การต่อสู้ดำเนินต่อไป
ซูผิงถูกสิงโตอันเดธกลืนกินและฟื้นคืนชีพครั้งแล้วครั้งเล่า เขาพยายามอย่างดีที่สุดในทุกครั้ง การโจมตีของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเข้าใกล้ขีดจำกัด แม้ว่าจะยังไม่สามารถสร้างบาดแผลใดๆให้กับสิงโตอันเดธได้ แต่เขาก็คุ้นเคยกับการโจมตีอย่างรวดเร็ว
ต่อมาซูผิงก็หยุดการผสานกับอสูรของเขา ปล่อยให้พวกมันเข้าร่วมการต่อสู้เพื่อที่พวกมันจะได้เติบโตเช่นกัน เมื่อการผสานกับอสูรของเขาหายไป การต่อสู้ก็ยิ่งท้าทายสำหรับเขามากขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาค่อยๆ คิดหาวิธีจัดการสิงโตอันเดธและลดผลกระทบจากการระเบิดด้วยโลกใบเล็กของเขา
สิงโตอันเดธดูเหมือนไม่รู้อะไรเลยนอกจากการฆ่า ไม่ว่าซูผิงจะคืนชีพมากี่ครั้ง มันก็ฆ่าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซูผิงและสิงโตอันเดธค่อยๆ เข้าไปยังส่วนลึกของดินแดนต้องห้าม เขาไม่สนใจสิ่งแวดล้อมขณะที่เขาทุ่มเทในการต่อสู้อย่างเต็มที่
นั่นคือจนกระทั่งเสียงคำรามดังขึ้น
ทั้งซูผิงและสิงโตอันเดธหยุด สิงโตที่โหดเหี้ยมและกระหายเลือดดูเหมือนจะถูกตีที่หัว มันสั่นสะท้านด้วยความกลัวและหมอบลง
ซูผิงก็ระมัดระวังเช่นกัน เขารู้สึกว่าทั้งผิวหนังและหัวใจของเขากำลังสั่น ขาของเขาเริ่มสั่นเกินกว่าจะควบคุมได้ ความน่ากลัวที่รุนแรงกว่าวันสิ้นโลกผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาไม่กลัวตาย แต่เขาก็ยังได้รับผลกระทบ
เหมือนกับคนที่กลัวงู พวกเขาจะสั่นสะท้านด้วยความกลัวอย่างไรหากไปอยู่ถ้ำที่เต็มไปด้วยงู ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสวมเกราะเหล็กอยู่ก็ตาม
”นั่นอะไร?”
รูขุมขนของซูผิงบีบรัด เขากลัวยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับราชินีเซียนเมฆฟ้าและชายชราที่อยู่ใต้ต้นไม้ แน่นอนว่ายอดฝีมือทั้งสองได้ปกปิดกลิ่นอายของพวกเขาเพื่อขจัดแรงกดดันบางส่วน
เมื่อเห็นสิงโตที่ดุร้ายตัวสั่นเหมือนแมว ซูผิงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าของเสียงคำรามนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในสภาวะเทพอมตะ
เกาะแต่ละเกาะมีราชาเซียนเพียงองค์เดียวไม่ใช่หรอ?
ซูผิงมองไปยังที่มาของเสียงคำราม สงสัยว่าเขาควรไปดูที่นั่นไหม
แต่ในไม่ช้า เขาก็ส่ายหัวและล้มเลิกความคิดนั้น แม้ว่าเขาจะไปที่นั่นก็ไร้ความหมาย สิ่งมีชีวิตนั้นแข็งแกร่งเกินไป และจะฆ่าเขาทันทีที่เขาเข้าใกล้
ซูผิงอ่อนแอเกินกว่าจะเรียนรู้อะไรจากความตายในรูปแบบนั้น นอกจากนี้สภาวะเทพอมตะยังห่างไกลเกินไปสำหรับเขา มันจะดีกว่าที่จะใช้เวลาในการพัฒนาตัวเอง มากกว่าการสังเกตเพราะอยากรู้อยากเห็น เขามองย้อนกลับไปยังสิงโตที่หมอบอยู่บนพื้น และไม่ลังเลอีกต่อไป เขาเข้าไปและโจมตีมันพร้อมกับโครงกระดูกน้อย
สิงโตอันเดธไม่สนใจซูผิงและยังคงหมอบอยู่บนพื้นขณะโดนซูผิงและอสูรโจมตี เขี้ยวของมันสั่นราวกับระงับความโกรธไว้
ซูผิงไม่ลังเล เขาโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตามเขาพบว่าบาดแผลที่ทำได้ไม่มาก แม้ว่าสิงโตอันเดธจะไม่ได้ป้องกันตัวเองเลยก็ตาม
ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันแทบจะไม่สามารถทำร้ายมันได้ แม้ว่ามันจะยืนอยู่นิ่งไม่ขยับเลยก็ตาม ซูผิงยิ้มเจื่อนๆ
เขาสามารถเลียนแบบพลังต่อสู้ของเจ้าดวงดาวขั้นสูงสุดได้แล้ว แต่สำหรับสภาวะเทพดวงดาวนั้นไม่มีอะไรแน่นอน เจ้าดวงดาวไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับพวกเขาได้มากไปกว่าที่สภาวะชะตากรรมจะทำได้
แผ่นดินสั่นสะเทือนขณะที่ซูผิงโจมตีอย่างต่อเนื่อง จากนั้นนกนับไม่ถ้วนก็ทะยานขึ้นจากส่วนที่ลึกที่สุดของป่า นอกจากนี้ยังมีเสียงกรีดร้องของอสูรร้ายที่ตื่นตระหนกอีกนับไม่ถ้วน เสียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่พวกมันกลับยิ่งห่างไกลจากซูผิงไปเรื่อยๆ
เมื่อเสียงค่อยๆ จางลง สิงโตอันเดธ—ซึ่งอดทนต่อการโจมตีของซูผิงมาเป็นเวลานาน—ในที่สุดก็คำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิงอย่างโกรธจัด
ในไม่ช้าซูผิงก็ล้มลง เขาตื่นเต้นและพุ่งใส่สิงโตหลังจากคืนชีพ
เวลาไหลผ่านไป
สิบวันผ่านไปในพริบตา
ซูผิงไม่ได้ไปไหน เขาต่อสู้กับสิงโตอันเดธตลอดสิบวัน สนามรบของพวกเขาทอดยาวหลายร้อยกิโลเมตรและทำลายสิ่งที่อยู่แวดล้อม
เมื่อเขาไม่ได้ต่อสู้ ซูผิงจะรวบรวมอาหารอสูรหายากสองสามชิ้น ซึ่งทั้งหมดมีอายุมากกว่าหมื่นปี นี่คือดินแดนอันล้ำค่าอย่างแท้จริง ซูผิงมองไปที่สิงโตอันเดธซึ่งเกือบจะเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยสำหรับเขาในตอนนี้ หลังจากต่อสู้กันสิบวัน ระดับของเขายังไม่ดีขึ้น แต่พลังต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากจากประสบการณ์ที่เขาสะสมมา
ซูผิงหยิบกลอุบายมากมายที่จะช่วยให้เขาต่อสู้จนถึงขีดจำกัด ระหว่างการเผชิญหน้าของพวกเขา
การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดคือเขาสามารถฆ่าอสูรเจ้าดวงดาวที่เขาพบเจอได้ พวกมันไม่สามารถทำให้เขาลำบากได้อีกต่อไป
เขาไม่รู้ว่าอสูรร้ายในระดับเจ้าดวงดาวแข็งแกร่งเพียงใด แต่เมื่อรอดชีวิตในอาณาจักรแห่งเซียนมาเป็นเวลานาน พวกมันน่าจะมีคุณสมบัติเป็นอสูรหายากในสหพันธ์ได้อย่างแน่นอน
…
ภายในร้าน—ซูผิงปรากฏตัวขึ้น น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถจับสิงโตอันเดธด้วยแหวนจับอสูรร้ายได้ มิฉะนั้นฉันจะจับมันไปขายในร้าน ถ้ามันสามารถเคลื่อนย้ายออกมาได้
ซูผิงรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นร้านที่คุ้นเคยในร้าน
ฉันว่าร้านใหญ่กว่าเดิมนะ ในไม่ช้าซูผิงก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของร้าน เขาเรียกดูหน้าต่างระบบและพบว่าข้อความ “กำลังเลื่อนขั้น” หายไป มันกลายเป็นร้านค้าระดับ 5
“ขอดูรายการฟังก์ชั่นและข้ออนุญาตใหม่ในร้านค้าของฉันหน่อย” ซูผิงกล่าวกับตัวเอง
”ยินดีด้วย ร้านค้าของคุณได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 ความครอบคลุมของร้านค้าใหญ่ขึ้นสามเท่า ระบบร้านค้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 คุณอาจพบสมบัติของสภาวะเทพดวงดาว
“ตอนนี้คุณสามารถฝึกอสูรสภาวะเจ้าดวงดาวได้แล้ว “เนื่องจากคุณได้พัฒนาอสูรที่มีไหวพริบระดับพิเศษ ตอนนี้อันดับโกลาหลของอัจฉริยะโกลาหลทุกสายพันธุ์หลากจักรวาลได้เปิดให้คุณอย่างเป็นทางการแล้ว!
“อันดับโกลาหลจะอัปเดทใหม่ทุกเดือน คุณจะได้รับผลประโยชน์มหาศาลหากชื่อของคุณปรากฏในการจัดอันดับ”
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นทีละรายการ ในไม่ช้าเขาก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับฟังก์ชันใหม่ทั้งหมดโดยการตรวจสอบเมนูร้านค้า การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคืออันดับโกลาหล
ระบบจะตรวจสอบไหวพริบของเขา เมื่อมีคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว ชื่อของเขาก็จะปรากฏในรายชื่อ หากชื่อของเขาปรากฏอยู่ภายในสิ้นเดือน เขาจะได้รับของขวัญพิเศษจากระบบ!
ระบบพยายามให้ฉันแข่งขันกับอัจฉริยะทั้งหมดในประวัติศาสตร์และทุกจักรวาลหรือไง? ซูผิงตระหนักว่าระบบกำลังทำอะไรอยู่เขามักจะรู้สึกว่าเป้าหมายการฝึกหลักของระบบคือตัวเขาเอง
เนื่องจากร้านค้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 ระบบจึงได้เปิดเผยแผนของมัน
ซูผิงเป็นหนึ่งในคนที่มีความสามารถมากที่สุดในสหพันธ์แล้ว แต่เขาก็ยังถือว่าไม่มีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับอัจฉริยะที่เก่งกาจตลอดประวัติศาสตร์
ท้ายที่สุดมีคนที่น่าอัศจรรย์มากมายได้ถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่จักรวาลกำเนิดมา
อัจฉริยะบางคนมีประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่และไม่สามารถเลียนแบบได้
“เปิดอันดับอัจฉริยะโกลาหล” ซูผิงพูดกับตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้น รายชื่อสีเงินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ด้านบนสุดอยู่ที่ 500 ด้านล่างอยู่ที่ 1000
”เกิดอะไรขึ้น?”
“เนื่องจากเจ้าของร้านไม่มีคุณสมบัติที่จะปรากฏในอันดับโกลาหล คุณจึงสามารถดูได้เฉพาะรายชื่อย่อยเท่านั้นในตอนนี้ โปรดพัฒนาความแข็งแกร่งให้ตัวเองและก้าวให้สูงขึ้นโดยเร็วที่สุด” ระบบกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ
ซูผิงพูดไม่ออก
พลังต่อสู้ในปัจจุบันของเขาไม่เพียงพอที่จะเข้าสู่หนึ่งพันอันดับแรก?
“พันอันดับแรกคืออะไร? อสูร?”
ซูผิงไม่รู้จะพูดอะไร เขาเชื่อว่าเขาสามารถคว้าแชมป์กับทุกคนในอันดับราชาเทพได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นหนึ่งในคนที่เก่งสุดในสหพันธ์ และเขาอยู่แค่ระดับดวงดาวขั้นสูงเท่านั้น เขาเคยคิดว่าตัวเองน่ากลัว ทว่าระบบไม่ได้ถือว่าเขาแข็งแกร่งพอที่จะติดหนึ่งในพันอันดับแรก
อัจฉริยะมากมายได้ถือกำเนิดขึ้น เมื่อนับผู้ที่ตายโดยประมาท อย่างน้อยครึ่งหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะขึ้นสู่สภาวะเทพอมตะหรือสูงกว่านั้นอย่างแน่นอน… กล่าวคือสภาวะเทพอมตะหลายร้อยคนได้ปรากฏตัวขึ้นในประวัติศาสตร์อันยาวนานของเรา ซูผิงกระพริบตา เขารู้สึกขนลุกกับจำนวน เขารู้ด้วยว่าสภาวะเทพอมตะจำนวนมากจะมีความโดดเด่นในภายหลัง ดังนั้นยอดฝีมือสภาวะเทพอมตะจำนวนมากจึงทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์
“นี่ดูเหมือนจะเป็นรายการจัดอันดับของทุกสายพันธุ์ ฉันต้องการดูอันดับของอัจฉริยะมนุษย์เท่านั้น”ซูผิงกล่าวกับตัวเอง
ในไม่ช้ารายการก็เปลี่ยนไป คราวนี้ รายชื่อที่ยอดเยี่ยมและน่าเกรงขามค่อยๆ เปิดเผยต่อหน้าซูผิง
อันดับสูงสุดอยู่ที่อันดับ 100 และอันดับท้ายสุดอยู่ที่อันดับ 500
มันเป็นรายชื่อของมนุษย์!
เหตุผลเดียวที่ซูผิงสามารถเห็นบุคคลที่มีอันดับสูงกว่าได้ก็เพราะเขาเป็นหนึ่งในนั้น
“ชื่อของฉัน…” ซูผิงรีบค้นหาชื่อของเขาเขากระตือรือร้นที่จะหาอันดับของเขา..
ซูผิงถูกสิงโตอันเดธกลืนกินและฟื้นคืนชีพครั้งแล้วครั้งเล่า เขาพยายามอย่างดีที่สุดในทุกครั้ง การโจมตีของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเข้าใกล้ขีดจำกัด แม้ว่าจะยังไม่สามารถสร้างบาดแผลใดๆให้กับสิงโตอันเดธได้ แต่เขาก็คุ้นเคยกับการโจมตีอย่างรวดเร็ว
ต่อมาซูผิงก็หยุดการผสานกับอสูรของเขา ปล่อยให้พวกมันเข้าร่วมการต่อสู้เพื่อที่พวกมันจะได้เติบโตเช่นกัน เมื่อการผสานกับอสูรของเขาหายไป การต่อสู้ก็ยิ่งท้าทายสำหรับเขามากขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาค่อยๆ คิดหาวิธีจัดการสิงโตอันเดธและลดผลกระทบจากการระเบิดด้วยโลกใบเล็กของเขา
สิงโตอันเดธดูเหมือนไม่รู้อะไรเลยนอกจากการฆ่า ไม่ว่าซูผิงจะคืนชีพมากี่ครั้ง มันก็ฆ่าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซูผิงและสิงโตอันเดธค่อยๆ เข้าไปยังส่วนลึกของดินแดนต้องห้าม เขาไม่สนใจสิ่งแวดล้อมขณะที่เขาทุ่มเทในการต่อสู้อย่างเต็มที่
นั่นคือจนกระทั่งเสียงคำรามดังขึ้น
ทั้งซูผิงและสิงโตอันเดธหยุด สิงโตที่โหดเหี้ยมและกระหายเลือดดูเหมือนจะถูกตีที่หัว มันสั่นสะท้านด้วยความกลัวและหมอบลง
ซูผิงก็ระมัดระวังเช่นกัน เขารู้สึกว่าทั้งผิวหนังและหัวใจของเขากำลังสั่น ขาของเขาเริ่มสั่นเกินกว่าจะควบคุมได้ ความน่ากลัวที่รุนแรงกว่าวันสิ้นโลกผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาไม่กลัวตาย แต่เขาก็ยังได้รับผลกระทบ
เหมือนกับคนที่กลัวงู พวกเขาจะสั่นสะท้านด้วยความกลัวอย่างไรหากไปอยู่ถ้ำที่เต็มไปด้วยงู ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสวมเกราะเหล็กอยู่ก็ตาม
”นั่นอะไร?”
รูขุมขนของซูผิงบีบรัด เขากลัวยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับราชินีเซียนเมฆฟ้าและชายชราที่อยู่ใต้ต้นไม้ แน่นอนว่ายอดฝีมือทั้งสองได้ปกปิดกลิ่นอายของพวกเขาเพื่อขจัดแรงกดดันบางส่วน
เมื่อเห็นสิงโตที่ดุร้ายตัวสั่นเหมือนแมว ซูผิงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าของเสียงคำรามนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในสภาวะเทพอมตะ
เกาะแต่ละเกาะมีราชาเซียนเพียงองค์เดียวไม่ใช่หรอ?
ซูผิงมองไปยังที่มาของเสียงคำราม สงสัยว่าเขาควรไปดูที่นั่นไหม
แต่ในไม่ช้า เขาก็ส่ายหัวและล้มเลิกความคิดนั้น แม้ว่าเขาจะไปที่นั่นก็ไร้ความหมาย สิ่งมีชีวิตนั้นแข็งแกร่งเกินไป และจะฆ่าเขาทันทีที่เขาเข้าใกล้
ซูผิงอ่อนแอเกินกว่าจะเรียนรู้อะไรจากความตายในรูปแบบนั้น นอกจากนี้สภาวะเทพอมตะยังห่างไกลเกินไปสำหรับเขา มันจะดีกว่าที่จะใช้เวลาในการพัฒนาตัวเอง มากกว่าการสังเกตเพราะอยากรู้อยากเห็น เขามองย้อนกลับไปยังสิงโตที่หมอบอยู่บนพื้น และไม่ลังเลอีกต่อไป เขาเข้าไปและโจมตีมันพร้อมกับโครงกระดูกน้อย
สิงโตอันเดธไม่สนใจซูผิงและยังคงหมอบอยู่บนพื้นขณะโดนซูผิงและอสูรโจมตี เขี้ยวของมันสั่นราวกับระงับความโกรธไว้
ซูผิงไม่ลังเล เขาโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตามเขาพบว่าบาดแผลที่ทำได้ไม่มาก แม้ว่าสิงโตอันเดธจะไม่ได้ป้องกันตัวเองเลยก็ตาม
ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันแทบจะไม่สามารถทำร้ายมันได้ แม้ว่ามันจะยืนอยู่นิ่งไม่ขยับเลยก็ตาม ซูผิงยิ้มเจื่อนๆ
เขาสามารถเลียนแบบพลังต่อสู้ของเจ้าดวงดาวขั้นสูงสุดได้แล้ว แต่สำหรับสภาวะเทพดวงดาวนั้นไม่มีอะไรแน่นอน เจ้าดวงดาวไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับพวกเขาได้มากไปกว่าที่สภาวะชะตากรรมจะทำได้
แผ่นดินสั่นสะเทือนขณะที่ซูผิงโจมตีอย่างต่อเนื่อง จากนั้นนกนับไม่ถ้วนก็ทะยานขึ้นจากส่วนที่ลึกที่สุดของป่า นอกจากนี้ยังมีเสียงกรีดร้องของอสูรร้ายที่ตื่นตระหนกอีกนับไม่ถ้วน เสียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่พวกมันกลับยิ่งห่างไกลจากซูผิงไปเรื่อยๆ
เมื่อเสียงค่อยๆ จางลง สิงโตอันเดธ—ซึ่งอดทนต่อการโจมตีของซูผิงมาเป็นเวลานาน—ในที่สุดก็คำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิงอย่างโกรธจัด
ในไม่ช้าซูผิงก็ล้มลง เขาตื่นเต้นและพุ่งใส่สิงโตหลังจากคืนชีพ
เวลาไหลผ่านไป
สิบวันผ่านไปในพริบตา
ซูผิงไม่ได้ไปไหน เขาต่อสู้กับสิงโตอันเดธตลอดสิบวัน สนามรบของพวกเขาทอดยาวหลายร้อยกิโลเมตรและทำลายสิ่งที่อยู่แวดล้อม
เมื่อเขาไม่ได้ต่อสู้ ซูผิงจะรวบรวมอาหารอสูรหายากสองสามชิ้น ซึ่งทั้งหมดมีอายุมากกว่าหมื่นปี นี่คือดินแดนอันล้ำค่าอย่างแท้จริง ซูผิงมองไปที่สิงโตอันเดธซึ่งเกือบจะเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยสำหรับเขาในตอนนี้ หลังจากต่อสู้กันสิบวัน ระดับของเขายังไม่ดีขึ้น แต่พลังต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากจากประสบการณ์ที่เขาสะสมมา
ซูผิงหยิบกลอุบายมากมายที่จะช่วยให้เขาต่อสู้จนถึงขีดจำกัด ระหว่างการเผชิญหน้าของพวกเขา
การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดคือเขาสามารถฆ่าอสูรเจ้าดวงดาวที่เขาพบเจอได้ พวกมันไม่สามารถทำให้เขาลำบากได้อีกต่อไป
เขาไม่รู้ว่าอสูรร้ายในระดับเจ้าดวงดาวแข็งแกร่งเพียงใด แต่เมื่อรอดชีวิตในอาณาจักรแห่งเซียนมาเป็นเวลานาน พวกมันน่าจะมีคุณสมบัติเป็นอสูรหายากในสหพันธ์ได้อย่างแน่นอน
…
ภายในร้าน—ซูผิงปรากฏตัวขึ้น น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถจับสิงโตอันเดธด้วยแหวนจับอสูรร้ายได้ มิฉะนั้นฉันจะจับมันไปขายในร้าน ถ้ามันสามารถเคลื่อนย้ายออกมาได้
ซูผิงรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นร้านที่คุ้นเคยในร้าน
ฉันว่าร้านใหญ่กว่าเดิมนะ ในไม่ช้าซูผิงก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของร้าน เขาเรียกดูหน้าต่างระบบและพบว่าข้อความ “กำลังเลื่อนขั้น” หายไป มันกลายเป็นร้านค้าระดับ 5
“ขอดูรายการฟังก์ชั่นและข้ออนุญาตใหม่ในร้านค้าของฉันหน่อย” ซูผิงกล่าวกับตัวเอง
”ยินดีด้วย ร้านค้าของคุณได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 ความครอบคลุมของร้านค้าใหญ่ขึ้นสามเท่า ระบบร้านค้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 คุณอาจพบสมบัติของสภาวะเทพดวงดาว
“ตอนนี้คุณสามารถฝึกอสูรสภาวะเจ้าดวงดาวได้แล้ว “เนื่องจากคุณได้พัฒนาอสูรที่มีไหวพริบระดับพิเศษ ตอนนี้อันดับโกลาหลของอัจฉริยะโกลาหลทุกสายพันธุ์หลากจักรวาลได้เปิดให้คุณอย่างเป็นทางการแล้ว!
“อันดับโกลาหลจะอัปเดทใหม่ทุกเดือน คุณจะได้รับผลประโยชน์มหาศาลหากชื่อของคุณปรากฏในการจัดอันดับ”
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นทีละรายการ ในไม่ช้าเขาก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับฟังก์ชันใหม่ทั้งหมดโดยการตรวจสอบเมนูร้านค้า การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคืออันดับโกลาหล
ระบบจะตรวจสอบไหวพริบของเขา เมื่อมีคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว ชื่อของเขาก็จะปรากฏในรายชื่อ หากชื่อของเขาปรากฏอยู่ภายในสิ้นเดือน เขาจะได้รับของขวัญพิเศษจากระบบ!
ระบบพยายามให้ฉันแข่งขันกับอัจฉริยะทั้งหมดในประวัติศาสตร์และทุกจักรวาลหรือไง? ซูผิงตระหนักว่าระบบกำลังทำอะไรอยู่เขามักจะรู้สึกว่าเป้าหมายการฝึกหลักของระบบคือตัวเขาเอง
เนื่องจากร้านค้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 5 ระบบจึงได้เปิดเผยแผนของมัน
ซูผิงเป็นหนึ่งในคนที่มีความสามารถมากที่สุดในสหพันธ์แล้ว แต่เขาก็ยังถือว่าไม่มีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับอัจฉริยะที่เก่งกาจตลอดประวัติศาสตร์
ท้ายที่สุดมีคนที่น่าอัศจรรย์มากมายได้ถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่จักรวาลกำเนิดมา
อัจฉริยะบางคนมีประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่และไม่สามารถเลียนแบบได้
“เปิดอันดับอัจฉริยะโกลาหล” ซูผิงพูดกับตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้น รายชื่อสีเงินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ด้านบนสุดอยู่ที่ 500 ด้านล่างอยู่ที่ 1000
”เกิดอะไรขึ้น?”
“เนื่องจากเจ้าของร้านไม่มีคุณสมบัติที่จะปรากฏในอันดับโกลาหล คุณจึงสามารถดูได้เฉพาะรายชื่อย่อยเท่านั้นในตอนนี้ โปรดพัฒนาความแข็งแกร่งให้ตัวเองและก้าวให้สูงขึ้นโดยเร็วที่สุด” ระบบกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ
ซูผิงพูดไม่ออก
พลังต่อสู้ในปัจจุบันของเขาไม่เพียงพอที่จะเข้าสู่หนึ่งพันอันดับแรก?
“พันอันดับแรกคืออะไร? อสูร?”
ซูผิงไม่รู้จะพูดอะไร เขาเชื่อว่าเขาสามารถคว้าแชมป์กับทุกคนในอันดับราชาเทพได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นหนึ่งในคนที่เก่งสุดในสหพันธ์ และเขาอยู่แค่ระดับดวงดาวขั้นสูงเท่านั้น เขาเคยคิดว่าตัวเองน่ากลัว ทว่าระบบไม่ได้ถือว่าเขาแข็งแกร่งพอที่จะติดหนึ่งในพันอันดับแรก
อัจฉริยะมากมายได้ถือกำเนิดขึ้น เมื่อนับผู้ที่ตายโดยประมาท อย่างน้อยครึ่งหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะขึ้นสู่สภาวะเทพอมตะหรือสูงกว่านั้นอย่างแน่นอน… กล่าวคือสภาวะเทพอมตะหลายร้อยคนได้ปรากฏตัวขึ้นในประวัติศาสตร์อันยาวนานของเรา ซูผิงกระพริบตา เขารู้สึกขนลุกกับจำนวน เขารู้ด้วยว่าสภาวะเทพอมตะจำนวนมากจะมีความโดดเด่นในภายหลัง ดังนั้นยอดฝีมือสภาวะเทพอมตะจำนวนมากจึงทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์
“นี่ดูเหมือนจะเป็นรายการจัดอันดับของทุกสายพันธุ์ ฉันต้องการดูอันดับของอัจฉริยะมนุษย์เท่านั้น”ซูผิงกล่าวกับตัวเอง
ในไม่ช้ารายการก็เปลี่ยนไป คราวนี้ รายชื่อที่ยอดเยี่ยมและน่าเกรงขามค่อยๆ เปิดเผยต่อหน้าซูผิง
อันดับสูงสุดอยู่ที่อันดับ 100 และอันดับท้ายสุดอยู่ที่อันดับ 500
มันเป็นรายชื่อของมนุษย์!
เหตุผลเดียวที่ซูผิงสามารถเห็นบุคคลที่มีอันดับสูงกว่าได้ก็เพราะเขาเป็นหนึ่งในนั้น
“ชื่อของฉัน…” ซูผิงรีบค้นหาชื่อของเขาเขากระตือรือร้นที่จะหาอันดับของเขา..
