ตอนที่ 54 กระทบไหล่ผ่านกันไป
เลิฟต์เริ่มต้นทำงานใหม่ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของ พิมพ์ลดาดังขึ้น เธอรูดซิปเปิด รื้อพลิกค้นข้างในเป็นเวลา นานจึงหาโทรศัพท์มือถือเจอ
โทรศัพท์จากสะปัน บอกว่าเดี๋ยวจะกินข้าวด้วยกัน เพื่อ บรรลุการสนทนาที่วันก่อนยังไม่เสร็จสิ้น กินมื้อเย็นที่เมื่อ วานก่อนยังไม่ได้กินมื้อนั้น!
ตั้งเสียงหนึ่ง เสียงเตือนของลิฟต์เมื่อมาถึงชั้นล่างดัง ขึ้น ทันทีที่ประตูเปิด พิมพ์ลดารีบก้าวออกจากลิฟต์ทันที ศีรษะก็ไม่หันกลับ จากไป
ผู้ชายในลิฟต์ เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นใต้ดิน ยกเท้าก้าวออกจาก ประตู ทันทีที่เขามาถึงประตู หางตาของเขาก็เหลือบมองไป ที่เล็ก ๆ บนพื้นดิน เขาก้มลงหยิบจนั้นใส่ไว้ในอุ้งมือ
ใต้เชือกสีดำแขวนไว้ด้วยโดเรมอนตัวน้อย ๆ ตัวหนึ่ง
เขาจำได้ว่าเขาเข้าลิฟต์มา ยังไม่มีสิ่งนี้ มือใหญ่กำไว้ เขา ลุกขึ้นและเดินออกไปจากลิฟต์
ในโลกนี้ ในความเป็นจริง ทุก ๆ วัน ทุกเวลา ทุกวินาที ล้วน กำลังเล่นฉากดราม่ากระทบไหล่แล้วผ่านกันไปผ่านฉาก แล้วฉากเล่า
เมื่อพิมพ์ลดาโบกรถแท็กซี่และขึ้นที่หน้าประตูของบริษัทในช่วงนั้น รถสปอร์ตสีฟ้าคันหนึ่งก็วิ่งคำรามผ่านเธอ ไป ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าโดเรมอนที่เธอเพิ่งซื้อก็ได้นอนอยู่บน ที่นั่งข้างคนขับในรถสปอร์ตคันนั้น
เมื่อพิมพ์ลดามาถึงร้านอาหารที่สะปันกล่าวถึง ก็เป็น เวลาทุ่มหนึ่งแล้ว ดังนั้นเมื่อสะปันเห็นเธอ ดวงตาก็เต็มไป ด้วยความโกรธ! เธอรู้ว่าเธอรออยู่ที่นี่เกือบสี่สิบนาทีได้แล้ว!
“ที่รัก นี่ไม่ใช่ความผิดของฉันจริงๆ เธอก็รู้ว่ารถติดหนักแค่ ไหนในเมือง S ทุกวัน! คุณก็รู้ว่ามันไกลแค่ไหน!จากบริษัท โฆษณาย่เซงกรู๊ปจำกัดมาถึงที่นี่ ไกลขนาดวิ่งผ่านครึ่ง เมืองน่ะ!”
เห็นแก่การมาสายของพิมพ์ลดามีเหตุผลน่าเห็นใจและมี ความประพฤติทัศนคติที่ถูกต้อง คุณสไปร์ทรู้สึกว่าเธอใช้ ความใจ….กว้างของตนเอง ให้อภัยเธอแล้ว!
พรุ่งนี้เป็นวันอังคาร เพื่อหลีกเลี่ยงการไปทำงานสายจน ถูกเจ้านายวิพากวิจารณ์ สาวเจ้าทั้งสองไม่ได้สั่งเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์ แต่เพื่อชดเชยการขาดไวน์ พวกเขาจึงได้สั่ง อาหารโต๊ะใหญ่มาหนึ่งโต๊ะ
ขณะที่กำลังกินข้าว พลันพิมพ์ลดาก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ขึ้นมาวางตะเกียบลง เธอหันไปคว้ากระเป๋ามารื้อคัน
“แปลก ทำไมหาไม่เจอแล้ว!”
ดู ๆ แล้ว เห็นพิมพ์ลดาจะต้องฝังตนเองเข้าไปในกระเป๋าแล้ว สะปันถามว่า “เจ้าพิมพ์ เจ้าทำอะไรนะ?”
เยกศีรษะขึ้น พิมพ์ลดามองดูสะปันที่ด้านตรงข้าม ตอบว่า “เดิมทีเพื่อฉลองให้เจ้าสาวน้อยที่ไข้ลดลงแล้ว ฉันซื้อจี้แมว กระดิ่งเป็นของขวัญให้เธอ ก่อนที่ฉันจะออกมา ยังได้ใส่ไว้ ในกระเป๋าเป็นพิเศษ ทำไมตอนนี้ ไม่เห็นแล้วนะ!”
เจ้าสาวน้อยของบ้านสะปันชอบโดเรมอนเป็นพิเศษ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋านักเรียน กล่องดินสอ เกือบทั้งหมด เป็นโดเรมอน พิมพ์ลดาเห็นกระเป๋านักเรียนของเธอยังขาด จี้ห้อย ดังนั้นเธอจึงซื้อให้เธอเป็นพิเศษ ในความเป็นจริงได้ ซื้อและวางไว้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่ลืมไม่ได้ให้เธอมา โดยตลอด เมื่อวานตอนจัดเก็บข้าวของที่บ้านจึงระลึกขึ้นมา ได้
แต่ ทำไมพอนำออกจากบ้านก็หายไปซะแล้วนะ!
จึงเข้าใจว่าจี้เล็กๆนั่น รูปร่างไม่ใหญ่ แต่ก็เสียท่าน เหมา(เงินจีนมีรูปของเหมาจื้อตง)ไปไม่น้อย เพราะมันเป็น รุ่นจำกัด ตอนนั้น พิมพ์ลดายังต้องกัดฟันซื้อเลยนะ!
“หายที่ในบริษัทไหมน่ะ?”สะปันเตือนเธอ
คิดแล้วคิดเล่า พิมพ์ลดาก็คิดไม่ออกว่าทำมันหายที่ไหน แล้ว ได้แต่พูดว่า “พรุ่งนี้ฉันไปหา ครั้งหน้าค่อยให้เธออีก แล้วกัน!”
เรื่องเครื่องประดับจี้ห้อยก็ผ่านไปแบบนี้ ทั้งสองกินข้าวกันต่อ ทันใดนั้นเป็นคือถ้วยน้ำดื่มสีขาวตรงหน้าขึ้น ถือขึ้น และยื่นมาถึงกลางโต๊ะ กล่าวว่า “มา เจ้าพิมพ์ ข้าเจ้าวังขอใช้ น้ำดื่มต่างสุรา ขอให้เจ้ามีความสุขในงานวิวาห์!”
พิมพ์ลดายิ้มและยกแก้วน้ำขึ้นชนแก้วกับเธอ ส่งเสียงดัง แก๊งเสียงหนึ่ง
“เจ้าพิมพ์ เธอจะให้ฉันพบคุณศิษยาภิบาลครอบครัวพวก เจ้าได้เมื่อไรหรือ?”
