป้องกันน้ําทะลักเข้ามา
แมงกะพรุนฝันร้ายของเราถูกติดตาม! คราวนี้มันเป็นเรือเหาะขนาดใหญ่ของนักรบสวมเกราะ พวกเขาจะทําลายพวกเราทั้งหมด!รีบหลบเข้าไปในแมงกะพรุนฝันร้ายมันจะนําคุณออกไปจากที่นี่!ฉันจะเป็นเหยื่อล่อให้กับเรือเหาะนักรบนี่เอง! ซูนีน่า ตะโกนใส่ หลิวกํา
หลิวกํา และ ฮันกวงมิน ได้นําเจียงจินหยวนที่เพิ่งเกิดใหม่ไปยังโพรงของแมงกะพรุนขนาดเล็ก หลิวกํา ทิ้งให้ เจียงจินหยวน อยู่ เชาเหมิง และ ฮันกวงมิน จากนั้น หลิวกํา และ ยินฮี กับสุนัขหุ่นยนต์ของเธอก็ขึ้นไปยังแมงกะพรุนอีกตัวหนึ่ง
ขณะที่ หลิวกํา เข้าไปในโพรงแมงกะพรุนแสงเลเซอร์อีก 2 3 ลําแสงก็ทะลุผ่านฐานใต้น้ํา การยิงเพียงไม่กี่ครั้งฐานใต้น้ําเกือบเต็มไปด้วยน้ําทั้งหมด อย่างไม่คาดคิดในบรรดาเลเซอร์ที่ยิงเข้ามาโดนแมงกะพรุนที่ หลิวกํา และ ยินฮี อยู่ทําให้มันได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีน้ําไหลเข้ามาในโพรงร่างกาย
ถ้าเราต้องแยกกันเราจะพบกันอีกครั้งในที่ที่เราพบกันครั้งแรก! หลิวกํา พูดกับ ยินฮี ในขณะที่เขาจับมือเธอ
ยินฮี ไม่มีเวลาตอบโต้เมื่อระเบิดมิติถูกยิงมาจากเรือเหาะของนักรบ ระเบิดที่เกิดขึ้นทําให้มีพลังระเบิดอย่างรุนแรงกระแทกแมงกะพรุนหลายตัว แมงกะพรุนที่ ยินฮี และ หลิวกำอยู่นั้นอยู่ใกล้เคียงกับแรงระเบิดทําให้ หลิวกํา ซูนีน่า และสุนัขหุ่นยนต์ทุกกระแทกไปตามคลื่น
แมงกะพรุนที่อยู่ใกล้ๆว่ายน้ําอย่างเร็วที่สุดเพื่อที่จะทวนกระแสน้ําเปิดช่องเพื่อจับ หลิวกำ เข้าไปด้านในจากนั้นมันว่าอย่างเร็วที่สุดเพื่อจะไปที่ฝั่ง ความทุกข์ทรมานจากการโดนทิ้งระเบิดเลเซอร์และระเบิดมิติอย่างต่อเนื่อง หลิวกํา ที่อยู่ในโพรงแมงกระพรุนอยู่ในสภาพวิกฤต
*****
อ่าวกรีนเปา
เซเรนิตี้ไม่ได้เทียบอยู่ที่ท่าเรือ ท่าเรือทั้งหมดอยู่ในภาวะผิดปกติมีเศษขยะกระจุยกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง โครงสร้างบนท่าเรือยุบลงทั้งหมดเกิดจากการทําลายตัวเองของเรือเหาะที่อยู่ในฐานใต้น้ํา ระเบิดทําให้เกิดคลื่นสึนามิที่ทําลายทุกสิ่งทุกอย่างบนฝั่งและเรือทุกลําก็ถูกกลืนเข้าไปในทะเล
อยู่ห่างออกไปจากท่าเรือประมาณหลายกิโลเมตรมีเรือที่คุ้นเคย มันคือเรือเซเรนิตี้ที่ติดอยู่ระหว่างหินขนาดใหญ่ 2 ก้อน แม้แต่เรือลํานั้นจะถูกทําลายหลายแห่ง เทรดมิล และคนอื่นๆยังคงอยู่บนเรือพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะผ่านคนกับนรกมาแต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสาหัส
ก่อนเกิดคลื่นสึนามิพวกเขาทุกคนรู้สึกถึงอาการสั่นสะเทือน สมาชิกคนอื่นๆเห็นคลื่นสูงกว่า 100 เมตรมาจากระยะไกลดังนั้นพวกเขาจึงเตรียมตัวให้พร้อมกับแรงกระแทก พวกเขายึดตัวเองไว้กับลําเรือ นอกจากนี้เรือเหาะเซเรนิตี้ยังเป็นเรือที่ค่อนข้างกลมมันจึงกลิ้งไปกับคลื่นของทะเลได้ดี จนกระทั่งมันติดอยู่ระหว่างก้อนหินขนาดใหญ่มันจึงหยุดลง แต่พวกเขาอยู่ห่างออกจากจุดที่เคยอยู่หลายกิโลเมตร
สมาชิกเหล่านั้นยังคงอยู่ในเรือเหาะเซเรนิตี้ พวกเขาได้รับบาดเจ็บจากคลื่นทะเลแต่พวกเขาค่อนข้างโชคดีที่สามารถรักษาตัวเองได้ทันเวลาจึงไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาถูกรักษาโดยหมอหวง สิ่งเดียวที่พวกเขาทําได้ในตอนนี้คือพยายามกู้อุปกรณ์สื่อสารของเรือ ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถติดต่อกับเรือนจําจากนั้นเขาจะขอความช่วยเหลือและกลับไปยังจุดเดิม
******
หลิวกํา สามารถกลับขึ้นฝั่งได้แต่ไม่ใช่อ่านกรีนเปา มันคือฝั่งที่อยู่ใกล้ทางเหนือของเมืองนินจิง หลังจากที่ หลิวกำ หมดสติเขามีความฝันมากมาย ราวกับว่าเขาเสียเวลาไปหลายปี เมื่อ หลิวกํา ตื่นขึ้นเขารู้สึกถึงความอบ อุ่นของดวงอาทิตย์และแสงแดดที่ทะลุผ่านเข้ามา
นี่เป็นความฝันนั้นหรอ?เขากลับสู่โลกแห่งความจริงหรือว่าตายแล้วกันแน่?
หลิวกํา ลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆและมองเห็น ฮันกวงมิน เชาเหมิง และ เจียงจินหยวน และยังเห็น เหว่ยเหลียง และนักวิทยาศาสตร์คนอื่น ด้วยการรับรู้นี้ หลิวกํา จึงรู้สึกว่าเขายังไม่ตาย
แดดที่ส่องลงมาเป็นของจริง มันรู้สึกร้อนเมื่อผ่านเสื้อผ้าของเขา
พี่ใหญ่หลิว?คุณตื่นแล้ว? ฮันกวงมิน ตะโกนออกมาอย่างมีความสุข
อ่า.. หลิวกํา พยายามที่จะนั่งให้ดีที่สุด หลายส่วนบนร่างกายของเขามีอาการปวด เขาตรวจสอบอย่างระมัดระวังและพบว่าบนร่างกายของเขามีรอยไหม้อย่างรุนแรงและการฉีกขาดแม้ว่าบาดแผลจะใหญ่มากแต่มันก็ เริ่มมีการรักษาตัวเองแล้ว
เป็นครั้งแรกที่เลเซอร์สามารถทะลุผ่าน [Mist Armor]ของ หลิวกํา และเหลือทิ้งไว้แต่บาดแผลที่ถูกไฟไหม้ระเบิดมิติที่สามารถเจาะกระดองของปูยักษ์ได้กระทบกับ [Mist Armor]ของเขา หลิวกํา รู้สึกว่าชีวิตของเขา ราวกับอยู่บนเส้นด้าย นอกเหนือจากแขนขาโลหะของเขาแล้วอวัยวะภายในร่างกายควรได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
น้องฮี หลิวกํา ถาม ฮันกวงมิน
แมงกะพรุนขนาดเล็กได้ส่งคุณมาที่ฝั่ง ผมไม่เห็นรองหัวหน้า หรือ ซูนีน่า…. ฮันกวงมิน รายงาน
ผมหลับไปนานแค่ไหน? หลิวกํา ถาม
3 วัน 3 คืน ฮันกวงมิน ต่อ
เป็นเวลา 3 วันแล้วเธอยังไม่ขึ้นฝั่งมาอีกหรอ? หลิวกํา มองไปที่ทะเลหูฟังของเขาที่ใช้ในการสื่อสารกับ ยินฮี ได้หายไปจากแรงระเบิดทําให้เขาไม่สามารถสื่อสารกับเธอได้ ถึงแม้ว่าจะมีหูฟังแต่มันก็มีผลเพียงไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น
บางทีรองหัวหน้าอาจสามารถขึ้นฝั่งจากจุดอื่น ฮันกวงมิน พยายามปลอบโยน หลิวกํา
สถานที่แห่งนี้คือที่ไหน? ทําไมถึงมีแสงแดด? หลิวกํา ถามในขณะที่มองไปรอบๆเมื่อเขาแยกกับ ยินฮี เขาได้นัดหมายกันไปเจอที่จุดที่พวกเขาพบกันในครั้งแรก นั่นอาจเป็นศูนย์วิจัยทางชีวเคมีของบริษัทซานชิงถ้าเธอปลอดภัยพวกเขาจะได้พบกันอีกครั้ง
แนวชายฝั่งนี้คล้ายคลึงกับแนวชายฝั่งทางใต้ของค่ายริมทะเล ทั้งสองมีหาดทรายขนาดเล็กล้อมรอบด้วยหน้าผาสูงชัน ด้านหลังชายหาดเป็นป่า เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงอุณหภูมิที่นี่ขึ้นสูงถึง 20 องศา ในภาวะปกติภาคเหนือควรจะเย็นกว่าภาคใต้ การมีป่าเป็นหลักฐานว่าสภาพอากาศไม่ตรงกับทฤษฎี
พี่ใหญ่หลิวคุณเห็นรูนั้นบนฟากฟ้าไหม? มันสามารถส่องผ่านชั้นเมฆที่มีรูปทรงกลมแปลกๆและส่องมายังพื้นที่นี้ ดังนั้นในแต่ละวันจะมีแดดในช่วงเวลาหลายชั่วโมง มันเพียงพอให้ป่าแห่งนี้เติบโตตามธรรมชาติ ฮันกวงมิน อธิบายปรากฏการณ์ให้กับ หลิวกํา
ในสถานที่แห่งนี้ก้อนเมฆเปิดช่องทางให้แดดส่องได้อย่างนั้นหรอ? หลิวกํา ขมวดคิ้วเล็กน้อย
