บทที่ 413 ปิดบังเธอกันหมด
เธอควรพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดว่าโอเค แต่เธอรู้สึกอึดอัดในใจ
เธอถามว่า: “มันดึกมากแล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่” ไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันไม่เห็นโห้หลีเฉิน ยุ่งมาก
“เรื่องทำงาน” โห้หลีเฉินตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ
โห้หลีเฉิน บอกว่าเขาต้องยุ่งกับงานก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกเพียงแค่หาเหตุผล
เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างกับเธอ
“โห้หลีเฉิน คุณปิดบังอะไรบางอย่างกับฉันเหรอ”
“ เปล่า……”
“ ฉันไม่ชอบให้คุณโกหกฉัน”
เย้นหว่านพูดขัดโห้หลีเฉินด้วยเสียงที่จริงจัง
โห้หลีเฉิน เสียงในโทรศัพท์ก็เงียบลง
เย้นหว่านได้ยินเสียงของผู้คนเป็นจำนวนมากที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างแผ่วเบาและการก้าวเท้าของพวกเขาอย่างรวดเร็วและรีบร้อน
เธอขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และยิ่งไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินกำลังทำอะไรอยู่
โห้หลีเฉินพูดอีกครั้ง: “มันสายไปแล้วอย่าคิดมากฉันจะตามหาคุณเมื่อฉันทำเสร็จแล้วก็วางสายไปก่อน”
เมื่อพูดจบ โห้หลีเฉินก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่รอคำตอบในภายหลัง
เสียงทั้งหมดถูกตัดออกในครั้งเดียว
เย้นหว่านมองไปที่หน้าหลักของโทรศัพท์มือถือที่ถูกส่งคืนทันที จากนั้นใบหน้าของเธอซีดลง
ท้ายที่สุด โห้หลีเฉินก็ยังคงปิดปากไว้ไม่บอกเธอ ซึ่งหมายความว่างานที่เขาพูดก่อนหน้านี้ ได้หลอกเธออยู่จริงๆ
แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่?
มีอะไรที่บอกเธอไม่ได้ …
เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก
เธอนอนไม่หลับทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น เย้นหว่านออกมาจากห้องเพื่อลงมารับประทานอาหารเช้าอย่างกระสับกระส่าย และพบว่าเย้นโม่หลินไม่อยู่ที่นั่น
เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดมากโห้หลีเฉิน บอกเธอยุ่งอะไรไม่ได้และเธอก็ไม่รู้ว่าเย้นโม่หลินกำลังยุ่งกับอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าผู้ชายสามารถทำสิ่งต่างๆได้ แต่เธอเป็นผู้หญิงก็ไม่ควรรู้อะไรเลย
ความอ่อนแอแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเสียใจมาก
ผ่านไปครึ่งคืน เย้นหว่านวางตะเกียบลง แล้วมองไปที่เย้นเจิ้นจื๋อ พูดอย่างจริงจังว่า:
“ คุณพ่อ ในวันข้างหน้าฉันมีส่วนร่วมในธุรกิจของครอบครัวได้ไหม ฉันอยากทำธุรกิจด้วย”
เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่เย้นหว่านด้วยความประหลาดใจ “คุณต้องการทำธุรกิจที่บ้านเหรอ?”
เย้นหว่านพยักหน้าช้า “ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฉันไม่มีงานทำ”
เย้นเจิ้นจื๋อหัวเราะด้วยความพึงพอใจและรู้สึกโล่งใจมาก
เขายิ้มและพูดว่า: “โอเค เธอแค่ … ”
“ เสี่ยวหว่าน เธอไม่อยากเป็นนักออกแบบแล้วเหรอ ทำไมเธอถึงสนใจธุรกิจของครอบครัวเธอล่ะ”
กงจืออวีพูดขึ้นขัดจังหวะ เย้นเจิ้นจื๋อ
เย้นเจิ้นจื๋อตกตะลึงมองไปที่กงจืออวีอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดต่อ
เย้นหว่านตระหนักถึงท่าทางระหว่างพ่อแม่ หัวใจของเธอก็หน่วงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ากงจืออวีอาจซ่อนอะไรบางอย่างกับเธอ?
ยิ่งไปคิดเธอก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น เย้นหว่านอยากรู้
เธอมองไปที่กงจืออวีและพูดว่า “การออกแบบขึ้นอยู่กับอารมณ์ ในช่วงเวลาสั้น ๆ อารมณ์ของหนูไม่สามารถสงบลงได้ และไม่เหมาะกับการออกแบบ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะได้เรียนรู้เรื่องธุรกิจ”
หลังจากนั้นเย้นหว่านก็จงใจพูดเสริมว่า “สองวันนี้พี่ชายยุ่งมากไม่ใช่เหรอ หนูไม่มีเวลากลับบ้าน ถ้าหนูรู้ดังนั้น หนูจึงอยากช่วยคลายความกดดันให้เขาได้สักหน่อย”
หลังจากฟังคำพูดไม่กี่คำดวงตาของกงจืออวีก็กลอกตาไปมา
เขามองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ ดวงตามองริมฝีปากสีแดงที่เซ็กซี่ของเธอ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“ เสี่ยวหว่านเธอรู้เรื่องใช่ไหม?”
เขาถามเธออย่างจงใจ
เย้นหว่านตกใจ สิ่งที่เธอคาดเดาไว้ในตอนแรกนั้นเป็นไปได้เกือบ 80%
กงจืออวีจะถาม แต่โดยหลักแล้วมีบางอย่างซ่อนอยู่ในตัวเธอ
หเย้นหว่านคิดในใจทำหน้านิ่งและถามอย่างแผ่วเบา: “คุณแม่คิดว่าอย่างไร?”
กงจืออวีขมวดคิ้วมองเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง
ในความเงียบดูเหมือนจะเป็นการประกวด
เธอไม่แน่ใจว่า เย้นหว่านรู้หรือไม่ แต่เย้นหว่านดูเหมือนเธอจะไม่รู้เลยและเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอรู้มากแค่ไหน
หลังจากคิดไม่กี่วินาที กงจืออวีก็พูดอย่างเคร่งขรึม:
“เย้นหว่านไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม ก็ล้วนแต่ทำเพื่อให้เธอนะ”
คำพูดที่เปล่าเปลี่ยวไม่ได้ปฏิเศธและไม่ได้ยอมรับด้วย
เย้นหว่านเข้าใจประเด็นสำคัญในคำพูด กงจืออวีกำลังพูดถึงเราไม่เพียง แต่เป็นตัวแทนของเธอคนเดียว คนที่ยังทำงานอยู่ข้างนอกคือเย้นโม่หลิน
อาจกล่าวได้ว่าตารางงานที่ยุ่งของเย้นโม่หลิน ในสองวันที่ผ่านมาเกี่ยวข้องกับเธอจริงหรือ?
ทันใดนั้นหัวใจของเย้นหว่านก็กระตุก และสิ่งที่ยังคงต้องปิดบังเธอซึ่งเกี่ยวข้องกับเธอในตอนนี้ ส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับโห้หลีเฉิน
“ แม่คะ พี่ชายทำอะไรกับโห้หลีเฉินอยู่เบื้องหลังฉันหรือเปล่า?”
เย้นหว่านยืนขึ้นอย่างกังวลหายใจไม่ออก
โห้หลีเฉินก็มีงานยุ่งอย่างกะทันหันในสองวันนี้ แม้กระทั่งเธอก็ไม่สามารถดูแลเธอได้ หลังจากคิดเรื่องนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังมีปัญหา
ใบหน้าของกงจืออวีเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็ตอบโต้อย่างรุนแรง
“โห้หลีเฉินมาจากตระกูลหยูอยู่แล้ว พี่ชายเธอจะไม่ทำอะไรเขาได้ดังนั้น อย่าคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้”
น้ำเสียงที่สบายทำให้พูดลังเล
แม่ของเธอไม่ควรโกหกเธอใช่ไหม?
แต่พวกเขาซ่อนอะไรจากเธอ?
มีคำถามมากมายในใจของเย้นหว่าน ซึ่งปะปนกันไปอย่างยุ่งเหยิงราวกับเส้นไหมที่ยุ่งเหยิงและพวกเขาไม่รู้เหตุผล
เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่กงจืออวีด้วยสายตาที่ซับซ้อน จากนั้นยิ้มและพูดกับเย้นหว่าน:
“โอเค ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เสี่ยวหว่านกินเยอะๆนะ รู้สึกว่าเธอผอมมากจริงๆ ตัวเธอเหมือนไม่มีเนื้อเลย”
ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบเนื้อติดมันหลาย ๆ ชิ้นแล้วใส่ลงในชามของเย้นหว่าน
เย้นหว่านมองไปที่เนื้อในชาม และเม้มริมฝีปากโดยรู้ว่าถ้าเขาพูดต่อไปเขาก็ไม่พบอะไร
พวกเขาต้องการปิดบังเธอไว้ เธอไม่สามารถทำได้อะไรได้จริงๆ
บางทีอาจคือเธอเข้าใจผิดเอง?
เย้นหว่านไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่ของเธอเพราะความสงสัยของตน
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เย้นหว่านก็ขอตัวไป
เย้นเจิ้นจื๋อและกงจืออวีออกไปอีกทางหนึ่ง ระหว่างทาง เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่กงจืออวีด้วยสีหน้าสง่างามและสั่นไหว
“ที่รัก คุณไม่ควรปิดบังเสี่ยวหว่าน ทำแบบนี้ดีหรือ ถ้าเธอรู้ในอนาคตเธออาจจะโกรธคุณ”
“เธอไม่รู้แน่”
กงจืออวีพูดอย่างหนักแน่นใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและดุดัน
พูดไม่สงสัยทุกคำ“ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้เห็นโห้หลีเฉิน อีกไม่นาน โห้หลีเฉินจะออกจากที่นี่เรียบร้อย”
หลังจากขับไล่โห้หลีเฉินไป กงจืออวีก็มั่นใจว่า เย้นหว่านและโห้หลีเฉินจะไม่สามารถพบเจอพวกเขาได้อีกในชีวิตนี้
เย้นเจิ้นจื๋อถอนหายใจ
สีหน้าหนักใจเล็กน้อย “ฉันไม่รู้ว่าเราคิดถูกหรือเปล่า ที่หยุดพวกเขาแบบนี้”
“จะผิดได้อย่างไร เย้นหว่านยังเด็กอยู่ซึ่งถูกหลอกง่าย มีเพียงพ่อแม่เราเท่านั้นที่ปกป้องอนาคตและความสุขในชีวิตเธอ แม้ว่าเธอจะโทษฉันตอนนี้ แต่หากเธอแต่งงานกับสามีที่รักเธอจริงในอนาคต เธอก็จะเข้าใจ”
ความเป็นแม่ไม่มีข้อตำหนิและไม่เสียใจด้วย
เย้นเจิ้นจื๋อยื่นมือออกไปโอบไหล่ภรรยาของเขาและตบเบา ๆ “ ไม่ต้องกังวลเ สี่ยวหว่านจะไม่ตำหนิคุณหรอก”
