ตอนที่28 ส่งมากันแล้ว ก็ปักหลักลงเถอะ
เพื้นที่ช่องว่างอันดับแคบในรถโบรา สองคนนั่งในท่าที่ คลุมเครือเช่นนี้ พิมพ์ลดาไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร หัวใจเธอ เต้นโลดยุ่งเหยิงกระสับกระส่าย แต่คนเขาจิรฐาเพียงแค่ยิ้ม อย่างสบาย ๆ ครั้งหนึ่ง งุนงงคือเขาปล่อยคางของเธอออก อย่างฉับพลัน ตามมาด้วยเลื่อนตัวออกจากตรงหน้าของเธอ ถือกระเป๋าเอกสารไว้ก่อนแล้วเปิดประตูออกลงรถไป
คือ! นี่ร้องบทไหนกันหรือ?
พิมพ์ลดาเสียใจผิดหวังในตัวเองยกมือขึ้นเคาะหน้าผาก
ตนเองครั้งหนึ่ง! พิมพ์ลดานะพิมพ์ลดา!เจ้ากำลังคิดอะไร
ของเจ้าน่ะ! เมื่อสักครู่ขณะจิรฐาหยอกเล่นเช่นนั้นกับเธอ ใน
สมองของเธอก็โผล่ภาพที่ไม่สะอาดบางภาพออกมา!
เสียงเธอเพิ่งสิ้นสุดลง ประตูข้างกายก็ถูกเปิดพลั่วออก
มา
กัมลงมองดูคราบเหนียวปั้นใหญ่มากที่หน้าอกตนเอง พิมพ์ลดายอมจำนนลงจากรถมา
หมู่บ้านกลางเมืองเป็นที่อยู่อาศัยของคนรวย เธอ พิมพ์ลดาถ้ายังต้องการจะกลับบ้าน จะโบกเรียกแท็กซี่ก็ต้อง เดินออกไปอีกไกลจึงทำได้ เธอยังไม่มีความมั่นใจในตนเอง ที่จะออกไปเดินสายไปสายมาตามถนนในลักษณะเช่นนี้
ตามหลังจิรฐา พิมพ์ลดาต้องเดินทุกก้าวด้วยความ ระมัดระวัง
ในลิฟต์ ยังคงมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสถานการณ์เมื่อครู่อยู่ในรถแบบ นั้นขึ้นอีก พอเข้าลิฟต์ พิมพ์ลดาก็จงใจทั้งระยะห่างจากจิร ฐา เขายืนอยู่ด้านขวาตรงมุมท้ายสุด ฝ่ายเธอก็หยุดยืนอยู่ที่ ข้างประตูลิฟต์ ทำอย่างไรทั้งสิ้นทั้งปวงก็ไม่เดินเข้าไปข้าง ในแล้ว
มองดูพิมพ์ลดาป้องกันตนเองแบบนี้ภาพนี้ จิรฐายกมือ ขึ้นลูบไถจมูกไปมา แอบหัวเราะเองอยู่ในใจ
หน้าประตูห้อง เมื่อขณะที่จิรฐาป้อนรหัสผ่าน พิมพ์ลดา เบือนหน้าไปอย่างอัตโนมัติ
จิรฐาเข้าประตูไปก่อน หยิบรองเท้าแตะของตนเองออก จากตู้รองเท้า ในเวลาเดียวกัน เขายังได้หยิบรองเท้าแตะ อีกคู่ต่างหากออกมาวางไว้บนพื้น “พิมพ์ลดา คุณใส่คู่นี้”
นอกประตู พิมพ์ลดามองตามการเคลื่อนไหวของเขาไป บนพื้น ที่นั่นวางรองเท้าแตะสีชมพูคู่หนึ่งไว้ รูปแบบชนิด เรียบง่ายที่สุดและไม่มีการตกแต่งแฟนซีใด ๆ มองแล้ว เหมือนกับลักษณะไม่เคยใช้มาก่อน
หรือว่าจิรฐาได้ช่วยเตรียมสิ่งของต่าง ๆ ให้ฉันแล้ว? เมื่อคิดถึงตรงนี้ พิมพ์ลดาก็เงยหน้าขึ้นโดยแรง มองไปที่จิรฐา
เมื่อครู่เขาบอกว่าเขาอยู่คนเดียว นั่น…เธอเข้าไปตอนนี้ ก็คือ…ชายโสดหญิงเดียวอยู่ร่วมห้องเดียวกันหรือ?
จมูกสูดดมแล้วสุดอีก พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก
ล่างไว้
เห็นพิมพ์ลดางนงงอีกครั้ง จิรฐาได้แต่ต้องลงมือทำเอง
“งนงงอะไรนะ?”ไม่ว่าพิมพ์ลดาได้คิดดีแล้วหรือไม่ จิรฐา ได้เอื้อมมือดึงเธอเข้าไปในประตู
คิดถึงเมื่อสักพักกินมื้อเย็นไม่สำเร็จ เขาให้พิมพ์ลดานั่ง ลงบนโซฟา ตนเองเดินไปที่ห้องครัวเทน้ำผลไม้มาให้เธอ แล้วหันหลังกลับเข้าห้องนอนไป
ตอนนี้พิมพ์ลดาเพิ่งหายจากงุนงงกลับคืนสู่สภาพปกติ แล้ว โมโหผิดหวังตนเองที่ถูกเขาดึงทีเดียวก็เข้ามาแล้ว นั่ง อยู่บนโซฟา ในมือทั้งคู่ของเธอถือแก้วไว้ ทันใดคนทั้งคนก็ รู้สึกลุกนั่งไม่เป็นสุข
เมื่อจิรฐากลับออกมาจากห้องนอนอีกครั้งได้ถอดเสื้อ นอกไปแล้ว สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดอยู่ข้างใน เดิน มาข้างกายพิมพ์ลดา เขาหยิบเอาแก้วในมือของเธอวางไว้ ด้านข้าง ต่อจากนั้นจูงมือเธอ พาเธอเข้าไปในห้องนอน
“ผมได้แขวนเสื้อผ้าของคุณไว้ที่ราวแขวนผ้าในห้องน้ำแล้ว คุณอาบที่ข้างใน ผมไปที่ห้องน้ำข้างนอก” มอบหมาย ให้พิมพ์ลดาเสร็จ จิรฐาก็หยิบเอาชุดลำลองอยู่กับบ้านอีก ชุดบนเตียง ออกไปจากห้องนอน ช่วยปิดประตูให้เธอ
มองไปยังประตูบานนั้นที่ถูกปิดลง เป็นเวลานานก่อนที่ พิมพ์ลดาจะได้สติคืนมา
“เอาเถอะ เอาเถอะ ส่งมากันแล้ว ก็ปักหลักลงเถอะ”ปลอบ ใจตนเองได้สักพัก พิมพ์ลดาพ่นลมหายใจออกแล้วหมุนตัว เดินไปยังห้องน้ำภายในห้องนอน
