ตอนที่ 358 – บาดแผลที่รักษาไม่หาย
ป้าของเธอพูดได้ตามปกติ แต่เอเลน่าตระหนักว่าลมหายใจของเธอเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ จนเธอไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาขึ้น
“ก-เกิดอะไรขึ้น? มนต์ดำถูกกำจัดไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมสิ่งนี้ถึงยังเกิดขึ้น ป้า? ป้า?” เอเลน่ากลัวว่านั่นเป็นการงีบหลับที่เธอไม่มีวันตื่น ดังนั้นเธอจึงเรียกหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หยุดตะโกน…”
อเดลยิ้มอย่างขมขื่นและยกนิ้วได้เพียงไม่กี่นิ้ว เอเลน่ารีบคว้ามือของเธอไว้และกดลงบนใบหน้าของเธอ ยึดติดกับความอบอุ่นร่างกายที่เหลืออยู่ของป้าของเธอ
แม้ว่าอเดลจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมนต์ดำ แต่เธอรู้จักร่างกายของตัวเอง
แม้ว่าสองคนนี้จะช่วยเธอกำจัดมนต์ดำ เธอก็ได้รับบาดเจ็บมากเกินไปแล้ว
“เอเลน่า ฟังป้าของเธอนะ อย่าไปที่อาณาจักรก็อตแธม…. เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี”
โชคร้ายที่เอเลน่าไม่เคยชอบฟังคนอื่นเลย เพราะป้าของเธอบอกว่า มันหมายความว่าเรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับการกบฏด้วยซ้ำ ถ้าเอเลน่าไม่ตรวจสอบเรื่องนี้ เธอจะเผชิญหน้ากับเผ่าของเธอที่อดทนมากขนาดนี้ได้อย่างไร?
สมาคมตรัสรู้ทำไปเพื่ออะไร และใครคืออัครสาวก?
เขากล้าดียังไงที่ทำให้เธอป้าสุดที่รักของเธอต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ เอเลน่าไม่ให้อภัยเขาง่ายๆ หรอก เธอต้องฉีกเขาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
“เกิดอะไรขึ้นในอาณาจักรก็อตแธม? บอกเราอย่างชัดเจน!”
“อย่าถาม และอย่าไป…”
ขณะที่อเดลพูด เธอก็ไอออกมาทันที เอเลน่ามองลงไปและเห็นรอยเปื้อนเลือดที่สดชื่นและหวาดกลัวอย่างโง่เขลา
“แต่ป้า ข้า ข้า…”
“แค่ใช้ชีวิตของเจ้ากับเจ้านายของเจ้า… เอเลน่า ไม่ต้องกังวลกับเรื่องปีศาจ… จำไว้. เจ้าไม่ใช่ราชาปีศาจ… ตอนนี้คุณเป็นแค่สาวใช้…”
” ป้า!?”
“ฮิฮิ เจ้าต้องแนะนำหลินเซียวให้ข้ารู้จักอย่างเป็นทางการถ้าเรามีโอกาส. ข้าก็ยัง สนใจมาก… ”
อเดลยิ้มอีกครั้งและใช้นิ้วเช็ดน้ำตาของเอเลน่าเบาๆ
กรณีที่น้ำตากระทบนิ้วของเธอ แขนของเธอก็ตกลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ป้า! ป้า!”
ไม่ว่าเธอจะกรีดร้องหรืออ้อนวอนเท่าไหร่ มันก็ไร้ประโยชน์
เอเลน่ากอดป้าของเธอในขณะที่สะอื้นไห้
ในที่สุดเธอก็ได้พบกับเผ่าหนึ่งของเธอและทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยเธอจากมนต์ดำ แต่มันก็ยังลงเอยเช่นนี้ เอเลน่าจะยอมรับได้อย่างไร?
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ความสิ้นหวัง แต่ก่อนอื่นให้ความหวังแล้วบดขยี้ความหวังนั้นให้แหลกสลายต่อหน้าคุณ
“มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
แค่มนต์ดำสามารถฆ่าป้าของเธอได้อย่างไร?
เอเลน่ารับความจริงแบบนั้นไม่ได้!
แมวดำตาแดงต้านทานเวทย์มนตร์อย่างมาก ดังนั้นแม้ว่าเธอจะได้รับอิทธิพลจากมนต์ดำ ก็ไม่ควรจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แล้วป้าของเธอจะตายแบบนั้นได้ยังไง?
เอเลน่าเกือบจะหมดสติไปเมื่อต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่คราวนี้เธอนึกถึงหลินเซียว ไอ้โรคจิตนั่นมักจะมีทัศนคติที่เกียจคร้านอยู่เสมอ แต่เขาก็สามารถหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะหลุดพ้นจากทางตันได้สำเร็จ
ถ้าเอเลน่าสามารถเรียนรู้จากเขา ใจเย็นและวิเคราะห์สถานการณ์อย่างมีเหตุมีผล มันจะไม่เหมือนเดิมหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เอเลน่ามองย้อนกลับไปและพบว่าเขาหลับไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงขจัดความคิดที่จะขอความช่วยเหลือออกไปโดยสิ้นเชิง
ตั้งแต่ป้าของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอแค่ต้องรักษาเธอไม่ใช่เหรอ?
เอเลน่ากัดปลายลิ้นของเธอและจูบริมฝีปากของป้าของเธอและพยายามใช้เลือดของเธอเองเพื่อรักษาป้าของเธอ และมันก็ได้ผล!
แผลเป็นหนองเลือดไหลไม่หยุด ยังไม่หายดี แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป อเดลก็ฟื้นลมหายใจที่อ่อนแอของเธอเช่นกัน
แต่ก่อนที่เอเลน่าจะมีความสุข เธอสังเกตเห็นบางอย่างแปลก ๆ อเดลควรตื่นขึ้นหลังจากที่เธอกลับมาหายใจ แต่ไม่ว่าเอเลน่าจะทำอะไร ป้าของเธอก็ไม่ยอมตื่นและหลับสนิทเหมือนตายไปแล้ว
“ทำไม… เป็นเพราะจิตใจของเธอเสียหาย?”
เอเลน่าจำได้ว่า หลินเซียวกล่าวว่าป้าของเธอได้รับผลกระทบจากเวทย์มนตร์ทางจิตที่แข็งแกร่งซึ่งจะสร้างความเสียหายให้กับจิตใจของเธอเป็นจำนวนมาก แม้ว่าเธอจะสามารถพบสลักทั้งสามได้ แต่กระบวนการนี้ก็ไม่ได้ละเอียดอ่อนนัก และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ป้าของเธอยังคงโคม่าอยู่
เห็นได้ชัดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอแค่หมดสติ ในแง่มนุษย์ เธอจะเรียกว่านอนเป็นผัก
หลังจากที่เอเลน่ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี
สิ่งที่แย่คือเธอไม่รู้ว่าจะปลุกป้าของเธอยังไง แต่ข้อดีคือเธอไม่ต้องกังวลอีกต่อไป
เธอไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตใจของอเดลได้ แต่ข้อดีคือเธอไม่ต้องกังวลว่าสภาพร่างกายของเธอจะแย่ลง ในแง่นั้นอเดลก็ปลอดภัย
มีเพียงสิ่งเดียวที่เอเลน่าต้องทำ
“ถึงเวลากลับบ้าน.”
เอเลน่าถอนหายใจและปาดน้ำตาและตัดสินใจได้ถูกต้อง
เพื่อช่วยป้าของเธอ เธอต้องพาป้าของเธอกลับไปที่เมือง
ดังนั้น เอเลน่าจึงวางป้าของเธอไว้บนพื้นอย่างระมัดระวัง จัดเสื้อผ้าของเธอ และเตรียมที่จะไปกับหลินเสี่ยว
“ฟู หลินเสี่ยว เร็วเข้า
หม?”
เอเลน่าต้องการจะเตะเขาให้ตื่น แต่เธอสังเกตเห็นว่าเขาหลับสนิทและถึงกับน้ำลายไหล
“ฮีม ไอ้ขี้เกียจ”
เอเลน่ายิ้มขณะยกเท้าขึ้นและกำลังจะกระทืบท้องเพื่อปลุกเขาให้ตื่น แต่ก่อนจะทำ เธอก็หยุด
แม้ว่าใบหน้าที่หลับใหลของเขาจะน่าอาย แต่เอเลน่าก็จำได้ว่าเขาอดนอนเพื่อใครและใช้พลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดนั้นไป
เธอจดจ่ออยู่กับการกังวลเรื่องบ้าของเธอและลืมเขาไป
“เฮ้อ ให้ตายเถอะ ไอขี้เกียจนี้”
เอเลน่าสาปแช่งเขา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เหยียบเขาจริงๆ เธอก็ยังใช้เท้าแตะท้องของเขาเบาๆ เพื่อสร้างอำนาจตามสัญลักษณ์ หลินเซียวบ่นอะไรบางอย่างที่ไม่ต่อเนื่องกัน ล้มตัวลงนอนต่อ
เอเลน่าทนไม่ได้ที่จะปลุกเขาขึ้นมา เธอจึงต้องคิดหาทางเอง
“เสือน้อย เจ้ายังอยู่ไหม”
เธอยังคงจำได้ว่าพวกเขาพบกับเสือตัวใหญ่เมื่อเข้าไปในถ้ำที่ถูกคุกคามจากการข่มขู่ของเธอดังนั้นมันจึงอาจอยู่ที่นั่น
อารู –
ตามที่คาดไว้ มีเสียงหอนแผ่วเบามาจากความมืดเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเอเลน่า ผ่านไปครู่หนึ่ง เสื้อแดงเพลิงตัวใหญ่ก็ค่อยๆ เดินเข้ามา
แต่สำหรับเอเลน่า พวกมันยังเป็นเด็กน้อยไม่ว่าเสือตัวนั้นจะตัวโตแค่ไหนก็ตาม
“เร้ด มานี่ ช่วยพาป้าออกไปที”
อ้ว!
เรดแยกเขี้ยวอันแหลมคมและส่งเสียงหอนเพื่อประท้วง
หากมนุษย์เห็นสิ่งนี้ พวกเขาจะคิดว่ามันโกรธ แต่เอเลน่ารู้ว่ามันแค่กลัว
“ไม่ต้องห่วง ป้าของข้าเพิ่งถูกควบคุมและจะไม่สั่งให้เจ้าทำอะไรแปลก ๆ อีกต่อไป. ตราบใดที่เจ้าฟัง ข้าจะปล่อยเจ้ากลับบ้าน”
เอเลน่าแตะหนวดข้างปากมันเบาๆ และปฏิบัติกับเสือตัวนี้เหมือนสัตว์เลี้ยงของเธอ
เร้ดฟังเอเลน่าและพยักหน้าอย่างมีความสุข มันเดินเข้าไปใกล้และก้มหัวลงในขณะที่มันดมอเดลอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่าจะมีความกลัวอยู่เรื่อย ๆ แต่หลังจากสำรวจมาระยะหนึ่งแล้วและยืนยันว่าเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มันก้มศีรษะลงอย่างปลอดภัยและปล่อยให้เอเลน่าขี่ขึ้นไปข้างบนพร้อมกับป้าของเธอขณะที่มันออกจากถ้ำ
“โอ้ใช่.. มีอีกคนหนึ่ง พามนุษย์นั่นมาด้วย!”
อารู?
เร้ดหยุดและคิดว่ามันฟังผิดและไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงสนใจมนุษย์ แต่มันก็ยังเดินเข้ามาหาเขาด้วยปากของมันแล้วโยนเขาขึ้นไปข้างบน
“น-นุ่ม… ฮิฮิ
หลินเซียวเผยรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขในขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงขนนุ่มฟูของเร้ด
“ไอ้ลามกกำลังฝันถึงเรื่องลามกอนาจารน่เลย”
เอเลน่าพ่นลมหายใจและไม่ได้นึกถึงความงามที่ไอ้เวรนั่นกำลังฝันถึง และสั่งให้เร้ดออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว
“เช้าแล้วเหรอ”
รู้สึกราวกับว่าเธอได้เห็นท้องฟ้ายามเช้าเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
“แต่เราจะกลับยังไงดีล่ะ ไม่ใช่ว่าเร้ดจะพาเรากลับไป…”
เอเลน่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
เธอต้องรอที่นี่เพื่อใครสักคน
“กล่องข้าวทำเองนี่ อืม มันต้องอร่อยแน่นอน”
เธอทำตามที่หลินเซียววางแผนไว้ก่อนหน้านี้ และสั่งบางอย่างกับเร้ดอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะไล่มันออกไป จากนั้นเธอก็เฝ้าดูหลินเซียวและป้าของเธออย่างเงียบ ๆ รอให้บุคคลนั้นมาถึง
