“เมื่อคืนมันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ฉันจะโทษคุณทั้งหมดได้อย่างไร ฉันเองก็ผิดเหมือนกัน”
ฉู่ฉู่กำหมัดแน่นอย่างอดทนต่อความเจ็บปวดรวดร้าวภายในใจ แต่สีหน้ากลับเมินเมย
“ฉันอยู่กับเสี่ยวหว่านมานานแล้ว และมักจะได้ยินเธอพูดถึงประเพณีท้องถิ่นของภายนอก เรื่องที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ก็คือมีความสัมพันธ์คืนเดียว ความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างผู้ชายและผู้หญิง และความสัมพันธ์โรแมนติกชั่วคราว ทั้งหมดเป็นเรื่องปกติ
ฉันไม่ใช่คนหัวโบราณ เรื่องเมื่อคืนก็สมมุติว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเถอะ ”
หลังจากนั้นฉู่ฉู่ก็หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาปกปิดร่างกายอย่างเสแสร้งว่าควบคุมอารมณ์ได้
ในเวลานั้นมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามือของเธอสั่นระริกเพียงใด
เซอร์ยุนซีขมวดคิ้วอย่างดุ ๆ พลางมองฉู่ฉู่ด้วยสายตาอันหนักหน่วง
ลำคอของเขาแห้งผากมาก และเสียงก็ต่ำแหบพร่าเล็กน้อย “คุณคิดอย่างนี้หรือ?”
“ใช่ ใช่สิ”
ฉู่ฉู่เสแสร้งตอบอย่างง่ายดาย แล้วลุกจากเตียง และรีบจัดเสื้อผ้าของตนเองอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มไม่แยแส “ท้องฟ้าสว่างแล้ว พ่อของฉันจะเป็นห่วง ฉันจะกลับก่อนนะ”
เมื่อฉู่ฉู่พูดแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่รอให้เซอร์ยุนซีตอบกลับ
เดินไปอย่างอิสระ สบาย ไม่สนใจอะไร
เซอร์ยุนซียืนนิ่งแข็ง ราวกับว่าเป็นภาพลวงตาของการมีการสัมพันธ์ลึกซึ้งร่วมกัน และเมื่อคนคนนั้นมีสัมพันธ์ร่วมกันแล้ว ก็จากไป โดยไม่หลงความทรงจำหรือความรู้สึกผูกพันใด ๆ
ทำไมถึงตื่นตระหนกจนภายในหน้าอกแทบจะหยุดนิ่งอย่างนี้?
ฉู่ฉู่ไม่กล้ามองเซอร์ยุนซีอีกเลย พระเจ้าจึงจะรู้ว่าเธอต้องใช้ความกล้ามากเพียงใดจึงจะพูดคำแบบนั้นออกมาได้
เธอไม่ใส่ใจได้อย่างไร อย่างไรก็เป็นเหมือนความสัมพันธ์คืนเดียวแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกอันมีค่าสำหรับเธอนะ แต่เพราะว่าเป็นการจำคนผิด และเธอก็พายเรือตามน้ำกับเขาไปแล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะใช้เรื่องนี้มาพัวพันกับเขา จนทำให้เขายากลำบากล่ะ
ตัวเธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่เป็นไร ขอเพียงเขาสบายดีก็พอแล้ว
เมื่อฉู่ฉู่จากไปแล้ว ในที่สุดเช้าตรู่อันโกลาหลก็กลายเป็นก็สงบสุข
เซอร์ยุนซียังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลย เขามองดูห้องรก ๆ นั้นด้วยความงุนงง ในภวังค์ความคิดกลับมีแต่ภาพของฉู่ฉู่ปรากฏขึ้น
กลับเหมือนมีลูกฝ้ายติดขวางอยู่ในอกของเขาทำให้เขางุ่นง่านถึงขีดสุด
เมื่อเธอนอนกับเขาแล้ว กลับไม่แยแสอย่างนั้น
มันเป็นเพียงค่ำคืนอันไร้สาระ เป็นการเข้าใจผิดเพียงแค่นั้นสำหรับเธอ
ช่างไร้หัวใจจริง ๆ
เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็ช่วยลดปัญหาอันยุ่งยากของเขา แม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฉู่ฉู่อย่างกะทันหัน เขาก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเธออย่างไร
ขนบธรรมเนียมประจำชาติของประเทศเบียนหนานเป็นแบบอนุรักษนิยม ถ้าหากชายหญิงมีความสัมพันธ์เช่นนี้ พวกเขาจำเป็นต้องแต่งงานกัน
แต่เขาจะแต่งงานกับฉู่ฉู่ได้อย่างไร …
เมื่อเซอร์ยุนซีคิดเรื่องนี้ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในความรู้สึกที่ไร้แรงต่อต้านเรื่องการแต่งงานกับฉู่ฉู่
และเธอก็จากไปโดยไม่โต้แย้งอะไร และไม่สนใจความคิดเห็นของเขาเลยสักนิด กลับทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า
เซอร์ยุนซียืนแข็งทื่ออย่างนั้น โดยไม่รู้ว่าตัวเองยืนนานแค่ไหน ราวกับว่าเขากำลังจะกลายเป็นฟอสซิล
ในเวลานั้นมีเสียงฝีเท้าเดินไปมาที่ประตู แล้วดึงม่านประตูจากด้านนอกให้เปิดออก
เซอร์ยุนซีชะงักงันในทันใดนั้น ห้วงความคิดก็มีความคิดผุดขึ้นมาในทันที ฉู่ฉู่กลับมาแล้ว?
เขาหันไปมองอย่างกะทันหัน แล้วแสงประกายในดวงตาของเขาก็ดับลงในทันที
“แกมาทำอะไร ออกไปให้พ้น”
บริวารยืนอย่างแข็งทื่อ และยังไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
เขาอึดอัดมาก นี่ท่านดยุกเป็นอะไรไปล่ะ เขาเพิ่งจะมาก็โดนดุด่าแล้ว
แต่เมื่อเขามองสีหน้ามืดทะมึนของเซอร์ยุนซีแล้ว ก็คิดถึงภาพที่เพิ่งเห็นคือฉู่ฉู่ร้องไห้วิ่งออกไป เฉลียวฉลาดแบบเขาจึงเดาความเชื่อมโยงของเหตุการณ์นี้ได้อย่างรวดเร็ว
เขาพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า
“ท่านดยุก แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับคุณฉู่ฉู่กันแน่ แต่เมื่อวานนี้คุณจูบเธออย่างดูดดื่ม ไม่ว่าจะเป็นทางอารมณ์หรือเหตุผล ก็เป็นคุณที่รังแกเด็กสาวคนนั้น อย่างไรเธอก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง คุณขับไล่เธอไปแบบนี้ ก็ขาดความรับผิดชอบไปหน่อย”
สีหน้าของเซอร์ยุนซียิ่งทะมึนลงหลายส่วน แต่ละคำและประโยคก็แทบจะเล็ดลอดออกมาจากฟันที่ถูกขบแน่นของตัวเอง
“ตาไหนของคุณที่เห็นฉันไล่เธอไป?”
“ฉันเห็นด้วยตาทั้งสองข้าง” บริวารชี้ที่ตาทั้งคู่ของตัวเองเอง “ฉันเพิ่งเห็นคุณฉู่ฉู่ร้องไห้วิ่งออกไป คนนอกอย่างฉันเห็นภาพแบบนั้นแล้วปวดใจจนทนไม่ได้”
บริวารพูดแล้ว ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง ทำไมท่านดยุกของตระกูลถึงเป็นคนแบบนี้ที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแล้วก็ทิ้งไม่รับผิดชอบ
และยังไล่หญิงสาวออกไป
เซอร์ยุนซีสั่นสะท้านทันที แล้วเดินก้าวยาว ๆ อย่างรวดเร็วราวกับพุ่งไปที่ด้านหน้าของบริวาร ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของเขา และถามอย่างกระตือรือร้น
“คุณพูดเรื่องอะไร คุณเห็นเธอร้องไห้วิ่งออกไป?”
บริวารพยักหน้าอย่างงุนงง “ใช่”
การแสดงออกของเซอร์ยุนซีสั่นสะท้านอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ตระหนักถึงบางอย่างในทันที
เป็นไปได้ไหมว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของฉู่ฉู่ที่ว่าไม่ใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์คืนเดียวนั้นทั้งหมดใช้โกหกเขา? แต่ที่จริงแล้วเธอใส่ใจจนแทบจะตายได้
แต่ทำไมเธอถึงโกหกเขาอย่างนี้…
——
เมื่อป่ายฉีอยู่ที่นี่ ร่างกายของโห้หลีเฉินก็ดีขึ้นไวกว่าที่คาดคิดไว้
ในวันที่สี่เขาก็ลุกจากเตียงเดินไปมาได้ วันที่ห้าก็เริ่มเตรียมตัวเรื่องเดินทางจากไป
เย้นหว่านยังคงกังวลเกี่ยวกับเขา คิดว่าจะดูแลรักษาเขาอีกสักสองสามวันก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง แต่ดูเหมือนว่าโห้หลีเฉินอยากกลับบ้านอย่างเร่งด่วน และวางแผนว่าวันที่หกก็จะออกเดินทางจากประเทศเบียนหนาน
เย้นหว่านไร้หนทาง จึงตามติดไม่ห่างโห้หลีเฉินตลอดทั้งวัน และสนใจกับสุขภาพร่างกายของเขาอย่างใกล้ชิด ดูแลกำกับให้เขาพักผ่อนอยู่เสมอ และไม่ทำงานหนักเกินไป
โห้หลีเฉินเกลี้ยกล่อมเธอไป พลางจัดการผู้คนให้ทำสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
แม้ว่าเย้นหว่านจะไม่เห็นด้วยมากนัก แต่ก็เข้าใจ
ตอนนี้พวกเขาหาเมล็ดแมกโนเลียพบและใช้มันแล้ว ประเทศเบียนหนานก็ไม่มีสิ่งใดที่พวกเขาต้องการอีก และการอยู่ที่นี่ก็เป็นการเสียเวลาเปล่า
นอกจากนี้ที่ประเทศเบียนหนานได้ผ่านเรื่องเลวร้ายมามากมาย และความทรงจำที่ทิ้งไว้ส่วนใหญ่ก็ไม่สวยงามนัก ดังนั้นก็เป็นธรรมดาที่จะไม่ต้องการอยู่อีกต่อไป
นอกจากนี้คนต่างชาติจำนวนมากอย่างพวกเขาที่อยู่ที่นี่ อาจทำให้การอยู่ที่นี่นานขึ้นก่อให้เกิดปัญหาอันยุ่งยาก
เย้นหว่านกำลังจะจากไปแล้ว แต่กลับยังมีเรื่องหนึ่งที่กังวลใจ
เธอเกลี้ยกล่อมฉู่ฉู่ให้ไปหาเซอร์ยุนซี เดิมทีเธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจะพัฒนาและดีขึ้น แต่เธอกลับไม่เห็นผลลัพธ์ที่ต้องการ ในทางตรงกันข้าม หลังจากฉู่ฉู่กลับมา ก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง หดหู่โศกเศร้าสุดขีด
เย้นหว่านอดสงสัยไม่ได้ว่าระหว่างฉู่ฉู่และเซอร์ยุนซีเกิดอะไรขึ้นไม่ดีขึ้นกันแน่?
เธอรู้สึกละอายใจต่อเซอร์ยุนซี และยังชอบฉู่ฉู่อย่างจริงใจ เธอไม่ต้องการให้คนสองคนนี้ต้องผิดพลาดคลาดคลาอย่างไม่ตั้งใจจริง ๆ
ก่อนที่เธอจะจากไป ยังต้องคิดหาวิธีมาทำภารกิจเชิงอุดมการณ์
แต่คราวนี้ฉู่ฉู่กลับไม่ได้พูดอะไร
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอดูฝืนใจมาก “เสี่ยวหว่าน ฉันสบายดี คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน แต่พรุ่งนี้คุณกำลังจะจากไปแล้ว เก็บของทุกอย่างดีแล้วหรือไม่ หนทางนี้ยาวไกลมาก คุณต้องห่วงใยเรื่องความปลอดภัย”
แม้ฉู่ฉู่จะมีรอยยิ้ม การแสดงออกของเธอก็ไม่สามารถปกปิดความหม่นหมองได้
เย้นหว่านมองดูอย่างปวดใจ แต่กลับไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไร
คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเพียงให้คำปรึกษาได้ แต่เรื่องความรักมักเป็นของคนสองคนเสมอ
