ตอนที่ 323 – ข้าชอบผู้หญิง
ก่อนที่ซีซาร์จะจากไป หลินเซียวยังคงช่วยพี่น้องที่งี่เง่าเหล่านั้นให้ฟื้นตัว
ข่าวดีก็คือ เสี่ยวเทียนฟื้นตัวเร็วมากและเขาก็หายดีในหนึ่งสัปดาห์ แม้ว่าจะมีอาการปวดเข่าที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่เขายังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและต่อสู้
สําหรับเหยาจือ เธอไม่เจ็บแต่ก็ไม่คุ้มที่จะเอ่ยถึง ขอบคุณหลินเซียวและเอเลน่าที่สามารถพาเธอกลับมาได้ เธอจึงอ่อนแอเพียงเล็กน้อย
พริบตาเดียวก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์
ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น หลินเซียวพักที่โรงแรมกับพี่น้องและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกภายนอก!
ด้านวิทยาลัยลอรันปวดหัวกับเรื่องนี้โดยเฉพาะ
ทุกคนคิดว่ามันเป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ วูที่เผาป่าแม้ว่าเขาจะแก่แล้วและเงียบไปพักหนึ่งในฐานะอาจารย์ที่วิทยาลัยลอรัน ทุกคนก็ยังจําวันอันรุ่งโรจน์ของเขาได้ คนเดียวที่ทําได้ก็คือเขา!
ดังนั้นข่าวลือจึงแพร่กระจายไปทั่ว เมื่อวูตื่นขึ้น เขาตระหนักว่าประตูของเขาถูกปิดกั้นโดยผู้คน เช่นเดียวกับผู้คุมที่รับผิดชอบในเหตุการณ์ ซึ่งกําลังเตรียมพร้อมที่จะสอบปากคําชายชราคน
วูไม่สามารถป้องกันตัวเองและรู้สึกแย่…
ในฐานะผู้ที่เคยครองตําแหน่งสูงสุด ใครจะไม่อยากแข็งแกร่งที่สุด? หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะเป็นคนที่ร่ายเวทมนตร์ระดับแปดนั้น แต่นั่นไม่ใช่ความจริง
เนื่องจากความชราภาพและอาการบาดเจ็บ แทบไม่ใกล้เคียงกับช่วงรุ่งโรจน์เขาเลย ไม่ว่าจะเป็นสภาพจิตใจหรือพลังเวทย์มนตร์ แม้ว่าเขาจะพัฒนาโครงสร้าง แต่ไม่สามารถใช้มันเองได้ก็น่าอายเกินไป
แต่เขาช่วยไม่ได้ เนื่องจากเขามีส่วนเกี่ยวข้อง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องมีส่วนร่วมในการสืบสวนและพยายามหาผู้กระทําผิดที่แท้จริงเพื่อล้างชื่อของเขา
ต่อมาในวันนั้น หลังจากที่เขาตรวจสอบที่เกิดเหตุกับผู้คุมเสร็จแล้ว เขาสังเกตเห็นบางอย่างที่น่าตกใจ
ไม่มีใครมีความคิดใดๆ แต่เขาสังเกตเห็นร่องรอย…
เขาแน่ใจว่าร่ายเวทย์นั้นคือมังกรแห่งการล่มสลาย แต่สิ่งสําคัญคือภายในพลังเวทย์ที่เหลือ เขาพบว่าวิธีการร่ายนั้นแปลก คล้ายกับโครงสร้างที่เขาพัฒนาขึ้น
เกิดอะไรขึ้น? มีคนเรียนรู้มันหรือไม่?
เมื่อวคิดอย่างนั้น เขาก็ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น!
มันคือใคร?
เพราะเขาไม่สามารถนําทฤษฎีของเขาไปปฏิบัติได้ มันจึงไม่สามารถเผยแพร่ได้ และมีเพียงวิทยาลัยลอรันเท่านั้นที่มีหนังสือฉบับสมบูรณ์ ถ้าใครอยากเรียนก็ต้องอ่านหนังสือแล้วฝึก
มีคนขโมยหนังสือหรือไม่?
หลังจากพบเบาะแสได้ในที่สุด วูก็รีบไปที่ห้องสมุดวิทยาลัย และเข้าไปในพื้นที่หนังสือโบราณพร้อมกับผู้ดูแล และในที่สุดก็พบหนังสือหนาๆที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น
แต่วรู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่เขาพบ
หนังสือเล่มนั้นไม่ได้ถูกขโมยและถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นบางๆ นั่งอยู่บนหิ้งอย่างเงียบๆ ซึ่งหมายความว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ได้แตะต้องเป็นเวลานาน
เกิดอะไรขึ้น? วูเดาผิดหรือเปล่า?
หลังจากการซักถามบางอย่าง วูพบว่าครั้งสุดท้ายที่หนังสือถูกยืมคือเมื่อครึ่งปีที่แล้วและไม่มีใครอ่านเลยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เดี๋ยวนะ… ครึ่งปีที่แล้ว?
ใครเป็นคนสุดท้ายที่อ่านมัน?
มันกลับกลายเป็นว่าปีศาจตัวน้อยของเขาเอง หลินเซียวที่แอบยืมหนังสือเมื่อครึ่งปีที่แล้ว
คงไม่ใช่เขาใช่ไหม
วูคิดไม่ออก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเด็กคนนั้นชอบเวทมนตร์ โดยเฉพาะทฤษฎีเวทมนตร์ และมักจะอยู่ที่ห้องสมุดคนเดียวทั้งวัน ถ้าคุณบอกเขาว่าเขาจะสามารถเรียนรู้การรื้อโครงสร้างและรายได้สําเร็จ เวทย์มนตร์ระดับแปด นั่นคงเป็นแค่จินตนาการ!
นับตั้งแต่การสอบสวนเข้าสู่ภาวะชะงักงัน ในที่สุดวิทยาลัยลอรันก็ต้องรับประกันว่าวูนั้นบริสุทธิ์ จากนั้นทุกคนก็มองหานักเวทลึกลับคนนั้นต่อไป
ดังที่กล่าวไว้ วูไม่ได้ลาออกและยังคงแอบสืบสวนที่อยู่ของหลินเซียวในวันนั้น
เขาได้รับคําตอบและพบว่าหลินเซียวไม่อยู่บ้านจริงๆ เขาออกจากเมืองกับเหยาจือในเช้าวันนั้น!
ใครคือเหยาจือ? เธอเป็นผู้ครอบครองสายเลือดพ่อมด! หลินเซียวออกจากเมืองไปโดยบังเอิญในวันนั้นกับเหยาจือ และตามคําบอกของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พวกเขาทั้งสองมุ่งหน้าไปยังทิศทางของปาที่ถูกทําลาย
มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญง่ายๆ?
เป็นไปไม่ได้! จะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไรในทุกๆครั้ง มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นมากมาย ที่เกี่ยวข้องกับหลินเซียวและเขาสามารถแก้ต่างได้ทุกครั้ง แต่จะไม่ตกหลุมมันอีกต่อไป!
วูวางแผนที่จะซักถามหลินเซียวที่บ้านของเขา แต่เขาไม่อยู่ที่นั่นวูทราบจากสถาบันการศึกษา ว่าเขาพักเรียนแล้วเพราะเขารับภารกิจระดับ S และออกจากอาณาจักร
ไอ้เด็กเหลือขอคนนั้นอยากจะวิ่งทันทีหลังจากขึ้นโชว์?
รูโกรธที่หาเขาไม่พบ และในขณะเดียวกัน นักบุญหญิงสโนว์ก็ก้าวขึ้นไปในเวลาที่เหมาะสมและบอกกับทุกคนว่านี่เป็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์ ซึ่งเป็นข่าวประเสริฐของเทพธิดา และบอกทุกคนไม่ต้องกังวล
เมื่อคริสตจักรรับผิดชอบ ผู้คุมของอาณาจักรก็ไม่สนใจที่จะสอบสวนอีกต่อไป และประชาชนก็ค่อยๆ ยอมรับคําอธิบายนั้น แม้ว่าบางคนจะยังสงสัยอยู่ แต่พวกเขาก็ค่อยๆหายไป เนื่องจากไม่มีโอกาสสอบสวนแม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม เขาทําได้เพียงอดทนรอให้ไอ้เด็กเวรนั่นกลับมาสอบสวนเขา!
ดังนั้น ผ้าม่านจึงค่อยๆปิดในเหตุการณ์ ชานเมืองยังคงเป็นดินที่ไหม้เกรียม แต่หญ้าก็ค่อยๆแตกหน่อและอาจจะกลับมาในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
ในทางกลับกัน เด็กหญิงตัวน้อยน่ารักคนนั้นซ่อนตัวอยู่ในความมืดและรู้สึกพอใจกับตัวเองอย่างมากในขณะที่เธอสนุกกับความโง่เขลาของสาธารณชนที่โง่เขลาขณะที่พวกเขาถูกเธอนําเป็นวงกลม
“หึ พวกโง่เขลา คิดว่าเทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่จริงหรือ? เห็นได้ชัดว่าเวทมนตร์อันทรงพลังนั้นเป็นพี่ชายของข้า! จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากเขา”
อาสนวิหาร
สโนว์กําลังนอนอยู่บนเตียงและพิงกับเอโลน่า ขณะที่พึมพํากับตัวเองอย่างร่าเริง
แม้ว่าเธอจะไม่สอบสวน แต่เธอก็รู้ว่าเกิดจากหลินเซียว ดังนั้นเธอจึงรีบช่วยระงับความโกลาหล
พี่ชายของเธอคงมีปัญหา ดังนั้นเธอจะช่วยเขาดูแลมันโดยธรรมชาติ สิ่งเดียวคือเธอมีงานยุ่งมากเมื่อเร็วๆนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลาพบเขา และอาจจะไม่ใช่ในเร็วๆนี้
นั่นเป็นเพราะเธอต้องเดินทางไปยังอาณาจักรก็อตแธมเพื่อทําความสะอาดหลังจากฮีโร่งี่เง่า คนนั้น
“ขอโทษนะ… นักบุญหญิงสโนว์อยู่ที่นั่นหรือเปล่า” เสียงผู้หญิงที่โตเต็มที่มาจากนอกประตู
“เอ่อ…เจ้าคือใคร?”
“ข้าเป็นบิชอปจากเมืองเชอริล จัสมิน”
“อา! ใช่ บิชอป. เจ้ามาแล้วสินะ นักบุญหญิงสโนว์รอมาระยะหนึ่งแล้ว เธออยู่ข้างใน โปรดเข้าไปข้างใน
“ห้องนี้เหรอ? ขอบคุณ…. สโนว์? เจ้าอยู่ที่นั่นไหม ข้าจะเข้าไปแล้วนะ!”
เห็นได้ชัดว่าเสียงข้างนอกนั้นค่อนข้างใจร้อนและมีความยินดีเล็กน้อย หลังจากเคาะประตูแล้ว ประตูก็ถูกผลักเปิดออกทันทีก่อนที่จะรอคําตอบ
“สโนว์ ข้า! … เอ๋?”
เมื่อจัสมินเห็นฉากตรงหน้า รอยยิ้มของเธอก็แข็งที่อ เธอจ้องไปที่เด็กหญิงสองคนที่นอนอยู่บนเตียงและหน้าแดง
จัสมินมองไปรอบๆ อย่างประหม่าราวกับขโมย และรีบบิดประตู! เธอไม่ต้องการให้ผู้คนภายนอกเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วจึงเอนตัวพิงประตูและมองดูพวกเขาอย่างเชื่องช้า
“พี่สาวจัสมินเหรอ? ท่านมาแล้ว… เอ่อ ทําไมท่านไม่พูดล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”
“ทะ-ทําไมเจ้าถึงถามคําถามอย่างรู้เท่าทัน สโนว์ จะ-เจ้าทําอะไรกับเธอ!?”
“ข้าไม่ทําอะไรเธอหรอก”
สโนว์ตอบขณะกอดร่างกายอันอ่อนนุ่มของเอโลน่า เธอโน้มตัวไปข้างหน้าและดมเธอและเอาแก้มของเธอมาแตะหน้าอกของเอโลน่าและยิ้มอย่างพึงพอใจ
“อืม.. เจ้าเป็นผู้หญิงทั้งคู่ ทําไมถึงทําอะไรแบบนี้? ม-มันน่าละอายเกินไป!”
“ข้าชอบทําสิ่งนี้เพราะเราสองคนเป็นผู้หญิง ฮิฮิ ยังไงซะ ในเมื่อเอโลน่าเป็นคนใช้ของข้า ข้าจะทําอะไรก็ได้ที่ข้าชอบกับเธอ”
“ไม่ นายท่าน ได้โปรดหยุด… ตรงนั้นละเอียดอ่อน ถ้าท่านยังทําอย่างนั้น อํา!”
เอโลน่าอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเมื่อสโนว์เริ่มการโจมตีที่ดุเดือดครั้งใหม่
รูปลักษณ์นั้นทําให้จัสมินรู้สึกเขินอายมากขึ้นไปอีก
จัสมินรู้สึกว่าสโนว์ไม่มีความสัมพันธ์ปกติกับเอโลน่า เธอเก็บเธอไว้แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอเป็นปีศาจและดูแลเธอด้วยความรู้สึกที่มากกว่าความสัมพันธ์ของเจ้านายผู้รับใช้ทั่วไป
“สโนว์ จะ-เจ้าไม่ชอบผู้หญิงใช่ไหม?”
เป็นไปได้ไหมว่ารสนิยมทางเพศของเธอไม่ปกติ?
“ใช่แล้ว แปลกมั้ย? สาวๆ หุ่นดี หุ่นเป๊ะ ใครจะไม่ชอบล่ะ” สโนว์ตอบอย่างกล้าหาญโดยลืมไปว่าตัวเธอเองก็ยังเป็นเด็กผู้หญิง แต่ก็ไม่มีอะไรน่าอวด
บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทําไมเธอถึงชอบเล่นเอโลน่า มนุษย์มักจะมีทัศนคติเกี่ยวกับความรักและความเกลียดชังต่อสิ่งที่พวกเขาไม่มีในตัวเอง
“เอ่อ… อย่างนั้นเหรอ”
“ฮิฮิ ข้าแค่ล้อเล่น ข้าเรียกท่านที่นี้โดยเฉพาะเพราะข้าอยากจะบอกท่านบางอย่าง”
“มันคืออะไร…”
“เรื่องสนุก!”
