บทที่ 20 โกรธถึงขีดสุด
อีกฝั่งหนึ่ง เฉินเฟิงเพิ่งส่งอาหารบิลหนึ่งเสร็จ แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกจิตใจเหม่อลอยขึ้นมา มันเหมือนกับว่า จะ เกิดเรื่องไม่ดีบางอย่างขึ้น
“นายก็คือเฉินเฟิงเหรอ?” และในเวลานี้ ผู้ชายคน หนึ่งที่ใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ และสักลายเสือไว้บนตัวก็ เดินเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง
“มีเรื่องอะไร?” เฉินเฟิงยักคิ้ว
“เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเมียนายใช่ไหม?” ผู้ชายสักลาย เสือมองเฉินเฟิงอย่างประเมินที่หนึ่ง แล้วถามขึ้น
“ใช่ ทำไมเหรอ?” อยู่ ๆ เฉินเฟิงก็มีความรู้สึกที่ไม่ ดีขึ้นมา
ผู้ชายสักลายเสือส่ายหน้า แล้วพูด “เสียดาย แล้ว….
“นายหมายความว่าไง? เสียดายอะไรแล้ว?!” อยู่ ๆ น้ำเสียงเฉินเฟิงก็เย็นเฉียบลง
ผู้ชายสักลายเสือขำก๊ากขึ้น แล้วพูด “คนสวย อย่างกับนางงามอย่างเมียนาย แต่งงานกับคนไร้ค่า แบบนาย ไม่ใช่เสียดายแล้วจะคืออะไร?”
“เมิ่งเหยาอยู่ที่พวกแกเหรอ?” อยู่ ๆ หัวใจของ เฉินเฟิงก็สั่นขึ้นมา ในดวงตามีแววเย็นยะเยือกแฝงแวว สังหารระเบิดออกมา เมื่อกี้เขาโทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาตั้งหลายสายแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ตอนนี้ดูท่าจะเกิดเรื่องขึ้น แล้วจริง ๆ !
“ไอ้คนไร้ค่า! แกห่วงตัวเองก่อนเถอะ” ผู้ชายสัก ลายเสือหัวเราะอย่างดูถูก “ท่านเป็นพูดแล้ว จะเอาขา แกสองข้าง แกจะจัดการเองหรือจะให้ฉันช่วยแกล่ะ?”
“ฉันพูดว่า เมิ่งเหยาอยู่ที่พวกแกใช่ไหม?” เฉินเฟิ งกัดฟันกรอก แววสังหารในดวงตาเกือบจะกลายเป็น ความจริงแล้ว
ในที่สุดผู้ชายสักลายเสือก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้าคนไร้ค่านี้ ทำไมถึงได้มีสายตาน่ากลัวแบบนี้? แต่ ว่าถึงแม้จะตกใจ แต่ผู้ชายสักลายเสือก็ยังมีความ มั่นใจอยู่ เขาก็เป็นคนโหดเหี้ยมที่มีชีวิตคนอยู่บนตัว และไม่รู้สึกว่า แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนหนึ่งจะทำ อะไรตัวเองได้
“ใช่ เจ้าคนไร้ค่า ตอนนี้เมียแกกำลังนอนอยู่บน เตียงของท่านเชินของเราอยู่ ฮา ฮา นายรู้แล้วจะทำยัง ไงได้….” ผู้ชายสักลายเสือพูดอย่างโอ้อวด “เฮ้อ เจ้า คนไร้ค่าอย่างแก ช่างน่าขำจริง ๆ แม้แต่ผู้หญิงของตัว เองก็ยังปกป้องไว้ไม่ได้!”
สวบ!
แต่ว่าคำพูดของเขายังไม่ทันได้พูดจบ ก็รู้สึกว่าตัว เองโดนพลังสังหารที่เย็นยะเยือกปกคลุมรอบตัว และ ก็รู้สึกที่คอแน่นขึ้น แล้วตัวทั้งตัวก็ลอยขึ้นอย่างควบคุม ตัวไม่ได้!
ดวงตาของเฉินเฟิงแดงก่ำ มือใหญ่ที่จับรอบคอ ของผู้ชายสักลายเสือไว้ก็ค่อย ๆ ให้แรงขึ้น
ชั่วพริบตาเดียว หน้าผากของผู้ชายสักลายเสือก็มี เส้นเลือดเขียวระเบิดออกมาเต็มไปหมด
“อ๊ากอ๊าก…..ปล่อย….ปล่อยฉัน…”
ผู้ชายสักลายเสือรู้สึกสยองถึงขีดสุด นี่เขาแหย่ เจอบุคคลยิ่งใหญ่แบบไหนแล้วเนี่ย ทำไมถึงได้มีพลัง ที่น่ากลัวแบบนี้!
“เมิ่ง! เหยา! อยู่! ที่! ไหน!” เฉินเฟิงเกือบจะเป็นการ เค้นคำพูดพวกนี้ออกมาจากไรฟันแล้ว พลังสังหารที่ยิ่ง ใหญ่คล้ายกับคลื่นยักษ์ใหญ่ที่น่ากลัวถาโถมเข้าใส่ จิตใจของผู้ชายสักลายเสือ
“จะพูด หรือว่าจะตาย!”
เฉินเฟิงออกแรงมากขึ้นอีกนิด ร่างกายของผู้ชาย สักลายเสือก็เริ่มสั่นขึ้นมาทันที
ระหว่างการบีบคั้นจากความตายนั้น ก็ทำให้ผู้ชาย สักลายเสือก็กลัวขึ้นมาในที่สุด แววสังหารในสายตา ของเฉินเฟิงทำให้เขาไม่มีความสงสัยใด ๆ ถ้าตัวเองยัง ไม่ยอมพูดอีก ก็คือได้ตายแน่ ๆ
“เจ.วาย!”
“เมียนาย….อยู่ที่คลับเจวาย!”
ปัง!
ผู้ชายสักลายเสือโดนเฉินเฟิงโยนไปไกลสิบกว่า
เมตร จนกระทบกับเสาที่อยู่ไกล ๆ รอเข้าพยายามลุก ขึ้นได้ และเงยหน้าขึ้นมานั้นตรงหน้าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ของเฉินเฟิงแล้ว
เฉินเฟิงวิ่งสุดพลัง ดวงตาแดงก่ำ เขามาถึงตระกูล เสี้ยสามปีนี้ เขาไม่เคยมีภาวะอารมณ์ที่โกรธเกลียดได้ ขนาดนี้มาก่อน!
มังกรก็มีเกล็ดที่เป็นจุดอ่อน พอแตะโดนก็ต้อง โกรธ!
และเสี้ยเมิ่งเหยา ก็คือเกล็ดของเขา!
ไม่ว่าจะเป็นใคร พอแตะโดนแล้ว ก็จะต้องตายทั้ง
นั้น!
อยู่ภายใต้ความโกรธเกลียดถึงขีดสุดนั้น เฉินเฟิง ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ก็พุ่งมาถึงหน้าประตูของคลับ คลับเจวายแล้ว
ที่หน้าประตูคลับ มีผู้ชายมีลายสักบนตัวยืนอยู่ สามคน
พอเห็นเฉินเฟิงที่กำลังโกรธจัดนั้น ทั้งสามคนก็ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างรู้ตัว
“นายมาหาใคร?”
“ปัง!”
สิ่งที่ตอบกลับเขาคือหมัดเหล็กของเฉินเฟิง
แค่หมัดเดียว ผู้ชายมีรอยสักคนแรกก็สันจมูกแตก ละเอียด เลือดสด ๆ ไหลออกมาแล้วกระเด็นไปข้าง หลัง
“เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ไหน?” น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นยะ เยือก ราวกับภูตผีที่มาขุมนรกมีด
“เชี่ยแม่งนี่ ใครวะ กล้าบุกเข้ามาถึงที่ของพวก เรา!”
“คนไม่รู้จักคำว่าตาย กล้ามาหาเรื่องถึงคลับเจวาย เลยเหรอ?”
สองคนก่นด่าออกมา แล้วต่างคนต่างเอากระบอง ท่อนออกมาจากตัวแล้วพุ่งเข้าไปทางเฉินเฟิง
ปัง ปัง!
เสียงดังก้องสองเสียงลอยมา ทั้งสองคนที่ถือ อาวุธพุ่งออกไปยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็บินออกไปแล้ว จน ชนเข้ากับประตูใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง
“ฉันจะถามอีกครั้ง เสี้ยเมิ่งเหยาเมียฉัน….อยู่ ไหน?” แววสังหารในตาของเฉินเฟิงขยายใหญ่ขึ้น แล้วเดินไปทางสองคนนั้น
“แก…แกคือเฉินเฟิงเหรอ?”
ในที่สุดทั้งสองคนก็ตั้งตัว รู้ตัวตนของเฉินเฟิงแล้ว แต่ว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจก็คือ สามีคนนั้นของ เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ใช่คนน่าสมเพชที่เขาว่ากันเหรอ?
ทำไมถึงได้ดุร้ายขนาดนี้?
เขาไม่ได้ให้เวลาสองคนนั้นครุ่นคิดนานนัก เฉินเฟิ งก้าวไปข้างหน้าโดยตรง แล้วมือซ้ายขวายื่นออกไป พร้อมกัน สองคนนั้นแค่รู้สึกว่าอยู่ ๆ ก็ตาลาย วินาทีต่อ มา ทั้งสองคนก็ลอยขึ้นกลางอากาศพร้อมกัน
พอเห็นภาพนี้ เด็กสาวมหาลัยหลายคนที่มา ฝึกงานที่คลับเจวายก็กรีดร้องขึ้นอย่างตกใจมาทันที ผู้ชายมีลายสักสองคนนี้ คนใดคนหนึ่งอย่างน้อย ก็มีน้ำหนักเกือบหนึ่งร้องกิโลกรัมแล้ว แต่ผู้ชายตรง
หน้านี้ กลับเหมือนนิ้วลูกไก่ หิ้วทั้งสองขึ้นมาพร้อมกัน
ได้ นี่มันคนหรือว่าผีละเนี่ย?
ความจริงแล้ว ทั้งสองคนที่โดนเฉินเฟิงนิ้วขึ้นมา ยิ่งกลัวมากกว่าจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว
ก่อนหน้านี้ที่กู้ตงเชินบอกว่าจะหาคนไปจัดการ เฉินเฟิงนั้น พวกเขายังแย่งกันว่าจะไป ล้วนคิดว่า เฉินเฟิงเป็นเหมือนแมลงที่แม้แต่แรงจะมัดไก่ก็ยังไม่มี สามารถกดลงกับพื้นเหยียบได้ตามสบาย
สุดท้ายโอกาสนี้โดนพี่เสือแย่งไปแล้ว พวกเขายัง รู้สึกอิจฉากันทั้งนั้น
แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่อิจฉาแล้ว
นี่มันเป็นแมลงที่ไหน นี่มันเป็นมังกรตัวหนึ่งชัด ๆ ! ตอนนี้ดูแล้ว พี่เสือน่าจะมาสภาพแย่กว่าพวกเขา
อีก
“ไว้….ไว้ชีวิตด้วย!”
“ท่านเซินอยู่ชั้นสามห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านซ้ายมือ
สุด!”
ทั้งสองคนรีบสารภาพออกมา เฉินเฟิงหรือเสียงเย็น แล้วโยนพวกเขาลงพื้นเหมือนกับโยนขยะ จากนั้นก็พุ่ง เข้าไปข้างใน
แต่ว่าเขาเพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นผู้ชายมีลายสัก ถืออาวุธหลายสิบคนพุ่งเข้ามา
“กล้ามาหาเรื่องถึงคลับเจวาย จัดการมันให้เรียบ!”
“ปัง! ปัง! ปัง!”
เฉินเฟิงพุ่งเข้าใส่ฝูงชน ทุกเสียงดังหนึ่งครั้ง ก็จะมี คนบินออกไปหนึ่งคน และสิ่งที่ตามมาก็คือเสียงร้อง อย่างเจ็บปวด
เวลานี้ ในห้องส่วนตัว ใบหน้ากู้ตงเซินเต็มไปด้วย ความโกรธ
เมื่อกี้เขาประมาทเกินไป!
เมื่อกี้เขาเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสะดุดล้มลง เขาก็รีบ อย่างอดใจไม่ไหว ถลาเข้าไปเตรียมจะถอดเสื้อผ้า ของเสียเมิ่งเหยา แต่ปรากฏว่าเสี้ยเมิ่งเหยาคว้าขวด เหล้าได้ ก็ฟาดเข้าให้ที่หัวของเขา
เลือดสีแดงสด ๆ ไหลอาบลงมาตามหน้าผากของกู้ตงเซิน
ดวงตาของตงเซินที่หรี่ตาไว้มีแววดุร้ายกะพริบ ขึ้นมา ออกไปยิงห่านทุกวัน แต่กลับยังให้จะงอยปาก ห่านมาจิกโดนตาได้
“ยัยผู้หญิงขายตัว ตอนแรกฉันกะว่าจะทะนุถนอม เธออย่างดีนะ แต่เธอรนหาที่ตายเองนะ งั้นจะมาโทษ ฉันไม่ได้แล้วนะ!”
พอมองเสี้ยเมิ่งเหยาที่ใบหน้าแดงก่ำ และหน้าอก กระเพื่อมแล้ว กู้ตงเชินก็เลียริมฝีปาก แล้วดึงกระชาก อย่างแรงที่หนึ่ง ฉีกกระชากเสื้อผ้าของเสี้ยเพิ่งเหยาจน
ขาด
“ปัง!”
และในเวลานั้น เสียงดังก้องเสียงหนึ่งดังเข้ามา!
กู้ตงเชินรีบเงยหน้าขึ้น แต่กลับเห็นว่าประตูไม้เนื้อ แข็งอบสีของห้องส่วนตัวแตกออกเป็นสี่เสี่ยงห้าแยก แล้ว!
ที่หน้าประตู มีคนรูปร่างสูงสง่าร่างหนึ่งยืนอยู่ อย่างเด็ดเดี่ยวมั่นคง
