ตอนที่ 331 – ผู้หญิงที่อ่อนแอสามารถทําสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
“”เรา” อีกแล้วเหรอ…”
แม้ว่า เชนไตหยินจะไม่เข้าใจสิ่งที่เอเลน่าพูด แต่เธอก็สามารถอ่านความเย่อหยิ่งที่กัดกินจากน้ำเสียงของเธอได้
เชนไตหยินรู้สึกเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและไร้ความสามารถในสายตาของเอเลน่า ไม่ว่าเธอจะเก่งดาบแค่ไหน สถานะของเธอจะสูงส่งแค่ไหน แต่เธอก็ยังต้องการใครสักคนที่พึ่งพา โหยหาผู้ชายที่พึ่งพาได้เพื่อปกป้องเธอ ดูแลเธอ และสนับสนุนเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและต้องการพึ่งพาผู้ชายหรือเปล่า?
จริงๆ…
ถ้าไม่ใช่เพราะเอเลน่าพูดถึง เชนไตหยินไม่เคยแม้แต่จะคิดเรื่องนี้
เธอเป็นเจ้าหญิง นักฆ่าเลือดเย็น มีผู้ชายมากมายไล่ตามเธอ และมีวิญญาณอีกนับไม่ถ้วนที่จากไปด้วยดาบของเธอ แล้วเธอจะอ่อนแอได้อย่างไร?
“ข้าเหนื่อยแล้ว ราตรีสวัสดิ์”
เอเลน่าเพิกเฉยต่อเชนไตหยินและหันหลังกลับทันที เพื่อกลับไปนอน
เชนไตหยินหัวเราะเยาะตัวเองขณะที่เธอเฝ้าดูเอเลน่าจากไป
เมื่อเทียบกับเอเลน่าแล้ว เธอค่อนข้างอ่อนแอ เนื่องจากเอเลน่าไม่ใช่มนุษย์เลย
ความหยิ่งทะนง ความโดดเดี่ยว การดูถูกทุกสิ่ง แม้ว่าเอเลน่าจะสวมชุดสาวใช้ที่ต่ำต้อย แต่เธอก็เย่อหยิ่งจนทนไม่ได้ ในการเปรียบเทียบ การกระทําของเธออ่อนแอกว่าจริง ๆ และถูกเอเลน่าเกลียดชังโดยธรรมชาติ
แต่เกิดอะไรขึ้นกับการเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ?
มีอะไรผิดปกติกับการอยากได้ผู้ชายที่ไว้ใจได้?
ข้าอยากใช้ชีวิตที่เหลือของข้ากับคนที่ข้าชอบ ข้าต้องการมีชีวิตที่สงบสุข ทําไมข้าถึงต้องถูกดูหมิ่นเรื่องนี้?
เอเลน่าหยิ่งเกินไป เธอมาเร็วกว่าเธอนิดหน่อย มีค่าอะไร? ในฐานะผู้หญิง เอเลน่ายังดีไม่พอ!
เธอเป็นคนอ่อนไหว ไม่เข้าใจผู้ชาย และพูดจาเย็นชาอยู่เสมอ หน้าอกจะใหญ่แค่ไหน จะสวยขนาดไหน จะมีประโยชน์อะไร?
ดูสิว่าหลินเซียวและเอเลน่าอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขายังคลุมเครืออยู่ไม่ใช่หรือ? ถ้าเป็น เชนไตหยินเธอคงกินเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่บริสุทธิ์อย่างหลินเซียวแล้ว เธอจะออกจากห้องไหนเพื่อให้อีตัวเข้ามาเหรอ?
“ช่างเถอะ สาวใช้ที่หยิ่งทะนง วันหนึ่งข้าจะแสดงให้คุณเห็นว่าแม้แต่ผู้หญิงที่อ่อนแอก็สามารถทําเรื่องใหญ่ได้!”
เชนไตหยินกําหมัดและแข่งขันกับเธอ
มันเป็นเพียงเพราะการหมั้น นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่สามารถออกตัวอย่างเต็มที่และทําตามขั้นตอนอย่างเป็นทางการกับหลินเซียว มิฉะนั้น พรหมจารีของหลินเซียวจะล้มลงด้วยเท้าของเธอด้วยการทดลองเพียงเล็กน้อยและกลายเป็นผู้เชื่อฟังของเธอ ***
หากเป็นกรณีนี้ เอเลน่าจะยังแสดงท่าทางเย่อหยิ่งเช่นนั้นได้อย่างไร เธอคงจะร้องไห้ที่ไหนสักแห่ง!
แน่นอน ไม่มีทางที่เอเลน่าจะรู้เกี่ยวกับความคิดที่ซับซ้อนของเชนไตหยิน และถ้าหลินเซียวถูกพาตัวไปจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเอเลน่าจะร้องไห้ที่ไหนสักแห่งหรือไม่
ดังนั้น ค่ำคืนอันเงียบสงบจึงผ่านไปเช่นนั้น และพวกเขาก็เดินทางต่อไปในวันรุ่งขึ้น
หลังจากนั้น ทุกครั้งที่ เชนไตหยินและเอเลน่ามองหน้ากัน สายตาของพวกเขาแตกต่างกัน ยังมีความหึงหวงอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนพวกเขาจะเข้ากันได้มากกว่า และทั้งห้าคนก็ค่อยๆ ย้ายไปที่จุดต่อไป
ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงป้ายสุดท้ายก่อนจะออกจากอาณาจักรลอมบาร์ด และในขณะเดียวกันก็เป็นจุดแรกที่มุ่งสู่อาณาจักรก็อตแธม
ไนท์ทาวน์
เมื่อรถม้าของพวกเขาเข้าไปในเมือง มันเพิ่งผ่านมื้อเที่ยงไป ความร้อนอบอ้าวทําให้คนง่วงนอน มีเพียงเสียงกีบม้าอันนุ่มนวลบนถนนที่มีผู้คนพลุกพล่าน ไกลออกไปคือหุบเขาคร่ำครวญ หุบเขาสูงตระหง่านถูกปกคลุมด้วยหมอกบาง ๆ และสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล
วันนี้ห้าคนจะพักผ่อนที่นี่สองสามวันแล้วแล้วออกจากหุบเขาในอีกหนึ่งวัน
การเดินทางเริ่มต้นอย่างแท้จริงเมื่อพวกเขาออกจากไนท์ทาวน์ ก่อนหน้านั้น หลินเซียววางแผนที่จะอยู่สองสามวันเพื่อพักผ่อนและซื้อเสบียงเตือในกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทาง
แน่นอนว่าไม่เหมือนกับความเกียจคร้านของเขา เสี่ยวเทียนขอให้พวกเขาจากไปทันทีหลังจากพักผ่อนหนึ่งวัน พวกเขากําลังดําเนินไปอย่างช้าๆ และตามหลังผู้ตรวจสอบคนอื่นๆ มานาน
หลินเซียวปฏิเสธอย่างเข้มงวด
อันที่จริง เสี่ยวเทียนไม่ผิด เป็นจุดที่ต้องผ่านเพื่อออกจากอาณาจักร ผู้ตรวจสอบทั้งหมดจากอาณาจักรลอมบาร์ดจะต้องผ่าน เมื่อหลายวันก่อนบนถนน หลินเซียวสังเกตเห็นรถม้าหลายคันเหมือนพวกเขาและจบลงด้วยการเดินผ่านพวกเขาไป จนกระทั่งพวกเขาถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
ออกช้าและเคลื่อนไหวช้า กลุ่มของหลินเวียวเป็นทีมสุดท้ายแล้ว
มาพูดถึงซีซาร์กัน ซีซาร์และโรซี่จากไปหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าพวกเขาและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ไม่ลากเหมือนหลินเสี่ยว เขามีปัญหามากมาย เช่น หิวและอยากกิน หรือกลัวที่จะพบกับโจรและอยากเดินทางไกล และเขาก็ทําให้เอเลน่าและเสี่ยวเทียนโกรธจัด
เสียวเทียนกลัวที่จะเรียกเขาแต่เอเลน่าไม่สนใจ และหลินเซียวก็มีส่วนในการโจมตีทางจิตมากมาย!
แม้จะประสบความสําเร็จเพียงเล็กน้อย
“เอเลน่า เสี่ยวเทียน ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าที่ต้องการต่อสู้เพื่อมนุษยชาติทั้งหมด แต่อย่าลืมว่าร่างกายของเจ้าคือทุนของเจ้า หากเจ้าไม่ดูแลตัวเองให้ดี เจ้าจะไปดูแลของคนอื่นได้อย่างไร?”
“…”
“…”
คนในรถม้าพูดไม่ออก
เอเลน่าเกือบลืมไปแล้วว่าผู้ชายคนนี้มีดีอะไร เมื่อพวกเขาอยู่ในทีมกับซีซาร์ เขามักจะคิดอย่างมีวิจารณญาณเพื่อนําพาทั้งทีมในแบบของเขา เมื่อซีซาร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เชนไตหยินก็เชื่อฟังเขาทั้งหมด และเหยาจื่อก็เชื่อใจเขา เหลือเพียงเอเลน่าและเสี่ยวเทียน ดังนั้นพวกเขาจึงทําได้เพียงปฏิบัติตามเขาอย่างเชื่อฟัง
ดังนั้นพวกเขาจึงพร้อมที่จะหาที่พัก
“ข้าได้ยินมาว่าสํานักงานพันธมิตรจัดหาที่พัก ไปดูกันเถอะ!”
“เฮ้ย ไอ้คนขี้เหนียว ไม่ยอมจ่ายโรงเตี้ยม แถมยังอยากไปเป็นปลิงสํานักพันธมิตรด้วยซ้ำ…” สาวใช้บ่นเบาๆ
ในฐานะที่เป็นคนที่คุ้นเคยกับเขามากที่สุด เอเลน่ามองผ่านเขาอย่างรวดเร็ว
“หืม? เอเลน่า เจ้าพูดว่าอะไรนะ? ข้าไม่ได้ยิน… เจ้าเพิ่งบอกว่าเจ้าไม่ต้องการนอนในห้องคืนนี้และเจ้าต้องการที่จะนอนคนเดียวบนถนน?
“มะ-ไม่ เจ้าฟังผิด”
เอเลน่าไม่อยากนอนข้างถนน ดังนั้นเธอจึงทําได้เพียงก้าวถอยหลัง
“หืม? อะไร? เอเลน่า ข้ายังไม่ได้ยินเลยนะ เจ้าบอกว่าอยากนอนกับข้าบนเตียงเดียวกันเหรอ? ฮิฮิ โอเค ช่างเป็นสาวใช้ที่ดี ในเมื่อเจ้าชอบเจ้านายของเจ้ามาก ข้าจะตกลงตามนั้น คืนนี้ข้าสั่งให้เจ้านอนเปลือบกับข้า!”
“ฮะ? ม-มีอะไรผิดปกติกับหูของเจ้า? ข้าไม่เคยพูดแบบนั้น!”
“ไม่ เจ้าพูดถูก ข้าได้ยินแล้ว!”
“ลามก ข้าไม่!”
“อย่าอายเลยเอเลน่า เจ้าพูดแล้ว!”
“ไม่”
“ใช่! ข้าเป็นเจ้านายของเจ้า ดังนั้นคําพูดของข้ามีค่ามากกว่านั้น ยังไงข้าก็ได้ยิน”
“เฮ้ อย่างนั้นเหรอ? ทําไมข้าไม่เคยได้ยินมันเลย?” ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยน
“พี่หยิน?”
ขณะที่พวกเขากําลังโต้เถียงกันอยู่ ดาบก็ผ่าลงมาระหว่างคนทั้งสองที่กําลังหน้าแดง
เซนไตหยินใช้ดาบที่สวยงามของเธอเพื่อหยุดการล่วงละเมิดของหลินเซียว ขณะที่เดินไปหาเอเลน่า และดึงแขนของเธอเพื่อปกป้องเธอ
“หลินเซียว เจ้าหยุดรังแกสาวใช้ของเจ้า คืนนี้เธอจะไม่นอนกับเจ้า เธอจะนอนกับข้า!”
“ฮะ?”
“ฮะ?”
หลินเซียวและเอเลน่าต่างก็จ้องที่เซนไตหยิน
“ทําไมเจ้าถึงมองข้าแบบนั้น? เราเป็นผู้หญิงนะ นอนด้วยกันก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“เอ่อ ข้าว่า แต่….”
“แต่อะไร?” เมื่อเห็นว่าหลินเซียวยังคงต้องการพูดอะไร เชนไตหยินก็เอาศักดิ์ศรีของเธอออกมาในฐานะพี่สาวและตําหนิเขาว่า “หลินเซียว เรากําลังอยู่ในภารกิจตอนนี้ ไม่ได้เล่นที่บ้าน ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะแกล้งสาวใช้ที่บ้านหรือเปล่า แต่ตอนนี้เราอยู่ข้างนอกแล้ว ดูแลตัวเองด้วย! ไม่งั้นข้าจะโกรธ!”
“พี่หยิน? เอ่อ…”
เนื่องจากเธอบอกว่างั้น หลินเซียวทําได้เพียงวางมันลง
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยบังคับเอเลน่าให้อยู่ห้องกับเขาเลย เขาแค่ล้อเลียนเธอ แต่เมื่อเขาเห็นว่าเอเลน่ามีผู้ช่วยและได้รับการปกป้องจากเชนไตหยิน เขารู้สึกผิด
สองคนนั้นไม่ได้สบตากันไม่ใช่หรือ? จู่ๆ พวกเขสนิทกันขนาดนี้เมื่อไหร่?
ด้านหนึ่งทั้งสามกําลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด อีกด้านหนึ่ง เหยาจือและเสี่ยวเทียนมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้และแสร้งทําเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
ไม่นาน รถก็มาถึงใจกลางเมืองและหยุดใกล้สํานักงานพันธมิตร หลินเซียวเรียกทุกคนออกไปและเตรียมหาห้องว่าง
หลังจากที่เขาลงจากรถม้า เขาสังเกตเห็นบางอย่างไม่ถูกต้อง
“หลินเซียว”
“อืม”
ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น เรดาร์เวทมนตร์ของเอเลน่ายังสังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลกประหลาดอีกด้วย ทั้งสองสบตากันและยกระดับความระมัดระวังขณะที่พวกเขาก้าวเข้าไปในสํานักงานอย่างช้าๆ
ศัตรู? ไม่ มีศัตรูที่แข็งแกร่งไม่มากนัก ตรงกันข้าม มี “สหาย” มากมาย
มีรถม้าหลายคันจอดอยู่ใกล้สํานักงาน ภายในก็เต็มไปด้วยผู้คน หลินเซียวไม่สามารถหาผู้จัดการได้หลังจากเข้ามา และห้องก็เต็มไปด้วยผู้คนที่พร้อมจะต่อสู้
มันไม่ถูกต้อง ตามที่เซนไตหยินบอก ไนท์ทาวน์ไม่ได้เป็นสถานที่เฟื่องฟูแม้ว่ามันจะเป็นทางผ่านที่จําเป็นก็ไม่ควรมีคนจํานวนมาก
เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น?
