ตอนที่ 361 – แสร้งทำเป็นว่าเย็นชา ความอ่อนโยนที่ละเอียดอ่อน
ไนท์ทาวน์สงบสุขในช่วงสองวันที่ผ่านมา
บางทีมันอาจจะเป็นเพียงความสงบก่อนเกิดพายุ แต่ทุกคนรู้ว่าการสำรวจครั้งที่สามกำลังจะเริ่มต้นขึ้น คราวนี้เมื่อ เหยาจื่อเข้าร่วม โอกาสความสำเร็จของพวกเขาก็ดีขึ้นอย่างมาก ถ้าครั้งนี้มันไม่ดีเหมือนกัน มันคงเป็นจุดจบ ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการเดิมพันครั้งสุดท้ายขณะที่พวกเขารอวันที่จะมาถึงอย่างเงียบๆ
วันที่สงบสุขเช่นนี้เป็นสิ่งที่ฟุ่มเฟือยสำหรับทุกคนยกเว้นซีซาร์นั่นคือ สำหรับเขา มันเป็นการทรมานมากกว่า
เขารู้สึกหมดหนทางอธิบายไม่ได้
ในขณะที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรอและในทางกลับกัน หลินเวียว เพื่อนร่วมชั้นของเขาสงบ
ไม่ เขาไม่ได้แค่สงบ มันเหมือนกับว่าไม่เกี่ยวกับเขาเลย!
เมื่อคืนซีซาร์ไม่พบหลินเซียวและได้ยินว่าเขาออกจากเมือง ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะถามเขาในวันรุ่งขึ้นเมื่อเขากลับมา แต่เขารอทั้งเช้าอย่างโง่เขลาและไม่เห็นเขา
แต่นั่นไม่สามารถตำหนิหลินเซียวได้เพราะเขาหลับตลอดเวลา
เนื่องจากอัตลักษณ์ของอเดล เชนไตหยินจึงไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ ดังนั้นเธอจึงแอบพาพวกเขากลับเข้าไปในโรงแรมโดยไม่ทำให้ใครตกใจ และบอกคนอื่นว่าเธอออกไปเดินเล่นตอนเช้าข้างนอก
ในที่สุดซีซาร์ก็พบกับหลินเซียวในตอนบ่าย และเขาก็ค้นพบอย่างน่าตกใจว่าเขากำลังเดินเที่ยวไปทั่วเมืองกับเชนไตหยิน
“หลินเซียว หยุดตรงนั้น.. จะไปไหน!?”
ซีซาร์วิ่งไปหาหลินเวียวและบังคับขวางทางของเขา
“เอ่อ…. อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น” เมื่อเผชิญหน้ากับเขา หลินเซียวเกาหัวอย่างเชื่องช้า “ซีซาร์ อย่าเข้าใจผิด ไม่มีอะไรระหว่างเรา เจ้าต้องเชื่อข้า!”
“ถูกต้องซีซาร์ เราแค่… อืม…”
เมื่อ เชนไตหยินเห็นการแสดงออกที่โกรธเคืองของซีซาร์ เธอรีบถอยกลับและปล่อยแขนของดินเวียวขณะที่หมุนผมอย่างประหม่าราวกับกำลังนอกใจ
” เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อซีซาร์เห็นปฏิกิริยาแปลกๆ ของพวกเขา เขาก็หยุดนิ่งและไม่สามารถดำเนินการได้
ขณะที่พวกเขาเผชิญหน้ากัน หลินเซียวคือคนแรกที่ตอบสนอง
“ซีซาร์ เจ้าไม่ได้มาเพื่อจับพวกเราใช่ไหม”
“อะไร?”
“เอ่อ ไม่ ไม่ เจ้าฟังผิด…”
เขาออกไปเดินเล่นกับเซนไตหยินในขณะที่พูดคุยและหัวเราะและสนิทสนม พวกเขายังจับมือกันราวกับคู่รักที่รัก… เขาคิดว่าซีซาร์หยุดพวกเขาเพราะเขาเห็นฉากนั้น แต่หลินเสฐียวตระหนักว่าซีซาร์ไม่ได้คิดว่ามีอะไรผิดปกติ
หลังจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ในสายตาของซีซาร์ “หลินเซียวและเชนไตหยินเดินเล่นแบบใกล้ชิด” ไม่คุ้มที่จะตกใจและเป็นเรื่องปกติ ซีซาร์เกือบลืมไปว่าเซนไตหยินเป็นคู่หมั้นของเขาและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินเซียว
“โอ้ พูดถึงเรื่องนั้น ทำไมเจ้าสองคนถึง…”
ซีซาร์ไม่ใช่คนงี่เง่า เขาแค่ตอบสนองช้าไปหน่อย เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าพวกเขาแสดงอย่างไรในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นความไม่ลงรอยกัน แต่ก่อนที่เขาจะถามเสร็จ หลินเซียวก็ขัดจังหวะเขา
“ซีซาร์ เพื่อนรัก อย่าคิดมาก ภรรยาของเจ้าน่าทึ่งมาก ไม่ เชนไตหยินโดดเด่นจริงๆ ข้าออกมากับเธอวันนี้เพื่อซื้ออาหาร! มีอะไรเหรอ เจ้าคงตามหาข้าเพราะเรื่องสำคัญใช่ไหม”
“ใช่… ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า! เมื่อคืนเจ้าไปทำอะไรมา”
“เมื่อคืนนี้” หลินเซียวเหลือบมองเซนไตหยินแล้วตอบอย่างใจเย็น “ข้าไปสำรวจภูมิประเทศเมื่อคืนนี้!”
“สำรวจภูมิประเทศ?”
“ใช่”
ข้ออ้างของหลินเวียวคือเขารู้ว่าเหยาจือและหลินเทียนขาดประสบการณ์การต่อสู้ แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยากที่จะช่วยทีม ดังนั้นเขาจึงไปสำรวจภูมิประเทศเป็นพิเศษเพื่อช่วยพวกเขาในการวางแผนเพื่อให้ภารกิจสำเร็จมากขึ้น
“แต่ทำไมเจ้าถึงไปตอนกลางดึก”
“เพราะสัตว์อสูรทั้งหมดหลับใหล ดังนั้นมันจึงปลอดภัยกว่า!”
” อ้อเข้าใจแล้ว”
หลินเซียวรู้สึกเหมือนเขาเป็นอัจฉริยะ ทำไมเขาถึงคิดหาข้อแก้ตัวที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้? เขาแค่กังวลว่าการแสดงของเอเลน่าจะถูกสังเกต ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไปกลางดึก
“แล้วแผนล่ะ?”
“มันเป็นความลับ ข้าบอกได้เพียงเหยาจือและหลินเทียนเท่านั้น”
”… ตกลง.”
แม้ว่าจะได้รับคำตอบแล้ว แต่คำถามมากมายของเขายังไม่ได้รับการแก้ไข เนื่องจากเขาไม่พอใจ เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง
“เอเลน่าอยู่ที่ไหน? ทำไมสาวใช้ของเจ้าไม่อยู่กับเจ้า”
” เธอ? เธอ… เธอยังหลับอยู่” คราวนี้หลินเซียวไม่ได้โกหกและพูดความจริง
” ตกลง… แล้วพวเจ้าจะไปไหนกัน”
“ข้ากับเซนไตหยิน เฮ้ ซีซาร์ ทำไมเจ้าถึงมีคำถามมากมาย มันเกี่ยวอะไร?”
“ข้าก็แค่…”
“แค่อะไร? ซีซาร์ เพื่อนรัก ทำไมเจ้าเอาแต่รบกวนข้า แทนที่จะพาแฟนสาวคนนั้นไปด้วย”
“เธอกำลังเตรียมการขั้นสุดท้ายก่อนที่เราจะจากไป”
“แล้วทำไมเจ้าไม่รีบไปอยู่กับเธอล่ะ? เจ้าไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเจ้าที่ทิ้งเธอไว้ตามลำพังเหรอ?”
“แต่ข้า”
“ไป ข้าจะไปซื้อของกับคู่หมั้นของเจ้า… ไม่นะ หยุดคิดเรื่องนี้เสียที!”
” ตกลง.”
ซีซาร์พยักหน้าและจากไปอย่างเชื่อฟัง แต่ขณะที่เขากำลังจะจากไป เขารู้สึกเหมือนถูกหลอก…
ทำไมคู่หมั้นของเขาถึงถูกหลินเวียวลักพาตัวไปอีกครั้ง?
“เฮ้เหลินเซียว เจ้าสองคน หม? พวกเขาไปไหนกัน?”
ซีซาร์หันกลับมาและเรียกพวกเขา แต่สังเกตเห็นว่าพวกเขาหนีไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถกลับไปหาโรซี่เพื่อเตรียมตัวเท่านั้น
แต่พูดตามตรงแม้ว่าหลินเซียวจะพาเชนไตหยินออกไป แต่ซีซาร์ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลเพราะพวกเขามีเรื่องสาคัญอยู่ในมือช่วยใครบางคน
อเดลกลายเป็นผัก ไม่ใช่ว่าหลินเซียวจะปล่อยให้เธอเป็นได้ ดังนั้นเขาจึงต้องหาคนมาช่วยเธอโดยเร็วที่สุด นั่นเป็นเหตุผลที่เขาและเชนไตหยินมาทดสอบโชคของพวกเขาและดูว่าพวกเขาสามารถหาคนที่รู้มนต์ดำหรือคนที่สามารถซ่อมแซมความเสียหายทางจิตได้หรือไม่
น่าเสียดายที่ไนท์ทาวน์มีขนาดเล็ก ไม่เหมือนกับเมืองวินเทอร์เรส ดังนั้นจึงไม่มีผู้คนเช่นนั้นดินเวียวจะไม่สามารถหาคนมาช่วยอเดลได้แม้ว่าเขาจะยกเมืองออกไป
หลังจากทรมานมาสองวัน เขาก็ยังมือเปล่า
ในช่วงเวลานั้น อารมณ์ของเอเลน่าก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอช่วยป้าของเธออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ต้องเศร้าโศกเหมือนเมื่อก่อน แต่หลินเซียวรู้ว่าเธอแค่หลอกตัวเอง
ตอนนี้เอเลน่าต้องเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เธอควรไปต่อหรือหันหลังกลับ?
เพื่อช่วยอเดลยิ่งพวกเขาทำได้เร็วเท่าไหร่ โอกาสฟื้นตัวเต็มที่ก็จะยิ่งสูงขึ้น ถ้าพวกเขาต้องการพวกเขาต้องกลับไปที่เมือง วินเทเอร์เรสเพื่อค้นหาคนที่รู้มนต์ดำ แต่แล้วพวกเขาก็อาจจะไม่สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้
เนื่องจากเหตุไม่คาดฝันที่ไนท์ทาวน์ พวกเขาจึงถูกกักตัวไว้ชั่วขณะหนึ่ง หากพวกเขาเลือกที่จะหันหลังกลับ พวกเขาก็อาจจะไปไม่ถึงอาณาจักรก็อตแธมทันเวลา
อย่าไปอาณาจักรก็อตแธม
นั่นคือคำเตือนครั้งสุดท้ายของอเดลแต่นั่นตรงกันข้ามกับเจตนาดั้งเดิมของเอเลน่าอย่างสิ้นเชิง
เธอต้องการค้นหาความจริงและช่วยชีวิตผู้คนของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องไปที่อาณาจักรก็อตแธม! แต่เธอทิ้งป้าไว้ข้างหลังไม่ได้
สองวันนี้คงเป็นการทรมานสำหรับเธอ
ไม่ว่าจะก้าวหน้าหรือถอยหลัง หากเธอละทิ้งความรู้สึกส่วนตัวเพื่อสิ่งที่ดีกว่า หรือละทิ้งงานที่ทำเพื่อครอบครัวของเธอ
สองวันผ่านไปในพริบตา
เช้าวันนี้ ทีมของพวกเขาซึ่งมีอับราและซีซาร์เป็นผู้นำจะออกเดินทางและมุ่งหน้าไปยังหุบเขาลึกเพื่อต่อสู้เพื่อความตาย แม้ว่าหลินเซียวและเอเลน่าจะจัดการกับสัตว์อสูรเหล่านั้นแล้ว
ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดเอเลน่าก็ตัดสินใจได้
” กลับกันเถอะ”
รู้สึกว่าเอเลน่าผ่อนคลายมากหลังจากพูดแบบนั้น
“เจ้ากำลังบอกว่าจะกลับไปที่เมือง วินเทอร์เรสและหาคนที่จะรักษาป้าของเจ้าเหรอ?”
“ใช่”
เธอไม่สามารถทิ้งป้าของเธอไว้ข้างหลังและทำได้เพียงเลือกที่จะละทิ้งงานของเธอ… นอกจากนี้ธันเดอร์แฟรงค์ ผู้ทรยศยังคงไม่สามารถดำรงตำแหน่งราชาปีศาจได้และแมวดำตาแดงยังคงได้รับการปกป้องโดยลุง บาร์ตันและไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายมากเกินไป แม้ว่าเธอต้องการขจัดการกบฏและครองบัลลังก์ ก็ไม่ต้องรีบร้อนและจะมีโอกาสมากขึ้นในภายหลัง
สำหรับเหตุการณ์ความไม่สงบของอาณาจักรก็อตแธม…
เธอต้องการตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังและกำจัดอัครสาวกลึกลับคนนั้นเป็นการส่วนตัวเพื่อล้างแค้นให้ป้าของเธอ! แต่เธอไม่สามารถตาบอดได้ และการช่วยชีวิตครอบครัวของเธอเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง
” ตกลง.” หลินเซียวยิ้มและเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเอเลน่า
ความอบอุ่นอ่อนโยนภายใต้ความเย็นชาของเธอน่าจะเป็นคุณสมบัติที่หลินเซียวชื่นชมมากที่
“หลินเซียว เจ้าแน่ใจหรือว่ามีคนในเมือง วินเทอร์เรสที่สามารถช่วยป้าของข้าได้”
“ข้าแน่ใจ. เจ้าลืมไปหรือเปล่า? สโนว์ น้องสาวของข้าเอง… เจ้าเด็กเหลือขอที่เชี่ยวชาญด้านมนต์ดำ เธอมีวิธีที่จะช่วยป้าของเจ้าได้อย่างแน่นอน”
“เฮ้อ ข้าต้องขอเธออีกแล้วเหรอ…”
เอเลน่านั่งข้างเตียงลูบใบหน้าเย็นชาของป้าของเธอและกัดริมฝีปากของเธอ
เธอไม่รู้ว่าสโนว์เต็มใจช่วยเหลือหรือไม่ แม้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวของหลินเวียว เธอก็ยังคงเป็นนักบุญดังนั้นเธอจะช่วยปีศาจระดับสูงที่ชั่วร้ายได้อย่างไร? มันขัดกับสามัญสำนึกเกินไป
ขณะที่เอเลน่ากำลังลังเล มีเสียงเคาะประตูข้างหลังเธอเบาๆ
