บทที่ 399 น่าอายเกินไป!
ความยับยั้งชั่งใจของโห้หลีเฉินไม่สามารถระงับได้ในชั่วอึดใจอีกต่อไป
และในขณะนี้ …
“ปังๆ”
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นและมันก็ดังขึ้นในห้องเหมือนฟ้าร้องทำให้คนทั้งห้องแยกย้ายกันไปอย่างน่ากลัว
โห้หลีเฉินและเย้นหว่านแข็งตัวทันทีและใบหน้าของชายก็มืดและน่ากลัว
เย้นหว่านรู้สึกสับสนและมีสติขึ้นมาทันที เมื่อเห็นท่าทางของเธอและโห้หลีเฉินอีกครั้งอย่างน่าอับอายอยากจะหาหลุมซ่อนตัวเขาไป
เธอรีบเอื้อมมือผลักเขาออกไป
โห้หลีเฉิน ไม่ทันระวังตัวและทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่งของเตียงใบหน้าหล่อเหลานั้นก็เข้มขึ้นในทันใด
เขาจ้องไปที่เย้นหว่านด้วยดวงตาที่หนักอึ้งและเปลวไฟแห่งความไม่พอใจ ในดวงตาของเขาดูเหมือนจะลุกโชน
เย้นหว่านรู้สึกละอายและรู้สึกผิด พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอว่า “มีคน”
โห้หลีเฉินพยุงตัวขึ้นด้วยมือข้างเดียวร่างสูงของเขาขยับเข้ามาใกล้ เย้นหว่าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า
“รีบไล่ไป”
คนที่ประตูดูเหมือนจะไม่อดทนรอและเคาะประตูอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกันเสียงของเย้นโม่หลินก็ดัง “เสี่ยวหว่าน เธออยู่ที่นั่นไหม”
“อยู่ ๆ”
เย้นหว่านตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยเสียงสั่นที่ไม่สามารถควบคุมได้
เย้นโม่หลินพูดอีกครั้งทันที “เธอเป็นอะไร? ทำไมเสียงมันแปลก ๆ ”
เมื่อถึงเวลานั้นเสียงหมุนลูกบิดประตูก็ดังมา
เย้นโม่หลินต้องการจะเข้ามา!
ถ้าเขาเข้ามาก็บังเอิญเจอเธอและโห้หลีเฉินกำลัง……..
จู่ ๆ เย้นหว่าน ก็รัดหนังศีรษะของเธอแน่นและตะโกนโดยไม่คิดว่า “อย่าเข้ามา! ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า!”
เสียงดังขึ้นและประตูที่เพิ่งเปิดเล็กน้อยก็ปิดลงอีกครั้งพร้อมกับเสียงดังโครมคราม
“เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอก่อนแล้วฉันจะเข้ามาใหม่ เมื่อเสร็จแล้วฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
โห้หลีเฉินหยุดการเคลื่อนไหวของเขา เงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่านอย่างแผ่วเบาราวกับหมาป่า
หน้าผากของเย้นหว่านเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เธอคว้าโห้หลีเฉินด้วยความรู้สึกผิด
“จะทำยังไง พี่ชายของฉันจะเข้ามาคุณฉัน…”
เมื่อมองไปที่ระยะห่างระหว่างเขากับตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอและเขาจะไม่ได้สวมอะไรเลย แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดงและเธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย
โห้หลีเฉินหายใจหนักและรู้สึกอึดอัด
เย้นโม่หลินยังคงอยู่ที่ประตูไม่มีความตั้งใจที่จะออกไป เรื่องในคืนนี้ก็คงจะทำกันไม่ได้แล้ว
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และในที่สุดก็ระงับเปลวไฟที่พุ่งขึ้นมาบนหัวของเขาเล็กน้อย
พลิกกลับและไปอีกด้านของเตียง
“ฉันกำลังจะไปแล้ว”
ด้วยเหตุนี้โห้หลีเฉินจึงหยิบเสื้อผ้าของเขาและเย้นหว่านโยนให้เธอและเริ่มสวมใส่
เย้นหว่านกอดเสื้อผ้า แต่มองไปที่โห้หลีเฉินที่สวมเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียงอย่างไม่สามารถควบคุมได้
หุ่นสูงเพรียวไร้ร่องรอยไขมันแม้จะเป็นเพียงภาพเงา แต่ก็สวยจนอยากเลือดกำเดาไหล
แก้มของเย้นหว่านเริ่มร้อนขึ้น
โห้หลีเฉินใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวหยิบเสื้อโค้ต ทันใดนั้นก็หันหน้าไปมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่เลือนราง
รอยยิ้มจาง ๆ “เธอมองฉันแบบนี้ เธอต้องการทำต่อหรือไง?”
“บ้า เรื่องไร้สาระ”
เย้นหว่านตอบโต้ด้วยความอับอายเธอสื่อความหมายตรงไหน?
“เสี่ยวหว่าน เธอกำลังคุยกับใคร”
ที่ประตูเสียงระมัดระวังของเย้นโม่หลินดังมา
เย้นหว่านถึงกับผงะตอนนี้เธอรู้สึกละอายใจเกินไป เธอไม่ได้ควบคุมระดับเสียงและทำให้เย้นโม่หลินได้ยิน
จู่ ๆ เธอก็ตกใจ “ไม่ ฉันไม่ได้พูด”
ถ้าเธอไม่พูดยังดี เมื่อเธอพูดเย้นโม่หลินยิ่งรู้สึกผิดปกติมากขึ้น
เขาพูดตรง ๆ “ให้เวลาเธอสามวินาทีและฉันจะเข้าไปทันที!”
สามวินาที?
ตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกสามวินาทีโห้หลีเฉินไม่มีเวลามากพอที่จะออกไปทางหน้าต่าง!
ถ้าพี่ชายของเขาพบว่าโห้หลีเฉินอยู่ในห้องของเธอตอนนี้ เขาคงจะระเบิดทันทีและความประทับใจของเขาที่มีต่อโห้หลีเฉิน จะยิ่งแย่ลงไปอีก
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ
เย้นหว่าน ตื่นตระหนกและพูดกับโห้หลีเฉินอย่างรวดเร็ว “รีบ ๆ ไปซ่อนห้องน้ำ ไม่ ไม่ ไปที่ห้องล็อกเกอร์…”
“มันสายเกินไปแล้ว”
โห้หลีเฉินเหลือบมองไปที่ประตูทันใดนั้นก็ยกผ้าห่มของเย้นหว่านคลุมทั้งตัวเขาและเธอ
และเขาซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มโดยคลุมตัวไว้ทั้งหมด
เย้นหว่านครึ่งหนึ่งนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมไหล่ของเธอและทั้งร่างของเกร็งไปหมด
โห้หลีเฉินกำลังทำอะไรอยู่? จะซ่อนอยู่บนเตียงของเธอเหรอ?
ที่น่าตกใจ เธอไม่มีเวลาคิดอย่างรอบคอบในตอนนี้ก็มีเสียง “คลิก” จากประตูและเย้นโม่หลินก็เปิดประตูอย่างเรียบง่ายร่างสูงเดินเข้ามา
เย้นหว่านคิดได้ว่าเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วยซ้ำ จับผ้าห่มดึงขึ้นมาคลุมถึงคอโดยสัญชาตญาณ
แต่แขนเปล่าสองข้างนั้นเผยออกไปข้างนอก
ทันทีที่เย้นโม่หลินเข้ามาเขา เห็นภาพนี้ก็ตัวแข็งทื่อและดูอึดอัดมาก
เขามองไปทันทีและหันหลังให้เย้นหว่าน
เสียงนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ทำไมยังไม่ใส่เสื้อผ้า ไม่เพียงยังใส่ไม่เรียบร้อย นานขนาดนี้ ยังโชว์แขนเปล่า ตกลงใส่อะไรหรือยัง?”
ร่างกายของเย้นหว่านเกร็งและตึง แก้มของเธอแดงเหมือนกุ้งปรุงสุก
“ฉัน ฉัน…” เธอพูดตะกุกตะกักจิตใจของเธอตกตะลึงและอับอายที่ต้องเผชิญหน้ากับพี่ชายของเธอแบบนี้ แต่โห้หลีเฉินในผ้าห่มก็กักขังเธอเอาไว้ด้วย!
“เกิดอะไรขึ้น?”
เย้นโม่หลิน ขมวดคิ้วเป็นห่วงเย้นหว่านจริง ๆ เขาหันหน้าไปดูเขาสังเกตเห็นหน้าของเย้นหว่านที่แดงเหมือนก้นลิง
ไม่ใช่เรื่องปกติตั้งแต่แรกเห็น
เขาเดินเข้าไปหาเธอทันทีอย่างเป็นห่วง “เธอดูไม่ดี เธอป่วยหรือเปล่า?”
ด้วยคำพูดนั้นเย้นโม่หลินกำลังจะยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของเย้นหว่าน
