ลูกเขยมังกร – ตอนที่ 447

บทที่ 447 คำเชิญของฉู่ชีงฉือ

“ซือหยวน พี่อี้รับปากพาพวกเราเข้าไปแล้วล่ะ!” หลี่สื้อผิงวางสายอย่างตื่นเต้น พุ่งเข้ามาบอกหวางซือหยวน

หวางซือหยวนสีหน้าตื่นเต้นดีใจ: “จริงหรอ?”

“จริงน่ะสิ! พี่อี้เป็นเพื่อนกับลูกชายหัวหน้าสมาคมการค้าเชียสุ่ย คืนนี้ลูกชายหัวหน้าสมาคมการค้าเชียสุ่ยจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณหนูฉู่ คืนนี้ขอแค่ตามติดคุณชายคนนั้นก็จะได้เข้าไป…”หลี่สื้อผิงพูดอย่างได้ใจ

“สื้อผิง คุณเก่งมากเลย” หวางซือหยวนลิงโลดมาก พูดพลางกระโดดกอดหลี่สื้อผิง แถมจุ๊บเขาให้หนึ่งที ไม่แคร์เลยสักนิดว่าอยู่ในที่รโหฐาน

“ซือหยวน คืนนี้ต้องแต่งตัวสวยเป็นพิเศษหน่อยนะ คนที่ไปร่วมงานวันเกิดคุณหนูฉู่น่ะ นอกจากคนระดับสูงสุดของจงไห่เราแล้ว ยังมีผู้สืบทอดกิจการใหญ่โตของประเทศอื่นๆด้วย อยากคบหาสมาคมกับคนพวกนั้นการแต่งตัวภูมิฐานถือเป็นพื้นฐานเลย”

หลี่สื้อผิงทำท่าเหมือนคนอาบน้ำร้อนมาก่อน ถ้าบอกว่าความมีหน้ามีตาของผู้หญิงวัดกันที่หน้าตารูปร่างและเสื้อผ้าล่ะก็ งั้นความมีหน้ามีตาของผู้ชายง่ายกว่านั้นเยอะเลย แค่สองคำ: ผู้หญิง!

ผู้ชายคนหนึ่งพาผู้หญิงแบบไหนมา ก็จะสะท้อนให้เห็นได้ว่าผู้ชายคนนี้มีเทสต์และคลาสยังไง

คืนนี้เขาจะโดนยกย่องไหม เปอร์เซ็นต์ใหญ่จะขึ้นอยู่กับหวางซือหยวนเลย

ถ้าหวางซือหยวนแต่งตัวสวยจนโดนเด่นไปทั้งงาน งั้นคลาสของเขาก็จะยกระดับขึ้นไปด้วย

“อืม ฉันเข้าใจ” หวางซือหยวนพยักหน้าหนักแน่น การได้ไปร่วมงานวันเกิดคุณหนูฉู่ถือเป็นโอกาสดีที่หาได้ยาก ได้รับมาแล้วต้องทะนุถนอมให้ดี ถ้าเธอสามารถรู้จักคุณหนูสกุลสูงในงานซักหลายคน งั้นเธอก็จะถือว่าได้เข้าไปในสังคมชั้นสูงครึ่งตัวแล้ว

“เข้าใจก็ดีแล้ว อีกเดี๋ยวผมค่อยพาคุณไปซื้อเสื้อผ้ากับกระเป๋าละกัน จากนั้นคืนนี้เราก็ไปกัน” หลี่สื้อผิงยิ้มบางพูด

“ขอบคุณนะ สื้อผิง คุณดีกับฉันมากเลย” หวางซือหยวนสีหน้าฟินเวอร์

หลี่สื้อผิงหัวเราะเหอะๆ ถึงปากจะพูดสบายๆ แต่ในใจกลับเลือดไหลซิบ ซื้อเสื้อผ้ากับกระเป๋าให้หวางซือหยวน ไม่ใช่เงินแค่กี่พันกี่หมื่นนะ อย่างน้อยต้องมีหนึ่งแสนล่ะ

แต่เพื่องานเลี้ยงคืนนี้ ต่อให้เงินมากแค่ไหนก็ต้องยอม

ดูจากนิสัยขี้อวดของทั้งคู่แล้ว เรื่องที่ควรค่าแก่การโอ้อวดก็ไม่ควรหลบๆซ่อนๆ ดังนั้นยังไม่ทันเที่ยง ข่าวว่าทั้งคู่จะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณหนูฉู่ก็กระจายไปทั่วบริษัทแล้ว

ซึ่งทำให้คนส่วนใหญ่อิจฉากันมาก

แน่นอนว่ามีคนส่วนน้อยที่แอบประชด พวกเขารู้สึกว่าหลี่สื้อผิงกับหวางซือหยวนหลอกตัวเองชัดๆ เป็นโคลนในแม่น้ำโดนน้ำไปนิดหน่อย ก็คิดว่าตัวเองเป็นทะเลแล้ว?

“อีกไม่นานจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดฉู่ชีงฉืองั้นหรอ? พี่ดูเจ้าบ้าหลี่สื้อผิงสิ วันนี้กร่างซะ? คนไม่รู้คงคิดว่าเขาจะไปร่วมงานวันเกิดเจ้ามืองจงไห่ซะอีกน่ะ” หลี่เล่อพูดอย่างไม่สบอารมณ์ หลี่สื้อผิงเหมือนกลัวคนไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะพาหวางซือหยวนไปร่วมงานวันเกิดฉู่ชีงฉือซะงั้น วันนี้เจอใครก็บอกเขาหมด

เฉินเฟิงยิ้มบางไม่ได้ว่าอะไร หลี่สื้อผิงลิงโลดขนาดนี้มันมีเหตุผลแหละ ฐานะของเจ้าเมืองจงไห่ บางทีอาจยังเทียบกับฉู่ชีงฉือไม่ได้เลย

สามารถไปร่วมงานวันเกิดฉู่ชีงฉือได้ หลี่สื้อผิงถือว่ามีฝีมือพอตัว เขาโอ้อวดกับคนอื่นนี่ไม่แปลก แค่โอ้อวดมากไปหน่อยเท่านั้น

“พี่เฟิง…” หลี่เล่อยังอยากโอดครวญอีก ตอนนี้มือถือเฉินเฟิงกลับดังขึ้น

เฉินเฟิงหยิบมือถือมาดู เห็นชื่อที่โทรเข้ามาก็ทำสีหน้าพิลึก

นี่มัน…พูดถึงปุ๊บก็โทรมาเลยแฮะ

“พี่เฟิง คืนนี้ว่างไหมคะ?” ในสายเสียงรื่นหูดังขึ้นมา

ไม่รอเฉินเฟิงตอบ ปลายสายพูดอีก: “ห้ามบอกว่าไม่ว่างนะคะ”

“คุณพูดขนาดนี้แล้ว ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?” เฉินเฟิงยิ้มเศร้า คนที่โทรหาเขาคือฉู่ชีงฉือน่ะเอง

“ฮิฮิ”

“โอเค ไม่แกล้งพี่ละ พี่เฟิง คืนนี้วันเกิดฉัน พี่มาที่คฤหาสน์ฉู่ได้ไหมคะ พวกพี่ใหญ่เขาบอกอยากขอบคุณพี่ต่อหน้าที่ช่วยชีวิตฉันไว้” ฉู่ชีงฉือพูดเสียงอ้อน

“กี่โมงล่ะ?” หลังจากเงียบไปอึดใจ เฉินเฟิงก็ถามขึ้น ถ้าคืนนี้ไม่มีอะไรก็ไปได้ ยังไงซะในสายตาคนนอกตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเขากับตระกูลฉู่ก็ไม่ชัดเจนอยู่แล้ว

“หนึ่งทุ่มตรงค่ะ”

“ได้ ผมจะไปนะ” เฉินเฟิงพยักหน้า

“สัญญาแล้วนะคะ” ฉู่ชีงฉือยิ้มร่า

“จริงสิ พี่เฟิง ก่อนพี่มาถึงโทรบอกฉันนะคะ ฉันจะได้ออกไปรับ” ฉู่ชีงฉือกำชับอีกคำ

“ได้ ไม่มีปัญหา” เฉินเฟิงหัวเราะ งานวันเกิดของตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฉู่ ไม่เหมือนงานเลี้ยงวันเกิดของคนธรรมดา งานเลี้ยงวันเกิดของคนธรรมดา แขกอยากไปก็ไป แต่งานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลฉู่ ต้องมีแต่คนที่ได้รับเชิญเท่านั้นถึงจะไปได้

ส่วนใครจะได้รับเชิญนั้นก็ต้องแล้วแต่ตระกูลเฉิน

ปกติแล้วก่อนงานเลี้ยงเริ่มราวสิบกว่าวัน ตระกูลฉู่จะส่งเทียบเชิญให้คนที่มีสิทธิ์มางาน คนพวกนี้ไม่ใช่คู่ค้าทางธุรกิจของตระกูลฉู่ มีการร่วมงานกับตระกูลฉู่ ก็เป็นคนมีชื่อเสียงในโลกธุรกิจของจงไห่ สรุปแล้วคือ พวกเขาต่างเป็นชนชั้นสูงในเมืองจงไห่

เทียบเชิญของตระกูลฉู่ถือเป็นการรับประกันฐานะของพวกเขาชนิดหนึ่ง

ที่หลี่สื้อผิงพยายามสุดชีวิตเพื่อให้ได้ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉู่ชีงฉือ ก็เพื่อที่จะได้มีโอกาสไปทำความรู้จักกับชนชั้นสูงที่ตระกูลฉู่ยอมรับ

ถ้าเขาสามารถทำความรู้จักกับคนพวกนั้นได้ พูดอย่างไม่เกินไปเลย ต่อไปเขาก็จะสามารถเวลาในการสร้างตัวไปหลายสิบปีเลย

นี่คือประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุดของอำนาจวาสนา มันสามารถทำให้ประสบการณ์ที่คนธรรมดาส่วนใหญ่ต้องเผชิญลดเวลาลงไปครึ่งหนึ่ง เผลอๆจะลดเวลาไปได้ถึงสองในสามเลยทีเดียว

หลังจากวางสาย เฉินเฟิงมองหลี่เล่อ และก็ถามออกมา: “หลี่เล่อ งานวันเกิดฉู่ชีงฉือ นายจะไปไหม?”

“ไป….เดี๋ยว!” หลี่เล่อรับปากแบบไม่คิด แต่พูดไปปุ๊บเขาก็อึ้ง และเริ่มตะกุกตะกักว่า: “พี่เฟิง พี่…เมื่อกี้พี่ว่างานวันเกิดใครนะ?”

“ฉู่ชีงฉือ” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ

“พระเจ้า พี่เฟิง พี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?!” หลี่เล่อทำหน้าตาเหลือเชื่อ

เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ: “ไปไม่ไป?”

“ไปสิ โอกาสได้เจอโลกกว้างดีๆแบบนี้ ไม่ไปได้ไง? แต่ว่า…พี่เฟิง พี่ไม่ได้หลอกผมใช่ไหม? ฉู่ชีงฉือที่พี่พูดเป็นคนเดียวกับฉู่ชีงฉือคนนั้นที่หลี่สื้อผิงพูดใช่ไหม?” หลี่เล่อยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หลี่สื้อผิงพยายามแทบตายเพื่อให้ได้โอกาสไปงานเลี้ยงวันเกิดฉู่ชีงฉือ แต่พอมาถึงเฉินเฟิง กลับมีคนโทรหาเขาเพื่อเชิญเฉินเฟิงไปซะงั้น

ความแตกต่างนี้มันมากไปมั้ง

มากจนหลี่เล่อรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย