ตอนที่ 363 – ไล่เสือด้วยเสียงในหุบเขาคร่ำครวญ
ขั้นแรก ใช้การโจมตีขนาดใหญ่กับลิงที่ซ่อนตัวอยู่ จากนั้นใช้เวทย์มนตร์ไฟระยะไกลเพื่อเผาลิง… แม้ว่าเหยาจือจะดูโง่ แต่เธอได้แสดงให้เห็นถึงสติปัญญาที่เหนือกว่าและวิจารณญาณในการสู้รบ ซึ่งทำให้ทุกคนที่ดูถูกเธอผงะ
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ตามที่คาดไว้ของผู้ที่มีสายเลือดของพ่อมดในขณะที่เธอสามารถร่ายเวทมนตร์ระดับที่เจ็ดสองอย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องหายใจ มันเหมือนกับว่ามันง่ายพอๆ กับการทำอาหาร
โดยธรรมชาติแล้ว พวกเขาไม่รู้ว่าหลินเซียวแอบสอนเวทมนตร์เหล่านี้กับเธอ และกลยุทธ์ของเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเขาด้วย
ถูกต้อง พี่น้องก็แค่แสดงละคร
เสี่ยวเทียนไม่เห็นลิงเลย เขาแคโกหก!
ก่อนที่พวกเขาจะจากไป หลินเซียวได้สร้างแผนที่ง่ายๆ ของหุบเขาและบอกให้เขาหยุดกลุ่มตามจุดที่กำหนด และนี่เป็นหนึ่งในนั้น
เสียงร้องและคำเตือนของเขาล้วนแล้วแต่เป็นบทพูดที่หลินเซียวสอนเขา และการร่วมมือของเขากับเหยาจือก็ถูกซ้อมทั้งหมด!
แต่การแสดงนี้ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ
มันเหมือนกับงูเพลิงที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อมันเลื้อยจากมือของเหยาจือ และพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้ข้างหน้าทำให้เกิดทะเลเพลิงขึ้นมาทันที สิ่งมหัศจรรย์ก็คือมันไม่ได้จุดไฟให้กับพืชพรรณใดๆ และมุ่งเป้าไปที่ลิงที่นอนอยู่บนพื้นโดยเฉพาะและเผาพวกมันเป็นถ่าน
ลิงเหล่านั้นตายไปแล้วเมื่อสองวันก่อน นั่นเป็นเหตุผลที่หลินเซียวให้เหยาจื่อร่ายเวทย์ไฟเพื่อที่ทำลายหลักฐานและดูเหมือนว่าลิงเพิ่งตายไป
“พี่สาว มันจะไม่เป็นไรเหรอ? ข้าไม่เห็นว่าลิงอยู่ที่ไหน… ข้าไม่ควรถูกเปิดเผยในภายหลัง!” เสี่ยวเทียนถามเหยาจื่อย่างเงียบ ๆ
“ข้าไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างรออยู่ข้างหน้า เราแค่เชื่อใจหลินเซียว”
เหยาจื่อสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อยและปล่อยให้งเพลิงเผาไหม้ต่อไปครู่หนึ่ง ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็แลกเปลี่ยนสายตากับน้องชายของเธอ เพื่อส่งสัญญาณให้เขาดำเนินการตามแผนต่อไป
“ลิงพวกนั้นถูกเผาตายแน่ ไปกันเถอะ!” เสี่ยวเทียนเรียกออกมาในขณะที่ดึงเหยาจือและไปข้างหน้าก่อน ซีซาร์ไม่รอช้าและกวักมือเรียกให้ทุกคนตามทัน
พวกเขาไม่ต้องเดินนานก่อนที่จะมาถึงทะเลซากศพที่ถูกไฟไหม้ ทุกคนมีความสงสัยในตอนแรก แต่หลังจากเห็นศพแล้ว ทุกคนก็วางใจเธอ
หากปราศจากคำเตือนของหลินเทียนและการโจมตีทางไกลของเหยาจือ ลิงที่ซุ่มโจมตีคงได้รับความเสียหายร้ายแรง แต่กับพี่น้องเหล่านั้น พวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงาของตัวเอง ก่อนที่ลิงทั้งหมดจะถูกเผาเป็นถ่าน
“แข็งแกร่งมาก…” นักเวทย์ระดับหกอุทาน
ดูเหมือนว่ากลุ่มนักเวทกลุ่มเล็ก ๆ ของพวกเขาจะไม่มีประโยชน์ เพียงแค่เหยาจือคนเดียวก็แข็งแกร่งกว่าทั้งทีม..
“แต่ทำไมมันถึงรู้สึกแปลกๆ หน่อย”
ทุกคนอุทานว่าเหยาจือและหลินเทียนแข็งแกร่งเพียงใด แต่ซีซาร์รู้สึกถึงบางสิ่ง เขาไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงติดตามพวกเขาต่อไป
“หยุด!” คำเตือนของหลินเทียนกลับมาอีกครั้ง
ด้วยประสบการณ์ครั้งก่อน ทุกคนหยุดโดยไม่ลังเล ซีซาร์เริ่มมองไปรอบๆ เพื่อค้นหาศัตรู
“ดูสิ ข้างหน้ามีหนามแหลมขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า!”
“ข้าเห็น… พระเจ้า นั่นมาจากสัตว์อสูรระดับเจ็ด แมงปองฟอสฟอรัส!?”
เสียงร้องของเหยาจือทำให้ทั้งกลุ่มตื่นตระหนก
“อะไร? สัตว์อสูรระดับเจ็ด?”
“ หนามแหลมของพวกมันมีพิษร้ายแรงและถึงตายได้ เราจะจัดการกับมันได้ยาก!”
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีสัตว์อสูรระดับเจ็ด ซีซาร์ เราควรถอยออกมาชั่วคราว…”
“ล่าถอย? เงียบ! ทีมเวทย์มนตร์ เตรียมการป้องกันและทุกคนระวังตัวไว้เ”
ในช่วงเวลาที่สำคัญ ซีซาร์ใช้เสียงอันดังของเขาเพื่อขับไล่ความตื่นตระหนก เมื่อได้ยินคำสั่งอาร์เชอร์ก็นำทีมเวทย์มนตร์เพื่อสร้างโล่เวทย์มนตร์ขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างเตรียมอาวุธเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้และยัง…
“แปลก ข้ายังไม่เห็นอะไรเลย”
เขาตาบอดหรือไม่? ทำไมเหยาจื่อและหลินเทียนจึงมองเห็นศัตรูได้ในทันที แต่เขากลับมองไม่เห็นอะไรเลย?
พวกเขาบอกว่ามีหนามแหลมขนาดใหญ่ แต่สิ่งที่เขาเห็นข้างหน้าคือแท่งสีดำขนาดใหญ่และบอกไม่ได้ว่ามีสัตว์อสูรระดับเจ็ดซ่อนอยู่ที่นั่น!
แปลก มันแปลกเกินไป
ซีซาร์ไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้พี่น้องได้รับความสนใจ ตราบใดที่พวกเขาสามารถบรรลุภารกิจได้ เขาก็สามารถเป็นสมาชิกผู้ฟังที่เงียบๆ ได้เช่นกัน แต่เขาเกลียดความรู้สึกไร้อำนาจที่อธิบายไม่ได้นี้ มันเหมือนกับว่ามีเพียงพี่น้องเท่านั้นที่มีดวงตาที่สามารถตรวจจับสัตว์อสูรที่ซ่อนอยู่และคนอื่น ๆ ที่เหลือก็ตาบอด
แต่… ถอนหายใจ ลืมมันไปเถอะ เขาต้องการดูว่าพวกเขามีอะไรอีกบ้าง
“พี่สาว ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่สังเกตเห็นเรา ดังนั้นถ้าเราซุ่มโจมตีและโจมตีมันด้วยเวทย์มนตร์อันทรงพลัง เราก็อาจจะปราบมันได้!”
“เจ้าพูดถูก… ตอนนี้เป็นโอกาสแล้ว”
Yao Zi ยังพยักหน้าและย้ายพลังสายเลือดของเธอเพื่อแสดงเวทอันน่าทึ่ง
“เวทมนตร์ระดับเจ็ด… ดาวตกเพลิง!”
ไม่มีวงจรหรือการเตรียมการที่ซับซ้อน เหยาจือเพียงแค่โบกมือของเธอเบา ๆ และเวทมนตร์ งหมดรอบตัวเธอเชื่อฟัง
เธอจำการสาธิตที่หลินเซียวให้กับเธอและเลียนแบบให้เขาเรียกอุกกาบาตที่พุ่งชนพุ่มไม้ที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
อุกกาบาตตกลงมาด้วยเสียงคำรามที่บาดหูและเผาพุ่มไม้ทั้งหมดที่ทำให้มุมมองสับสนและเผยให้เห็นแมงปองที่ซ่อนอยู่
“อะไร? มีจริงๆเหรอ?”
ซีซาร์ตกตะลึง
ทุกคนตะลึงเมื่อเงียบและมองดูแมงปองถูกย่าง
“ตามคาดของพี่สาวข้า! ท่านสังหารมันโดยไม่รู้ตัว!” เสี่ยวเทียนดังมาก แต่เขาไม่มีความมั่นใจมากนัก
หลินเซียวรับรองแล้วว่าแมงปองจะไม่ตื่น แต่มันยังคงเป็นสัตว์อสูรระดับเจ็ดที่น่าสะพรึงกลัว! ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาคงจะถูกกำจัดไปหมดแล้ว
สิ่งที่เขากังวลไม่เกิดขึ้น และทุกอย่างเป็นไปตามแผนของหลินเซียว แมงปองยังไม่ตื่นแม้ในขณะที่ถูกแผดเผา เมื่อเห็นว่าทุกคนสงบลงและมัดแมงปองไว้
ในขณะนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากหน้าผาใกล้เคียง
“ดู! มันคือเสือเพลิงสีแดง… จากขนาดของมัน มันคือราชา!”
เสี่ยวเทียนชี้ไปที่เสือตัวใหญ่ทันทีเพราะกลัวว่าจะไม่เห็น
คราวนี้ในที่สุดทุกคนก็เห็นมัน
“ดูสิ มีเสืออีกสองสามตัวอยู่ข้างๆ มัน มันวิ่งเหรอ? ฮ่าฮ่า พวกเขากลัวไปแล้ว พี่สาว ท่านทำให้พวกเขากลัว!”
“ว้า… เยี่ยมมาก ตอนนี้สัตว์อสูรที่ขวางทางได้หายไปหมดแล้ว!”
เหยาจือ และ เสี่ยวเทียนเสร็จสิ้นการแสดงของพวกเขาในขณะที่ยังคงยิ้มที่น่าอึดอัดใจ
แม้ว่าทักษะการแสดงของพวกมันจะย่ำแย่ แต่เสือตัวใหญ่ตัวนั้นก็ทำหน้าที่ของมันในขณะที่มันครางในขณะที่มันเล็ดลอดออกไปราวกับว่ามันกลัวการแสดงของเหยาจือจริงๆ
“พวกมันหนีอย่างนั้นเหรอ? นั่นคือชัยชนะของเราใช้ไหม”
“เหยาจื่อ ท่านแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!? ท่านสามารถทำให้สัตว์อสูรหวาดกลัวได้จริงๆ!”
“เหยาจื่อ จงเจริญ”
ฝูงชนรายล้อมแมงปองผู้น่าสงสารและตะโกนชื่อเหยาซีขณะเฉลิมฉลองชัยชนะ
แมงปองถูกมัดและเสือหนี ตอนนี้ไม่มีสัตว์อสูรเหลืออยู่เพื่อหยุดยั้งการรุกคืบของพวกมัน
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเหยาจือ!
กรร…
ราชาเสือที่หนีไปได้มองย้อนกลับไปที่กลุ่มมนุษย์ที่ส่งเสียงดังและคำรามอย่างช่วยไม่ได้
มนุษย์ธรรมดาเกินไป เดิมทีพวกเขาควรจะออกไปเมื่อสองวันก่อน แต่ราชาปีศาจสั่งให้พวกเขาอยู่ที่นี่และรอทีมสำรวจและร่วมมือกับเหยาจือเพื่อแสดง
แต่ใครจะคิดว่าสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งเหล่านี้จะเล่นบทบาทของพวกเขาอย่างเชื่อฟังได้?
แม้ว่าซีซาร์จะมีข้อสงสัยก็ตาม หลังจากที่เขาเห็นเสือเหล่านี้วิ่งหนีโดยเอาหางจุกตูด เขาก็เริ่มยกย่องพี่น้องพร้อมกับคนอื่นๆ เขายังจัดเตรียมผลที่ตามมาและเตรียมพร้อมสำหรับพวกเขาที่จะก้าวไปสู่อาณาจักรก็อตแธม
“แต่พี่สาว…. เกิดอะไรขึ้น? ท่านเคาะแมงปองตัวนั้นหมดสติจริง ๆ เหรอ? แล้ว…เสือพวกนั้นจะกลัวได้ยังไง”
เสี่ยวเทียนแสร้งทำเป็นยิ้มและจัดการกับเสียงเชียร์และคำชมของทุกคนในขณะที่เขากระซิบกับน้องสาวของเขา
การกำจัดแมงปองด้วยอุกกาบาตไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ต้องการการควบคุมเวทย์มนตร์ที่แม่นยำ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตำแหน่งที่แน่นอนของมัน และเพียงแค่สุ่มไปที่บริเวณที่หลินเซยวทำเครื่องหมายไว้
ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่พวกเขารู้ดีว่า หลินเสฐียว ฆ่าลิงเหล่านั้นล่วงหน้า! เขายังทำให้ แมงปองตัวนั้นสลบ!
ส่วนเสือโคร่ง… ก็น่าจะจัดโดยเขา
“น้องชาย ต่อจากนี้ไปเจ้าไม่ควรว่ากล่าวเขา
ข้าเกรงว่าปกป้องเจ้าไม่ได้…”
“ข้ารู้…”
มุมมองของพวกเขาเกี่ยวกับความรู้และพลังของเขาที่มีต่อหลินเซียวได้รับการฟื้นฟูอีกครั้งและพี่น้องรู้สึกขอบคุณ
พวกเขาเพียงแค่ต้องฟังอย่างเชื่อฟัง…
