Journey Towards Greatness เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ – ตอนที่ 52

จูเลียนมาถึงใกล้หน้าผาแล้วเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ และมองไปที่เมืองเล็กๆ ข้างหน้า มันมีบ้านหลังเล็กๆ และทุ่งหญ้าสำหรับปลูกพืชและบนยอดเขานั้นก็มีกังหันลมขนาดยักษ์อยู่ข้างๆ อาคาร

จูเลียน ‘มันก็นานมากแล้วที่ฉันออกจากเมืองมาซาระ และตอนนี้ฉันกลับมาแล้วมันก็ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย’

จูเลียนเดินกลับไปที่จักรยานของเขาและปั่นไปตามถนนไปยังเมืองมาซาระ หลังจากที่ไปถึงเมืองมาซาระได้ไม่นานเขาก็เห็นผู้คนที่ดำลังทำนาอย่างมีความสุข ผู้คนที่นี่เป็นมิตรกับทุกคนเมื่อ จูเลียนเข้ามาในเมืองก็มีไม่กี่คนที่ทำงานในทุ่งเห็นเขา เมื่อพวกเขาสงสัยเพราะหลายคนไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่และผู้คนส่วนมากก็รู้จักกันดี มีเพียงไม่กี่คนที่จำเขาได้สมัยที่เขาในห้องทดลองของศาสตราจารย์โอคิโดะ แต่ส่วนใหญ่จำจูเลียนไม่ได้ จูเลียนยิ้มให้พวกเขาแล้วเดินไปยังห้องทดลองของศาสตราจารย์โอคิโดะ

ขณะที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังห้องทดลองของศาสตราจารย์เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งโบกมือบอกให้หยุด จูเลียนจำเธอได้นั่นคือฮานาโกะแม่ของซาโตชิ พวกเขาเคยพบกันครั้งหนึ่ง แต่ไม่เคยคุยกันเพราะจูเลียนยุ่งอยู่กับการค้นคว้าและการวิจัยของเขา บางครั้งฮานาโกะก็มาคุยกับศาสตราจารย์โอคิโดะพร้อมกับซาโตชิ

จูเลียน ‘ทำไมฮานาโกะถึงโบกมือให้ฉัน เธอมีงานทำบ้างไหมเนี่ย ตอนนี้ฉันคิดว่าเรื่องลึกลับที่ใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่งเกี่ยวกับโลกของโปเกมอนก็คือใครคือสามีของเธอนี่แหล่ะ มันลึกลับกว่าโปเกมอนที่ลึกลับที่สุดเสียอีก’

จูเลียนหยุดใกล้ฮานาโกะและมองไปที่เธอ เขาประหลาดใจที่ฮานาโกะดูสวยงามกว่ามากเมื่อเทียบกับอนิเมะ คนทุกคนในโลกนี้น่าดึงดูดกว่าในอนิเมะเพราะพวกเขาเป็นคนจริงๆ

จูเลียน ‘คิดอะไรถึงทิ้งผู้หญิงสวยๆ ไว้ข้างหลังแบบนี้ พ่อของซาโตชิต้องเป็นคนโง่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแน่นอน’

จูเลียน “คุณฮนาโกะมีอะไรหรอ”

ฮานาโกะ “หือ เธอรู้จักฉันเหรอ”

จูเลียน “แน่นอน เราเคยพบกันครั้งหนึ่งที่ห้องทดลองของศาสตราจารย์โอคิโดะ”

ฮานาโกะคิดครู่หนึ่งและในที่สุดก็นึกได้

ฮานาโกะ “อ่า ใช่ฉันจำได้ว่าฉันเห็นเธอทำงานในห้องทดลองของศาสตราจารย์โอคิโดะสองสามครั้ งฮ่าๆ ฉันจะลืมใบหน้าที่หล่อเหลานี้ได้ยังไง”

เธอพูดและตีหัวเธอเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม

จูเลียน ‘หืม เธอเป็นแม่ของซาโตชิจริงๆ เธอมักจะลืมบางอย่าง แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้ใหญ่และเข้าใจได้ง่าย’

จูเลียน “คุณจำผมได้สินะครับ แล้วมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”

ฮานาโกะ “เธอกำลังจะไปที่ห้องทดลองของศาสตราจารย์โอคิโดะใช่ไหม”

จูเลียน “ใช่ครับ ผมเพิ่งกลับมาและตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่นั่น”

ฮานาโกะ “เยี่ยมเลย ฉันอยากไปที่นั่นด้วยเพราะฉันเห็นเธอไปทางนั้น ฉันคิดว่าเธอสามารถให้ฉันนั่งไปด้วยได้ไหม ดูเหมือนว่าฉันจะโชคดีที่ได้เจอเธอนะ”

จูเลียน “ไม่มีปัญหา ขึ้นมาเลย”

จูเลียนรอให้ฮานาโกะนั่งข้างหลังเขาโดยกอดเขาจากด้านหลัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งบนจักรยานดังนั้นเธอจึงกังวลเล็กน้อยว่าเธอจะล้มขณะซ้อนท้ายไหม เธอรู้สึกถึงหน้าท้องของจูเลียนขณะที่เธอเริ่มสัมผัสพวกมันโดยไม่รู้ตัว จูเลียนสัมผัสได้ถึงมือของฮานาโกะที่ท้องของเขา แต่เขาไม่พูดอะไรและปั่นออกไป

ฮานาโกะได้สติกลับคืนมาและรู้สึกอายเล็กน้อยจากการกระทำของเธอ เธอไม่เคยสัมผัสหน้าท้องแบบนั้นมาก่อนในชีวิต

ฮานาโกะ ‘โอ้ ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ยเขาอายุน้อยกว่าฉันมาก ฉันไม่ควรทำแบบนั้น แต่นานมากแล้วที่ฉันได้รู้สึกแบบนั้น’

ฮานาโกะอยู่ในความคิดของเธอและไม่รู้ว่าเธอได้มาถึงห้องทดลองแล้ว

จูเลียน “คุณฮานาโกะเรามาถึงห้องแล็บแล้ว”

ฮานาโกะกลับมาสู่ความเป็นจริงและพบว่าตัวเองกำลังกอดจูเลียนไว้แน่นขณะที่หน้าอกของเธอถูกดันไปที่หลังของจูเลียนและมือของเธออยู่ที่เอวของเขา เธอสัมผัสถึงร่างกายของเขาได้ชัดเจน เมื่อเห็นแบบนั้นฮานาโกะก็ปล่อยจูเลียนอย่างรวดเร็วและรีบเข้าไปในห้องทดลอง

จูเลียนถอนหายใจเมื่อเห็นแบบนี้เขาก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพราะเขา ฮานาโกะจึงมีอารมณ์ทางเพศเนื่องจากเธอไม่ได้มีเซ็กส์มาตั้งแต่วันที่ซาโตชิเกิดและสามีของเธอก็ทิ้งเธอไป เขาคิดจะช่วยเธอเพราะเขาก็ไม่ได้รังเกียจเธอ แถมเธอยังดูสวยมากแต่เขาก็หยุดความคิดของเขาไว้เพราะเธอแต่งงานแล้ว แม้ว่าจูเลียนจะเคยมีเซ็กส์กับผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แต่พวกนั้นเป็นคนที่เข้าหาเขา แต่เขาไม่รู้ว่าฮานาโกะรู้สึกอย่างไรกับสามีของเธอ เขาจึงตัดสินใจที่จะตรวจสอบเรื่องนี้ก่อน

จูเลียนเดินเข้าไปดูฮานาโกะคุยกับศาสตราจารย์โอคิโดะ

ฮานาโกะ “”ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์สำหรับการแก้ไขปัญหานี้”

โอคิโดะ “ไม่เป็นไรฮานาโกะมาหาฉันได้ทุกครั้งที่เธอมีปัญหากับเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้าน”

ฮานาโกะ “ขอบคุณค่ะ ฉันไปก่อนนะ”

ฮานาโกะหันกลับมาและเห็นจูเลียนเข้ามา เธอรู้สึกอายเล็กน้อยแต่ก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฮานาโกะ “จูเลียนขอบคุณที่พาฉันมาส่งนะ”

จูเลียน “ไม่เป็นไรคุณฮานาโกะ เพราะฉันก็สนุกกับการเดินทางมานี่”

ฮานาโกะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นหลังจากได้ยินเขาพูด เธอรู้สึกอายและไม่อยากแสดงสีหน้าตอนนี้ จูเลียนแค่ยิ้มและโบกมือให้เธอ

โอคิโดะ “โอ้ จูเลียนเธอกลับมาเร็วขนาดนี้เชียว ฉันคิดว่าจะใช้เวลาอีกหนึ่งสัปดาห์”

จูเลียน “ฉันมี 8 ตราแล้ว ฉันจึงกลับมาและฉันต้องมอบหินวิวัฒนาการให้คุณด้วย”

โอคิโดะ “ฮ่า ใช่ๆ ฉันจะลืมงานวิจัยของตัวเองได้ยังไง ฮ่าๆๆ เธอมีเมก้าสโตนด้วยนี่แสดงให้ฉันดูสิ ฉันสนใจมันมาก”

จูเลียน “ไม่ต้องห่วงศาสตราจารย์โอคิโดะฉันมีทุกอย่างที่คุณต้องการ แต่ก่อนอื่นฉันอยากทำให้ตัวเองสดชื่นก่อน”

โอคิโดะ “โอ้ ฉันหยาบคายจริงๆ ฉันลืมไปเลยเพราะความตื่นเต้นของฉัน”

จูเลียน “มันโอเคศาสตราจารย์ ฉันจะไปห้องของก่อนนะ”

จูเลียนเดินกลับไปที่ห้องของเขาและก็เห็นว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป ทุกอย่างถูกวางไว้ในจุดที่เขาทิ้งไว้ตอนที่เขาจากไป เขาถอดเสื้อผ้าและทำให้ตัวเองสดชื่นอย่างรวดเร็วด้วยการอาบน้ำ เขาสวมเสื้อเชิ้ตตัวหลวมและกางเกงครึ่งตัวที่ใส่สบายแล้วเดินออกมาเห็นศาสตราจารย์โอคิโดะกำลังสังเกตเห็นโปเกมอนที่อยู่ด้านหลังของห้องแล็บ จูเลียนเดินมาหาเขาและหายใจเข้าลึกๆ

จูเลียน “ฉันไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว”

โอคิโดะ “ใช่ เจ็ดเดือนแล้วที่เธอจากไป”

จูเลียน “ออกมาสิทุกคน”

จูเลียนหยิบโปเกมอนของเขาออกมาทั้งหมดยกเว้นเกียราดอสเนื่องจากที่นี่ไม่มีน้ำ แต่มีอยู่ใกล้ๆ เขาจึงตัดสินใจจะพามันไปที่นั่นในภายหลัง

โอคิโดะ “โฮ่โฮ่ ดูพวกเขาทุสิ พวกเขาดูเรียบร้อยดีฉันคิดว่าไม่มีใครดีไปกว่าเธอแล้ว”

จูเลียน “คุณกำลังประจบผม”

โอคิโดะ “โอออ้ นั่นคือฮีทรานที่เธอจับได้เหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังเห็นอยู่ตอนนี้”

ศาสตราจารย์โอคิโดะรู้สึกทึ่งเมื่อเห็นฮีทรานขณะที่เขาวิ่งเข้าหามัน

จูเลียน “ศาสตราจารย์อย่าแตะต้องฮีทรานผิวเขาร้อนมาก-”

มันไร้ประโยชน์เพราะศาสตราจารย์โอคิโดะได้สัมผัสฮีทรานด้วยมือเปล่าของเขาไปแล้ว

โอคิโดะ “อ๊ากกกกกกกกก”

จูเลียน “ฉันบอกแล้ว”

โอคิโดะ “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องสนใจฉันตื่นเต้นมากไปหน่อยที่ได้พบกับโปเกมอนในตำนานจากสมัยโบราณ”

จูเลียน “ฮีทรานให้ศาสตราจารย์โอคิโดะดูสิ เขาจะไม่ทำร้ายนายหรอก”

ฮีทรานพยักหน้าและลดอุณหภูมิผิวลง ศาสตราจารย์โอคิโดะไม่เสียเวลาและเริ่มสำรวจฮีทราน

โอคิโดะ “จริงๆ แล้วผิวหนังของเขาทำมาจากเหล็กและรูในร่างกายของเขาก็แผ่ความร้อนออกมามากมาย”

จูเลียน “ที่จริงรูในร่างกายของเขาเกิดจากความร้อนภายในร่างกายทำให้ผิวหนังของเขาละลาย ฉันคิดว่ารูเหล่านี้ก่อตัวขึ้นเมื่อพวกมันอยู่ในไข่โดยที่พวกเขาไม่รู้วิธีควบคุมความร้อนในร่างกาย”

โอคิโดะ “นั่นเป็นคำอธิบายที่ดีจริงๆ ฉันควรจดไว้”

หลังจากมองไปที่ความสนใจของศาสตราจารย์โอคิโดะ ฮีทรานก็ถูกจับได้โดยคาบุท็อปส์

โอคิโดะ “เขาเป็นเด็กที่ออกมาจากฟอสซิลที่เธอโชว์ให้ฉันเห็นหรือเปล่า”

จูเลียน “ใช่เขาคือคาบุท็อปส์ที่วิวัฒนาการมาจากคาบูโตะที่ทวินไอซ์แลนด์”

โอคิโดะรู้สึกทึ่งและเริ่มจดบันทึกทุกสิ่งที่เขาเห็นบนตัวคาบุท็อปส์ เขาถามจูเลียนบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา โอคิโดะยังตรวจสอบโปเกมอนอื่นๆ ทั้งหมดของเขาและเขาก็ประทับใจพวกมันมาก

โอคิโดะ “ขนของ โกกะซารุ และ เอเลบู สว่างและเงางามมาก ดอกไม้ของฟุชิกิบานะก็ดูสวยงามและมีสีสันสดใสมาก ปีกของพีจ็อตนั้นก็แข็งแรงมาก เก็งก้า ก็ดูตัวใหญ่มากเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้วที่ฉันเห็นเขาในจอและสีของเขาดูแตกต่างกันมาก”

จูเลียน “ใช่ เก้งก้ามันเป็นประกายจริงๆ”

โอคิโดะ “ใช่ แล้วเกียราดอสของเธออยู่ที่ไหน?”

จูเลียน “ไปที่ทะเลสาบใกล้ๆ กัน แล้วฉันจะปล่อยเขาที่นั่น”

จูเลียนกับศาสตราจารย์โอคิโดะเดินออกไปตามด้วยโปเกมอนทั้งหมดของเขา หนึ่งนาทีต่อมาเมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นพวกเขาก็เห็น คาบิกอน นอนหลับสนิทอยู่ข้างต้นไม้ข้างทะเลสาบ

โอคิโดะ “คาบิกอนของเธอแข็งแกร่งมาก เมื่อมันมาถึงที่นี่มันก็ได้สู้กับ เคนเทารอส ที่นี่ แล้วเพียงหมัดเดียวหลุมใหญ่ๆ นั่นก็ถูกสร้างขึ้นโดยมันนั่นแหล่ะ”

จูเลียนมองไปที่หลุมและหัวเราะอย่างเชื่องช้า

จูเลียน “ฉันโชคดีจริงๆ ที่จับเขาได้โดยไม่มีการขัดขืนใดๆ”

โอคิโดะ “ไม่มีอะไรผิดปกติ โชคก็เป็นปัจจัยเสริมความแข็งแกร่งของเทรนเนอร์ด้วย”

จูเลียน “ฉันเดาว่าคุณพูดถูก”

คาบิกอนที่กำลังหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นจูเลียนอยู่ข้างๆ มัน

จูเลียน “เป็นไงบ้างเพื่อน หลับสบายไหม”

คาบิกอนมีความสุขและกอดจูเลียนจนโปเกมอนตัวอื่นๆ ของเขาต้องมาช่วย จูเลียนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยหลังจากที่รอดจากการกอดของคาบิกอนได้

จูเลียน “ดูเหมือนนายจะหิวนะ ไม่ต้องกังวลฉันจะทำอาหารพิเศษให้นาย”

คาบิกอนมีความสุขและกลับไปนอน

จูเลียน “เกียราดอสออกมา”

เกียราดอสของจูเลียนออกมาและร่อนลงบนผิวน้ำทำให้เกิดน้ำกระเซ็นขนาดใหญ่ มันสูงถึง 9.5 เมตรขณะที่เกล็ดสีแดงของมันส่องแสงเจิดจ้าภายใต้ดวงอาทิตย์

โอคิโดะ “โอ้โฮ ดูขนาดของเขาสิฉันยังจำได้ตอนที่เขาเป็นเพียงคอยคิงสีทอง ดูสิว่าเขาใหญ่แค่ไหนแล้ว”

เกียราดอสมองไปที่โอคิโดะและจำเขาได้ บางครั้งศาสตราจารย์โอคิโดะก็เคยดูแลคอยคิงและได้ใกล้ชิดกับเขา เกียราดอสทักทายโอคิโดะในขณะที่เขาเริ่มสำรวจสภาพแวดล้อม ทะเลสาบนี้ใหญ่พอที่เขาจะว่ายไปมาได้อย่างอิสระ

จูเลียนมองไปที่เกียราดอสและยิ้ม เขากับศาสตราจารย์เดินกลับเข้าไปในห้องทดลองโดยทิ้งโปเกมอนไว้ข้างหลังเพื่อให้พวกมันทำทุกอย่างที่ต้องการ

โอคิโดะ “ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เราควรคุยเรื่อง Mega Stone”

จูเลียน “ใช่ มาคุยกันเถอะ”