สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 1012 เธอเลือกอะไร

สามวันผ่านไป

คนของป่ายฉีตรวจหาพื้นที่รอบๆ อย่างละเอียดแต่นอกจากปลอกกระสุนนั้นก็ไม่พบร่องรอยอะไรอีก

และไม่มีข่าวคราวของเย้นโม่หลิน

เบาะแส ขาดหายอีกครั้ง

อย่างน้อยมันก็ทำให้คนสงสัยว่าปลอกกระสุนนี้เป็นกลลวงตาหรือเปล่า ตั้งใจตบตาให้พวกเขาไปผิดทางและยื้อเวลา

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ กู้จื่อเฟยก็ยิ่งกลัวและกระสับกระส่าย

เป็นระยะเวลาห้าวันเต็ม ๆ ที่ขาดการติดต่อจากเย้นโม่หลิน

ห้าวันสามารถมีเรื่องที่ทำให้รู้สึกสิ้นหวังได้มากมาย

ตอนนี้เขายังไม่ติดต่อพวกเขามาและเป็นการพูดได้ว่าเย้นโม่หลินยังไม่พ้นจากอันตราย ส่วนการตามไล่ล่าภายในห้าวันนี้นั้นเขาอาจจะทนไม่ไหวแล้ว

ถ้าหากเขาตกอยู่ในมือของคนพวกนั้น…

กู้จื่อเฟยไม่กล้าจะคิดว่าเย้นโม่หลินจะโดนอะไรบ้าง

วันนี้กู้จื่อเฟยและพวกกลับไปพักผ่อนที่แคมป์ชั่วคราว ในทันใดนั้นข้อความก็เข้ามาในขณะที่กู้จื่อเฟยอยู่ในเต็นท์เพียงลำพัง

เป็นข้อความจากเบอร์แปลก

เนื้อหาคือ อยากจะช่วยเย้นโม่หลินไหม? ออกมาพบฉันเพียงลำพัง

กู้จื่อเฟยอึ้งและจ้องไปที่ข้อความโทรศัพท์มือถือ ร่างกายของเธอก็รู้สึกหนาวสั่นและกระสับกระส่าย

ก่อนหน้านี้เธออยู่กับป่ายฉีไม่ห่าง เพียงแค่ห่างจากเขามาอยู่ลำพังได้ไม่นาน คนคนนี้ก็เข้าหาเธอแล้ว

ดูเหมือนเขาจะเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างดี!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ กู้จื่อเฟยก็หนาวจนขนลุกราวกับว่ามีดวงตามากมายเฝ้าดูเธออยู่รอบตัว

อันตรายรอบด้าน

เธอถือโทรศัพท์แน่นแล้วตอบ

ไปพบคุณเพียงคนเดียวเพื่อให้คุณจับตัวฉันงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้โง่นะ!

ข้อความตอบกลับมา วางใจเถอะ ฉันไม่ใช้ลูกไม้แบบนั้นเพื่อจับตัวเธอหรอก ฉันจะให้เธออยู่ในกำมือของฉันด้วยความยินยอม สิ่งที่ฉันต้องการจะบดขยี้คือศรัทธาของเธอ

พวกเธอไม่มีทางอื่นแล้ว ผ่านมาห้าวันแล้ว เย้นโม่หลินรับไม่ไหวแล้ว กู้จื่อเฟยจะช่วยเขาหรือไม่ช่วย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอ

กู้จื่อเฟยมองไปที่ข้อความแล้วกัดริมฝีปากแน่นและดวงตากะพริบตลอดเวลา

เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่นานแล้วจู่ ๆ ก็ลุกขึ้น

และรีบเดินออกมาจากเต็นท์

มื่อบอดี้การ์ดเห็นเธอออกมาจึงถาม

“คุณหนูกู้ คุณจะไปไหนครับ?”

ดวงตาของกู้จื่อเฟยกะพริบเล็กน้อยและพูด “ชักโครกของฉันเสีย ฉันเลยจะไปข้างนอก ไม่เป็นไรแค่แถว ๆ นี้แหละ เดี๋ยวก็กลับ”

“แต่คุณไปคนเดียวไม่ค่อยปลอดภัยนะครับ”

“แถวนี้พวกคุณเก็บกวาดหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรอก วางใจเถอะ ฉันไปไม่ไกล เสร็จแล้วจะรีบกลับ”

บอดี้การ์ดลังเลครู่หนึ่งและได้แต่พยักหน้า

ท้ายที่สุด พวกเขาได้ควบคุมบริเวณโดยรอบไว้แล้วจึงไม่มีทางจะเกิดเรื่องใดๆ ในบริเวณนี้

แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่ากู้จื่อเฟยจะไม่ได้อยู่แค่ใกล้ ๆ แต่กลับเดินเข้าถ้ำเสือและเดินไปไกล

รอบข้างเป็นป่า หลังจากกู้จื่อเฟยเดินเข้าไปแล้วก็ไม่เห็นคนอีกเลย

เธอเดินไปตามป่าเขียวชอุ่มไปจนถึงยอดเขา

นี่คือจุดชมวิว ด้านหลังมีความลาดชันเล็กน้อย เต็มไปด้วยโขดหินและต้นไม้หนาแน่น

กู้จื่อเฟยยืนอยู่ข้างต้นไม้ เฝ้าดูทิศทางของภูเขาอย่างระมัดระวัง

ครู่หนึ่งก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา

เธอสวมชุดสีดำและมีรังสีแห่งความรุนแรง เธอคือสาวใช้ที่บ้านตระกูลเย้นในวันนั้น

เธอเห็นกู้จื่อเฟยและพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ถากถาง

“ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันไม่กินเธอหรอก ฉันมาคนเดียว”

คนเดียวเหรอ?

กู้จื่อเฟยมองไปที่ป่ามืดข้างหลังเธอและไม่ได้พูดอะไร

“เธอรู้ว่าเย้นโม่หลินอยู่ที่ไหน? ฉันต้องการหลักฐาน”

กู้จื่อเฟยตรงไปที่ประเด็น

เธอกลับไม่รีบร้อนและเดินช้า ๆ เข้ามาหากู้จื่อเฟย และหยุดอยู่ตรงหน้ากู้จื่อเฟยโดยห่างกันไม่ถึงสองเมตร

เธอดูเย่อหยิ่งและถากถาง

“ได้สิ ฉันจะให้เธอได้เห็นกับตา ผู้ชายที่เธอรัก ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว”

พูดแล้วหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดคลิปวิดีโอ

เธอหันหน้าจอให้กู้จื่อเฟย

ภายในคลิปวิดีโอนั้นเป็นภาพภายในถ้ำกึ่งปิด เย้นโม่หลินกำลังวิ่งไปข้างหน้า ตัวเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดเผือด แม้แต่การเคลื่อนไหวและวิ่งก็ดูไม่ค่อยมั่นคง

ส่วนรอบข้างตัวเขาก็มีกระสุนตามไล่ล่า

เขาถูกไล่ล่า!

สถานการณ์ของเขาทั้งแย่และน่าสังเวช เขาเกือบจะรับมันไม่ไหวอีกแล้ว!

กู้จื่อเฟยแทบจะหยุดหายใจในทันใดและสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ตัวแข็งทื่อเหมือนถูกแช่แข็งไว้

ผู้หญิงคนนั้นดูวิดีโออย่างสนุกสนานและเย้ยหยัน

“นี่เป็นคลิปจากเมื่อวาน วันนี้ เขาคงจะดูแย่กว่าเดิมอีก”

กู้จื่อเฟยกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์และไม่ร้องไห้โวยวายออกมา

เธอสะอื้นและถามผู้หญิงคนนั้น

“เธอเป็นใครกันแน่? ! เธอเป็นคนจ้างให้คนมาฆ่าเขาเหรอ?”

“มันสำคัญด้วยงั้นเหรอ?”

หญิงสาวหัวเราะเย้ยหยันและก้าวไปข้างหน้าเข้าใกล้กู้จื่อเฟย “ตอนนี้คนที่ช่วยเย้นโม่หลินมีเพียงแค่ฉันเพียงคนเดียว เธออยากให้เขาตายหรืออยากให้เขารอดล่ะ?”

กู้จื่อเฟยหน้าซีดเผือดจนแทบไม่มีเลือดฝาด

เธอตัวแข็งทื่อและกัดฟันพูด “เธอต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่?”

“ฉันบอกแล้วไง ฉันต้องการให้เธอทำตัวเองเสียหน้า ฉันต้องการให้เธอตายทั้งเป็น”

หญิงสาวยิ้มอย่างโหดเหี้ยมด้วยสายตาที่เกลียดชัง “กู้จื่อเฟย เธอจะทำไหมล่ะ?”

กู้จื่อเฟยกัดฟันแน่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดิ้นรน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนเธอจะบีบเสียงออกมาจากลำคอของเธอ

“ถ้าฉันทำตามนั้นแล้วเธอจะปล่อยเย้นโม่หลินไหม?”

“ฉันจะไว้ชีวิตเขา”

เธอเขยิบเข้ามาใกล้กู้จื่อเฟยอีก “หากเธอไม่รับปาก เขาคงอยู่ได้ไม่ถึงพรุ่งนี้”

เธอคำนวณมาอย่างดีแล้ว โดยไม่ให้เธอได้มีเวลาคิดไตร่ตรองและต้องยอมจำนนในตอนสุดท้าย

ตรงหน้ามีเพียงสองทาง หนึ่งคือเธอตาย หรืออีกหนึ่งทางคือเย้นโม่หลินจะต้องตาย

จะเสียสละหรือจะหนี?

เธอต้องการจะบีบให้กู้จื่อเฟยต้องตัดสินใจแบบนี้

ถ้าหากเสียสละกู้จื่อเฟยก็มีแต่จะต้องเดินบนเส้นทางสู่ความตาย แต่ถ้าหากเลือกรักษาชีวิตไว้แล้วยอมปล่อยเย้นโม่หลินไป เธอจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตและไร้ซึ่งคุณสมบัติที่จะรักเย้นโม่หลิน

“ฉันไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม?”

กู้จื่อเฟยมองผู้หญิงตรงน้ำด้วยดวงตาแดงก่ำพร้อมสีหน้าที่ซีดเผือดราวกับสูญเสียสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้าย

หญิงสาวดูออก กู้จื่อเฟยโอนอ่อนผ่อนตามแล้ว

“พูดมาสิ เธอเลือกอะไร”

เธออยากจะได้ยินมันออกมาจากปากของกู้จื่อเฟย

ไม่ว่าเธอจะมีความรักที่ยิ่งใหญ่ หรือหนีไปด้วยความเห็นแก่ตัว

เธออยากจะฟังมันจากปากเธอ

ดวงตาของกู้จื่อเฟยเป็นประกายและพูดขึ้นช้า ๆ “สิ่งที่ฉันเลือกคือ…”

ผู้หญิงคนนั้นประหม่ามาก เธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้

กู้จื่อเฟยลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “คือ ทางเลือกที่สาม”

พร้อมกับเสียงนั้น กู้จื่อเฟยที่กำลังเศร้าโศกเสียใจ จู่ ๆ ก็รุนแรง เธอหยิบกระบองไฟฟ้าสีดำแทงผู้หญิงคนนั้นบนร่างกายของเธอและกระแสไฟฟ้าแรงก็ไหลออกมาในทันใด

ผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้นทันที

โดยไม่ลังเลกู้จื่อเฟยคว้าโทรศัพท์มือถือจากมือของผู้หญิงคนนั้นหันหลังและกระโดดไปทางลาดด้านหลังเขา

ทางลาดนั้นลาดชันมาก เธอแทบจะยืนไม่อยู่ เธอเดินไม่กี่ก้าวแล้วลื่นไปครู่หนึ่ง ถ้าต้นไม้เขียวชอุ่ม เธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะล้มลงไปตรงๆ เลยด้วยซ้ำ

ในเวลาเดียวกัน บอดี้การ์ดมากกว่าสิบคนรีบวิ่งออกจากป่าทันที และรีบวิ่งไปที่ขอบหน้าผา