บทที่ 467 ฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ได้ครับ！”
หลี่สื้อผิงเม้มกัดฟัน เขาหยิบยาสวรรค์มาจากมือของหลี่อี้ หลี่อี้พูดถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขายังปฏิเสธ คืนนี้เขาจะมีชีวิตรอดหรือไม่ก็ยังเป็นปัญหา
“ถือว่านายคิดได้”
หลี่อี้ยิ้มแล้วตบไหล่หลี่สื้อผิงเบาๆ จากนั้นเดินออกไป
หลี่สื้อผิงเดินกลับไปที่ห้องเพรสซิเดนท์สูทด้วยความหนักใจ
หวางซือหยวนในเวลานี้ เธอถอดชุดเดรสกลางคืนผ้าซีทรูออกแล้ว เนื้อตัวของเธอ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีเหลืองอ่อนหนึ่งผืน ผิวขาวเนียนบริสุทธิ์เหมือนหิมะเผยออกมา
เมื่อเห็นหลี่สื้อผิงเดินเข้ามา ใบหน้าสวยๆของหวางซือหยวนแดงระเรื่อ
ถึงแม้เธอกับหลี่สื้อผิงจะเป็นแฟนกันมานานแล้ว แต่ครึ่งปีที่ผ่านมา เธอกับหลี่สื้อผิงทำเรื่องอย่างว่าน้อยครั้งมากจนใช้มือนับได้
“ไปอาบน้ำเถอะค่ะ อาบน้ำเสร็จแล้ว…..พวกเราเข้านอนกัน” น้ำเสียงของหวางซือหยวนมีความเขินอาย
หลี่สื้อผิงนิ่งเงิน มุมปากของเขาฝืนยิ้มออกมา ：“เรื่องอาบน้ำ ยังไม่รีบ”
“พวกเรา มาดื่มกันก่อนเถอะ”
หลี่สื้อผิงพูด พร้อมกับหยิบไวน์และแก้วไวน์สองใบออกมาจากตู้ไวน์
ในโรงแรมห้าดาวแบบนี้ ไวน์คือสิ่งที่มีในห้องอยู่แล้ว อีกทั้งระดับของไวน์ ไม่ใช่ทั่วไป
อย่างเช่นไวน์ที่อยู่ในมือของหลี่สื้อผิงในตอนนี้ คือไวน์แดงชาโตว์ลาฟิตที่มีชื่อเสียง ถึงแม้จะไม่ใช่ไวน์ในปี82ที่มีมูลค่า แต่ก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่
หลังจากเปิดขวดไวน์แล้วนั้น หลี่สื้อผิงรีบรินไวน์ลงบนแก้วไวน์ทั้งสองแก้วทันที จากนั้นใส่ยาสวรรค์ที่หลี่อี้มอบให้ลงไปในไวน์อย่างไม่มีร่องรอย เขาใส่เข้าไปในแก้วไวน์ จากนั้นยกไปตรงหน้าหวางซือหยวน
หวางซือหยวนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรับแก้วไวน์มาจากหลี่สื้อผิง
“สื้อผิง คุณว่าคนกระจอกอย่างเฉินเฟิง รู้จักฉู่ชีงฉือได้ยังไงคะ?” หลังจากรับแก้วไวน์มา หวางซือหยวนไม่ได้ดื่มทันที แต่กลับถามด้วยความอยากรู้
สิ่งที่เธอสงสัยที่สุดในวันนี้คือ เฉินเฟิงรู้จักกับคุณหนูฉู่ชีงฉือที่ร่ำรวยได้อย่างไร
“ผม…..ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” หลี่สื้อผิงส่ายหน้าด้วยความกระวนกระวาย เขาในเวลานี้ ไม่กล้าสบตาหวางซือหยวน
“ไม่รู้?” หวางซือหยวนมองหน้าหลี่สื้อผิงด้วยความสงสัย แล้วพูดขึ้นอย่างกะทันหัน：“หลี่สื้อผิง คุณมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหมคะ?”
“ไม่มี!”
เหมือนจะคิดขึ้นมาได้ หลี่สื้อผิงเฉลียวฉลาดขึ้นมาทันที เขารีบฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้น：“ซือหยวน คุณคิดอะไรอยู่ ผมจะมีเรื่องปิดบังคุณได้ยังไงครับ”
“ทางที่ดีที่สุดคือไม่มีนะคะ” หวางซือหยวนมองไปทางหลี่สื้อผิงด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากหลี่สื้อผิงเดินออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาดูผิดปกติ
เธอดูออกว่าเขาผิดปกติ แต่ผิดปกติอย่างไรนั้น เธอกลับไม่สามารถพูดออกมาได้
เพราะความเชื่อใจในตัวหลี่สื้อผิง หวางซือหยวนจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วดื่มหมดในครั้งเดียว
หลังจากมองดูหวางซือหยวนดื่มไวน์แดงลงไปแล้วนั้น ในที่สุดหัวใจของหลี่สื้อผิง ก็วางใจลงมา
แต่สิ่งที่ตามมานั้น คือความสับสนในใจที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้
“สื้อผิง ทำไมฉันถึงรู้สึกเวียนหัวคะ?” หลังจากดื่มไวน์แดงที่มียาสวรรค์ผสมลงไปไม่นาน หวางซือหยวนรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที
“คงเป็นเพราะค่าแอลกอฮอล์สูงมั้งครับ” หลี่สื้อผิงพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน “นอนพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”
ขณะที่พูด หลี่สื้อผิงวางมือลงบนหัวไหล่ของหวางซือหยวน กดหวางซือหยวนลงให้นอนราบ
เวลานี้ ใบหน้าสวยๆของหวางซือหยวนแสดงความใคร่ออกมา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เรียวขายาวคู่สวยขยับไปมาอย่างไม่อยู่นิ่ง
“สื้อผิง ฉันร้อนมากเลยค่ะ…..”
ริมฝีปากบางของหวางซือหยวน มีกลิ่นหอมฟุ้งออกมาอย่างต่อเนื่อง
ลมหายใจของเธอรดที่หน้าหลี่สื้อผิง ทำให้หัวใจของหลี่สื้อผิงลุ่มหลง ท้องน้อยของเขาร้อนขึ้นมา
ทว่าอย่างรวดเร็ว หลี่สื้อผิงเม้มกัดฟัน เก็บกลั้นความร้อนของท้องน้อยเอาไว้
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาหลี่อี้
หลังจากนั้นหนึ่งนาที ซงเต่าเฟิงที่สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินยิ้มเข้ามาในห้อง
“คุณชายซงเต่า”
เมื่อเห็นซงเต่าเฟิง หลี่สื้อผิงก้มหน้าลงด้วยความเคารพไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา
แต่ซงเต่าเฟิงกลับไม่สนใจมองหลี่สื้อผิงแม้แต่น้อย เวลานี้ สายตาของเขา ถูกท่าทีของหญิงงามบนเตียงดึงดูดไปหมดแล้ว
“เยี่ยมมาก”
ซงเต่าเฟิงเลียริมฝีปาก ไม่ปิดบังสายตาลามกของตนเองเอาไว้แม้แต่น้อย
เมื่อเห็นหลี่สื้อผิงยังคงมองดูตน ซงเต่าเฟิงผายมือขึ้นด้วยความรำคาญ：“ไสหัวไป”
“ครับ คุณชายซงเต่า”
หลี่สื้อผิงพยักหน้าด้วยความอัปยศ แล้วเดินออกไปจากห้อง
ภายในห้อง ซงเต่าเฟิงพุ่งตัวเข้าไปอย่างห้ามไม่อยู่ เขากดทับลงบนตัวหวางซือหยวน
“สื้อผิง ฉันร้อนมากเลยค่ะ รีบมาให้ฉันเร็ว”
หวางซือหยวนจับตัวซงเต่าเฟิงเอาไว้เหมือนปลาหมึก ฤทธิ์ยาทำให้เธอมัวเมาไม่รู้ตัว คนที่ทับอยู่บนตัวตนเองนั้น ไม่ใช่หลี่สื้อผิง…..
“เรียบร้อยแล้ว?”
ด้านนอกห้องเพรสซิเดนท์สูท หลี่อี้ยืนเอาไว้ด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ เมื่อเห็นหลี่สื้อผิงเดินออกมาด้วยความสิ้นหวัง หลี่อี้คลายยิ้ม
หลี่สื้อผิงไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
“ฉันรู้ว่าตอนนี้นายรู้สึกแย่มาก ดังนั้นฉันเตรียมเซอร์ไพรส์เอาไว้ให้นายแล้ว” หลี่อี้พูด แล้วหยิบคีย์การ์ดห้องออกมา：“802 นางแบบระดับสอง ไปดูเอาเอง”
หลี่สื้อผิงมองหลี่อี้ เขาไม่ได้รับคีย์การ์ดมา แต่เดินไปอีกด้านหนึ่ง
“มองข้ามความหวังดี” หลี่อี้หัวเราะด้วยความดูถูก จากนั้นโยนคีย์การ์ดไปด้านข้าง
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ประตูห้องเปิดออก ซงเต่าเฟิงเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
“คุณชายซงเต่า เป็นยังไงบ้างครับ?” หลี่อี้รีบโค้งตัวลงตรงหน้า ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่พวกผู้ชายต่างก็เข้าใจกัน
“ไม่เลว！”
“เยี่ยมมาก！”
“หลี่อี้ เรื่องนี้ นายจัดการได้ดีมาก” สีหน้าของซงเต่าเฟิงมันส์มาก ถึงแม้ช่วงเวลาที่ต่อสู้กันนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาที แต่เรียวขาสวยของหวางซือหยวน ทำให้เขาเล่นไปสองชั่วโมงเต็มๆ
“แฮร่ๆ คุณชายซงเต่าพอใจก็ดีแล้วครับ” หลี่อี้หัวเราะแห้งๆ ขอแค่รับใช้ปรนนิบัติซงเต่าเฟิงได้ดี ชีวิตของเขาวันข้างหน้าที่เมืองจงไห่ อยากได้ลมก็ได้ลม อยากได้ฝนก็ได้ฝน
“ทางด้านแฟนของเธอ จัดการเรียบร้อยดีไหม?”
ซงเต่าเฟิงถาม สำหรับหลี่สื้อผิง เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขารู้สึกดูถูกเป็นอย่างมาก
แต่เรื่องดูถูกก็ส่วนเรื่องดูถูก ถึงอย่างไรเขาก็นอนกับหวางซือหยวนต่อหน้าหลี่สื้อผิง ต้องมั่นใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด
“จัดการเรียบร้อยดีครับๆ คุณวางใจได้” หลี่อี้รีบพูด
นิสัยของหลี่สื้อผิง เขาเดาทุกอย่างออกแต่แรกแล้ว ด้านนอกดูสวยงาม แต่ด้านในเป็นแค่คนกระจอก
“เยี่ยม” ซงเต่าเฟิงพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นเดินกลับเข้าไปที่ห้องของตนเอง
เมื่อเห็นซงเต่าเฟิงเดินเข้าไปในห้องของตนเอง หลี่อี้หยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังจะเรียกหลี่สื้อผิงกลับมา
แต่พิมพ์ข้อความไปได้ครึ่งหนึ่ง หลี่อี้กลับได้ยินเสียงดังขึ้นจากในห้อง
