แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 465 เฉินเฟิงในสายตาของหลี่สื้อผิง
“พ่อครับ พ่อ……อย่าขู่ให้ผมตกใจสิ” ลิ้นของหวู่เหวินโป๋พันกัน พูดได้อย่างไม่ไหลลื่น
หวู่เหวินเฉิงยิงเคยบอกเขา ในแดนหวาเซี่ย มีหกตระกูลใหญ่ที่ไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้ ในหกตระกูลใหญ่นี้ ตระกูลเฉินเป็นตระกูลที่มีอำนาจที่สุด
“ลูกคิดว่าพ่อจะเอาเรื่องแบบนี้มาขู่ให้ลูกตกใจหรอ?” สีหน้าของหวู่เหวินเฉฺงยิงเคร่งขรึม ในความเป็นจริง เขาไม่มีหลักฐานว่าเฉินเฟิงเป็นคนตระกูลเฉิน แต่ที่เขาพูดแบบนี้ เป็นเพียงเพราะเอาข้อมูลต่างๆมาปะติดปะต่อแล้วคาดเดาเท่านั้น
ถึงแม้จะเป็นแค่การคาดเดา แต่ก็มั่นใจมากว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์
ตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิง ต้องไม่ใช่แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านธรรมดาๆอย่างแน่นอน
“แล้ว……แล้วตอนนี้ควรทำอย่างไรดีครับ?” เสียงของหวู่เหวินโป๋มีความสั่นเครือเหมือนร้องไห้ ในเมืองจงไห่แห่งนี้ ตระกูลหวู่เหวินถือเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง อาศัยอำนาจของตระกูลหวู่เหวิน เขาหวู่เหวินโป๋ขับรถหรูมีบ้านหรู อยากเที่ยวเล่นกับผู้ หญิงแบบไหนก็สามารถเที่ยวเล่นกับผู้หญิงแบบนั้นได้
แต่ว่าวันนี้ เขากลับมีเรื่องกับคนของตระกูลเฉิน
ตระกูลเฉิน สามารถจัดการตระกูลหวู่เหวินได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงใดๆ
“หึ จะทำอะไรได้?” หวู่เหวินเฉิงยิงหัวเราะในลำคอ “ช่วงนี้ลูกก็อยู่บ้านไปก่อน ห้ามออกไปไหน ส่วนเรื่องของเฉินเฟิง ลูกก็ไม่ต้องบอกใคร ถ้ามีคนถามถึง ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวพ่อจัดการเอง”
“พ่อครับ แบบนี้……เฉินเฟิงคนนั้นคงไม่มาหาเรื่องผมหรอกใช่ไหมครับ?” หวู่เหวินโป๋ถามลองเชิง
“น่าจะไม่ เรื่องนี้ถือว่าลูกจัดการได้อย่างฉลาด ตอนที่ยอมรับผิดได้แสดงความจริงใจออกไปแล้ว ฝ่ายนั้นเห็นความจริงใจของลูก อีกทั้งไม่ได้มีความแค้นอะไรที่ไม่ได้ไม่สามารถหายโกรธได้ น่าจะไว้ชีวิตลูกแล้ว” หวู่เหวินเฉิงยิงพูดเสียงเรียบ ถึงแม้หวู่เหวินโป๋จะเป็นคนโง่ แต่ก็ไม่ได้โง่จนถึงไม่มียาอะไรมารักษาได้ ตอนที่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาไม่สามารถจัดการได้นั้น ก็ได้ยอมรับผิดกับเฉินเฟิง อีกทั้งยังได้ให้ของตอบแทนเขาแล้ว
พูดให้น่าฟังหน่อยก็คือ รู้ว่าควรทำอะไรในเวลาที่ถูกต้อง พูดให้ไม่น่าฟังหน่อยก็คือ เป็นคนขี้กลัว！
แต่เพราะความขี้กลัวนี้ ทำให้รอดชีวิตกลับมา
“ขอบคุณครับพ่อ”
เมื่อได้ฟังการวิเคราะห์ของหวู่เหวินเฉิงยิง หวู่เหวินโป๋จึงโล่งใจ
ตอนที่หวู่เหวินเฉิงยิงตรวจสอบประวัติของเฉินเฟิง ทางด้านซงเต่าเฟิงเองก็ไม่ได้ว่างเว้น
แทบจะตอนที่ออกมาจากคฤหาสน์ฉู่ ซงเต่าเฟิงก็ได้เอกสารข้อมูลของเฉินเฟิงแล้ว
เอกสารในมือเฉินเฟิง กับเอกสารในมือหวู่เหวินเฉิงยิงแทบจะเหมือนกัน เพียงแต่มีข้อมูลบางส่วนในเอกสารที่ซงเต่าเฟิงได้รับ อธิบายได้ละเอียดกว่าของหวู่เหวินเฉิงยิง
ภายในห้องเพรสซิเดนท์สูท ซงเต่าเฟิงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาคือนายหน้ารายใหญ่หลี่อี้ เวลานี้หลี่อี้โค้งลำตัวลง มองดูซงเต่าเฟิงด้วยความประจบ：“คุณชายซงเต่า นี่คือเอกสารข้อมูลทั้งหมดของเฉินเฟิง จากเท่าที่ดู เฉินเฟิงคนนั้น ไม่ได้มีตัวตนอื่น”
ซงเต่าเฟิงหรี่ตาลง เขาไม่ได้พูดอะไร นิ้วมือของเขาเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“จริงด้วย คุณชายซงเต่า คนของผมสองคนนี้ รู้จักกับเฉินเฟิงพอดี ถ้าคุณชายซงเต่าต้องการ ผมสามารถเรียกพวกเขามาถามได้” หลี่อี้พูดด้วยความเคารพ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่อี้ ซงเต่าเฟิงอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมา เขาพูดเสียงเรียบ：“เรียกมาสิ”
“ครับ คุณชายซงเต่า”
หลี่อี้พยักหน้า จากนั้นเดินออกไปด้านนอกประตู เขาเรียกหลี่สื้อผิงและหวางซือหยวนที่ยืนรออยู่ด้านนอกเข้ามา
เวลานี้ สีหน้าของทั้งสองคนดูระมัดระวัง
โดยเฉพาะหลังจากที่เข้ามาในห้องเพรสซิเดนท์สูท ตอนที่เห็นดวงตาหรี่เล็กของซงเต่าเฟิง
ซงเต่าเฟิงที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้หน้าตาจะไม่ค่อยทะเลาะ ถึงขั้นเรียกได้ว่าหน้าตาน่าเกลียด แต่ฐานะของเขา กลับไม่มีใครกล้าเพิกเฉย
นอกจากจะเป็นลูกชายของประธานสมาคมการค้าเชียสุ่ยแล้วนั้น ซงเต่าเฟิงยังเป็นผู้สืบทอดอันดับที่สามของซงเต่ากรุ๊ปซึ่งเป็นธุรกิจใหญ่สิบอันดับแรกในญี่ปุ่น
จากการประมาณคร่าวๆ มูลค่าในตัวของซงเต่าเฟิง สูงถึงแสนล้านหยวน
อีกทั้งในอนาคตเขายังต้องเป็นผู้สืบทอดของซงเต่ากรุ๊ป เมื่อเขาสืบทอดซงเต่ากรุ๊ป มูลค่าในตัวเขา ก็จะเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่าตัว！
สูงถึงล้านล้านหยวน！
เมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมาจริงๆ ซงเต่าเฟิงถือเป็นคนที่จัดอยู่ในอันดับสูงสุดของโลก
แม้แต่ประมุขของประเทศเล็กๆ ยังไม่สามารถเทียบกับเขาได้
หลี่สื้อผิงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เขาเริ่มพูดก่อน：“คุณชายซงเต่า คุณเรียกตัวผมมา……”
“แกรู้จักกับเฉินเฟิง?”
ยังไม่รอให้หลี่สื้อผิงพูดจบ ซงเต่าเฟิงพูดแทรกหลี่สื้อผิงขึ้นมาก่อน
“รู้จักครับ”
หลี่สื้อผิงพยักหน้า แต่ในใจของเขากลับรู้สึกสงสัย คนที่ยิ่งใหญ่อย่างซงเต่าเฟิง ทำไมต้องสนใจคนธรรมดาๆเป็นมดตัวเล็กๆอย่างเฉินเฟิงด้วย
“พวกแกเป็นอะไรกัน?” ซงเต่าเฟิงถามต่อ
“พวกเรา…..เฉินเฟิงเป็นลูกน้องของผมครับ” หลังจากคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง หลี่สื้อผิงพูดด้วยความระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะรู้ว่าซงเต่าเฟิงมาเพื่อจุดประสงค์ใด เขาไม่สามารถพูดจาเหลวไหลได้
“ลูกน้อง?” ซงเต่าเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม ตามด้วยเงยหน้าขึ้น เขาจ้องมองไปที่หลี่สื้อผิง：“แกรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นคนยังไง?”
“เขา…..”
หลี่สื้อผิงกระวนกระวายเล็กน้อย จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจ ซงเต่าเฟิงกับเฉินเฟิงเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูกันแน่
หลี่สื้อผิงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลี่อี้ คล้ายกำลังร้องขอความช่วยเหลือ แต่หลี่อี้กลับไม่สนใจ ไม่ใบ้ให้หลี่สื้อผิงรู้แม้แต่น้อย
“ไม่ต้องกลัว พูดสิ่งที่นายคิดจากใจจริงออกมาได้เลย” ซงเต่าเฟิงคลายยิ้มบางๆ
“ครับ คุณชายซงเต่า” หลี่สื้อผิงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก
แล้วพูดขึ้น：“ผมรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นคนต่ำต้อยที่มุ่งหวังเอากำไรและไม่มียางอาย”
“คนต่ำต้อย?” ซงเต่าเฟิงกระตุกยิ้มมุมปาก
“ถูกต้องครับ” หลี่สื้อผิงพยักหน้า “คุณชายซงเต่า คุณน่าจะรู้นะครับ เฉินเฟิงเคยเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านมาก่อน”
“คุณชายซงเต่า คุณลองคิดดูสิครับ ผู้ชายปกติทั่วไป มีใครบ้างที่จะยอมลดศักดิ์ศรีของตนเองไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน”
“ตอนที่เฉินเฟิงเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านนั้น ฐานะของเขาในครอบครัวของฝ่ายหญิง แม้แต่สุนัขก็ยังเทียบไม่ได้”
“วันนี้เขายังหลอกลวงคุณอีกว่า ที่เขาไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านนั้น เป็นเพราะความรัก”
“นี่มันเรื่องตลกชัดๆ！”
“ถ้าเขาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเพราะความรักจริงๆ ทำไมเขาต้องหย่ากับภรรยาด้วย?”
ยิ่งพูดหลี่สื้อผิงก็ยิ่งมีอารมณ์ร่วม พูดจนน้ำลายกระเซ็นออกมา
“หลังจากที่มันหย่ากับภรรยา เขาก็อาศัยเส้นสายของพ่อตา ให้พ่อตาแนะนำเขามาที่เมืองจงไห่ มากอดขาพ่อของแฟนผม”
“มากอดขาพ่อของแฟนผมก็ช่างมันแล้ว เขายังมายุ่งกับแฟนผมอีก คุณชายซงเต่า คุณคิดว่า คนแบบนี้เป็นคนไร้ยางอายไหมครับ?”
แววตาของซงเต่าเฟิงคิดเล่นสนุก เขาไม่ได้เห็นด้วยกับหลี่สื้อผิง แต่กลับหันไปมองหวางซือหยวนที่อยู่ข้างๆหลี่สื้อผิงแทน
หวางซือหยวนในวันนี้ สวมชุดเดรสกลางคืนผ้าซีทรูสีดำ ชุดเดรสกลางคืนตัวนี้ ทำให้เนินอกและหุ่นอรชรของเธอเผยออกมา
โดยเฉพาะเนินอกอวบอิ่มสีขาวคู่นั้น ภายใต้แสงไฟ เหมือนผุดที่ออกมาจากชุดเดรสกลางคืนอย่างไรอย่างนั้น
