ตอนที่ 391 – เวลาโกงความสุข
ไม่ ไม่ ท่านเข้าใจผิด ข้าไม่ได้พูดเมื่อคืนก่อน ข้าไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเซียวฮัวนั่นใคร? ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเธอ! ฮ่าๆ
ถูกถามโดยเช่นไตหยิน เขาไม่กล้ายอมรับดังนั้นเขาจึงทําได้
หัวใจของหลินเซียวเต้นผิดจังหวะในขณะ เพียงพยายามหัวเราะออกมา
แต่เชนไตหยินจะถูกหลอกง่าย ๆ ได้อย่างไร?
หลินเซียว หยุดแกลัง! เจ้ายังเรียกเธอว่าเซียวฮัวอย่างใกล้ชิดและเจ้ายังกล้าพูดว่าเจ้าไม่รู้จักเธอได้ไง?
พี่หยิน! … พี่หยิน! ข้าไร้เดียงสา ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าซะเซียวฮัวเป็นใคร!
หึม เจ้ายังแกล้งทําเป็นอยู่! บอกข้าทีว่าเจ้าสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนกัน? เจอกันได้ยังไง? เจ้าทําอะไรกับเธอ… ข้าไม่เข้าใจ เธอไม่ได้มาหาข้าเลย เธอไปหาเจ้าทําไม? เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าสองคน… ไม่มีทาง!?
เช่นไตหยินยังคงถามเขาต่อไปและในท้ายที่สุดเธอก็กลัวตัวเอง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอรู้สึกว่าเซียวฮัวทําตัวแปลก ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอมักจะรีบเสมอเมื่อพวกเขาพบกันราวกับว่าเธอต้องการไปพบกับคนอื่นและเธอไม่เคยบอกว่าใครถูกถามถึงแม้จะถูกถาม… ปรากฏว่าเธอแอบไปรอบๆกับหลินเซียว
เมื่อสองสามวันก่อน เธอล้อเอเลน่าที่อิจฉาแคลร์ แต่ตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของเอเลน่าแล้ว!
เธอยังประกาศตัวเองว่าเป็นพี่สาวที่เป็นผู้ใหญ่และเย้ายวนใจที่จับหลินเซียวในฝ่ามือของเธอ แต่ลูกน้องของเธอจับเธอ…
บ้าจริง เธอกล้าดียังไงกับข้า! เซียวหัว รอก่อน คราวหน้าข้าจะฉีกปากเธอ ปาดหน้าเธอแล้วลองดูว่าเธอจะลองเอาคนของข้าไปอีกไหม
เสียงของเชนไตหยินเย็นชาและการพึมพําของเธอทําให้หลินเซียวเหงื่อออก
เอ่อ… พี่หยิน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ! ข้าไม่รู้จักเธอจริงๆ!
จริงๆ? ลองพูดอีกครั้ง เชนไตหยินเหลือบมองเขา
เอ่อ…เราเคยพบกันครั้งนึ่ง? หลินเซียวกัมศีรษะลงและแอบมองปฏิกิริยาของเช่นไตหยิน
โอเค เจ้ารู้จักเอ! ข้าคิดว่ามันเป็นแค่ความเข้าใจผิด! เอ๊ะ? อะไร? … เจ้าหลอกข้าเหรอ? ใช่ ข้าถูกหลอก! ไอ้สารเลว ข้าคิดว่าข้าฟังผิด มันเป็นเรื่องจริง!
อะไร? ปากบ้าเอ๊ย…
หลินเซียวหลับตาและหัวของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ให้ตายสิ มันจบเกมแล้ว
เขามักจะหลอกคนอื่นอยู่เสมอ ใครจะคิดว่าเขาจะพลาดและตกหลุมพรางของเชนไตหยิน
เช่นไตหยินไม่เคยจะเชื่อว่าเซียวฮัวจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินเซียวที่ด้านหลังของเธอ แต่ตอนนี้หลินเซียว รับแล้วเธอก็เชื่อ!
บอกข้า! เกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้าสองคน? เจ้ามีสาวใช้หน้าอกโตอยู่แล้ว และตอนนี้เจ้าก็มาหลอกใช้กับคนใช้ของข้า… หลินเซียว ไอ้คนขี้ขลาด ยกโทษให้ไม่ได้
เอ๊ะ? พี่หยินมาคุยกันก่อน ทําไมท่านถึงวางมือบนดาบของท่าน?
ฮุม ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เรียนรู้ ถ้าข้าไม่สอนบทเรียนให้เจ้า!
เอ๊ะ? พี่หยินโปรดฟัง! … ไม่มีอะไรระหว่างเรา! แม้ว่าเซียวฮัวจะเข้ามาหาข้าก่อน!
ฮะ? ไอ้ขี้เก๊กไร้ยางอาย กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ตอนนี้…คอยดูนะว่าข้าจะดูแลเจ้ายังไง!
เชนไตหยินโกรธหลังจากที่เธอได้ยินเรื่องนี้ แค่คิดว่าเขาไม่เพียงขโมยหัวใจของเธอไปเท่านั้น แต่ยังโจมตีเซียวฮัวตัวน้อยที่ไร้เดียงสา เธออดไม่ได้ที่จะชัดสโนว์และตัดเขาลง!
ไอ้สารเลว คืนความรู้สึกและความคาดหวังของข้า!
อย่าพี่หยิน… อ่า!
ขณะที่เสือที่โกรธจัดกําลังจะกัดเขาให้ตาย สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเขาก็เตะเข้ามาและหยุดเธอไว้ทันใด
แต่วิธีที่เขาทํานั้นค่อนข้างแปลก…
เพราะเขาประหม่าเกินไป เขาไม่สามารถปรับการเคลื่อนไหวของเขา ในขณะที่เขากระโดดไปคว้าด้ามดาบของเชนไตหยินและผลักเธอด้วยร่างกายของเขา
หลินเซียว เจ้า? …อืม…อืมมม!
ก่อนที่พวกเขาจะล้มลง ริมฝีปากของเธอก็กดทับเขาแล้ว และเมื่อพวกเขาแตะพื้น อ้อมกอดก็รัดแน่นขึ้น
จูบที่รอคอยมานานมาในลักษณะนี้ และเชนไตหยินก็พ่ายแพ้ ความโกรธถูกผลักไปที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และเธอสัมผัสได้เพียงความนุ่มขึ้นเท่านั้น
เธอคว้าเอวของหลินเซียวและหลับตาและทิ้งริมฝีปากไว้ที่เขา หลินเซียวไม่เข้าใจว่าทําไมจู่ๆ มันถึงเปลี่ยนไป และมันเปลี่ยนจากการกรีดร้องใส่กันเป็นการโอบกอดที่เร่าร้อนอย่างไร แต่เขาก็ยังเดินไปพร้อมกับมันและสนุกกับมัน
บางทีแม้แต่ค่าสัญญาและคําสารภาพมากมายก็เทียบไม่ได้กับการจูบที่ลึกซึ้งและเร่าร้อน
เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขา หลินเซียวจึงใช้ความคิดริเริ่มและโจมตีต่อไป
ในอีกด้านหนึ่ง เชนไตหยินสูญเสียเพราะเธอเป็นผู้ริเริ่มเสมอมา ดังนั้นตอนนี้เธอจึงเป็นเหมือนเจ้าหญิงที่อ่อนแอซึ่งถูกหลินเซียวผู้ชั่วร้ายกดทับในขณะที่เขาโจมตีเธออย่างไร้ยางอายด้วยริมฝีปากและลิ้นของเขา เมื่อเผชิญกับสิ่งนี้ เธอหมดเหตุผลและทําได้เพียงหยุดต่อต้านอย่างเงียบ ๆ และแยกริมฝีปากของเธอออกเล็กน้อย เพื่อต้อนรับการโจมตีที่ดุเดือดยิ่งขึ้น
หืม?
หลินเซียวทํางานมากขึ้นเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอเปิดปากของเธอจริงๆ
อืมมม! อา…อืมม..
ในไม่ช้ํา เสียงหอบของหญิงสาวก็ดังขึ้น
พี่หยิน…อืม… ท่านอร่อยมาก…
ละลามก… หยุดทําอย่างนั้นในขณะที่พูดอะไรที่น่าอาย… อืม!? อืมม…
การโจมตีของหลินเซียวเป็นเหมือนกระแสน้ําและมาเป็นคลื่นที่ละลูกมือของเขาเริ่มขยับขึ้นและลง ความสนิทสนมสั้น ๆ ค่อยๆ กลายเป็นสิ่งที่ยากจะยุติ เชนไตหยินรู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนขึ้นและแม้ว่าหลินเซียวจะไม่ทํา แต่เธอก็ต้องการถอดเสื้อผ้าที่ขวางทางออกทั้งหมด…
ตอนนี้เธอสามารถมอบตัวเองให้กับหลินเซียวได้หรือไม่?
ไอ… ผ่านไปสิบนาที่แล้ว แม้ว่าข้าจะไม่ต้องการขัดจังหวะเจ้า แต่มันเป็นเรื่องฉุกเฉิน
ทันใดนั้นเสียงที่หนาวเหน็บก็ดังขึ้นข้างๆพวกเขา
ราวกับว่าพวกเขาถูกจุ่มลงในน้ําเย็นจัด ทั้งสองก็เย็นลงอย่างสมบูรณ์และแยกจากกันด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่พวกเขานั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นขณะเก็บเสื้อผ้าและเช็ดปาก พวกเขาพยายามแสดงท่าทางจริงจัง แต่เป็นการยากที่จะซ่อนหน้าแดงและรูปลักษณ์ที่ตลกขบขันทําให้ทุกคนหัวเราะ
แต่เอเลน่าไม่มีเวลาหัวเราะเยาะพวกเขาเพราะเป็นเหตุฉุกเฉินจริงๆ!
แม้ว่าเจ้าจะอยากสนิทสนมกัน โปรดรอจนถึงพรุ่งนี้… พวกเรากําลังมีปัญหา
ปัญหา? เดือดร้อนอะไร? ศัตรู ศัตรู? เท่าไหร่?
มาก.
มาก?
จากที่หลินเซียวจําได้ เอเลน่าไม่ค่อยพูดอะไรมาก ดังนั้นถ้าเธอบอกว่ามีเยอะ มันก็อาจจะดูเยอะมาก…
ที่ไหน?
ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร ยังมีระยะทางอยู่บ้าง แต่มีมากขึ้นเรื่อยๆที่รายล้อมเราอย่างช้าๆ
พวกมันอยู่รอบตัวเราห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร?
พวกเขามีกันแค่หกคน ต่อให้มาล้อมก็ไม่ต้องออกห่างจากตัวหนึ่งกิโลเมตรเลยใช่ไหม?
มันอาจจะเป็น…
พวกเขาตั้งใจจะล้อมเยลโลว์สโตนเหรอ? ประณาม… แคลร์อยู่ข้างหน้าไม่ใช่เหรอ?
หลินเซียวจําทอมบอยคนนั้นได้ทันที
แล้วพวกนั้นล่ะ หลับหรือยัง
พวกเขาไม่ได้หลับ พวกเขากําลังสร้างโอกาส
ฮะ? สร้างโอกาส?
ใช่ พวกเขากําลังสร้างโอกาสให้เจ้า เป็นโอกาสที่หายาก.
เอเลน่าเหลือบมองที่หลินเซียว และยากที่จะบอกได้ว่าเธอกําลังยิ้มหรือเยาะเย้ย
ไม่ว่าเวลาโกงที่มีความสุขของพวกเขาจะหยุดลง และหลินเซียวก็ต้องรวบรวมตัวเองและเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างกะทันหันนี้!
ในอีกด้านหนึ่ง ทอมบอยผู้หยิ่งผยองได้พบกับวิกฤตที่ร้ายแรงและเลวร้ายที่สุดที่เธอเคยพบมาก่อน
หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
ทีมของแคลร์เพิ่งมาถึงเขตชานเมืองเยลโลว์สโตน โดยมีหลินเซียวเดินตามหลัง แม้ว่าจะมีระยะห่างระหว่างพวกเขาบ้าง พวกเขาทั้งสองเลือกที่จะหยุดและพักผ่อนชั่วคราว จากนั้นเข้าสู่เยลโลว์สโตนในตอนกลางคืนเพื่อ ตามหาซีซาร์
ก่อนหน้านั้น ทีมของแคลร์ยินดีต้อนรับเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ ชายผู้เดินหน้าสืบสวน พี่ชายของอังเดร แอนดริว!
พี่ชาย ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง? ฮ่าฮ่า ท่านต้องเข้าใจทุกอย่างแล้วใช่ไหม!
อังเดรหัวเราะและมีความสุขขณะที่กอดไหล่พี่ชายของเขา
แต่ชายที่อยู่ข้างๆ กลับไม่มีความสุขเลยกลับพูดอะไรบางอย่างที่ทําให้เขางุนงง
พวกเราต้องรีบหนี!
เมื่อกี้ท่านพูดว่าอะไรนะ?
